Let X=X

Laurie Anderson

Βρε τον φουκαρά…

Βρε τον Λαζόπουλο.  Βυθισμένος στην αφάνεια βρήκε τρόπο να βγει στη δημοσιότητα. Κι άρχισε να λέει ότι δέχεται μπούλινγκ, ότι οι Γερμανοί τον έδιωξαν από τον ALPHA που εργαζόταν, ότι περνάει δύσκολα, ότι παλεύει να σταθεί όρθιος κι άλλα τέτοια σπαραξικάρδια.

Φυσικά, ούτε αυτός, όπως και πολλοί άλλοι της συνομοταξίας του, μπορεί να κατανοήσει πόσο μεγάλο κακό προξένησε στην ελληνική κοινωνία. Όχι επειδή στήριξε τις ουτοπίες του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς (αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμά του) αλλά επειδή ο ίδιος δημιούργησε πρότυπα στην κοινωνία. Επειδή ο ίδιος υπήρξε μέγιστος λαϊκιστής με άλλοθι τη σάτιρα!

Ο Τραμπ τα έβαλε τώρα και με τον ΟΗΕ…

Εδώ και μερικές μέρες η κυβέρνηση Τραμπ διαμηνύει σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να δεχτεί «πόλεμο» από τον ΟΗΕ, και όποιος το κάνει θα χάσει την χρηματοδότηση από πλευράς ΗΠΑ.

Κι αυτό διότι ο Τραμπ «πειράχτηκε» πολύ από τις αντιδράσεις των κρατών μελών του ΟΗΕ, ειδικά εκείνων του Συμβουλίου Ασφαλείας, στην πρόθεσή του να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, και από την (κατόπιν ψηφοφορίας) απόφαση του ΟΗΕ κατά της αμφιλεγόμενης αυτής αμερικανικής θέσης…

Τέλος οι μπανάνες;

Θυμάστε που πριν από μερικές δεκαετίες η μπανάνα στην Ελλάδα ήταν περιζήτητη και κόστιζε μια περιουσία; Την τρώγανε μόνο οι έχοντες και κατέχοντες ή οι… ναυτικοί. Ο λόγος ήταν ότι απαγορεύονταν οι εισαγωγές προκειμένου να προστατευτεί η ντόπια κρητική μπανάνα, αν θυμάμαι καλά.

Όπως και να έχει, αυτό που θυμάμαι είναι ότι για να βρεις μπανάνες έπρεπε να ταξιδέψεις στο εξωτερικό και στην επιστροφή να προσπαθήσεις να τις περάσεις κρυφά από τους μπάστακες τελωνειακούς, οι οποίοι το μόνο που έκαναν τότε είναι να ψάχνουν στις αποσκευές των επιβατών για βίντεο, κάμερες, και … μπανάνες…

Κόκκινα δάνεια όπως «κόκκινος Οχτώβρης»…

Θυμάμαι βλοσυρούς νεολαίους έξω από ταμεία της ΔΕΗ να προτρέπουν τον κοσμάκη να μην πληρώσει τις οφειλές του. Θυμάμαι μυστήριους τύπους με κίτρινα γιλέκα «δεν πληρώνω» να σηκώνουν μπάρες διοδίων στις εθνικές οδούς. Θυμάμαι λιμοκοντόρους καθηγητές να εξηγούν στην πλέμπα τη σεισάχθεια, σε περιβάλλον βρώμικου λουκάνικου και δημόσιου ουρητηρίου, στην πλατεία των αγανακτισμένων. Στην τηλεόραση εν αναμονή υπουργοί διαβεβαίωναν το πλήθος ότι δεν θα πληρώσει την τελευταία δόση του ΕΝΦΙΑ. Αρκεί να τους ψηφίσει, για να γίνουν υπουργοί.

Δεν χρειαζόσουν μάτια για να βλέπεις και αυτιά για να ακούς, μπορούσες ακόμα και να το πιάσεις. Η Ελλάδα ήταν παρμένη, στο επαναστατικό άναμμα του «δεν πληρώνω». Όνειρα μιας ζωής θα γίνονταν πραγματικότητα. Ο κομμουνισμός με τα λεφτά των άλλων περνούσε σε άλλη πίστα. Αν ο κακομοίρης ο Σώρας ήταν έτοιμος να του δώσει τα λεφτά από την πώληση των απολλώνιων μυστικών για να ξεχρεώσει, ο Αλέξης όχι μόνο του χάριζε τα χρέη αλλά θα έφερνε και τη Μέρκελ γονατιστή να παρακαλά να τον δανείσει…

Μια «χούντα» κυνηγάει τον Λαζόπουλο…

Είμαστε λαός της υπερβολής, αυτό είναι γνωστό. Εχουμε έτοιμο το πιο ακραίο επίθετο, τον πιο προσβλητικό χαρακτηρισμό να εκτοξεύσουμε. Δεν σκεφτόμαστε πριν το κάνουμε ότι, αν το κάνουμε, μπορεί κάποιοι άλλοι να μας το επιστρέψουν ίδιο και χειρότερο.

Στην πολιτική ζωή οι ακραίοι χαρακτηρισμοί και τα συνθήματα έχουν πίσω τους ζωή δεκαετιών. Οσοι τα χρησιμοποιούσαν, για παράδειγμα στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, κατάλαβαν το λάθος τους και έκτοτε έγιναν  πιο εγκρατείς. Ας δούμε δύο παραδείγματα…