Ο Σύριζα τελεί εν συγχύσει…

Ο ΣΥΡΙΖΑ για όσους το λησμονούν δεν είναι ένα κόμμα απλά πολυσυλλεκτικό, αλλά αποτελούμενο από πολλές συνιστώσες.

Άλλες εξ’ αυτών είναι αστικές και άλλες κατά της αστικής κουλτούρας.

Άλλες είναι ευρωπαϊστικές, άλλες ευρώ-σκεπτικιστικές, και άλλες αμιγώς αντί-ευρωπαϊκές.

Ο πλουραλισμός σε μια παράταξη που φιλοδοξεί να ασκήσει διακυβέρνηση είναι αναμφίβολα πολιτικό ευτύχημα.

Αλλά η αυτό-ακυρωτική πολυφωνία που παραπέμπει σε έλλειψη πολιτικών σταθερών είναι σκέτη κατάρα όχι μόνο γιατί έτσι υπονομεύεται εκ των έσω η προοπτική κυβερνησιμότητας αλλά και γιατί καθίσταται αδύνατη η διατύπωση αξιόπιστου εναλλακτικού πολιτικού προγράμματος.

Είναι πλέον έκδηλη η προσπάθεια του κ. Τσίπρα να απογαλακτιστεί από τον αντί-συστημικό ρόλο που διέπει το μεγαλύτερο ποσοστό των συνιστωσών του και να επιδοθεί σε μια σταδιακή διαδικασία αστικοποίησης του πολιτικού λόγου του.

Κάτι τέτοιο δεν αρέσει (και μάλιστα καθόλου) στις πιο αριστερίζουσες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ προεξάρχοντος του ’’Αριστερού Ρεύματος’’ με ηγετικά στελέχη όπως οι Λαφαζάνης, Στρατούλης, Καλύβης.

Σε όλα αυτά θα πρέπει να επισημανθεί και η αιφνιδιαστική και εν πολλοίς ’’ύποπτη’’ επανεμφάνιση του Αλέκου Αλαβάνου που οι πάντες ξέρουν ότι είναι ο ’’πολιτικός πατέρας’’ του σημερινού προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει δήλωσε δημόσια ότι δεν εκφράζεται πλέον από το σημερινό ΣΥΡΙΖΑ όπως επίσης και ότι θεωρεί αντιφατική και ως εκ τούτου αμιγώς υποκριτική τη συνύπαρξη ’’καταγγελίας μνημονίων με ταυτόχρονη παραμονή στη ζώνη του ευρώ’’.

Για την ιστορία ο κ. Αλαβάνος ήταν ο πολιτικός αρχηγός που έδωσε στον Αλέξη Τσίπρα το περιθώριο της προσωπικής του ανάδειξης στον χώρο του Συνασπισμού (και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ) και στο τέλος με μια άνευ – ακόμη και σήμερα – εξηγήσεων κίνηση του επέλεξε να παραιτηθεί δίνοντας του την ηγεσία με συνοπτικές κομματικές διαδικασίες.

Ο κ. Αλαβάνος τώρα είναι και πάλι εδώ. Αλλά χωρίς να αιτιολογεί πλήρως το πραγματικό σκεπτικό της ’’επιστροφής’’ του καθώς ούτε σε συγκροτημένα πολιτικά βήματα προβαίνει ούτε έντονα παρεμβατικό λόγο διατυπώνει γύρω από τις τρέχουσες εξελίξεις (τουλάχιστον μέχρι στιγμής).

Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποπτεύονται ότι η σιωπηλή αλλά συνάμα αιχμηρή παρουσία Αλαβάνου δεν είναι διόλου τυχαία καθώς περιμένει να ανάψει το σπίρτο της σύγκρουσης μεταξύ αστών αριστερών και ευρώ-σκεπτικιστών με αποτέλεσμα να θέλει να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στις νέες ζυμώσεις στο χώρο της δραχμόφιλης αριστεράς την επόμενη μέρα.
Αν σε όλα τα παραπάνω προστεθούν και οι επαφές του κ. Τσίπρα με στελέχη της ’’συστημικής’’ (όπως το κόμμα του αποκαλούσε τουλάχιστον μέχρι πρότινος) διεθνούς κοινότητας τότε παγιώνεται η αίσθηση μιας διαλυτικής εικόνας για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Άλλωστε, πώς να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι όταν η καγκελάριος Μέρκελ επισκέφθηκε πριν λίγους μήνες την Αθήνα ο ΣΥΡΙΖΑ την αποκαλούσε ’’ανεπιθύμητη’’ και τώρα θεωρεί ο αρχηγός του μεγάλη του τιμή που συναντήθηκε με τον κ. Σόιμπλε και αύριο μεθαύριο που θα συναντηθεί με την κ. Μέρκελ η τιμή θα είναι ακόμη μεγαλύτερη;

Ποια ερμηνεία μπορεί να δοθεί όταν από το ’’καταγγέλλω τα μνημόνια’’ εγκαινιάζεται η τακτική ’’δεν μπορούμε να αρχίσουμε από μηδενική βάση αλλά εμείς θα διαπραγματευθούμε μια άλλη Ευρώπη’’, και άλλες τέτοιες βαρύγδουπες δεσμεύσεις ; Πώς να ερμηνευθεί το γεγονός ότι ο Αλέξης από τη μία έχει ως πρότυπο ανάπτυξης χώρες όπως η Βραζιλία και η Αργεντινή (κάνοντας και εκεί ταξίδια που όχι μόνο δεν απέδωσαν αλλά παράλληλα του έκαναν και σημαντική επικοινωνιακή ζημιά) και από την άλλη εκθειάζει από το βήμα του Brookings τη πολιτική Ομπάμα ;

Αυτές δεν είναι απλές μεταστροφές πολιτικής αλλά απόλυτες κωλοτούμπες που προδιαθέτουν σε απουσία ολοκληρωμένης πρότασης για το αύριο και παραπέμπουν ολοταχώς σε σύγχυση.

Μια σύγχυση με ραγδαίες διαλυτικές τάσεις για μια πολιτική κίνηση που περισσότερο παραπέμπει σε ψηφιδωτό ιδεολογικής αναρχίας παρά σε σοβαρό αριστερό κόμμα με στοχευμένη πολιτική παρουσία !!!

Αλέξανδρος Κασίδης

Λόγια Σταράτα