Baby it's Cold Outside...

Dean Martin & Martina McBride

Πάει και το 2013…

Καλωσορίζοντας σε λίγο το 2014, σας παρουσιάζουμε τα τέσσερα πιο διαβασμένα άρθρα του Ορθογράφου για το 2013…

Και σας ευχόμαστε Χρόνια Πολλά, Καλή Χρονιά, και … πάνω απ’ όλα υγεία.

Η κρίση και ο νεοφιλελευθερισμός…

Όσοι, με περισσή δημαγωγία, σπεύδουν να κατηγορήσουν τον «νεοφιλελευθερισμό» για την διεθνή κρίση, καλά θα έκαναν να μελετήσουν τις θέσεις και τις απόψεις των Χάγιεκ, Μίζες και άλλων τινών…

Με περισσή περί την πολιτική οικονομία άγνοια, πολλοί σπεύδουν να γράψουν ότι, με αφορμή την παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση, επιστρέφει στην οικονομική πρακτική ο κεϋνσιανισμός –ωσάν ο τελευταίος να είχε ποτέ εκλείψει.

Ταυτοχρόνως, κατακεραυνώνουν τον «νεοφιλελευθερισμό», στον οποίον και χρεώνουν την παρούσα κρίση, ωσάν να ήταν πραγματικότητα.

Για να μαθαίνουν οι νεότεροι…

Σαν χθες, πριν από 34 χρόνια….

Σε μια ανεπανάληπτη παράσταση κυρίως του Βασίλη Χατζηπαναγή και του Δημήτρη Γκέσιου, ο «Γηραιός» υποχρέωσε... τον Παναθηναϊκό στην πιο βαριά εκτός έδρας ήττα της ιστορίας του στο πρωτάθλημα, επικρατώντας με 6-0 !

Ήταν μια πανδαισία ποδοσφαίρου στο βαρύ αγωνιστικό χώρο του Καυτατζογλείου από τον «Βάσια» και την παρέα του και παράλληλα ένα εφιαλτικό απόγευμα για τον τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού Βασίλη Κωνσταντίνου (σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της καριέρας του) αλλά και της χάρτινης άμυνάς του, που θύμιζε...τσιγαρόχαρτο όπως αναφέρει πολύ εύστοχα ο τίτλος των αθλητικών «ΝΕΩΝ» της εποχής, ενώ στο κείμενο που υπογράφει ο αείμνηστος Σταύρος Ρεπανάς γίνεται λόγος για καταστάσεις πανικού που δημιουργήθηκαν στην πράσινη άμυνα.

Μάλιστα ο τεχνικός του Τριφυλλιού Μπρούνο Πεζάολα, ήταν τόσο απογοητευμένος που δεν προχώρησε καν σε αλλαγή κάποιου παίκτη σε όλο το ματς !

Βαρέθηκα…

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουνα ότι κάτι πρέπει να γράψω για τη χρονιά που φεύγει.

Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό όμως είναι μια λέξη.

Σε βαρέθηκα.

Σε βαρέθηκα 2013 φορές.

Βαρέθηκα να σου λέω ότι σε κανέναν δεν αρέσει όλο αυτό που συμβαίνει 

στην πατρίδα, σε κανέναν δεν αρέσουν τα μνημόνια, σε κανέναν δεν αρέσει να υποφέρει, σε κανέναν δεν αρέσει να φτωχαίνει, αλλά δεν υπάρχει άλλος ρεαλιστικός πιο ανώδυνος δρόμος. 

Βαρέθηκα να σου λέω ότι το πρόβλημα μας είναι καθαρά οικονομικό, βαρέθηκα να σου λέω ότι φτωχύναμε, ότι χρεοκοπήσαμε και όταν μια χώρα χρεοκοπεί, συμπαρασύρονται κεκτημένα δικαιώματα ετών.

Βαρέθηκα να σε ακούω να κάνεις μόνο κριτική, βαρέθηκα να σε βλέπω να επισημαίνεις μόνο τις επιπτώσεις από την κρίση, γιατί αυτό είναι το εύκολο, δεν θέλει και πολύ μυαλό, το κάνει και ένα μικρό παιδί.

Βαρέθηκα να γκρινιάζεις, αλλά να μην έχεις να προτείνεις ρεαλιστικές λύσεις. 

Βαρέθηκα να μου λες για προδότες πολιτικούς, όταν εγώ αλλά και εσύ γνωρίζεις ότι εμπορευόσουν την ψήφο σου με  αυτούς που αποκαλείς σήμερα προδότες, οπότε μόνο πατριώτης δεν μπορεί να επικαλείται ότι είναι αυτός που εμπορεύεται την ψήφο του.

Αντιμνημονιακοί κήνσορες με καταθέσεις εκατομμυρίων….

 Λοιπόν όλα έχουν την εξήγησή τους. Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω ανεγκέφαλε Έλληνα πολίτη.

-Τον έφαγε ο ασβέστης τον πιτσιρικά...

Αυτή ήταν η ατάκα που συνοδεύει την "εξαφάνιση" νεαρού από τηλεοπτικό κανάλι.

Ο νεαρός είχε την ατυχία να πέσει πάνω στα εξτρέ του λογαρισμού που διατηρούσε ο τηλεαστέρας σε τράπεζες του εξωτερικού…

Οι καλικάντζαροι της δραχμής…

Τώρα που πλησιάζουν τα Φώτα καλό είναι να κάνουμε και ένα αγιασμό για να ξορκίσουμε τους καλικάντζαρους της Δραχμής, που όλο αυτό το διάστημα δουλεύουν υπογείως και ετοιμάζονται να κάνουν την εμφάνισή τους μεταμφιεσμένοι σε Σερ νομίζοντας ότι έτσι θα ξεγελάσουν τον κόσμο.

Μιλάμε για το «καρτέλ» των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών που έχουν τα χρέη στις ελληνικές τράπεζες και τα κέρδη στην Ελβετία.

Όλος αυτός ο συρφετός αποφάσισε να χρηματοδοτήσει ένα νέο πολιτικό κόμμα που θα αποτελέσει το μοχλό εξελίξεων για την επιστροφή στη δραχμή.

Candy...

Iggy Pop

Διευκρινίσεις για την πρόταση περί νέου εκλογικού συστήματος.

Πριν από λίγες μέρες, ο Ορθογράφος ανέβασε μια πρότασή μου ( εδώ ), αναφορικά με ένα νέο εκλογικό σύστημα που θα μπορούσε κάλλιστα να εφαρμόσει η Ελλάδα, και που προσωπικά το θεωρώ πολύ καλύτερο του ισχύοντος.

Πολλοί που είχαν τη καλοσύνη να διαβάσουν το άρθρο, επισήμαναν ότι χρειάζονται ορισμένες διευκρινήσεις, ώστε η πρόταση να γίνει λίγο πιο κατανοητή.

Η αλήθεια είναι πως ήταν πράγματι αρκετά «τεχνική», πολύ περισσότερο απ’ όσο έχει συνηθίσει ο καθένας μας να ασχολείται (στοιχηματίζω ότι ζήτημα αν το 2% του εκλογικού σώματος έχει μια καλή ιδέα για το πώς ο υφιστάμενος νόμος κατανέμει τις έδρες), ωστόσο χωρίς τις ειδικότερες τεχνικές λεπτομέρειες η πρόταση κινδύνευε να χαρακτηριστεί ατεκμηρίωτη.

Ενώ η πρόθεσή μου ήταν να αποδείξει το ακριβώς αντίθετο, ότι είναι σύστημα που δουλεύει άμεσα και ικανοποιητικά.

Κατά συνέπεια, επανέρχομαι σήμερα χωρίς αυτές τις λεπτομέρειες, ακριβώς για να τονίσω τη λογική της πρότασης όσο πιο απλά γίνεται.

Διότι εκεί είναι και η ουσία της, ποιους σκοπούς επιδιώκει, και πώς ακριβώς φιλοδοξεί να τους πετύχει.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Αντίο Πασόκ, και να μας γράφεις…

Νομίζω (αν θυμάμαι καλά) πως στον διάλογο του Πλάτωνα «Τίμαιος», που είναι μια συνέχεια της Πολιτείας, όταν κάποιος νεαρός ρωτάει τον Σωκράτη αν αισθάνεται δυστυχισμένος που γέρασε και άρα δεν μπορεί πια να πηδήξει, ο τιτανοτεράστιος αυτός Αθηναίος απαντά ότι ίσα ίσα, τώρα μόνο αισθάνεται πραγματικά ευτυχής, που επιτέλους το πάνω κεφάλι κάνει κουμάντο στο κάτω, και όχι το ανάποδο…

Εν ολίγοις, η απάντηση του Σωκράτη μας διδάσκει για το πώς θα πρέπει να δεχόμαστε το πέρασμα του χρόνου με χάρη, και πώς να δεχόμαστε την αναπόφευκτη πτώση από όπου και αν είχαμε κάποτε σκαρφαλώσει.

Άσχετα αν οι περισσότεροι εξ ημών, και δη οι «μαϊντανοί» σελέμπριτι, γαντζώνονται με νύχια και με δόντια στην χαμένη τους νιότη, μέσω πλαστικής χειρουργικής, κλπ, αρνούμενοι να αποδεχτούν το μοιραίο, και το νομοτελειακό.

Τα παραμύθια για τη χούντα!

Κρατάει τέσσερις δεκαετίες το σλόγκαν των φιλοχουντικών, φιλοβασιλικών και χρυσαυγιτών ότι η δικτατορία των Συνταγµαταρχών παρέδωσε µια «παρθένα» οικονοµία, δίχως κανένα χρέος.

Το ίδιο πολυφορεµένο παραµύθι ακούστηκε και στο τελευταίο βίντεο, µε πρωταγωνιστή τον προφυλακισµένο Νίκο Μιχαλολιάκο, όταν σε µια ταβέρνα παραληρούσε ως συνήθως: «Επί 21ης Απριλίου τούς άφησε µε µηδέν χρέος και κατάντησαν τα πράγµατα… εκεί τα κατάντησαν. Τα λένε οι ίδιοι…, τα οµολογούν, η γενιά του Πολυτεχνείου».

Οι μη δεξιοί "μνημονιακοί" είναι τελικά ο κανόνας!

Αναδημοσιεύω ένα «σχόλιο» από το προφίλ του φίλου John Black στο facebook, που με εκφράζει σε μεγάλο βαθμό, και με το οποίο συμφωνώ αναφανδόν.

S.A.

Μικρή κοινωνιολογική παρατήρηση.

Έχω προσέξει ότι μεγάλο ποσοστό από εμάς τους ''ανάλγητους'' που υποστηρίζουμε την δικομματική κυβέρνηση (όχι επειδή η ίδια πετάει, αλλά επειδή προβλέπουμε το καυλί που θα ακολουθήσει την πτώση της) είμαστε άνθρωποι που ουδέποτε είχαμε ουδεμία επίσημη σχέση με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας…

Πλουτίζοντας στη κρίση…

Ναι. Είμαι νεόπλουτος.

Μέσα στο 2013, στον κολοφώνα της οικονομικής κρίσης, μέσα στον θρήνο και τον κοπετό πολλών συμπολιτών μου, μέσα στη μαυρίλα που μας κυκλώνει, εγώ ―και δεν ντρέπομαι να το λέω― έγινα νεόπλουτος.

Μερικοί υποστηρίζουν ότι το 2014 θα είναι η χρονιά που, από τον πάτο του βαρελιού, θα αρχίσουμε να κοιτάζουμε προς τα πάνω.

Ποιο είναι το “πάνω”;

Ε, όπως το βλέπει η καθεμιά κι ο καθένας.

Εγώ όμως, ως νεόπλουτος, θα υποδεχτώ το 2014 από καλή αφετηρία.

Και θέλω να μοιραστώ μαζί σας την τεχνογνωσία μου, το «know-how».

Ποιο είναι το μυστικό για να πλουτίσεις μέσα στην κρίση;

Είναι απλό: να οξύνεις την κρίση σου και να μπορέσεις να διακρίνεις τις ευκαιρίες. Αυτό έκανα κι εγώ.

Ακολουθώντας μεθοδικά ένα απλό όσο και σατανικό σχέδιο.

Παραδοσιακά καλιτσούνια.

Το έδεσμα που τις γιορτινές ημέρες είτε των Χριστουγέννων είτε του Πάσχα, βρίσκεται σχεδόν σε κάθε κρητικό τραπέζι είναι τα παραδοσιακά καλιτσούνια.

Πολλοί τα ονομάζουν σκαλτσούνια ή καλτσούνια, αλλά η συνταγή που κυκλοφορεί στο "τεφτέρι" κάθε κρητικιάς νοικοκυράς είναι η παρακάτω.

Η χαρά της παραλίας…

Ο δημόσιος χώρος οφείλει να είναι το πιο δημοκρατικό σημείο των πόλεων.

Εκεί που οι πολίτες ή οι δημότες, εξαρτάται από το βαθμό εμπλοκής και συνειδητοποίησής τους ο τίτλος που τους αποδίδεται, εκεί λοιπόν, που ελεύθεροι από τεχνητά εμπόδια που δημιουργούν καταχρηστικά οι άνθρωποι, απολαμβάνουν τη συνάθροιση, την ξέγνοιαστη βόλτα τους, την τυχαία συνάντηση, τις μικρές ανάσες εκτός των ιδιωτικών τειχών.

Στη Θεσσαλονίκη ο δημόσιος χώρος για δεκαετίες απαξιώθηκε.

Κακοποιήθηκε, άνθρωποι, δήμαρχοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες και δημότες εγκληματήσαν εις βάρος του.

Δεν υπήρξε γειτονιά της πόλης που να μην καταρρακώθηκε, που να μην αποτέλεσε αντικείμενο εγκλημάτων.

Με κορυφαία στιγμή βέβαια αυτής της απαξίωσης του τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια πριν την κρίση που το εύκολο χρήμα και το νέο life style έφερε και την εγκατάλειψή του.

Bachelorette...

Bjork

Ρασοφόροι…

«Η Εκκλησία στέκεται δίπλα στο ποίμνιο της», θα έλεγε κάποιος καλόβουλος χριστιανός.

Ιερείς σε ρόλο καλού Σαμαρείτη συντονίζουν το εξαιρετικό φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας της Ελλάδος, και συντηρούν τη θεάρεστη δημόσια εικόνα της.

Σε μια περίοδο ανθρωπιστικής κρίσης, η υποκρισία διαφεντεύει και οι πλέον αδιάφοροι προς την ουσία των πραγματικών αναγκών του κόσμου, είναι αυτοί οι ρασοφόροι που παραβαίνουν κάθε εντολή και ασελγούν κυριολεκτικά, ψυχικά και σωματικά σε όσους ανήκουν στις αδύναμες κοινωνικές μάζες.

Πράξη πρώτη, πράξη οργής…

Μια πρόταση ελπίδας (για να βγούμε από την στενωπό).

Σε μια χώρα όπου ένας πρώην υπουργός κυκλοφορεί σαν κοινό κλεφτρόνι με πλαστές πινακίδες, και ένας άλλος (νυν αυτός)  κάνει ζημιά ίση με τρία μηνιάτικά μου μέσα σε δυο ώρες σε σκυλάδικο, κάτι σίγουρα δεν πάει καθόλου καλά.

Χώρια ότι και οι δυο αποτελούν μέλη της διακομματικής αυτής κατηγορίας Ελλήνων πολιτικών, γνωστών ως «οι γόνοι» (κάτι σαν τους πάλαι ποτέ Φαναριώτες).

Και όλα αυτά σε περίοδο πρωτοφανούς κρίσης, με την ανεργία στα ουράνια…

Και τα μαγκάλια να παίρνουν ζωές ανήμπορων αθώων συνελλήνων.

Για αυτό, ίσως ήρθε η ώρα να συμβεί αυτό που λέω εδώ και χρόνια.

Να γίνει ένα ολικό reboot, πριν μας προλάβουν οι εξελίξεις και πάμε σε ηλεκτροσόκ, και μας καεί η μητρική.

Και για να γίνει αυτό, χρειάζεται να σοβαρευτούμε, να αφήσουμε τα μίση, τα πάθη,  και τις μικροκομματικές ίντριγκες, να διώξουμε από πάνω μας τις ιδεοληψίες, να κοιταχτούμε κατάματα, να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε ανάδελφοι και μόνοι στον μάταιο αυτό κόσμο, και να προχωρήσουμε στις απαραίτητες διορθώσεις της κοινωνίας και του κράτους μας.

Και για να γίνει αυτό χρειαζόμαστε μια νέου τύπου κυβέρνηση…

Μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων από ολόκληρο το πολιτικό μας φάσμα.

Τότε μόνο θα μας σεβαστούν οι δανειστές, θα λυγίσει η Άγγελα, και θα συνειδητοποιήσουν ότι έχουν να κάνουν με Έλληνες, πραγματικούς απόγονους του Λεωνίδα…  όπως τότε με την Παπαρίζου…χικ.

Για αυτό και υποβάλλω την δική μου πρόταση, ελπίζοντας πως θα ληφθεί σοβαρά υπόψη από τα υψηλά κλιμάκια της πολιτικής μας τάξης, ακόμη και από τον ίδιο τον Κάρολο, τον πρόεδρο που έβλεπε τα γιαούρτια να περνούν.

Αναξιοκρατία παντού…

Δύσκολος καιρός για «πρίγκιπες» και «πριγκίπισσες»...

Ωραία φράση, θα έλεγα, με περιεχόμενο ρεαλιστικό, που ίσως τρομάζει. 

Ζοφερές, λοιπόν, είναι οι μέρες για νέους και νέες, ανεξάρτητα από τα εφόδια που διαθέτουν.

Όλοι μας έχουμε όνειρα και φιλοδοξίες, που ακόμη και εάν είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, μας δίνουν κίνητρα στη ζωή, μας εμψυχώνουν, έτσι ώστε να καταφέρουμε να «επιβιώσουμε» ψυχολογικά, παρά τις αντίξοες συνθήκες.

Η πολυτέλεια της μιζέριας.

Δεν υπάρχει χώρα στην Ευρώπη που να ευδοκιμεί τόσο πολύ το εμπόριο μιζέριας και ο δημόσιος λόγος να διακατέχεται από τόσο αρνητισμό όσο εδώ.

Εκπομπές με αποκλειστικό περιεχόμενο την έκφραση της λαϊκής οργής, «αποκαλυπτικά» σάιτ και «μαχητικοί» δημοσιογράφοι, πολιτικές συζητήσεις απίστευτης οξύτητας, κόμματα ή πολιτικά στελέχη που μιλάνε για «προδότες», «κοινωνικούς δολοφόνους», «ηθικούς αυτουργούς» σε θανάτους, διχαστικά πολιτικά συνθήματα, κ.α., συνιστούν ένα πλαίσιο δημόσιου διαλόγου που σε τίποτα δεν θυμίζει δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα.   

Και δίπλα σε όλα αυτά, τα social media, τα οποία εκ της φύσεως τους αποτελούν το πιο «επιθετικό» και «γκρινιάρικο» μέσο που έχουμε γνωρίσει ως τώρα, να λειτουργούν πολλαπλασιαστικά ως προς την προβολή του πρωτογενούς (πολιτικού) προϊόντος.

 Ένα μέσο του οποίου η κατάχρηση – όπως έχουν δείξει πολλές έρευνες – δημιουργεί εμμονές που σταδιακά επικαθορίζουν το σύνολο της συμπεριφοράς.   

Έτοιμος να αναλάβει (και με τη βούλα της διαπλοκής).

Είναι πια σίγουρο. Ο Τσίπρας πάει φουλ για πρωθυπουργός.

Διότι όταν αρχίζουν οι αγιογραφίες και τα αφιερώματα για το που πήγε, τι έκανε, με ποιους έφαγε και πώς ήταν τα «κοψίδια» που προτίμησε, τότε είναι δεδομένο ότι κάποιοι του στρώνουν το χαλί.

Ειδικά αν αυτοί είναι και οι μέχρι πρότινος υβριστές του που «πιάνουν πόρτα για το χειμώνα» ή κάνουν δημόσιες σχέσεις για παν ενδεχόμενο.

Life in the Foodchain....

Tonio K

Νέο εκλογικό σύστημα: Μια πρόταση έξω απ’ το κουτί…

Πόσες φορές δεν ακούσαμε και διαβάσαμε για τα κακά του υφιστάμενου εκλογικού συστήματος; Αλλά και των προηγούμενων;

Και πόσες φορές δεν ακούσαμε και διαβάσαμε για την ανάγκη ενός νέου που θα προωθεί τη διαφάνεια, το βάθεμα της δημοκρατίας αλλά (και κυρίως) την ποιότητα αυτής;

Και που ταυτόχρονα (αν και εδώ υπάρχουν ενστάσεις κυρίως από τους οπαδούς της απλής αναλογικής) θα συνεχίσει να πριμοδοτεί σε λογικά πλαίσια τη δυνατότητα σταθερών κυβερνήσεων;

Άπειρες φορές.

Αλλά σχεδόν ποτέ δεν ακούσαμε ούτε διαβάσαμε για ολοκληρωμένο σχέδιο.

Εκτός βέβαια από κάποιες διαρροές σχεδίων που έμειναν σχέδια.

Για να μην τα πολυλογώ, εγώ έχω μια ολοκληρωμένη πρόταση και είναι πλέον ώρα να επιχειρήσω να τη θέσω υπόψη όλων των ενδιαφερομένων: Κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, δημοσιογράφων και απλών πολιτών.

Όχι χωρίς δισταγμό, καθόσον έχω πλήρη συνείδηση της δικής μου μικρότητας και συνακόλουθα της απειροελάχιστης πιθανότητας να ληφθεί σοβαρά από τα λεγόμενα «υψηλά» κλιμάκια της ελληνικής πολιτικής ζωής, ωστόσο έχω εμπιστοσύνη στην ίδια την πρόταση, η οποία θεωρώ ότι σε τελική ανάλυση ΔΟΥΛΕΥΕΙ.

Να λοιπόν ποια είναι λοιπόν η πρόταση για την οποία μιλάω:

Και όμως…

Ζούμε σε δύσκολους αλλά συνάμα και ενδιαφέροντες καιρούς.

Κάθε μέρα που περνάει, σκάει κι από μια ακόμη «μπόμπα».

Οι αποκαλύψεις των σκανδάλων διαδέχονται η μία την άλλη, και όλα αυτά την ώρα που ήδη αρκετοί πρώην μεγαλόσχημοι κατοικοεδρεύουν στα κελιά του Κορυδαλλού και των Διαβατών.

Αποδεικνύοντας τελεσίδικα ότι τα χρόνια της επίπλαστης ευμάρειας, φτιάχτηκαν περιουσίες στο σβέρκο του λαού, την ώρα που  αυτός ζούσε το όνειρο, χειροκροτώντας και ψηφίζοντας τους «σωτήρες» με την κουτάλα στο χέρι, αρκούμενος στην λίγη χρυσόσκονη που έπεφτε από τις ράβδους χρυσού που άλλαζαν χέρια στα κυβερνητικά και άλλα γραφεία.

Ζούμε δηλαδή εποχές που ποτέ δεν ξαναζήσαμε στην μπανανία μας, με το σύνθημα «ατιμωρησία τέλος» να γίνεται επιτέλους πράξη.

Με αποτέλεσμα διάφοροι πρώην υπηρέτες του λαού να κεηλαδάνε, να μπαινοβγαίνουν στα ανακριτικά γραφεία, και άλλοι να ετοιμάζουν τα διαβατήριά τους για την μεγάλη φυγή.

Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι επαγγελματίες γκρινιάρηδες δεν χορταίνουν, και ζητάνε συνεχώς αίμα, βρίζοντας παράλληλα τον … Σαμαρά!

Ξεχνώντας ότι επί δικής του πρωθυπουργίας μπαίνουν τα λαμόγια φυλακή, ή τουλάχιστον παραπέμπονται αρμοδίως.

Το ρίσκο της δραχμής.

Για όλους αυτούς που θέλουν να δουν δραχμές, νομίζοντας ότι τυπώνοντας δραχμές θα μας λυθεί το πρόβλημα, δεν έχουν πάρα να δουν παραδείγματα χωρών που έχουν δικό τους νόμισμα, αλλά δεν τους έχει βοηθήσει ούτε στο ελάχιστο.

Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας υποτίμησε το νόμισμά της κατά 44% πριν μερικές μέρες, έπειτα από μια υποτίμηση 32% τον περασμένο Φεβρουάριο.

Πολύ χοντρικά, με αυτές τις δυο υποτιμήσεις η αγοραστική δύναμη των κατοίκων της χώρας μέσα σε ένα χρόνο έχει υποστεί ανεπανόρθωτη μείωση.

Πόθεν Αίσχος…

Ενώ οι μέρες των Χριστουγέννων είθισται να ξυπνούν τα φιλανθρωπικά αισθήματα όλων των πολιτών με αρκετούς να θέλουν να εξαγνιστούν από την αδιαφορία του υπόλοιπου χρόνου, υπάρχουν κάποιοι, σπάνιοι πάντα ως εξαίρεση που πιστοποιούν με έργα τα λόγια τους.

Και πώς άλλωστε να μην το κάνουν, όταν αυτοί οι ελάχιστοι εκπροσωπούν με περισσή ακρίβεια τον μέσο Έλληνα!

Φτωχοί συνταξιούχοι με σαράβαλο Autobianchi που κάνουν διακοπές με τον κοινωνικό τουρισμό του Ε.Ο.Τ. στην Κουάλα Λουμπούρ, υπέρογκα και δίκαια εφάπαξ που προκύπτουν μετά από πάμπολλα χρόνια σκληρής εργασίας και εκπροσώπησης του εργαζόμενου, επενδύσεις σε μεγάλα funds βοηθώντας το «κακό» χρηματοπιστωτικό σύστημα, αγορές ακινήτων του εκατομμυρίου για να υπάρχει ένα σπιτάκι για τα γεράματα, μεταφορές καταθέσεων από ευρώ σε αγγλική λίρα και δολάριο για να προστατευτεί το «Κοινό μας Νόμισμα» που με τόσες θυσίες το αποκτήσαμε και πασχίζουμε να μην βγούμε από αυτό.

Τα όμορφα κορίτσια όμορφα καταστρέφονται…

Όσο κι αν ήξερα ότι ζουν ανάμεσά μας, ότι έτσι είναι η ζωή, σοκαρίστηκα βλέποντας το βίντεο με τίτλο 2 omorfa koritsia lene thn gnwmi tous.

Δύο δεκατετράχρονα κορίτσια που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου όμορφα. Ούτε καν χαριτωμένα, όπως θα έπρεπε να είναι στην ηλικία τους.

Ούτε καν σέξι, όπως προσπαθούν να δείξουν ότι είναι.

Δύο καρναβάλια με ξασπρισμένο ροζ κραγιόν πασαλειμμένο και γύρω από τα χείλια τους, με μάτια πνιγμένα στο αϊλάινερ, με μαλλιά καμένα από τις αποτυχημένες βαφές και τα βάναυσα ισιώματα για να δείχνουν πρόκες.

Δυο καρικατούρες υποψηφίων πορνοστάρ -που φαίνεται πως έχουν διαλέξει και τα ονόματα με τα οποία θα καθιερωθούν στο χώρο- να μοιάζουν σα να κάνουν πρόβα λίγο πριν περάσουν απ' το κάστινγκ για συμμετοχή σε ταινία ακατάλληλη για ανηλίκους με ανήλικες πρωταγωνίστριες, μόνο για μερακλήδες.

Νέα δημοσκόπηση σοκ!

Στο 36,4% οι αναποφάσιστοι - ΣΥΡΙΖΑ: 14,5%, Άλλο κόμμα: 10,5%, ΝΔ: 7,3%, ΚΚΕ: 3,5% και όλοι οι άλλοι κάτω από το 3%

Ανατρεπτικά είναι τα συμπεράσματα δημοσκόπησης που εκπόνησε το Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και δημοσιεύεται στον τοπικό Τύπο.
Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά, καθώς στην πρόθεση ψήφου προηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ με 14,5% και ακολουθεί η ΝΔ με μόλις 7,3%.

Τεράστιο είναι το ποσοστό των αναποφάσιστων.

Mrs. Robinson....

Lemonheads

Η χαμένη (για την Ν.Δ.) υπόθεση του Δήμου Θεσσαλονίκης …

Το τραπέζι των Χριστουγέννων τα είχε όλα: εξαιρετικό φαγητό, κρασί, γλυκίσματα, καλαμπούρι και φυσικά πολιτική συζήτηση.

Σαμαρικός γαρ, δέχθηκα τα πυρά όλων.

Ομοβροντίες από τους συνδαιτημόνες μου για την κατάσταση στη χώρα μας, το πετρέλαιο, τους φόρους, την αιθαλομίχλη, τον Λιάπη, τον Τομπούλογλου, τον Στουρνάρα και πάει λέγοντας.

Σε κάθε επιχείρημά μου, η αντεπίθεση ήταν άμεση.

Και μάλιστα όχι από ΣΥΡΙΖΑίους, αλλά από αστούς Δεξιούς, χρόνια ψηφοφόρους της ΝΔ, απογοητευμένους από τον Αντώνη Σαμαρά που «δε στέλνει τα λαμόγια στη φυλακή», που «δεν κυνηγάει τους λιστοσυμμετέχοντες», που «ανέχεται τον Βενιζέλο», που, που, που...

Πρέπει να σπάσουμε αυγά…

Παρακολουθώντας χθες βράδυ τα δελτία ειδήσεων, έμαθα κάτι πολύ ενδιαφέρον.

Πως ο λεβέντης Τομπούλογλου, ο «αποτυχημένος» αυτός πολιτευτής που συνελήφθη με το δάχτυλο στο βάζο, δεν είναι και τόσο αποτυχημένος, αφού είχε πάρει σχεδόν 30.000 ψήφους(!) στις τελευταίες εκλογές, ως υποψήφιος της ΝΔ στην Β’ Αθηνών.

30.000 ψήφοι δεν είναι καθόλου αμελητέα ποσότητα, ειδικά αν σκεφτούμε πως η Ραχήλ βγήκε βουλευτίνα, και έγινε διάσημη ανά το πανελλήνιο, με ένα μόνο κλάσμα των ψήφων που πήρε ο «αποτυχημένος».

30.000 ψηφοφόροι τον «σταύρωσαν», που όμως σήμερα δεν γνωρίζουν τίποτα για το έγκλημα, μιας και έχουμε χούντα αφού, και κανένας απλός πολίτης δεν φταίει για το χάλι μας.

Όπως προβλέπεται να σταυρώσουν και τον διανοητή Αλέξη, που μεταξύ άλλων πολλών, μας προέτρεψε κάποτε να καλλιεργήσουμε τη γη, σπέρνοντας… φωτοβολταϊκά!

Μπορεί να το είχε διαβάσει σε κανένα βιβλίο της Ναόμι Κάμπελ!!!!

Ο μεγάλος φόβος του Έλληνα…

«Όλοι οι άλλοι τα παίρνουν, εγώ μαλάκας είμαι;».

Μετά ο Χάρης Τομπούλογλου είπε ότι εμπιστεύεται τον Θεό και τη Δικαιοσύνη και κατέστρεψε εντελώς την καλή εικόνα που άρχισα να σχηματίζω.

Διότι ο Χάρης, δεν προσπάθησε, απλώς, να δικαιολογήσει την πράξη του-αυτό είναι το λιγότερο.

Mέσα σε μία μικρή πρόταση συμπύκνωσε ολόκληρη πραγματεία περί νεοελληνικής ηθικής στον δημόσιο βίο.

Και όχι μόνο αυτό…

Στον θάλαμο αερίων….

Κάτι Χριστούγεννα της δεκαετίας του ογδόντα ταξιδέψαμε στη Βουλγαρία σε ένα χιονοδρομικό. Ήταν πάμφθηνα και η Βόρεια Ελλάδα το προτιμούσε.

Η γειτονική χώρα είχε ακόμα το παλαιό της καθεστώς και η φτώχια που έβλεπες στα χωριά του δρόμου ήταν μεγάλη.

Σταματήσαμε για καφέ σε ένα χωριό και βγαίνοντας από το λεωφορείο με χτύπησε μια αποπνικτική μυρωδιά.

Καπνός, βαριά ατμόσφαιρα, πνιγηρή.

Μας έπιασε όλους ένας δυνατός βήχας.

Σχεδόν δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε.

Ο καπνός που έβγαινε από τις καπνοδόχους ήταν πυκνός.

Η σειρά του Χρύσανθου;

Μη διαβάστε τη saga Γιάννη Στουρνάρα – Χρύσανθου Λαζαρίδη με δυο μόνο πρόσωπα.

Ξεκινήστε (χρονολογικό είναι, άλλωστε) από ένα τρίτο.

Πράγματι, την περασμένη Κυριακή στο ΒΗΜΑ – το ίδιο εκείνο ΒΗΜΑ που είχε στηρίξει με ευλάβεια μετά-Σημιτικά τη σεμνοτάπεινη επανίδρυση του Κράτους, ύστερα την εποχή λαμπερών προσώπων και Τιτανικού και πιστολιών στο τραπέζι, ύστερα της μνημονιακής επιλογής ΓΑΠ και της μνημονιακής μεταστροφής Αντ-Σαμ, ύστερα τις προσδοκίες Παπαδήμου και τελευταίως τη χαραυγή του πρωτογενούς πλεονάσματος – δημοσιευόταν η εκτίμηση του βετεράνου πλην πεισματικά απόντος Αλέκου Παπαδόπουλου: ότι, άμα δεν υπάρξουν συνθήκες επανατοποθέτησης του προγράμματος που εφαρμόζεται στην ελληνική περίπτωση με διαλυόμενη την πραγματική οικονομία, «η χώρα θα αχθεί μόνη της εκτός Ευρωζώνης».

Πώς αντιμετωπίζεται αυτό;

Με μια «μεσοπρόθεσμη πλατφόρμα διάσωσης όπου θα εκπροσωπούνται όλα τα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα σε επίπεδο κορυφής».

Αυτή η πλατφόρμα κατ’ ανάγκην θα προκύψει μετεκλογικά, υπό τη βίαιη πίεση της ανάγκης. Θα ήταν ιδεώδες να γινόταν προεκλογικά, και το αποτέλεσμα να υποβαλλόταν στη βάσανο της κάλπης. Αλλά…

Η Ελλάδα χρειάζεται… τον Ερντογάν.

Όταν στην Ουάσιγκτον χαρακτηρίζουν την κατάσταση σε μία χώρα «επικίνδυνη» και τον ηγέτη της «απρόβλεπτο και αναξιόπιστο», τότε το πρόβλημα (της χώρας) είναι πολύ σοβαρό.

Αυτή είναι η κεντρική ιδέα των αναλύσεων της αμερικανικής διπλωματίας για την Τουρκία και τον πρωθυπουργό της.

Οι χώρες, λοιπόν, που αποτελούν τη γειτονιά της Ανατολικής Μεσογείου είναι λογικό να προβληματίζονται.

Ιδιαίτερα η Κύπρος, όπου η Τουρκία διατηρεί παράνομα δυνάμεις κατοχής καταστρατηγώντας κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου, και η Ελλάδα, που απειλείται ακόμα και σήμερα, εν μέσω αυτής της άνευ προηγουμένου κρίσης που μαστίζει τη γειτονική χώρα.

Penelope's Lament...

Louis Tillett

Οι αλήθειες του μνημονίου…

 Στη διάρκεια του «σωτηρίου» έτους 2013, που ελπίζουμε να μην το ξαναζήσουμε, εδραιώθηκε ο λαϊκισμός σε βαθμό που αποτελεί πλέον γενική πεποίθηση ότι τα δεινά τα προκάλεσε το Μνημόνιο και όχι η κρίση.

Ακόμη περισσότερο, ότι το Μνημόνιο έφερε την κρίση και όχι η κρίση το Μνημόνιο.

Ουδέν αναληθέστερον και όσοι έχουν επαφή με την πραγματικότητα γνωρίζουν ότι πάρα πολλούς από τους όρους που περιλαμβάνει το Μνημόνιο θα έπρεπε να τους ικανοποιήσει η ελληνική πλευρά δίχως αυτό.

Οπως ακριβώς συμβαίνει στην Ισπανία, στην Ιταλία και σε άλλες χώρες, ίσως μάλιστα περισσότερο.

Μισέλ εναντίον Τομπούλογλου…

Κατ΄ αρχήν να καταγγείλω τα μνημονιακά ΜΜΕ, τα οποία ανέδειξαν την τροχαία (;) παράβαση του Michele και το εικοσπεντοχίλιαρο του Harry, ελλείψει άλλου θέματος εντός των εορτών.

Εξασφάλισαν έτσι άκοπα το γέμισμα των δελτίων τους.

Αποκάλυψαν όμως έτσι και ορισμένες πτυχές, οι οποίες στο δικό μου το ελλιπές μυαλό παρέμεναν κρυφές.

Ίσως φταίει ότι ο εγκέφαλός μου και η συνείδησή μου αναπτύχθηκαν στο πλαίσιο της οικογενείας μου και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και ένα μέρος της κοσμοθεωρίας της δημόσιας διοίκησης παραμένει πραγματικά ακατάληπτο.

Εξηγούμαι:

Υπήρξε ο Χριστός;

Τα πράγματα πιθανότατα δεν έγιναν όπως μας τα λένε οι ταινίες, τα μιούζικαλ, και οι παπάδες στα σχολεία.

Ας προσεγγίσουμε τη ζωή του μεγαλύτερου σταρ που έζησε (;) ποτέ αντικειμενικά, κοιτάζοντας τα γυμνά στοιχεία, τα ιστορικά δεδομένα, χωρίς προκαταλήψεις και συμπλέγματα.

Ο Ιησούς είναι ιστορικό πρόσωπο; Υπήρξε στα αλήθεια;

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση, που είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί.

Για να μελετήσουμε το θέμα λίγο καλύτερα, θα σου πω μια ιστορία:

Ήταν κάποτε ένας πολύ χαρισματικός άνθρωπος, που τον είπαν Σωτήρα.

Γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου από μία Παρθένο.

Ταξίδεψε πολύ διδάσκοντας τους ανθρώπους.

Είχε δώδεκα αποστόλους.

Πέθανε και αναστήθηκε, και από τότε κάθε χρόνο οι πιστοί του γιόρταζαν την Ανάστασή του με λαμπρότητα…

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι καταθέσεις.

Το να ανησυχεί ο ΣΥΡΙΖΑ, και συγκεκριμένα ένας ευρωβουλευτής του, για το κούρεμα των καταθέσεων στην Ελλάδα και ειδικότερα στις αποκαλούμενες συστημικές τράπεζες της χώρας, θα λέγαμε ότι αποτελεί … ανέκδοτο.

Εκτός και αν πρόκειται για μεγαλειώδη επίδειξη συριζικού χιούμορ μαύρου χρώματος. Διότι, οι μέχρι 100.000 ευρώ καταθέσεις στην Ελλάδα δεν απειλούνται από καμία τραπεζική ένωση και από κανένα απολύτως κούρεμα. 

Αντιθέτως, σοβαρότατος κίνδυνος για τις καταθέσεις και τους καταθέτες θα προκύψει αν μία ελληνική κυβέρνηση αμφισβητήσει τις μνημονιακές συμφωνίες της χώρας και τις εξ αυτών απορρέουσες υποχρεώσεις μας και θέσει επί τάπητος θέμα επαναδιαπραγματεύσεως δανειακών συμβάσεων.

Στην περίπτωση αυτή όλα τα σενάρια θα είναι ανοικτά, συμπεριλαμβανομένου και αυτού της οικειοθελούς εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη –όπως επιθυμούν και επιδιώκουν αδίστακτοι Έλληνες κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και οι «υπερπατριωτικές» δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας.

Η Ελλάδα που δεν θέλει να αλλάξει.

Η Ελλάδα δεν θέλει να αλλάξει.

Η άποψη αυτή παγιώνεται σιγά αλλά σταθερά τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

Είναι απόφαση μιας μερίδας του επιχειρηματικού κόσμου, σχεδόν σύσσωμου του πολιτικού συστήματος και ενός πλειοψηφικού τμήματος των πολιτών ανεξαρτήτως κοινωνικού στρώματος ή κομματικής προτίμησης.

Το μεγαλύτερο διακύβευμα του επόμενου χρόνου είναι η παραμονή στο Euro.

Ισχυρές δυνάμεις θα προσπαθήσουν να μας βγάλουν από το σκληρό πυρήνα της ΕΕ, ενώ ήδη στην Ευρώπη ωριμάζει η ιδέα ότι η έξοδος της Ελλάδας είναι προς το συμφέρον των υπόλοιπων λαών της.

Philharmonics...

Agnes Obel....

Η καγκελάριος της καρδιάς μας…

Συγκλονισμένη η κοινή γνώμη περιμένει με αγωνία τι θα αποφασίσει η Ραχήλ Μακρή για το πολιτικό της μέλλον.

Θα επιστρέψει στους ΑΝΕΛ;

Θα πάει σε άλλο κόμμα, θα παραιτηθεί καταγγέλλοντας το πολιτικό σύστημα που την πολέμησε γιατί ήταν καθαρή και… επικίνδυνα ελεύθερη όπως διατρανώνει εσχάτως;

Μ’ αυτή την αγωνία ο κόσμος θα κάνει φέτος Χριστούγεννα, αδιαφορώντας για την αιθαλομίχλη ή αν κρυώνει ή αν δεν έχει να φάει ούτε μακαρόνια.

Τι θα κάνει η Ραχήλ, ρωτάει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα;

Και γιατί έφυγε τόσο ξαφνικά από την κεντρική πολιτική σκηνή;

ΣΥΡΙΖΑ και στυλ…

Δεν έχω καμία όρεξη να ασχοληθώ και εγώ με τα αγγλικά του Αλέξη Τσίπρα.

Εντάξει, τον άκουσα μετά την εκλογή του ως υποψηφίου της Αριστεράς για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ομολογώ ότι τον βρήκα πολύ βελτιωμένο.

Επιμένει βέβαια να λέει "sides" αντί για "side", αλλά δεν είναι ώρα πλέον να διυλίζουμε τον κώνωπα.

Άλλωστε, όπως σημείωσα και ανωτέρω, προτιμώ τα αγγλικά του να τα κλειδώσω στο χρονοντούλαπο και να ασχολούμαι με το γκρούμιν του προέδρου.