Δυο μέτρα και δύο σταθμά… κλασικά.

Ή αλλιώς, πως πιαστήκαμε Κώτσοι...

Δυο ήταν οι σούπερ ειδήσεις που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ και των σόσιαλ μύδια αυτές τις τελευταίες 1-2 μέρες.

Εκτός βέβαια  από τον συνεχιζόμενο βομβαρδισμό για τον αριθμό των κρουσμάτων, των θανάτων, και των διασωληνώσεων λόγω κορονοϊού.

Αυτό το ζήτημα έχει γίνει τόσο τρε μπανάλ, με τον Νικ Χαρντ να επιμένει καθημερινά πως οι δυο επόμενες εβδομάδες θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμες, που ο πολύς κόσμος πλέον δεν ακούει. Έχει μαυρίσει η ψυχή μας.

Χώρια που διακόπτεται πάνω στα καλύτερα το Μάι Στάιλ Σακς, για να ακούσουμε τους χαρωπούς ειδικούς να μας λένε τα δικά τους.

Εδώ, θα μου πείτε, ούτε με το ΟΡΟΥΤ ΡΕΙΣ δεν ασχολείται κανείς. Το ξέχασε ακόμη και ο Ευαγγελάτος, που μέχρι πρότινος ήταν έτοιμος να πάει να καταταγεί ναύτης πυροβολητής σε φρεγάτα.

Ηκυβέρνηση και οι επιχειρηματίες

Ασχολείται όμως ο αρρενωπός Νικ Χαρντ, που αν πιστέψω κάποιες φήμες που κυκλοφορούν, απέστειλε αυστηρό μήνυμα (αλά Παυλόπουλο) στην Άγκυρα, πως αν τυχόν το πλοίο πιάσει Πειραιά, τότε θα φάει … πρόστιμο για άσκοπή μετακίνηση.

Εκτός κι αν προλάβει ο Σουλτάνος και στείλει κανένα sms,  οπότε όλα καλά και στα εθνικά μας ζητήματα.

Πέρα λοιπόν από την γενικευμένη θανατολαγνεία, από την κυριαρχούσα νοσηρότητα, η ζωή συνεχίζεται, με την κυβέρνηση απτόητη να νομοθετεί μέσω τηλεδιασκέψεων ότι θέλει και χωρίς κανενός να ιδρώνει το αυτί.

Αυτοδυναμία έχει, ποιος θα την ελέγξει; Ποιος θα την φρενάρει;

Και αν αληθεύουν κάποιες φήμες που μιλάνε για εκλογές την άνοιξη, τότε δικαιολογείται αυτή η πρεμούρα ταχύρρυθμων ψηφίσεων νόμων (μέσω τηλεδιάσκεψης λέμε) προς εξυπηρέτηση φίλα προσκείμενων επιχειρηματιών, πριν λήξει η καραντίνα, πριν αρχίσουν να ζητάνε κι άλλα χρήματα τα ΜΜΕ,  κι αρχίσει να ενημερώνεται ο κοσμάκης, που σήμερα απλά παραμιλά ζαλισμένος (φορώντας όμως μάσκα).

Υπάρχουν όμως δυο αστάθμητοι παράγοντες, οι δυο ειδήσεις που λέγαμε, και που σκάσανε σαν αστραπή.

Η πρώτη, που ξύπνησε κάπως τα αντανακλαστικά της κοιμώμενης αντιπολίτευσης,  έχει να κάνει με την γενναιόδωρη επιδότηση (από τον κρατικό κορβανά) της (ιδιωτικής) Aegean.

120 ζεστά εκατομμύρια, χωρίς κανένα απτό  αντάλλαγμα, ούτε καν ένα δυο βοσκοτόπια στον Ψηλορείτη, για να συνέλθει από το σοκ της μειωμένης επιβατικής κίνησης λόγω πανδημίας. 

Βέβαια μιλάμε για την ίδια εταιρία που όπως ανακοίνωσε με δελτίο τύπου, το 2019 είχε κέρδη 78.5 εκατομμύρια ευρώ μετά από φόρους!

Το αν έδωσε ένα μερίδιο από αυτά στο κράτος ακόμη το ψάχνω.

Βέβαια αυτό θα πει παρασιτικός αλά ελληνικά καπιταλισμός, όπου οι πιο πλούσιοι επιχειρηματίες ανέκαθεν ήταν… κρατικοδίαιτοι.

Πρόκειται για την ΛΜΑΤ (Λούμπεν Μεγαλοαστική Τάξη) που έλεγε και η ΕΟ 17Ν, και που αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο όλων των υπανάπτυκτων χωρών της Δύσης.

Με απλά λόγια τα κέρδη δικά μας και η χασούρα ολονών, ή μάλλον μόνο των φορολογούμενων.

Έτσι χτίστηκαν οι μεγάλες περιουσίες διαχρονικά.

Και μιλάμε για φορολογούμενους που μόλις πριν από μερικά χρόνια πανηγύριζαν όταν η τότε κυβέρνηση Καραμανλή πούλησε μπιρ παρά την Ολυμπιακή, για να μην πλΕρώνει τα κερατιάτικά της ο φορολογούμενος.

Δεν χρειαζόμαστε εθνικό αερομεταφορέα τον 21^ο αιώνα… ήταν το σύνθημα.

Σήμερα όμως μάλλον τον χρειαζόμαστε, εξ ου και οι τότε χειροκροτητές της πώλησης της κοστοβόρας ΟΑ χειροκροτούν με την ίδια ζέση την επιδότηση της Aegean.

Κουφά πράγματα, αλλά στη μπανανία που ζούμε όλα αυτά θεωρούνται φυσιολογικά.

Η δεύτερη σπουδαία είδηση ήταν ο θάνατος του Μαραντόνα.

Για τον οποίο θρήνησαν πάρα πολλοί, αφού ο εν λόγω ποδοσφαιριστής με το απόκοσμο ταλέντο είχε μαγέψει μια δυο γενιές ποδοσφαιρόφιλών, που δεν τους αρκούν τα ρομπότ της Γερμανίας και της Ολλανδίας, ούτε οι κάγκουρες στυλ Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά ψάχνουν το κάτι άλλο, το διαφορετικό…

Κάτι που βρήκαν στις μαγικές τρίπλες του Ντιέγκο, άσχετα από τον απαράδεκτο εν γένει χαρακτήρα του.

Και άντε καλά, να γκρινιάζουν για τις ελεγειακές νεκρολογίες όλοι εκείνοι που δεν τον γούσταραν ως ποδοσφαιριστή… να το καταλάβω.

Αλλά να γκρινιάζουν για τον χαρακτήρα του, που δεν αποτελεί παράδειγμα για τους νεότερους μπλα μπλα όλοι εκείνοι που έστειλαν στην Ευρωβουλή τον Βουσμάνο Ζαγόρ για να νομοθετεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο επειδή απλά έκανε καλές σέντρες… αυτό δεν το καταλαβαίνω ο ποταπός.

Όλοι δηλαδή αυτοί που μόλις δουν μαϊντανό σελέμπριτι, αθλητή, μοντέλο, παρουσιαστή, τραγουδιστή, παίκτη ριάλιτι κλπ τον στέλνουν πάραυτα στη βουλή… διαμαρτύρονται γιατί κάποιοι, ολόκληρος ο πλανήτης δηλαδή, κλαίνε τον πρόωρο χαμό ενός μάγου της μπάλας, που είχε μέχρι και δική του θρησκεία!

Δυο μέτρα και δυο σταθμά στα πάντα όλα.

Ή αλλιώς ότι μας βολεύει συγκυριακά.

Όπως τότε που γκρινιάζαμε για τους διορισμούς μετακλητών του Σύριζα, όπου ακόμη και μπαρίστας φίλοι γιων υπουργών διορίζονταν ως σύμβουλοι σε υπουργεία, ενώ τώρα χειροκροτούμε το επιτελικό κράτος του Κυριάκου, το οποίο όμως σύμφωνα με έγκυρα δημοσιεύματα έχει σπάσει κάθε ρεκόρ διορισμών μετακλητών εδώ και δεκαετίες.

Ή όπως τότε που κοροϊδεύαμε τον Ελληνικό Διαστημικό Οργανισμό του Παππά, ο οποίος όμως σήμερα καλείται να μας σώσει, αφού όπως ακούγεται τη γη σημαδεύει αστεροειδής μεγέθους ουρανοξύστη!!!!!

Να λοιπόν μια ευκαιρία για επιπλέον διορισμούς ημετέρων χειροκροτητών, με πτυχίο αστροναύτη, που θα στελεχώσουν τον ΕΛΔΟ μπας και σωθούμε.

Εκτός κι αν προλάβει και σκάσει κανένα ηφαίστειο, μας χτυπήσει κανένα τσουνάμι, μας τυλίξουν οι ακρίδες, ή μας κηρύξει πόλεμο η Τουρκία πριν φτάσει ο απρόσκλητος επισκέπτης από το διάστημα…

Θα μου πείτε όταν ψήφιζες Κυριάκο δεν τα ήξερες όλα αυτά;

Κι αν δεν τα ήξερες δεν ρώταγες κανέναν παλιότερο, και πιο έμπειρο στα πολιτικά πεπραγμένα του Γιουνανιστάν;

Και θα έχετε ένα δίκιο.

Πιάστηκα Κώτσος.

Strange Attractor