Θυμάμαι βλοσυρούς νεολαίους έξω από ταμεία της
ΔΕΗ να προτρέπουν τον κοσμάκη να μην πληρώσει τις οφειλές του. Θυμάμαι
μυστήριους τύπους με κίτρινα γιλέκα «δεν πληρώνω» να σηκώνουν μπάρες διοδίων
στις εθνικές οδούς. Θυμάμαι λιμοκοντόρους καθηγητές να εξηγούν στην πλέμπα τη
σεισάχθεια, σε περιβάλλον βρώμικου λουκάνικου και δημόσιου ουρητηρίου, στην
πλατεία των αγανακτισμένων. Στην τηλεόραση εν αναμονή υπουργοί διαβεβαίωναν το
πλήθος ότι δεν θα πληρώσει την τελευταία δόση του ΕΝΦΙΑ. Αρκεί να τους ψηφίσει,
για να γίνουν υπουργοί.
Δεν χρειαζόσουν μάτια για να βλέπεις και αυτιά
για να ακούς, μπορούσες ακόμα και να το πιάσεις. Η Ελλάδα ήταν παρμένη, στο
επαναστατικό άναμμα του «δεν πληρώνω». Όνειρα μιας ζωής θα γίνονταν
πραγματικότητα. Ο κομμουνισμός με τα λεφτά των άλλων περνούσε σε άλλη πίστα. Αν
ο κακομοίρης ο Σώρας ήταν έτοιμος να του δώσει τα λεφτά από την πώληση των
απολλώνιων μυστικών για να ξεχρεώσει, ο Αλέξης όχι μόνο του χάριζε τα χρέη αλλά
θα έφερνε και τη Μέρκελ γονατιστή να παρακαλά να τον δανείσει…
Μιλάμε για ομαδική παράκρουση. «Και τα μισά, απ’
όσα υποσχέθηκε, να κάνει» έλεγε ο άλλος, «την κάναμε, σωθήκαμε». Όπως σώθηκε
και ο Λουράντος που δεν θα έχανε ούτε μία στο εκατομμύριο.
Ήταν οι μέρες του ελληνικού «κόκκινου Οχτώβρη».
Η επελαύνουσα ριζοσπαστική αριστερά στέκονταν στο πλευρό του έλληνα ανήμπορου
αλλά και του έλληνα λαμόγιου και του υπόσχονταν ότι, «καημοί και βάσανα
τέλος». Σεισάχθεια! Κοινώς σφουγγάρι, στα χρέη που οι ανάλγητες κυβερνήσεις και
οι κακοποιοί τραπεζίτες φόρτωσαν τον αδούλωτο ελληνικό λαό. Είδα ανθρώπους να
κλαίνε γιατί πλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους και δεν χρωστούσαν ώστε να ωφεληθούν
από τα μέτρα της κυβέρνησης της αριστεράς.
Πέρα από το ψηφοθηρικό της υπόθεσης υπήρχε και
μια πολύ πιο ύπουλη επιδίωξη την οποία τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ομολογούσαν
ανοικτά. Μην πληρώνετε, αφήστε το κράτος και τις ΔΕΚΟ να καταρρεύσουν, να
οδηγηθεί η χώρα σε στάση πληρωμών, να ξεσηκωθούν οι απλήρωτοι συνταξιούχοι και
δημόσιοι υπάλληλοι, να πέσουν ντε φάκτο οι Σαμαροβενιζέλοι. Οι ίδιοι άνθρωποι
σήμερα επιχειρηματολογούν για την αναγκαιότητα των πλειστηριασμών πρώτης ή
πέμπτης κατοικίας, μπαταξήδων ή φτωχών. Για τη σωτηρία των επάρατων τραπεζών,
που αν αποσταθεροποιηθούν θα πέσει η κυβέρνηση.
Είναι ακριβώς αυτοί που τίμησε ο Έλληνας πολίτης
με την ψήφο του πλουσιοπάροχα. Ήρωες που πήδηξαν από συνοικιακό θέατρο σκιών
και μπήκαν στη ζωή μας. Είναι οι μέρες αναμνήσεων και περισυλλογής, οι μέρες
των κόκκινων δανείων. Κόκκινες κι αυτές αλλά όχι από ντροπή.
Δυστυχώς για τους αμετανόητους ψευδομαρξιστές ο
καπιταλισμός έχει τη δύναμη να σε εξευτελίζει ειδικά αν θέλεις να πατάς σε δύο
βάρκες. Αν δηλαδή το παίζεις μπολσεβίκος για να παραμυθιάσεις την πλέμπα και να
υφαρπάξεις την ψήφο της και μετά γίνεσαι ζήτουλας αστός - καθεστώς προκειμένου
να πάρεις τη δόση των δανειστών, να βολέψεις το ασκέρι των μετακλητών και να
σώσεις στην καρέκλα σου. Ειδικότερα όταν ξέρεις ότι χωρίς την είσπραξη μέρους
των κόκκινων δανείων, οι τράπεζες θα πρέπει να βάλουν χέρι στις καταθέσεις των
πολιτών προκειμένου να μείνουν ζωντανές και αυτό δύσκολα θα μπορούσε να το
σηκώσει ακόμα και αυτή η κυβέρνηση, η επιτομή δηλαδή της αναλγησίας.
Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι οι
ινστρούκτορες τα ήξεραν αυτά αλλά δεν δίσταζαν να υπόσχονται και να οδηγούν τη
χώρα στην ανομία προκειμένου να διαμορφώσουν ευνοϊκό περιβάλλον για την
αναρρίχησή τους στην εξουσία. Πίσω τους είχαν την πλάτη της Ευρώπης
και του καπιταλισμού. Σήμερα θερίζουν ό,τι έσπειραν και πανικόβλητοι νομοθετούν
το αυτονόητο, δηλαδή να διώκονται αυτεπάγγελτα όσοι εμποδίζουν τους
πλειστηριασμούς. Αλλά μιας και το DNA τους δεν το επιτρέπει κλείνουν το μάτι
στους Παναήδες και τις Ζωές αφού για να διωχθούν πρέπει να συλληφθούν και για
να συλληφθούν πρέπει να κατέβει κάτω ο ίδιος ο θεός να τους περάσει χειροπέδες.
Μπορεί να μάλωσαν αλλά αγαπιούνται.
Γιατί το μυστικό της επιτυχίας της αποτυχημένης
αριστεράς είναι ο δυϊσμός. Είναι ταυτόχρονα κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Να
σώσουμε τις τράπεζες με τους πλειστηριασμούς των κόκκινων δανείων αλλά και να
ανεχόμαστε τους τσαμπουκάδες των δικών μας παιδιών που θέλουν να τους
εμποδίσουν. Αυτό όμως το μπέρδεμα μπερδεύει και τη δημοκρατική αντιπολίτευση
που ψηφίζει αμήχανα «παρών» στο θέμα της αυτεπάγγελτης δίωξης και λέει κάτι
«γιαμαμότο» περί επαύλεων στη Μύκονο και προστασίας της λαϊκής πρώτης κατοικίας
και άλλα τέτοια μπολσεβίκικα που κουφαίνουν το ακροατήριό της. Νομίζει ότι έτσι
προσεγγίζει τα λαϊκά στρώματα.
Γιατί θέλει νεφρό να βγεις να πεις στην
κατεστραμμένη σοσιαλ - καπιταλο - μπάχαλη χώρα ότι οι πλειστηριασμοί είναι μια
νόμιμη συνήθης πρακτική διευθέτησης οικονομικών διαφορών. Ένα ύστατο μέτρο
προστασίας περιουσιών και απόδοσης δικαιοσύνης. Άσε που το 30-40%, ειδικά των
επιχειρηματικών δανείων, αποτελούν καραμπινάτες περιπτώσεις στρατηγικών
κακοπληρωτών που αφού λήστεψαν τις επιχειρήσεις τους και τις έριξαν έξω, πήραν
υπέρογκα δάνεια από άχρηστους ή πονηρούς τραπεζίτες και μετά εξαφανίστηκαν
ελπίζοντας, σε τι άλλο; Στη σεισάχθεια των επαναστατών. Και ότι χιλιάδες
δανειολήπτες, αρνήθηκαν να μπουν στο νόμο Κατσέλη, δεν απάντησαν στις κλήσεις
της τράπεζας για κάποια συμβιβαστική διευθέτηση ποντάροντας πάντα στη συνέχεια
του «κομμουνισμού με τα λεφτά των άλλων» που τους έταζαν οι Σύριζοι μέχρι να
πάρουν την ψήφο τους.
Γι’ αυτό και η δημοκρατική αντιπολίτευση
στέκεται διακριτικά στην άκρη ευελπιστώντας ότι οι πλειστηριασμοί είναι ένα
παιχνίδι που χάνουν μόνο οι κυβερνώντες. Αλλά και αυτοί με τη σειρά τους δεν
κάθονται άπραγοι. Κάνουν ότι νομοθετούν αυστηρά διότι είναι και καλά υπεύθυνοι,
αλλά ανέχονται και τους επαναστάτες των συμβολαιογραφείων να τα σπάνε και η ζωή
συνεχίζεται εν μέσω εορταστικού κλίματος και μιας ευφορίας που προσδίδει η
μετατροπή των ΤΕΙ Αθήνας σε ΑΕΙ Δυτικής Αττικής. Εν μία νυκτί και με προεδρικό
διάταγμα. Για όλους έχει ο νεογέννητος θεός.
Αν υπάρχει η Γερμανία που δουλεύει ως χώρα χωρίς
να έχει εδώ και μήνες κυβέρνηση, υπάρχει και η μοναδική στον κόσμο Ελλάδα που
σκέφτεται να τη βγάλει στο υπόλοιπο του βίου της χωρίς τράπεζες. Γίνεται; Ξέρω
γω; Στη χώρα αυτή μπορεί και να γίνεται. Άμα είναι λαϊκή απαίτηση.
Λεωνίδας Καστανάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου