Last Train to London...

E.L.O.

Η Τουρκία έχασε τη μπάλα…

Έχουμε και λέμε: Η Τουρκία που προτιμά να αφήσει την ISIS να κερδίζει, παρά να στηρίξει του Κούρδους, των οποίων φοβάται μια μελλοντική νομιμοποίηση και στήριξη από πλευράς Δύσης, αναγκάστηκε μετά από τις πιέσεις των ΗΠΑ (και της ΕΕ) να ανακρούσει πρύμνα και να στηρίξει (έστω και διστακτικά) τον αγώνα εναντίον των τζιχαντιστών.

Αμέσως όμως, ως κλασικοί «παίκτες» που δεν κάνουν τίποτα χωρίς αντάλλαγμα, οι Τούρκοι μπήκαν στη κυπριακή ΑΟΖ, θέτοντας έτσι εμμέσως τα πάγια εκβιαστικά αιτήματά τους, που αφορούν σε συνεκμετάλλευση κλπ όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της μεγαλονήσου...

Τα παιδία καίει…

Θα ήταν αστείοι, αν δεν ήταν επικίνδυνοι.

Αναφερόμαστε σε εκείνα τα παιδάκια που βάφτισαν την καταστροφή «εμπρηστική παρέμβαση», που ονομάζουν τους τραμπουκισμούς «δυναμικές ενέργειες», που αποκαλούν τη Δημοκρατία «Χούντα», το νομικό πλαίσιο «κράτος καταστολής» και άλλα γελοία πλην όμως επικίνδυνα για την κοινωνική μας συμβίωση.

Μιλάμε για εκείνους που μεγάλωσαν με «επαναστατικά» -τρομάρα μας!- προτάγματα και χρησιμοποιούν περίτεχνα ονόματα τα οποία κινούνται μεταξύ σαπουνόπερας και επανάστασης: «Κύκλοι Παραβατικών/πυρήνας Εραστές της Ανομίας», «Μαύρες Κυριακές - Κόκκινες νύχτες» και πράσινα άλογα…

Λούλα…

Τα κομμουνιστικά κείμενα είναι συναρπαστικά αναγνώσματα.

Εφόσον είσαι δώδεκα χρόνων, έμπλεος μίσους εναντίον της αστικής ιδιοκτησίας και αποφασισμένος εμπρηστής του παρελθόντος καθώς ο προλετάριος κυριαρχεί στον υπερσυντέλικο υπαρξιακό γαλαξία ονειρώξεων, ακολουθείς τον δρόμο που χαράσσουν οι επιτηδευματίες-επαναστάτες-οπαδοί του Pierre-Joseph Proudhon.

Οι τελευταίοι ξεφυλλίζουν, μεταξύ καυλοκάτουρων και προχθεσινής ζαμπονοτυρόπιτας, τα συμπεράσματα του Hobsbawm για την ταξική μόρφωση, χωρίς να σταθούν στον λυσσαλέο αντισημιτισμό του συμπαθούς αναρχικού και της επάρατης Δεξιάς η οποία τον διεκδικούσε πολύ καιρό, πριν οι Ρώσοι εισβάλουν στο Kishinef της Βεσσαραβίας το 1903 και εγκαινιάσουν τα προεόρτια πογκρόμ που οδήγησαν στο Auschwitz, στα ιατρικά πειράματα και την μνήμη λυγγός.

Λίγο μέτρο ρε παιδιά…

'Οταν ο κύριος Zuckerberg ίδρυσε το Facebook πριν από μερικά χρόνια δεν είχε φαντάζομαι ιδέα ότι επρόκειτο να αποβλακώσει μια ολόκληρη γενιά.

Εκατομμύρια κλικ κάθε μέρα στο facebook, uploads φωτογραφιών, ώρες που καταναλώθηκαν για να πάμε το παιχνίδι στην επόμενη πίστα και συνεχή refresh της σελίδας της συνομιλίας για να δούμε αν αυτό που γράψαμε διαβάστηκε, και στη συνέχεια αν απαντήθηκε.

Καταλήψεις και συνδικαλισμός…

Είναι εκείνοι που θεωρούν ότι οι νέοι με τον ενθουσιασμό και την ορμή τους θα λειτουργήσουν ως καταλύτης και θα βοηθήσουν αποφασιστικά στη διαμόρφωση κλίματος ανατροπής της πολιτικής κατάστασης.

Έτσι πιστεύουν πως θα ανοίξει ο δρόμος για εσπευσμένη προσφυγή στις κάλπες και ανάδειξή τους στην κυβέρνηση.

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι το κίνημα των καταλήψεων, που εμφανίστηκε ξαφνικά -υποδαυλιζόμενο μέσω του facebook- υπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες.

Ασχέτως αν κάποιοι μετέχουν, απλά και μόνο για να γλιτώσουν μάθημα ή διδασκαλία ή έστω για την εμπειρία μιας… εξέγερσης.