Τα μαργαριτάρια του διαδικτύου…

Το Ίντερνετ με συναρπάζει και για την ταχύτητά του.

Την ασύλληπτα γρήγορη με την οποία μου φέρνει στον υπολογιστή μου μέσα του κόσμου όλου τα νέα.

Αλλά, κυρίως, την υπέροχα αργή ταχύτητα με την οποία μου αποκαλύπτει πολλά από αυτά τα νέα στην οθόνη μου.

Δηλαδή, μεταξύ σκληρού δίσκου και αυτού που βλέπουν τα μάτια μου, (κάτι που εν πολλοίς βρίσκεται υπό τον δικό μου έλεγχο), υπάρχει και διαφορά και χρόνος.

Το καθημερινό μου σερφάρισμα στα ειδησεογραφικά portals που έχω επιλέξει, μου εξασφαλίζει μία λογική ενημέρωση – το «λογική», μεταφρασμένο εκ του «reasonable», τίποτ’ άλλο.

Νομίζω, δηλαδή, πως δεν υπάρχει περίπτωση να πέσει αεροπλάνο ή να κάνει δήλωση ο Άδωνις και να μην τα μάθω.

Άρα, υπό αυτήν την έννοια, είμαι ενημερωμένος.

Όμως, εκείνο που, κάπως μαζοχιστικά είν’ αλήθεια, έχει αρχίσει τελευταία να με ενθουσιάζει, είναι η απροσδόκητη εμφάνιση στην οθόνη μου μιας είδησης που, στα δικά μας λημέρια τουλάχιστον, δεν είναι νωπή, διότι απλούστατα δεν την πήραμε χαμπάρι, ή την πήραμε και κρίναμε ότι δεν μας ενδιαφέρει.

Σίγουρα, αυτήν την μπαγιάτικη είδηση, κάποιοι και εδώ θα την έχουν τσιμπήσει, αλλά είναι μόνο «κάποιοι», και είναι μόνο πολύ λίγοι.

Όλοι μαζί, όμως, αρχίζουμε θαρρώ να συνθέτουμε μιαν άτυπη ομάδα ανακύκλωσης και εκτίμησης ειδήσεων που έχουν παρέλθει.

Αν είχαμε μαγαζί, ίσως θα ‘ταν Παλαιοπωλείο, με μεταχειρισμένα μεν αντικείμενα από αλλού, αλλά σχεδόν ολοκαίνουργια για μας εδώ.

Και έτσι, γεμίζει σιγά-σιγά το μαγαζάκι μας με χιλιάδες τέτοια «πράματα» κάνοντάς μας, μέσα σ’ αυτό, να ζούμε μιαν υπέροχη ψευδαίσθηση ευτυχούς καταστηματάρχη!

Τα μπαγιάτικά μας είναι ιστορίες, είναι ιδέες, είναι φωτογραφίες, είναι επιτεύγματα μα και δυστυχίες, είναι μουσικές – και που να τις ακούσεις πλέον εδώ αφού πέθαναν τα κανονικά ραδιόφωνα – είναι πρόσωπα που δεν τρυπώνουν στις εφημερίδες, είναι θέματα που δεν χωρούν στις τηλεοράσεις, συζητήσεις που ούτε και στα blogs των αμέτρητων απόψεων έχουν πια τύχη.

Κάπως αυτάρεσκα, λοιπόν, ψιθυρίζω σε όσους φαντάζομαι ότι μπορεί να ακούνε, ότι όλα αυτά τα «μη επίκαιρα» πραγματάκια, που άλλοι τα πετούν ή τα ξεπερνάνε, εμείς της «αργής ενημέρωσης» έχουμε την πολυτέλεια και το μεράκι να τα επιλέγουμε ένα- ένα, να τα βλέπουμε ή να τα διαβάζουμε με την ησυχία μας, να τα μεταφράζουμε στα ελληνικά για να τα μοιραστούμε με άλλους, να τα αποθηκεύουμε όπως κάνουμε με εκλεκτά κρασιά που γίνονται καλύτερα όσο παλιώνουν.

Χθες για παράδειγμα, «αγόρασα» ένα live-streaming, που παίχτηκε πριν 3 εβδομάδες στο Science Museum του Λονδίνου, με βασικό ομιλητή τον σπουδαίο μαθηματικό και φυσικό Steven Hawking.

Θέμα του ήταν «Η αρχή και το τέλος του Σύμπαντος».

Δεν τον είχα ακούσει ποτέ να μιλάει, και ήθελα πάρα πολύ – μεγάλη η περιέργειά μου, ασύλληπτα μεγάλη.

Έστειλα tweet σε φίλους και τους ενεργοποίησα και αυτούς.

Για μας, ήταν σαν να συνέβαινε εκείνη τη στιγμή.

Η φωνή του Hawking νόμιζες πως ερχόταν από το υπερπέραν.

Είχε ηλεκτρονικό ήχο που όμως, εμπλουτισμένος με τα απλά και τόσο σοφά λόγια του, ξαφνικά μου ακούστηκε ζεστή και τρυφερή.

Κάθε του πρόταση, ένα παράθυρο γνώσης.

Κρατούσα σημειώσεις για να τις διαβάσω μετά και να επεξεργαστώ μες το μυαλό μου όσα άκουγα.

Γέλαγα με το χιούμορ του, κυρίως τον αυτοσαρκασμό του.

Αμέσως μετά, ακολούθησε συζήτηση μεταξύ άλλων δύο πολύ σπουδαίων ανθρώπων.

Ο ένας ήταν ο Άγγλος συγγραφέας Ian McEwan, και ο άλλος ο Αμερικανοκαναδός θεωρητικός φυσικόςNima Arkani-Hamed από το πανεπιστήμιο του Princeton.

Το θέμα, ή μάλλον το ερώτημα της συζήτησής τους ήταν «Αν υπάρχει κοινό έδαφος μεταξύ της Τέχνης και της Επιστήμης;».

Ήταν μία συναρπαστική συζήτηση, που μπορείτε να παρακολουθήσετε στο βίντεο που όμως αρχίζει κάπου στα 12 λεπτά και, βεβαίως, αφού έχετε υπομονή και χρόνο!

Αυτόν τον χρόνο, που στη δική μας… κουλτούρα, σχεδόν απαγορεύει πια τέτοιες εκδηλώσεις.

Η συγκεκριμένη, παρεμπιπτόντως, διοργανώθηκε από την εφημερίδα Guardian και, παρακολουθώντας την, σκεφτόμουν τα δικά μας εδώ!

Τη φτώχεια ιδεών. Τη μιζέρια.

Την εμμονή «στα λίγα, μικρά και γρήγορα», διότι τα πολλά, μεγάλα και αργά «δεν πουλάνε» ή «δεν συμφέρουν».

Όπως και να ‘χει, σας έδωσα ένα μικρό δείγμα των «μαργαριταριών» που μας επιτρέπει το Ίντερνετ να αλιεύουμε με την ησυχία μας, δίχως να έχουμε το άγχος εάν θα είναι επίκαιρα, εάν θα πουλάνε στους πολλούς, ή αν θα αρέσουν σε όσους συνήθισαν στη φιλοσοφία του fasteverything.

Και σας αφήνω με δυο-τρεις φωτογραφίες του Richard Tuschman, που μάλιστα βραβεύτηκαν στα International PhotoAwards 2013, και που είναι και αυτές στα ράφια του «Παλαιοπωλείου» μας.

Πρόκειται, συγκεκριμένα για φωτογραφικούς διαλογισμούς απάνω στις ζωγραφιές του Edward Hopper, με έναν τρόπο που δεν έχουμε ξαναδεί, και που εμένα τουλάχιστον μου έκοψε την ανάσα.

Ο Tuschman έβγαλε τον «τέταρτο τοίχο» από το κάδρο, φύσηξε για να φύγει η σκόνη από τους πίνακες, και μας παρουσιάζει μέσα από τον δικό του φακό «καινούργια μυστικά», συμπληρωματικά εκείνων που μας άφησε ο Hopper, για να τα ξεδιαλύνουμε μόνοι μας.

Εδώ, ανακάλυψα για πρώτη φορά με τόση δύναμη και τόση ένταση, πως η φωτογραφία μπορεί να δώσει μιαν άλλη διάσταση σε ένα αριστούργημα ζωγραφικής. Δεν το φανταζόμουν ποτέ.

Από αυτούς τους φωτογραφικούς διαλογισμούς, λοιπόν, επιλέγω: «Τη γυναίκα γυμνή που διαβάζει». «Τη γυναίκα που καπνίζει μέσα στο φως». Και, «Το ζευγάρι στο διαμέρισμα κοντά στις γραμμές του τρένου».

Του αργού τρένου!...

Χρήστος Μιχαηλίδης

Protagon