Sister Dew.

Sister Dew by Deus...... (Ideal Crash).

Κομάντα με … βυζιά!

Όχι, δεν μιλάμε για κάποια καινούργια γυναικεία μονάδα ειδικών αποστολών, ούτε για καμιά προχωρημένης αντίληψης διμοιρία καταδρομέων τραβεστί…

 

Μιλάμε για τους  στρατιώτες της ελίτ μονάδας Wachbataillon της Γερμανίας, οι οποίοι καθημερινά χτυπάνε τα τουφέκια τους στο αριστερό μέρος του θώρακα τους, μέσα στα πλαίσια των εντατικών ασκήσεων ακριβείας στις οποίες και διαπρέπουν.

Ο ατσαλάκωτος που τελικά μούσκεψε....

Ποτέ δεν το φαντάστηκε. Ούτε καν του είχε περάσει από το νου.

Ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα καθόταν στο εδώλιο του κατηγορουμένου για να απολογηθεί δημοσίως για κατηγορίες που τον κατέτασσαν στην χορεία των κοινών μεγάλων απατεώνων.

 

Και μάλιστα των καταχραστών δημοσίου χρήματος.

Αυτός, αποδέκτης, ιθύνων νους, συμπράττων και συνένοχος μιας καραμπινάτης υπεξαίρεσης!

Σημειώσεις περί Κοινωνικού Φιλελευθερισμού

Πρόσφατα έγραψα ότι έτσι όπως πάει η Αριστερά, μετά τα δαχτυλιδοφιλήματα του Αλεξέι στον Ομπάμα, το μόνο σύνθημα που θα της μείνει θα είναι το "φονιάδες των ψαριών, αργυροπελεκάνοι". Έτσι, θεωρώντας πως ξαναμπαίνουμε δυναμικά σε μια περίοδο επαναϊδεολογικοποίησης της πολιτικής ατζέντας, επανέφερα κάποιες σημειώσεις περί Κοινωνικού Φιλελευθερισμού προς συζήτηση, από το... μακρινό 2011.

Ο Σύριζα τελεί εν συγχύσει…

Ο ΣΥΡΙΖΑ για όσους το λησμονούν δεν είναι ένα κόμμα απλά πολυσυλλεκτικό, αλλά αποτελούμενο από πολλές συνιστώσες.

Άλλες εξ’ αυτών είναι αστικές και άλλες κατά της αστικής κουλτούρας.

Άλλες είναι ευρωπαϊστικές, άλλες ευρώ-σκεπτικιστικές, και άλλες αμιγώς αντί-ευρωπαϊκές.

Ο πλουραλισμός σε μια παράταξη που φιλοδοξεί να ασκήσει διακυβέρνηση είναι αναμφίβολα πολιτικό ευτύχημα.

Αλλά η αυτό-ακυρωτική πολυφωνία που παραπέμπει σε έλλειψη πολιτικών σταθερών είναι σκέτη κατάρα όχι μόνο γιατί έτσι υπονομεύεται εκ των έσω η προοπτική κυβερνησιμότητας αλλά και γιατί καθίσταται αδύνατη η διατύπωση αξιόπιστου εναλλακτικού πολιτικού προγράμματος.

Έχουμε τους καραγκιόζηδες που μας αξίζουν…

«Να το ξέρεις! Ο Γιώργος Πάντζας υπήρξε ο βασιλιάς της ελληνικής κωμωδίας!», θα μας εκμυστηρευθεί, με απροσποίητο ενθουσιασμό, ο παλαίμαχος κωμικός Ντάνος Λυγίζος.

Και όταν ένας Λυγίζος μιλά για κωμωδία, εμείς οι υπόλοιποι μόνο να σιωπούμε μπορούμε.

Μας έκανε, πάντως, εντύπωση ο αόριστος.

Γιατί «υπήρξε», κ. Λυγίζο;

Στη δική μας καρδιά, ο Πάντζας παραμένει ο παντοτινός βασιλιάς του γέλιου…

Ο Γιώργος, εύθραυστος και υπερβολικά ευαίσθητος από παιδί, είδε από ενωρίς τη ζωή να του δείχνει τα δόντια της.

Καθημερινότητα οδυνηρή, γεμάτη απάνθρωπες στερήσεις, αποκάλυψε πρόωρα στον μικρό Πάντζα την σκληρότητα τούτης της βιωτής...

Ίσως από εκείνα τα άγουρα χρόνια – λένε όσοι τον ξέρουν καλά – να ένιωσε πολιτικά σκιρτήματα δυνατά και, ενδεχομένως, κάπου εκεί να πρέπει να αναζητηθούν οι ρίζες της μετέπειτα παθιασμένης αφοσίωσής του στις αρχές του Σοσιαλισμού.

O δρόμος της άρνησης (σε τεντωμένο σχοινί).

Στο προηγούμενο κείμενο μου περιέγραψα τον τρόπο που βίωσα τα γεγονότα που μας οδήγησαν στο μνημόνιο, καθώς και τις σκέψεις μου.

Σε αυτό το κομμάτι με ανάλογο τρόπο θα περιγράψω τα γεγονότα που μεσολάβησαν από την είσοδο μας στο μνημόνιο μέχρι τις δημοτικές εκλογές και την αρχή της διαδικασίας που οδηγεί στον μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας. 

 

Η είσοδος μας στο μηχανισμό στήριξης συνέβη στις 23 Απριλίου του 2010 όταν ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου από το Καστελόριζο επέλεξε να το ανακοινώσει. Ο λαός έδειξε την οργή του σε μια μαζική διαδήλωση στις 5 Μαΐου η οποία σημαδεύτηκε με τη δολοφονία από αγνώστους 3 υπαλλήλων μιας τράπεζας.

Στις 6 Μαΐου το μνημόνιο ψηφίστηκε στη Βουλή.

Ρουσφέτι, αναξιοκρατία, και Άγιος ο Θεός….

Προσλήψεις με αδιαφανείς διαδικασίες εξυπηρετώντας την εκλογική «πελατεία» της εκάστοτε κυβέρνησης είναι η πάγια τακτική που ακολουθήθηκε όλα τα χρόνια λειτουργίας του μετρό.

Η έκθεση του γενικού επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρου Ρακιντζή για τις προσλήψεις που έγιναν στο μετρό από το 2007 έως και το 2009 αποδεικνύει ότι ακολουθήθηκαν διαδικασίες «κάτω από το τραπέζι» και οι επιλογές γίνονταν με κριτήρια περισσότερο πελατειακά και λιγότερο με βάση τις πραγματικές ανάγκες της επιχείρησης σε εξειδικευμένο προσωπικό.

Οι δήθεν επαναστάτες καλλιτέχνες….

Πολύ κουβέντα γίνεται για την τέχνη του γκράφιτι, και την επαναστατικότητά της.

Οι καλλιτέχνες των τοίχων ηρωποιούνται, ως ένα είδος ανήσυχων πνευμάτων που «απελευθερώνουν» και ομορφαίνουν «δημόσιο» χώρο!

 

Η άποψη είναι ότι πολεμάνε με τον τρόπο τους το κατεστημένο.

Στην πραγματικότητα όμως, αυτό που κάνουν είναι να στηρίζουν το σύστημα!

Ο κοινός νους, και οι … Κινέζοι.

Η πρώτη πολιτιστική επανάσταση συντελέστηκε στην αχανή Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, στη δεκαετία του '60.

Μεγάλος Τιμονιέρης στην Αυτοκρατορία του Μέσου ήταν ο ποιητής Μάο Τσε Τουνγκ, κοινωνικός μοχλός δε της επανάστασης ήταν η νεολαία. 

Οι επονομαζόμενοι και ερυθροφρουροί επιτέθηκαν σε όλες τις «παλιές ιδέες» και τους φορείς τους, ξεκινώντας ως γνωστόν από τους ίδιους τους δασκάλους τους.

Ήθελαν να πολεμήσουν όλους τους Κινέζους «που θέλουν να προκόψουν εις βάρος της ισότητας» και στόχευαν στην έμπρακτη αποδόμηση της κομφουκιανικής φιλοσοφίας.

Διά του όρου «έμπρακτη» εννοώ ότι ξεκαθάριζαν τους φιλοσοφικούς τους λογαριασμούς με τα όπλα.

Rolling Stones!

Rolling Stones, in Waiting on a Friend...