Λούλα…

Τα κομμουνιστικά κείμενα είναι συναρπαστικά αναγνώσματα.

Εφόσον είσαι δώδεκα χρόνων, έμπλεος μίσους εναντίον της αστικής ιδιοκτησίας και αποφασισμένος εμπρηστής του παρελθόντος καθώς ο προλετάριος κυριαρχεί στον υπερσυντέλικο υπαρξιακό γαλαξία ονειρώξεων, ακολουθείς τον δρόμο που χαράσσουν οι επιτηδευματίες-επαναστάτες-οπαδοί του Pierre-Joseph Proudhon.

Οι τελευταίοι ξεφυλλίζουν, μεταξύ καυλοκάτουρων και προχθεσινής ζαμπονοτυρόπιτας, τα συμπεράσματα του Hobsbawm για την ταξική μόρφωση, χωρίς να σταθούν στον λυσσαλέο αντισημιτισμό του συμπαθούς αναρχικού και της επάρατης Δεξιάς η οποία τον διεκδικούσε πολύ καιρό, πριν οι Ρώσοι εισβάλουν στο Kishinef της Βεσσαραβίας το 1903 και εγκαινιάσουν τα προεόρτια πογκρόμ που οδήγησαν στο Auschwitz, στα ιατρικά πειράματα και την μνήμη λυγγός.

Ακυβέρνητες πολιτείες λούμπεν επιτετραμμένων που αναλύουν μακροοικονομικά μεγέθη με φουσκωμένο στήθος καθότι ευεπίφοροι στην μαρξιστική μορφή συνείδησης, αλέθοντας το μνημονιακό τοτέμ με ζάχαρη σχέσεων παραγωγής, προτού ξεκινήσει η βάρδια προπαγάνδας στα κοινωνικά δίκτυα.

Είναι τόσο ανεξέλεγκτη η ελευθερία εν Ελλάδι, που οι λούμπεν βοναπάρτηδες δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν το αυτονόητο: δεδομένου ότι γνωρίζουν την πορεία της ζωής τους, εξασφαλισμένοι ισοβίως από την γονεϊκή μικροοικονομική εξουσία, απεργάζονται αντιδημοκρατικά δεινά αφού ξέρουν ότι η ατιμωρησία πληρώνεται με φήμη ελέφαντα, εμπρησμούς υπαρξιστικής αντίθεσης για το Hall Of Fame της οδού Κωλέττη και υποσχέσεις για αντικρατικές δαπάνες με σήμα το πείσμα της αργόσχολης σοσιαλιστικής πατέντας.

Ζω άρα φαντασιώνομαι.

Όταν ο τρομοκράτης Μαζιώτης επαίρεται για το αναφαίρετο δικαίωμά του να πυροβολεί αστυνομικούς, όταν ακούγεται ο ύμνος του ΕΑΜ στις ούτως ή άλλως γελοίες παρελάσεις, όταν τα Πανεπιστήμια κατάντησαν κέντρα διερχομένων με αισθητική Πρώσου τραβεστί σε χαμαιτυπείο, γίνεται σαφές το λεξιλόγιο της εποχής: καυλοπυρέσσουσες Μαγδαληνές με κράση Λαμαρτίνου σε ρεπουμπλικάνικο οίστρο, τσιτάτα από Flaubert για τον χαζούλη χωραΐτη και αποφασιστικότητα de Tocqueville όσον αφορά την αντιπαράθεση του Παλαιού Καθεστώτος απέναντι στο υπέροχο πείραμα των ΗΠΑ.

Κοινώς, φανατικοί κοκκινοτρίχηδες με προβιά ελευθεροφρόνων με σώα την φρένα. Ad nocendum potentes sumus.

Ο Σενέκας δεν θα ήταν υπερήφανος για τον 21ο αιώνα.

Η εκκοσμίκευση της δικτατορίας των πολλών όπως ειπώθηκε από τον Heidegger και αναλύθηκε από την Arendt (ειρωνία ή η εκδίκηση του καλού;), αποκαλύπτει το προφανές: τα γεγονότα αυτά καθεαυτά, δεν έχουν το βάθος και την αξία της εμβριθούς ανάλυσης από τους εραστές της φιλοσοφικής θεμελίωσης του γλωσσικού επέκεινα.

Ο βίος, η παρέκκλιση και τα υπαρξιακά αδιέξοδα του απολυταρχικού υποψήφιου που επιτάσσει νόρμες επιβίωσης δεν έχουν καμία αξία στον δρόμο.

Οι Αγανακτισμένοι απέδειξαν -ευτυχώς- ότι ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Διαβάζοντας μυθιστορήματα ο αναγνώστης δεν ζει αυτό που βίωσε ο συγγραφέας. Η γραφή είναι ενδοσκοπική, συχνά δύστροπη· βαθιά νερά.

Η απαίτηση να στρατολογηθεί η πραγματικότητα σε δείκτη πολιτισμικού αδιεξόδου είναι χυδαία και κατευθυνόμενη.

Τουτέστιν, εκεί έξω η ζωή είναι απείρως πιο ενδιαφέρουσα.

Τα οικεία κοινά είναι καλύτερα από τις αναλύσεις και τον ανιαρό συνωστισμό δημοσιογραφίσκων της πολιτικής ορθότητας και φαιοκόκκινων γκρουπούσκουλων παρά θιν’αλός.

The Elf at Bay