If I Were a Carpenter...

Robert Plant

Ανεύθυνη αντιπολίτευση γίνεται, ανεύθυνη διακυβέρνηση όχι!

Με την ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας είχε εξοικειωθεί το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης ήδη από τον Ιούνιο του 2012 και τις διπλές εκλογές. 

Το ότι ο νεώτερος Πρωθυπουργός της χώρας θα επέλεγε τους ΑΝΕΛ για συγκυβερνήτη στο πηδάλιο της χώρας, ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη που θα στοιχειώνει τη συνείδηση του κάθε έντιμου στελέχους και ψηφοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνον. 

Το δικαίωμα στην άγνοια…

Υποψήφιος Δήμαρχος σε μια, οποιαδήποτε, πόλη της Ελλάδας, ξεκινά προεκλογικό αγώνα με βασικά συνθήματα: «Με την εκλογή μου, η ανεργία θα μειωθεί στο 0% καθώς μας θα προσλάβουμε όλους τους δημότες μας στις τοπικές επιχειρήσεις και θα στείλουμε το λογαριασμό στην κυβέρνηση. Δηλαδή στους υπόλοιπους πολίτες της Ελλάδας. 

Δεύτερον, θα καταργήσουμε το ευρώ από εθνικό νόμισμα και στον Δήμο μας θα τυπώσουμε δικό μας νόμισμα. Τρίτον θα ψηφίζουμε δικούς μας Νόμους, αδιαφορώντας για τη Βουλή των Ελλήνων».

Με αυτές τις εξαγγελίες και με συνθήματα πως «σε περίπτωση που η κυβέρνηση της Αθήνας, δεν δεχθεί τη βούληση των δημοτών και το εκλογικό αποτέλεσμα, θα γίνει το Κούγκι», ο υποψήφιος Δήμαρχος καταφέρνει και εκλέγεται στο ύψιστο αυτό αξίωμα, καθώς οι δημότες έχουν πειστεί τόσο για το δίκιο του Δημάρχου, όσο και για τα ατράνταχτα επιχειρήματά του, όντας βέβαιοι πως ο Δήμος τους θα μετατραπεί σε παράδειγμα προς μίμηση από τους υπόλοιπους Έλληνες πολίτες...

Η επέλαση των αξίων…

Πρόσφατα είχαμε γράψει ότι «το ΚΚΕ οδηγεί παντού, αρκεί να το εγκαταλείψεις έγκαιρα».

Μετά τις τελευταίες κοινοβουλευτικές εξελίξεις, το δόγμα αγκαλιάζει και τον αναρχοαυτόνομο χώρο και μάλιστα χωρίς καν να χρειαστεί να τον εγκαταλείψεις. Μόνο ο Νικόλας Άσιμος πέθανε νωρίς, ίσως σήμερα να ήταν Υπουργός Πολιτισμού.
Ποιες είναι οι εξελίξεις;

Ρεαλισμό Αλέξη, κι όχι το «κρέας-ψάρι»!

 …ή όταν «Οι μεγάλες προσδοκίες» του Κάρολου Ντίκενς συνάντησαν τους «Θεσμούς» (λέγε με Τρόικα).

Δεν αισθάνομαι την ανάγκη ύστερης δικαίωσης των φόβων μου περί «Μη Αριστεράς της Μη-Ευθύνης».

Ούτε και το ευχόμουν, για το καλό των παιδιών μου.

Παρόλα αυτά, η πραγματικότητα αμείλικτη και η πίεση χρόνου μεγάλη.

Η μεταστροφή κι η προσαρμογή, ραγδαία…

Δημοκρατία …αλά καρτ;

Η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι… αλά καρτ. Το σύστημα είναι πρωθυπουργοκεντρικό, δηλαδή γίνεται πάντα ό,τι αποφασίσει το Μέγαρο Μαξίμου.

Οι εκλογές γίνονται όποτε τις θελήσει ο πρωθυπουργός, επικαλούμενος με «δημιουργική ασάφεια» εθνικούς λόγους. 

Μια κυβέρνηση μπορεί να πορεύεται με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, που δε διαβιβάζονται στη Βουλή.

Οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες έχουν την ένταση και το βάθος που κάθε φορά επιλέγει η εκάστοτε κυβέρνηση.

Τα αρμόδια κυβερνητικά όργανα συνεδριάζουν, αν και όποτε επιλέξει ο πρωθυπουργός...

Ποια αξιοπρέπεια;

Ας δεχτούμε ότι όντως η συγκυβέρνηση κάνει σκληρή διαπραγμάτευση και ο λαός διαδηλώνει στηρίζοντάς την.

Για μια μειοψηφία του λαού πρόκειται, βέβαια, με την πλειοψηφία να παρακολουθεί από τον καναπέ, αλλά ας κάνουμε πως δεν το βλέπουμε.

 

Βάσει αυτής της παραδοχής, το ερώτημα προκύπτει αβίαστα: γιατί αυτός ο ίδιος λαός, εργάτες και άνεργοι στην πλειοψηφία του, δεν ξεσηκώνεται για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του από τα αφεντικά;

Να διεκδικήσει, ας πούμε, την εφαρμογή των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας, που ακόμη ισχύουν.

Να απαιτήσει, ας πούμε, να εφαρμόζεται η εργατική νομοθεσία (ό,τι τέλος πάντων απέμεινε απ’ αυτή) και η ασφαλιστική νομοθεσία...
 

Ένας μήνας ΣΥΡΙΖΑ, 5 χρόνια πίσω η χώρα…

Δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει ακόμη και στην εποχή του τηλεοπτικού παροξυσμού του Αδώνιδος Γεωργιάδη.

Οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη κιόλας ημέρα της τοποθέτησής τους δεν προλαβαίνουν να δίνουν συνεντεύξεις στους τηλεοπτικούς σταθμούς.

Τις περισσότερες φορές αυτοσχεδιάζουν, με αποτέλεσμα σε καθημερινή βάση να τους «διορθώνει» το Μέγαρο Μαξίμου με τα non paper και να υποχρεώνονται σε αναδίπλωση ή αυτοδιάψευση.

Το φαινόμενο θα ήταν απλώς κωμικό εάν τα πράγματα δεν ήταν τόσο σοβαρά για τη χώρα...