Ζηλεύω τον … Μαζιώτη!

Θα σας εξομολογηθώ μια αμαρτία.

Ζηλεύω τον Νίκο Μαζιώτη, πεθαίνω από ζήλια γι’ αυτά που κατάφερε στη ζωή του και εξηγούμαι:

Έχουμε πάνω κάτω την ίδια ηλικία, καταγόμαστε από τα ίδια λαϊκά – αγροτικά στρώματα, ήρθαμε στην Αθήνα για μια καλύτερη ζωή, συχνάζαμε στα ίδια στέκια των Εξαρχείων, όμως πήραμε διαφορετικούς δρόμους.

Εγώ δουλεύω πάνω από 20 χρόνια, σχεδόν 20 ώρες την ημέρα αλλά μένω σε ένα καταχρεωμένο διαμέρισμα που το χρωστάω όλο στην τράπεζα.

Άσε που μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει όλο και κάποιο χρέος θα έχω…

Ο Μαζιώτης όμως είναι ο ήρωάς μου.

Μένει σε διαμέρισμα στην Πεύκη αν και δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του.

Μια ζωή στην παρανομία χωρίς να έχει κολλήσει ένσημα από την εποχή του… Καραμανλή του παλαιότερου.

Έχει το αυτοκινητάκι του, πρέπει να έχει νοικιάσει δύο –τρεις ακόμη γιάφκες και αποθήκες, έκανε τα ταξιδάκια του στην Ισπανία, κάνει τις αγορές του από το Mall, το παιδάκι του ζωή να ’χει περνάει μια χαρά στις παιδικές χαρές της Πεύκης ενώ η Πόλα Ρούπα έκανε εντατική…δίαιτα, έβαψε ξανθό και το μαλλί και δήλωνε μεταφράστρια ή δασκάλα χωρίς να έχει δουλέψει ποτέ της.

Κι όμως, αυτή η αξιοζήλευτη οικογένεια ζούσε μια χαρά, ξόδευε μια χαρά τα λεφτά των τραπεζών και χωρίς άγχος για το ψωμί της επόμενης μέρας σχεδίαζε πώς θα κάνει την επανάστασή της.

Είναι ή δεν είναι λοιπόν να τους ζηλεύεις για τα επιτεύγματά τους;

Νομίζουμε ότι οι μανάδες και οι μπαμπάδες του Μαζιώτη, της Ρούπα και των άλλων καταζητούμενων θα πρέπει να είναι πολύ υπερήφανοι.

Έτσι ο Μαζιώτης στο νοσοκομείο που τον συνάντησε ο ανακριτής δήλωσε με άνεση επάγγελμα… επαναστάτης και απαξίωσε να πει ακόμη και το όνομά του.

Αυτός ο επαναστάτης λοιπόν που πολεμά το σύστημα εδώ και 20 χρόνια χρησιμοποιεί το ίδιο το σύστημα για να επιβιώσει.

Πήγε στη σουίτα του Ευαγγελισμού, έκανε την εγχείρηση από τους καλύτερους γιατρούς, δεν του ζήτησε κανένας φακελάκι, είχε τις νοσοκόμες από πάνω του και μια στρατιά αστυνομικούς να τον φυλάνε.

Μάλιστα, υπέγραψε αίτηση για να φύγει από τον Ευαγγελισμό και να πάει στο νοσοκομείο του Κορυδαλλού όπου με την άνεσή του θα σκεφτεί τον τρόπο που θα συνεχίσει τον πόλεμο κατά του συστήματος που τον τρέφει, τον ντύνει και τον περιθάλπει.

Αν μάλιστα δεν τον είχαν συλλάβει πιθανότατα να έστελνε το παιδί του σε κάποιο ιδιωτικό σχολείο, γιατί όχι και στο Κολλέγιο Αθηνών ή στο Αρσάκειο.

Άλλος πληρώνει για την τζάμπα ζωή του Μαζιώτη και των όμοιών του.

Άλλος πληρώνει και για τους δικηγόρους – κοράκια που εμφανίστηκαν για να τον στηρίξουν και να τον υπερασπιστούν.

Σαν τον κ. Φυτράκη που βγήκε και έκανε δηλώσεις καταγγέλλοντας ότι οι αστυνομικοί δεν του μιλούσαν με… ευπρέπεια μέσα στο νοσοκομείο.

Προφανώς θα έπρεπε να του μιλάνε στον πληθυντικό αφού δεν σκότωσε 3-4 αστυνομικούς και να του χρωστάνε και χάρη.

Είναι λοιπόν να μη ζηλεύεις αυτόν τον άνθρωπο που θα μείνει στη φυλακή και θα περνά ζωή και κότα με τα λεφτά των φορολογούμενων;

Έζησε τόσα χρόνια χωρίς ούτε μιας ώρας δουλειά με τα κλεμμένα, τώρα θα τρώει νόμιμα στον Κορυδαλλό.

Εγώ, εσύ, ο γείτονάς σου, ο υπάλληλος στο γραφείο σου και το μαγαζί σου, ο εργάτης στα σκουπίδια ή ο μπάτσος των 600 ευρώ, ο συνταξιούχος του 500άρικου, ο νέος με όνειρα των 350 ευρώ βλέπουμε τα επιτεύγματα του Μαζιώτη και αναρωτιόμαστε γιατί δεν γίναμε σαν κι αυτόν;

Γιατί η τύχη μας γύρισε την πλάτη και έδωσε τον πρώτο λαχνό στον τρομοκράτη; Γιατί να μην κάνουμε και εμείς μια τρομοκρατική οργάνωση, να κλέβουμε τράπεζες κι εκκλησιές, να βάζουμε και καμιά βομβίτσα για ξεκάρφωμα και να θεωρητικολογούμε για το μέλλον του κόσμου φτιάχνοντας ένα επαναστατικό προτσές (που λέγανε και οι Κνίτες);

Και μην ξεχνάμε βεβαίως τις φιλίες με τους ποινικούς, τον Παλαιοκώστα και άλλους προφανώς για να μοιράζονται τις λείες και να βρίσκουν όπλα ο ένας στον άλλο.

Η ατάκα που θα μείνει στην ιστορία είναι λοιπόν αυτή του Μαζιώτη «Είμαι επαναστάτης» δήλωσε όπως ο κάποιος λέει «είμαι υδραυλικός, έμπορος, ηλεκτρολόγος κ.λπ.».

Όταν λοιπόν η επανάσταση γίνεται επάγγελμα για να καλοπερνάνε μερικοί τότε δεν υπάρχει τίποτε άλλο να πούμε.

Τα πάντα έχουν ξεφτιλιστεί.

Α.Ψ.

Antinews