Μισέλ εναντίον Τομπούλογλου…

Κατ΄ αρχήν να καταγγείλω τα μνημονιακά ΜΜΕ, τα οποία ανέδειξαν την τροχαία (;) παράβαση του Michele και το εικοσπεντοχίλιαρο του Harry, ελλείψει άλλου θέματος εντός των εορτών.

Εξασφάλισαν έτσι άκοπα το γέμισμα των δελτίων τους.

Αποκάλυψαν όμως έτσι και ορισμένες πτυχές, οι οποίες στο δικό μου το ελλιπές μυαλό παρέμεναν κρυφές.

Ίσως φταίει ότι ο εγκέφαλός μου και η συνείδησή μου αναπτύχθηκαν στο πλαίσιο της οικογενείας μου και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και ένα μέρος της κοσμοθεωρίας της δημόσιας διοίκησης παραμένει πραγματικά ακατάληπτο.

Εξηγούμαι:

1. Πίστευα (δεν πιστεύω πλέον, και σε ευχαριστώ για την προσφερθείσα ενόραση, Michele) πως όταν έχεις βγάλει ένα σκασμό λεφτά δεν διακινδυνεύεις για ψίχουλα (peanuts, που θα έλεγε και ο ίδιος ο πρίγκιψ) να ρεζιλευτείς.

Είναι σαν εγώ να απαιτήσω τζάμπα την εφημερίδα μου από το περίπτερο, επειδή είμαι φίρμα
2. Πίστευα, ή τουλάχιστον ήλπιζα, ότι καθώς τα δημόσια οικονομικά βυθίζονται και καθώς οι επιχειρήσεις δεν έχουν περιθώρια κέρδους, οι απαιτήσεις για λαδώματα μειώνονται, προσεγγίζοντας το μηδέν.
3. Ήλπιζα βλακωδώς ότι οι «αρμόδιοι» απαιτούν «δωράκια», «γρηγορόσημα» κ.λπ. μόνο από ιδιώτες και επιχειρήσεις, που αναζητούν προνομιακή μεταχείριση.

Ήλπιζα ότι οι «δημόσιοι λειτουργοί» θα είχαν τη λογική (όχι το ηθικό ανάστημα) να ζητούν «δώρα», προκειμένου να στήσουν διαγωνισμούς στα μέτρα ενός συμμετέχοντος, ή για να ευνοήσουν τον δεύτερο μειοδότη έναντι του πρώτου, ή για να κάνουν τα στραβά μάτια σε περιπτώσεις ΜΗ καραμπινάτης παρανομίας.

4. Πίστευα ακόμα πιο βλακωδώς, ότι σε οργανισμούς με απίστευτα προβλήματα λειτουργίας (στα Νοσοκομεία, π.χ.), που χρωστούν μεταξύ άλλων και δεδουλευμένες υπερωρίες σε εργαζομένους, δεν προκηρύσσονται πλέον ανόητοι διαγωνισμοί για την «ενημέρωση περί της παιδικής παχυσαρκίας».

Βέβαια, σε τέτοια νεφελώδη αντικείμενα υπεισέρχεται πιο εύκολα ο υποκειμενικός παράγων και η γνώμη του «Κυρίου Διοικητού», προκειμένου να υπογραφεί η σχετική (ή, μάλλον, η άσχετη) σύμβαση

Καταλαβαίνω ότι απορείτε με την αφέλειά μου και την υπεραισιοδοξία μου. Και εγώ απορώ, ώρες-ώρες.

Δεν μπορώ όμως να μην καταθέσω και την πραγματιστική μου άποψη για το λάδωμα. Διευκρινίζω, προς άρση παρεξηγήσεων, ότι θεωρώ ηθικά 100% κατακριτέο το λάδωμα των 500€ (ερασιτεχνική κατηγορία), το δωράκι των 25.000€ (κατηγορία ημι-επαγγελματική), τη μίζα των 14 εκατομμυρίων € (κατηγορία premier league, κύριος Κάντας) και τη διαρκή μιζοδότηση των εκατοντάδων εκατομμυρίων € (κατηγορία Champions League ή, αλλιώς, Άκης).

Είναι ΗΘΙΚΑ εξίσου καταδικαστέα, και πραγματικά απορώ πώς ο λαμβάνων το δωράκι αντέχει να βλέπει τα μούτρα του το πρωί στον καθρέφτη.

Η πραγματιστική άποψη όμως είναι η εξής: Το απολύτως κατακριτέο δωράκι, ύψους πχ 1% της σύμβασης, ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΡΥΝΕΙ τον καημένο τον Έλληνα φορολογούμενο. Θα το κόψει η συμβαλλόμενη εταιρία από το περιθώριο κέρδους της, προκειμένου να κλείσει τη δουλειά.

Όταν όμως ο γίγας Χάρης ζητά 25.000€ ΜΑΥΡΑ στη σύμβαση των 200.000€ (ποσοστό 12,5%), σημαίνει πολύ απλά ότι η εταιρία θα υπερτιμολογήσει, προκειμένου να δουλέψει με κέρδος π.χ. 40%, ώστε να δώσει και το εξωφρενικό 12,5% στον γίγαντα.

Αν αφήσουμε έξω τις ηθικολογίες, το εγκληματικό είναι ότι για τις περισσότερες αναθέσεις-προμήθειες του δημοσίου, εσείς και εγώ αγαπητοί συν-φορολογούμενοι έχουμε πληρώσει σημαντικά ακριβότερα.

Με άλλα λόγια, οι όλο και περισσότεροι φόροι μας «αξιοποιούνται» για να αγοράζουμε ακριβότερα τις εκπληκτικές υπηρεσίες του Δημοσίου.

Κλείνω με 4 απορίες:
1. Αυτή που πάντα με βασάνιζε.

Γιατί το κράτος της μεταπολίτευσης θεωρεί ισχυρότερο προσόν και από διδακτορικό του Harvard, την αποτυχία ενός τύπου στις εκλογές;

Γιατί οι αποτυχόντες πολιτευτές εξασφαλίζουν τις καλύτερες θέσεις διοικητών;

2. Γιατί το κράτος, αν θέλει να προστατεύσει τον εαυτό του, δεν εκδίδει (με εντολή Σαμαρά) μία εγκύκλιο ότι δεν θα τοποθετούνται διοικητές δημόσιων οργανισμών, γενικοί γραμματείς κ.λπ., αποτυχημένοι πολιτευτές;

Εδώ με εντολή Σαμαρά καταργήθηκαν τα προνόμια βουλευτών που υπέπεσαν σε αξιόποινες πράξεις…
3. Γιατί για τη σύλληψη του κυρίου Χάρη έπρεπε να ενημερωθεί και να εγκρίνει ο ίδιος ο υπουργός, κ. Δένδιας;

Αν κάποιος «συνελήφθη κλέπτων οπώρας», τι ρόλο παίζει το επώνυμό του;

Γιατί δεν ολοκληρώνεται η επιχείρηση, απλά με την ενημέρωση της υπηρεσιακής ιεραρχίας;
4. Και η άσχετη απορία: Ποιος μάγκας δικηγόρος θα αναλάβει την υπεράσπιση του κ. Τομπούλογλου;

Καλή Χρονιά σε όλους!

Βιομηχανικός Εργάτης

Protagon