Lose your Soul...

Dead Man's Bones...

Αντώνη, η ιστορία σου χρωστάει…

Από σχόλιο «φίλου» στο facebook:

Ήμουν μικρός το 93. Μόλις 8 χρονών.

Αλλά πες λόγω της πολιτικοποιημένης οικογένειάς μου, πες λόγω του ότι ήμουν παιδί θαύμα (ε ναι!) αντιλαμβανόμουν αρκετά καλά τι συνέβαινε.

Και θυμάμαι με πικρία το Σαμαρά να κάνει κόμμα και το Μητσοτάκη να καταρρέει αβοήθητος.

Μεγαλώνοντας και βλέποντας το Σαμαρά να γελοιοποιείται με τα 0.01% που έπιανε η ΠΟΛΑΝ, δεν με συγκίνησε καθόλου η στήριξή του στη ΝΔ το 2000. Όταν όμως ο Καραμανλής άρχισε τη καθοδική του πορεία και αντιλήφθηκα ότι το κόμμα έπασχε από έλλειψη πολιτικής ηγεσίας και από άτομα με υπέρμετρες φιλοδοξίες, κατάλαβα ότι μόνο η επιστροφή μιας φιγούρας σαν το Σαμαρά μπορούσε να στήσει το κόμμα ξανά, και να εμπνεύσει τον απλό Έλληνα ψηφοφόρο…

Η κακιά ΕΕ έχει ονοματεπώνυμο…

 Τα παλιά καλά χρόνια, αυτά της ευμάρειας, που δεν είναι και τόσο παλιά αν το καλοσκεφτούμε, αφού η κρίση ξεκίνησε το 2008, ελάχιστοι ήταν αυτοί που ασχολούνταν με την πολιτική.

Δεν αναφέρομαι στους κομματόσκυλους, στους πολιτευτές, στους πολιτικάντηδες, και στους επαγγελματίες πολιτικούς.

Δεν αναφέρομαι σε όλους αυτούς που εξαρτώνται επαγγελματικά από τις πολιτικές και κομματικές συγκυρίες.

Μιλάω για τον απλό καθημερινό συνέλληνα.

Για τον οποίο μέχρι πρότινος, όσον αφορά στη πολιτική, πέρα έβρεχε…

Επικοινωνία: το άγνωστο θύμα της κρίσης.

Θυμάμαι με νοσταλγία φίλους και γνωστούς που έλεγαν, τα παλιά αθώα χρόνια, το 2010 ή το 2011, ότι η κρίση μπορεί να είναι και αφορμή για να διορθωθούν τα πράγματα σε τούτη τη χώρα, ότι δεν μπορεί, κάτι καλό θα βγει τελικά. Γλυκούληδες.

Στην πράξη η κρίση έχει αποκαλύψει το πραγματικό πρόσωπο του εκλογικού σώματος, ενώ οι φωνές που ακούγονται πλέον είναι σχεδόν αποκλειστικά οι πιο απλοϊκές, δυνατές και ολιγοσύλλαβες.

Η γλώσσα που χρησιμοποιούν αυτές οι φωνές, δε, είναι ένα φαινόμενο άξιο μελέτης.

Στην Ελλάδα…

Το παρακάτω κείμενο είναι σχόλιο του «Πίθηκα» σε ανάρτηση του Antinews,  που νομίζω πως μας περιγράφει με ακρίβεια.

Στην Ελλάδα:
1.)Αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας, σε θεωρούν απατεώνα.
2.)Αν είσαι επιστήμονας, σε θεωρούν φαντασμένο που σε σπούδασαν με τους δικούς τους φόρους, και όχι με τα 20αρια σου στις Πανελλαδικές.
3.)Αν είσαι ιδιωτικός υπάλληλος, σε θεωρούν τσιράκι του καπιταλισμού και ανίκανο που δεν "τρούπωσες" κι εσύ στο Δημόσιο…

Στη Καλαμάτα πας σε δύο ώρες, στη Χαλκιδική σε τρεις!

 Στα παιδικά μου χρόνια πηγαίναμε στη Χαλκιδική ζώντας αρκετές ώρες μέσα στο αυτοκίνητο.

Μπορώ να πω πως εκεί έμαθα ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής μουσικής, καθώς οι ατέλειωτες ώρες μέσα στο αυτοκίνητο είχαν ως soundtrack δεκάδες κασέτες που έπαιζαν στα κασετόφωνα της εποχής για να περάσει η ώρα του μποτιλιαρίσματος που ξεκινούσε βαθιά στην Κασσάνδρα και τελείωνε πια στη Θέρμη.

Από τότε έχουν περάσει σχεδόν σαράντα χρόνια.

Μερικοί καινούργιοι δρόμοι προστέθηκαν όμως τα πόδια της Χαλκιδικής παραμένουν απροσπέλαστα τα Σαββατοκύριακα και οι ηρωικές έξοδοι απαιτούν ατσάλινα νεύρα και Ιώβεια υπομονή.

Υπέρ συντεχνιών και εκλογών ανασχηματισμός…

 Ένα τρόπο είχαν οι κ.κ. Αντώνης Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος να δείξουν ότι η κυβέρνηση είναι μακράς πνοής.

Αν επέμεναν στον δρόμο των μεταρρυθμίσεων, αποδεικνύοντας ότι η πολιτική που (έστω με πολλά ζόρια και πιέσεις) ακολούθησαν μέχρι σήμερα είναι η μόνη ελπίδα εξόδου από την κρίση.

Αν ενίσχυαν, δηλαδή, το μεταρρυθμιστικό προφίλ του κυβερνητικού σχήματος.

Φευ! Ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ακολούθησαν τον αντίθετο δρόμο.

Έδιωξαν όσους υπουργούς και υφυπουργούς «έσπασαν αυγά» και συγκρούσθηκαν με τις συντεχνίες.

Τους αντικατέστησαν τους φωνακλάδες της λαϊκής δεξιάς ελπίζοντας ότι με παλαιοκομματικούς τρόπους θα συσπειρώσουν τις συντεχνίες στο άρμα των δύο κομμάτων.