Οι μη δεξιοί "μνημονιακοί" είναι τελικά ο κανόνας!

Αναδημοσιεύω ένα «σχόλιο» από το προφίλ του φίλου John Black στο facebook, που με εκφράζει σε μεγάλο βαθμό, και με το οποίο συμφωνώ αναφανδόν.

S.A.

Μικρή κοινωνιολογική παρατήρηση.

Έχω προσέξει ότι μεγάλο ποσοστό από εμάς τους ''ανάλγητους'' που υποστηρίζουμε την δικομματική κυβέρνηση (όχι επειδή η ίδια πετάει, αλλά επειδή προβλέπουμε το καυλί που θα ακολουθήσει την πτώση της) είμαστε άνθρωποι που ουδέποτε είχαμε ουδεμία επίσημη σχέση με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας…

Στην χειρότερη περίπτωση, ήμασταν απλοί ψηφοφόροι της.

Στην καλύτερη, δεν ήμασταν καν ''δεξιοί''.

Είμαστε -οι περισσότεροι- άνθρωποι με δικές μας ιδιωτικές δουλειές, που ποτέ δεν παρακαλέσαμε για μια ''θεσούλα'' στο δημόσιο.

Μεσαίοι, χωρίς μεγάλους πλούτους και τρελά εισοδήματα, αλλά ούτε και πειναλέοι.

Στηρίζουμε -οι περισσότεροι- την κυβέρνηση επειδή κρίνουμε ότι στην παρούσα φάση είναι ό,τι καλύτερο διαθέσιμο για τον τόπο.

Όχι επειδή έχουμε κανέναν έρωτα με το κόμμα της ΝΔ και τους ουκ ολίγους καραγκιόζηδες που ακόμη (φευ) φιλοξενεί.

Προσωπικά εγώ πέρασα τα πρώιμα φοιτητικά μου χρόνια αλλάζοντας πεζοδρόμιο όταν συναντούσα δαπίτη, είμαι δε υπέρ της αποποινικοποίησης των ναρκωτικών και σκεπτικιστής απέναντι στις αναχρονιστικές όψεις του θεσμού της οικογένειας.

Όχι και τόσο τυπικός ''δεξιός'' νομίζω.
Αντιθέτως, πολλοί από όσους βρίσκονται τώρα στα κάγκελα, ουρλιάζοντας και λυσσομανώντας κατά της δικομματικής και των φόρων της, διακηρύσσοντας ''ας έρθει ο σύριζας και γαία πυρί μιχθήτω'', ήταν σάρκα εκ της σαρκός του κόμματος της Δεξιάς.

Προφανώς περίμεναν άλλη αντιμετώπιση, η οποία δεν ήρθε, και τώρα σκύλιασαν κατά του παλιού αφέντη τους.

Μερικοί είχαν λιώσει σόλες παπουτσιών στους δρόμους με την ΟΝΝΕΔ, τη ΔΑΠ, την άτυπη ομάδα της Ντόρας (aka ''ντοράκηδες'') κλπ.

Περίμεναν ανταλλάγματα που δεν ήρθαν ποτέ, και αποφάσισαν σε μια νύχτα να το γυρίσουν στο αντιμνημόνιο και τον πιο χυδαίο αναρχοφιλελευθερισμό. Αισθάνονται αδικημένοι από την ''δική'' τους παράταξη, που υποτίθεται ότι ''πρόδωσε'' τα ιδανικά του δεξιισμού (sic) και του φιλελευθερισμού.

Εμείς πάλι, που δεν ταυτιστήκαμε ποτέ με κανένα κομματόσκυλο και ποτέ δεν κολλήσαμε αφίσες με ψαρόκολλα στους δρόμους, που ποτέ δεν περιμέναμε καμιά χάρη και καμιά εύνοια από κανέναν ρουσφετοκράτορα, είμαστε εντελώς ακομπλάριστοι και με καθαρό μυαλό, ώστε να υποστηρίξουμε αυτό που πραγματικά συμφέρει αυτή τη στιγμή τον τόπο.

Χωρίς παλιές απογοητεύσεις, πικρίες, ματαιώσεις, μνησικακίες, μικρότητες και εκδικητικά κόμπλεξ.

John Black