Γιατί να στενοχωρηθώ;

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η Δημοτική Αστυνομία του δήμου Αθηναίων αποτελεί τον εκλογικό "στρατό" του πρώην δημάρχου Αθηναίων και νυν επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης, Νικήτα Κακλαμάνη.

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι οι άνδρες και οι γυναίκες της Δημοτικής Αστυνομίας του δήμου Αθηναίων διατηρούν τις χειρότερες των σχέσεων με τους δημότες, συμπεριφέρονται ως... πραιτοριανοί και, επειδή δεν διαθέτουν σοβαρές αρμοδιότητες ή εξουσία, έχουν καταντήσει ο θεσμικός περίγελος της πόλης.

Και μετά ήλθαν οι Χρυσαυγίτες…

Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες του δυτικού πολιτισμού είναι παρά τις ατέλειες και δυσλειτουργίες τους η μεγαλύτερη πολιτική κατάκτηση της νεωτερικότητας.

Έχουν όμως ένα πολύ σημαντικό μειονέκτημα: Είναι εξαιρετικά πολύπλοκες στη λειτουργία τους.

Η εξήγηση για αυτήν την πολυπλοκότητα είναι σχετικά απλή.

Οι ίδιες οι κοινωνίες γίνονται όλο και πιο περίπλοκες.

Η κλασική διαστρωμάτωση σε εργατική, μεσαία και ανώτερη τάξη δεν έχει πλέον ούτε περιγραφική αξία.

Διαφορετικές ομάδες συμφερόντων, διαφορετικά κοινωνικά στρώματα με συγκρουόμενες επιδιώξεις, επάλληλες ταυτότητες συγκροτούν έναν ποικιλόμορφο και ποικιλόχρωμο καμβά.

Η επιδίωξη του «γενικού συμφέροντος» στο πλαίσιο ενός κοινωνικού συμβολαίου είναι μία διαρκής άσκηση συμβιβασμών, υποχωρήσεων, διαπραγματεύσεων.

Η ανάγκη σύνθεσης σε αυτήν την ετερογένεια των επιδιώξεων λειτουργεί ως καταλύτης για πολιτικές συμπράξεις που στο παρελθόν θα ήταν αδιανόητες. Ακριβώς για αυτό το λόγο στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση.

Έχουμε χούντα … αφού!

Ή αλλιώς «Έλα Αλέκο…».

Σήμερα αισθάνομαι εθνικά ταπεινωμένος.

Τιποτένιος… χρησιμοποιημένος, που λένε κι οι Αμερικάνοι.

Είμαι όμως θυμωμένος και έμπλεος οργής, και αυτό μάλλον φαίνεται  προς τα έξω (μου το είπε και η σύζυγος πρωί πρωί).

Μάλιστα, από το πρωί έχω και ταχυκαρδίες.

Που ούτε η διπλή δόση βαλεριάνας, ούτε το βραχιολάκι που μου πήρε ο Δαναός, δεν μπόρεσαν να ρεγουλάρουν.

Θέλω να δείρω κάποιον. Κατά προτίμηση κάποιον μνημονιακό υπουργό.

Γιατί;

 

Διότι μέσα στον καταιγισμό των κρίσιμων εξελίξεων για τη χώρα, μέσα στο μπαράζ κατραπακιών που δέχεται καθημερινά ο μέσος Έλληνας, μια είδηση πέρασε στα ψιλά, χωρίς να της δοθεί η ανάλογη δημοσιότητα που της πρέπει.

Μια είδηση που αποτελεί λαμπερό φάρο ελπίδας μέσα στο μαύρο σκοτάδι εθνικής κατρακύλας που ζούμε.

Κι αυτό συμβαίνει μάλλον διότι τα αργυρώνητα ΜΜΕ της πατρίδας μας, θέλουν να πνίξουν κάθε γνήσια φωνή αντίστασης στην λαίλαπα της τροϊκανής χούντας που μας κυβερνά.

Το δίκαιο της σφιγμένης γροθιάς.

Το πρόβλημα με την ατιμωρησία δεν είναι ότι μένουν κάποιοι ατιμώρητοι για τα κρίματά τους.

Δεν είναι καν ότι δεν σωφρονίζονται· ότι σωφρονισμός δεν μπορεί να υπάρξει με ένα δικαστικό και σωφρονιστικό σύστημα σαν το ελληνικό.

Το βασικότερο πρόβλημα με την ατιμωρησία είναι ότι ανάβει «πράσινο φως» για περισσότερες και χειρότερες παράνομες πράξεις.

Ο Καμίνης και η ελληνική Τζιχάντ.

Προχθές, μια ομάδα ανθρώπων μπήκε στη συνεδρίαση του Συμβουλίου του πανεπιστημίου και, όπως έχει συμβεί δεκάδες φορές μέχρι τώρα, τη διέκοψε βιαίως. Γιατί διαφωνούσε με την ημερήσια διάταξη, γιατί διαφωνούσε με όσα έλεγαν οι καθηγητές.

Κάποιος, όμως, αυτή τη φορά τηλεφώνησε στην αστυνομία και αυτή προχώρησε σε προσαγωγές.

Ο περιδεής πρύτανης έσπευσε να νίψει τας χείρας του, δεν τηλεφώνησε αυτός, οι «φοιτητές» να διαμαρτυρηθούν ήθελαν απλώς.

Σ’ αυτή τη χώρα έχουμε κατασκευάσει μια νέα γλώσσα. Ένα newspeak.

Που δεν αντιστοιχεί καθόλου στην πραγματικότητα. Όποιος θέλει, επειδή έτσι θέλει, μπορεί να διακόπτει συνεδριάσεις, να σταματάει εκλογές, να μπαίνει στα υπουργεία, να προπηλακίζει όποιον θέλει, επειδή έτσι γουστάρει.

Γιατί έχει δίκιο, και έχει δίκιο γιατί αυτός πιστεύει ότι έχει δίκιο.

Χωρίς καμία νομιμοποίηση, μια παρέα, 10 άνθρωποι, μια οργάνωση, μια ομάδα, ένα κόμμα, αποφασίζει ότι έχει δίκιο και άρα μπορεί να το επιβάλλει διά της βίας.

Ακόμα και με ξύλο.

Ο ορισμός του φονταμενταλισμού.

Το δράμα ενός μεγιστάνα!

Ένα άρθρο για την ιστορία του Ανδρέα Βγενόπουλου φιλοξενεί η αμερικανική εφημερίδα  Wall Street Journal. 

Διαβάστε αναλυτικά όλο το ρεπορτάζ:  

«Πριν από τρία χρόνια ο Ανδρέας Βγενόπουλος ένας Έλληνας δικηγόρος που έγινε μεγιστάνας ανέβαινε σε πολύ υψηλά επίπεδα.

Το επενδυτικό του κεφάλαιο με 15 δισ ευρώ (19,2 δισ δολάρια) αποτέλεσμα μιας από τις μεγαλύτερες αυξήσεις κεφαλαίου στον ιδιωτικό τομέα, είχε μόλις «αρπάξει» την Olympic Air. 

O κ. Βγενόπουλος αντιμετωπίστηκε ως εθνικός ήρωας για την διάσωση του πολύπαθου εθνικού αερομεταφορέα της Ελλάδας- που γιορτάστηκε με μια μεγάλη βραδιά στο αεροδρόμιο της Αθήνας με την εμφάνιση των ακροβατών του Cirque du Soleil για τους καλεσμένους.  

Εν τω μεταξύ, η τριπλή συγχώνευση που σχεδίασε μεταξύ κυπριακών και ελληνικών τραπεζών τρία χρόνια νωρίτερα δημιούργησε τον πέμπτο μεγαλύτερο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα στην Ελλάδα και του απέφερε μια μικρή περιουσία ως καθαρό κέρδος. 

Σήμερα όμως ο κ. Βγενόπουλος έχει γίνει ένα σύμβολο των ελληνικών «ωδίνων» και του πόνου που υφίσταται η επιχειρηματική κοινότητα του τόπου. 

Τα καλά να λέγονται.

Προσωπικά δεν είχα ούτε έχω καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση στους πολιτικούς, και δη σε όλους όσοι προέρχονται από κομματικούς σωλήνες, και πιο πολύ σε όσους είναι ετερόφωτοι, ελέω μπαμπά κλπ.

Όπως όμως σε κάθε κανόνα, έτσι και σε αυτόν, υπάρχουν οι εξαιρέσεις που τον επιβεβαιώνουν.

Και στη συγκεκριμένη περίπτωση κάποιες τέτοιες εξαιρέσεις είναι που κάνουν την διαφορά.