Σε ένα γιορτινό κάλεσμα τις προάλλες, βρέθηκα να
πίνω κρασί με δυο συμπαθέστατους νεαρούς - τριαντάρηδες για την ακρίβεια, οι
οποίοι στα γεροντικά μάτια, τα δικά μου και της ελληνικής κοινωνίας, φαντάζουν
σαν να βγήκαν μόλις από το αβγό. Ενδιαφέρθηκα για τις σπουδές τους,
εντυπωσιάστηκα με τα πτυχία και με τα μεταπτυχιακά τους.
"Πού εργάζεστε με τόσα προσόντα;"
"Στη διαφήμιση, κειμενογράφος" μού
απάντησε άκεφα το κορίτσι.
"Σε μια δικηγορική εταιρεία"
απολογήθηκε το αγόρι.
"Γιατί κατεβασμένα μούτρα;" απόρησα.
"Δεν σάς αρέσουν οι δουλειές σας;"
Τα ποτήρια άδειασαν και ξαναγέμισαν, το ύφος
τους έγινε συνωμοτικό. "Εμείς άλλο λαχταράμε να κάνουμε..."
ψιθύρισαν.
Κι αφού μού δήλωσαν ότι ήταν παθιασμένοι
φιλελεύθεροι, ένθερμοι υποστηρικτές του Κυριάκου Μητσοτάκη, μού αποκάλυψαν πως
ονειρεύονταν να γίνουν οι "profile makers" του…
