Μια Ζωή Σικέ (12)

Σήμερα στην Ελλάδα, ο ιδιοκτήτης ενός τηλεοπτικού σταθμού συγκεντρώνει επάνω του δύναμη που ούτε οι αυτοκράτορες της Ρώμης δεν είχαν γνωρίσει.

Δύναμη ωμή που όμως καλύπτεται από την ψευδαίσθηση της δημοκρατικότητας, που υποτίθεται ότι περιβάλλει την τηλεόραση από το γεγονός λέει, ότι μπορούμε να τη σβήσουμε ανά πάσα στιγμή.

Δοκιμάστε βέβαια να σβήσετε τη τηλεόραση την ώρα που το παιδάκι σας την παρακολουθεί, ή την ώρα που η συμβία τρέφεται με τούρκικες σαπουνόπερες, και τα ξαναλέμε.

Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και αρκετά χρόνια, στα δυτικού τύπου οικονομικά καθεστώτα η απειλή περί μπαμπούλα κλπ. που ίσχυε για να νουθετήσει τα μικρά παιδιά αντικαταστάθηκε από την σαφώς πιο αποτελεσματική, αν και όχι τόσο πρακτική απειλή του στυλ «θα σου κόψω την τηλεόραση».

Η εξουσία που ασκεί η τηλεόραση στη σημερινή κοινωνία φαίνεται καθαρά αν αναλογιστούμε για παράδειγμα τη φιλοσοφία του Αντώνιο Γκράμσι.

Ο Γκράμσι λοιπόν έγραφε αρκετά χρόνια πριν από την έλευση της τηλεόρασης ότι ένα κοινωνικό ή οικονομικό σύστημα μπορεί να διατηρήσει την εξουσία του ακόμα και αν αναγνωριστεί σαν μειοψηφικό στην ουσία του, όχι μόνο από την οικονομική και πολιτική δυναμική του, αλλά από την «πολιτιστική ηγεμονία» του.

Η ηγεμονία αυτή εξαρτάται από τη δυνατότητα που έχει το σύστημα, ατόμων ή ομάδων δεν έχει σημασία, να περάσει τις ιδέες και τα πιστεύω του και να τα κάνει αποδεκτά από τις μάζες.

Τότε και μόνο τότε, ο δρόμος για την πλήρη εδραίωση του συγκεκριμένου συστήματος θα ανοίξει για τα καλά.

Η συνέχεια της θεωρίας του Γκράμσι εδώ βέβαια δεν ενδιαφέρει.

Αλλά παρακολουθώντας σήμερα την ελληνική τηλεόραση, όπως και την αμερικάνικη αρκετά χρόνια πριν, βλέπει κανείς την τραγική επαλήθευση των όσων είπε ο Ιταλός Μαρξιστής τη δεκαετία του είκοσι.

Τι νόημα έχουν τα διατάγματα και οι προσταγές όταν μπορείς να περάσεις το μήνυμα μέσα από ένα σήριαλ;

Ο Γκαίμπελς κάποτε είπε «πες, πες, πες, κάτι θα μείνει». Αυτό ζούμε σήμερα, και αυτό που μένει είναι ένα στυλ ζωής και μια πραγματικότητα προσαρμοσμένη στα κελεύσματα των λίγων, που ασκούν και την πραγματική εξουσία.

Ο Καστοριάδης μιλάει για πολιτική απάθεια, ανευθυνότητα, κυνισμό... μια γενική αποχαύνωση εξαιτίας του τηλεοπτικού αυνανισμού, που είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον πολιτικό.

Υπάρχει μέλλον; Προχωράμε και βλέπουμε.

Καλώς ή κακώς βέβαια η τηλεόραση ήρθε για να μείνει.

Και το ποτάμι πίσω δεν γυρίζει. Κι`ας λέω εγώ.

Το βιβλιοπωλείο πάντως ήταν γεμάτο κόσμο και μοσχοβολούσε γνώση.

Διάλεξα ένα βιβλίο για την καθημερινή ζωή στην αρχαία Ελλάδα. Αυτό είναι και το είδος της ιστορίας που με ενδιαφέρει. Η καθημερινή ζωή των ανθρώπων με πολλές λεπτομέρειες ίσως και ανούσιες.

Άσχετα με την κυρίαρχη λογική που επιμένει ότι την ιστορία την κάνουν οι ηγέτες, και που δυστυχώς παρουσιάζει την πιο ενδιαφέρουσα επιστήμη σαν μια στεγνή αλληλουχία ημερομηνιών και μαχών, η ουσία της υπόθεσης βρίσκεται στην λεπτομέρεια.

Όλοι ξέρουν ότι ο Χίτλερ ήταν ο ηγέτης της Γερμανίας στον Β`Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά πόσοι ξέρουν ότι ο Χίτλερ ήταν Αυστριακός, και ότι ήταν και ζωγράφος με σπουδές καλών τεχνών;

Πόσοι ξέρουν ότι ο σκληρός Τρότσκι έγραφε κριτικές λογοτεχνίας και θεάτρου, ή ότι ο Ιούδας (αν υπήρξε) ήταν ο μόνος μορφωμένος και καλλιεργημένος από τους δώδεκα μαθητές, γι`αυτό και ο Ιησούς (αν υπήρξε) του εμπιστεύτηκε το ταμείο της ομάδας τους;

Κι εδώ που τα λέμε, και μην με δείρετε, πόσοι Χριστιανοί γνωρίζουν ότι από πουθενά δεν προκύπτει επιστημονικά η ιστορική ύπαρξη του Ιησού;

Ή ότι ο κατασυκοφαντημένος Νέρων ήταν ανθρωπιστής, φιλάνθρωπος και από τους ελάχιστους προοδευτικούς της εποχής του;

Ότι ο ήρωας Ανδρούτσος λέγεται πως ήταν μουσουλμάνος στο θρήσκευμα;

Ότι οι «ηρωικοί» Μανιάτες λεηλατούσαν και καταλήστευαν τους φιλέλληνες εθελοντές, αλλά και τους εξαθλιωμένους συμπατριώτες μας στην έξοδο του Μεσολογγίου;

Ιστορία που δεν διδάσκεται, αλλά και που δεν παύει να είναι ιστορία, δηλαδή πραγματικότητα.

Τι είναι όμως αυτή η πραγματικότητα;

Μια αστραπή που λάμπει στα βάθη της ζούγκλας μακριά από την αντίληψη οποιουδήποτε ανθρώπου είναι πραγματικότητα;

Συνέβη στ`αλήθεια;

Και αν ναι, ποιος το λέει;

Συνεχίζεται…