Μια πρόταση ελπίδας (για να βγούμε από την στενωπό).

Σε μια χώρα όπου ένας πρώην υπουργός κυκλοφορεί σαν κοινό κλεφτρόνι με πλαστές πινακίδες, και ένας άλλος (νυν αυτός)  κάνει ζημιά ίση με τρία μηνιάτικά μου μέσα σε δυο ώρες σε σκυλάδικο, κάτι σίγουρα δεν πάει καθόλου καλά.

Χώρια ότι και οι δυο αποτελούν μέλη της διακομματικής αυτής κατηγορίας Ελλήνων πολιτικών, γνωστών ως «οι γόνοι» (κάτι σαν τους πάλαι ποτέ Φαναριώτες).

Και όλα αυτά σε περίοδο πρωτοφανούς κρίσης, με την ανεργία στα ουράνια…

Και τα μαγκάλια να παίρνουν ζωές ανήμπορων αθώων συνελλήνων.

Για αυτό, ίσως ήρθε η ώρα να συμβεί αυτό που λέω εδώ και χρόνια.

Να γίνει ένα ολικό reboot, πριν μας προλάβουν οι εξελίξεις και πάμε σε ηλεκτροσόκ, και μας καεί η μητρική.

Και για να γίνει αυτό, χρειάζεται να σοβαρευτούμε, να αφήσουμε τα μίση, τα πάθη,  και τις μικροκομματικές ίντριγκες, να διώξουμε από πάνω μας τις ιδεοληψίες, να κοιταχτούμε κατάματα, να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε ανάδελφοι και μόνοι στον μάταιο αυτό κόσμο, και να προχωρήσουμε στις απαραίτητες διορθώσεις της κοινωνίας και του κράτους μας.

Και για να γίνει αυτό χρειαζόμαστε μια νέου τύπου κυβέρνηση…

Μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων από ολόκληρο το πολιτικό μας φάσμα.

Τότε μόνο θα μας σεβαστούν οι δανειστές, θα λυγίσει η Άγγελα, και θα συνειδητοποιήσουν ότι έχουν να κάνουν με Έλληνες, πραγματικούς απόγονους του Λεωνίδα…  όπως τότε με την Παπαρίζου…χικ.

Για αυτό και υποβάλλω την δική μου πρόταση, ελπίζοντας πως θα ληφθεί σοβαρά υπόψη από τα υψηλά κλιμάκια της πολιτικής μας τάξης, ακόμη και από τον ίδιο τον Κάρολο, τον πρόεδρο που έβλεπε τα γιαούρτια να περνούν.

Κατ’ αρχήν, χρειαζόμαστε νέο πρωθυπουργό.

Σε αυτό όλοι συμφωνούμε.

Διότι ο Αντώνης δυστυχώς δεν κάνει για την Ελλάδα, αφού είναι overqualified, χώρια που έχει μια προτεσταντική αίσθηση περί εργασιομανίας, και άρα δεν μας κάνει σε ταμπεραμέντο.

Για να μη θυμηθώ το ότι ουδέποτε τον είδα στα κωλάδικα να τσιφτετελιάζεται (ρε σεις, μήπως δεν είναι Έλληνας τελικά);

Επομένως πάμε στον πραγματικά καταλληλότερο, σε αυτόν δηλαδή που προσωποποιεί τον μέσο Έλληνα: Καπάτσος, μάγκας, ημιμαθής, φτυχιούχος ελληνικού ΑΕΙ, ελαφρύς, λαϊκιστής, αστοιχείωτος, αριστερός στις απαιτήσεις, δεξιός στο συμφέρον, φιλόδοξος, με αγωνιστικό παλμαρέ,  και με λίγα κολυβοαγγλικά που άρπαξε παρακολουθώντας αμερικανιές στο ντιβιντί.

Ένας από εμάς δηλαδή.

Αλέξης και τα μυαλά στο σέικερ, και δεν δέχομαι κουβέντα επ’ αυτού.

Στη συνέχεια χρειαζόμαστε έναν υπουργό Εθνικής Οικονομίας, που κι αυτός με τη σειρά του θα εκπροσωπεί τον πραγματικό νεοέλληνα, και που δεν χρειάζεται ούτε πανεπιστημιακές περγαμηνές, ούτε Χάρβαρντ, ούτε περάσματα από διεθνείς οργανισμούς, και άλλα τέτοια σιωνιστικά.

Έναν μάγκα χρειαζόμαστε, που να λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, και που δεν θα μας βάζει φόρους και χαράτσια, πιστεύοντας στις μασονικές αρλούμπες που κυκλοφορούν ότι για να υπάρχει κράτος θα πρέπει να υπάρχουν φόροι.

Αηδίες.

Τζίμερο δηλαδή, και αν δεν δεχτεί αυτός, προτείνω τον Καζάκη, που τα λέει και ωραία.

Τότε να δούμε τους Σόιμπλε και τους υπόλοιπους τοκογλύφους από που θα φύγουν….

Στο υπουργείο Οικονομικών, εκεί που πέρα από θεωρητική κατάρτιση χρειάζεται και δράση, καθώς και γνώσεις της αγοράς, και του μπουλκουμέ, οι υποψήφιοι είναι τρεις: Τσακαλώτος, Σταθάκης, και Τσουκαλάς.

Τα golden boys του Σύριζα.

Να πιάσουν τον ταύρο (της Γουόλ Στριτ) από τα κέρατα, και να μας κάνουν Α.Ε.

Που ξέρετε, μπορεί να βάλουν και την Ελλάδα στο χρηματιστήριο!

Πολύ θέλει;

Και όλα αυτά, με αριστερές δημοκρατικές ευαισθησίες!

Για το υπουργείο Εξωτερικών ένας είναι ο καταλληλότερος: Αβραμόπουλος και ξερό ψωμί. His Nothingnesss...

Ο οποίος θα εφαρμόσει στη πράξη το νέο δόγμα των διεθνών και στρατηγικών σχέσεων, που το γνωρίζει πολύ καλά: ΜΑΑ (Mutually Assured Apathy).

Ή αλλιώς «όσα πάνε κι όσα έρθουν, χωρίς να επεμβαίνουμε, διότι αυτό θα μας χαλάσει το προφίλ του σώφρονα, αλλά και την χωρίστρα».

Δεν θα μπω σε επί μέρους λεπτομέρειες, διότι χρειάζεται μεγάλη εξειδίκευση, απλά θα διαβεβαιώσω ότι η μέθοδος Αβραμό μπορεί να μας εγγυηθεί μια τουλάχιστον δεκαετία γεωπολιτικής ηρεμίας (στην περιοχή μας).

Όσοι διεθνολόγοι, καταλαβαίνουν πολύ καλά περί τίνος πρόκειται.

Στο Εθνικής Άμυνας δεν θα ταράξω τα νερά, αλλά θα προτείνω κάποιον μέσα από την μακρά παράδοση που θέλει τους πολιτικούς προϊσταμένους των ενόπλων δυνάμεων να μην έχουν πάει φαντάροι.

Διότι μόνο έτσι μπορεί ο υπουργός να αντιμετωπίσεις τους στρατόκαυλους γαλονάδες επί ίσοις όροις, και να μη τους φοβάται, εξαιτίας του συνδρόμου της Στοκχόλμης το οποίο παθαίνουν όσοι εξ ημών έχουν καθαρίσει καλλιόπες, και έχουν κάνει σκοπιές στα όρη, όταν αντικρίζουν μπροστά τους πλάκα τα χρυσά αστέρια.

Για αυτό εκεί θα αφήσω την Φώφη, που αγνοώντας ακόμη και τα βασικά, δύσκολα θα πέσει θύμα των «ειδικών» σε εξοπλιστικά προγράμματα, ή των διάφορων μεσαζόντων που θέλουν να πουλήσουν την πραμάτεια τους.

Χώρια που κατά πολλούς είναι και γυναικάρα (και στοχάστρια).

Αν αρνηθεί η Φώφη, υπάρχει και η Καϊλή.

Το υπουργείο Δημοσίας Τάξης είναι ευαίσθητο πόστο.

Εκεί χρειάζεται ένας άνθρωπος της πιάτσας, με γνώση του πεζοδρομίου, αλλά και με έντονες δημοκρατικές ευαισθησίες.

Προτείνω λοιπόν τον Στρατούλη, (ή την Γαϊτάνη) και τότε να δούμε τι θα έχουν να πουν οι κακοποιοί, οι τρομοκράτες, αλλά και οι μπαχαλάκηδες (και των δυο άκρων).

Χώρια η εξοικονόμηση πόρων από τον αφοπλισμό της ΕΛ.ΑΣ (ξέρετε πόσο μας κοστίζουν τα όπλα, τα γιλέκα, κλπ);

Στο Δικαιοσύνης θέλω έναν ήλιο νοητό, σαν την Κωνσταντοπούλου, η οποία έχει διαπρέψει με το παραπάνω ως η εθνική μας εισαγγελέας και ανακρίτρια.

Για να σφίξουν γενικώς οι κώλοι.

Εναλλακτικά προτείνω τον Καρχιμάκη (ζει αυτός);

Στο Μεταφορών και Επικοινωνιών, προτείνω τον οραματιστή Καπερνάρο, που ήδη βλέπει 50 χρόνια μπροστά, και έχει έτοιμο πρόγραμμα δημιουργίας διαστημικών σταθμών στην περιφέρεια, την ώρα που οι υπόλοιποι συνάδελφοί του ασχολούνται με τρένα, μετρό και άλλα απομεινάρια του 20^ου αιώνα.

Ένα είναι το μέλλον της Ελλάδας, και βρίσκεται στο διάστημα.

Με τον Καπερνάρο στο τιμόνι, ίσως το προλάβουμε και στη δική μας γενιά.

Χώρια που ως πολιτικός προϊστάμενος της πολιτικής αεροπορίας, θα ρίξει επιτέλους φως στο καυτό ζήτημα των αεροψεκασμών, που ταλανίζουν τον πλανήτη.

Υπουργό Εργασίας θέλω τον Μανώλη Γλέζο, που ήδη με το σύνθημά του «στα φράγματα αδέλφια» έθεσε τον πήχη της απασχόλησης εκεί που του πρέπει, με μόνο στόχο την ανάπτυξη.

Και μιας και είπα ανάπτυξη, στο αντίστοιχο υπουργείο θέλω τον Πάνο, που ξέρει από ΑΟΖ και από υδατάνθρακες.

Διότι εκεί είναι το μέλλον της ελληνικής ανάπτυξης.

Στο υπουργείο Πολιτισμού, που για την Ελλάδα ως κοιτίδα του πολιτισμού, έχει μια ιδιαίτερη σημασία, θα ξεφύγω από τους πολιτικούς και θα προτείνω μια προσωπικότητα από τον πνευματικό και καλλιτεχνικό χώρο, με διεθνή αναγνώριση: Την Άννα Βίσσυ, που ελπίζω να καταδεχτεί, και να αναλάβει το δύσκολο αυτό πόστο.

Αν όχι, υπάρχει και ο Ρέμος, ή ο Σφακιανάκης, ή ο Γονίδης… όλοι τους κλασικά δείγματα του περήφανου νέου Έλληνα, που δεν μασάει από γερμαναράδες, και χούντες.

Χώρια η πολιτισμική τους κατάρτιση, και η επιρροή που έχουν στην νέα γενιά.

Για την ανασυγκρότηση της χωλαίνουσας δημόσιας διοίκησης η λύση θα έρθει από το κόμμα της ελπίδας (Χ.Α.).

Και ποιος καλύτερος για το πόστο αυτό από τον Ηλία;

Που ευθύς μόλις αναλάβει, και προκειμένου να μην τους αρχίσει στα κλωτσίδια, οι δημόσιοι υπάλληλοι θα γίνουν σταχανοβιστές, και θα χτυπάνε την κάρτα παρουσίας  στην ώρα τους, ξεχνώντας τα κεντήματα, τα σταυρόλεξα, και τα σουλάτσα εν ώρα υπηρεσίας.

Εκεί δηλαδή και αν δεν χρειάζεται βούρδουλας, οπότε έχουμε τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση (χώρια που είναι και Άριος).

Στο Τουρισμού θέλω τον Πάντζα (απλά επειδή μου αρέσει).

Στο Αγροτικής Ανάπτυξης την Ραχήλ (κι αυτή μ’ αρέσει και ως γυναίκα και ως ακτιβίστρια) που θα τους στρώσει τους αγροτοσυνδικαλιστάδες σε χρόνο ντε τε.

Εξάλλου είναι έμπειρη στα σκαρφαλώματα, οπότε αν χρειαστεί, ανεβαίνει και σε τρακτέρ, και αρχίζει στις μπούφλες όποιον καράβλαχο της κουνηθεί.

Υπουργός Τύπου Τράγκας και πάλι Τράγκας. Τίποτα άλλο.

Και τέλος, ως υπουργό Επικρατείας, παρά τω Αλέξη, με αρμοδιότητες γενικού συντονισμού του κυβερνητικού έργου προτείνω την Γιούλα Μπουρδόλη.

Για να δέσει το γλυκό….

Αυτή εν ολίγοις είναι η πρότασή μου, αν θέλουμε να βγούμε από το τούνελ της κρίσης, και να ατενίσουμε το μέλλον με χαμόγελο και αισιοδοξία.

Κάτι που χρωστάμε στα παιδιά μας.

Η λύση λοιπόν  είναι απλή.

Μια νέα υπερκομματική κυβέρνηση.
Κυβέρνηση εθνικής σύσφιξης!

Τίποτα άλλο.

Ας ελπίσουμε να εισακουστώ.

Χικ…
 

Strange Attractor

ΥΓ- Για το υπουργείο Υγείας προτείνω την Νατάσα Θεοδωρίδου (ξέρει αυτή).