Οι κυρίες της ζωής μας…

«Αυτοκτόνησε από τύψεις»!

Σπάνια η περίπτωση να δείτε τέτοιο τίτλο στην ειδησεογραφία. 

Οι άνθρωποι μπορεί να αυτοκτονούν από έρωτα, από φτώχεια, αλλά από τύψεις δεν αυτοκτονούν ποτέ.

Ένας το έκανε και λεγόταν Ιούδας.

Αν ήταν κάτι συνηθισμένο, η ιστορία της προδοσίας για να είναι εντυπωσιακή και διαχρονική, θα είχε άλλη εξέλιξη και όχι τον προδότη να κρεμιέται σε μια συκιά. 

Γι αυτό θεωρώ τον Ιούδα παρεξηγημένο πρόσωπο.

Είναι μισητός, ενώ έκανε μια τεράστια πράξη μεταμέλειας, είπε μια μεγαλοπρεπή συγγνώμη για ό,τι έκανε.

Ο Ιούδας είχε τσίπα και φιλότιμο, κάτι που δεν έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι…

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν θράσος.

Έχουν αμετανόητο μίσος και ζήλια, ενώ συντηρούν τεράστιο θαυμασμό για τον εαυτό τους. 

Κυρίως όμως, ζουν μέσα στο ψέμα.

Για την ακρίβεια, ζουν στο ψέμα που πασάρουν στους άλλους για αλήθεια.

Αυτοί έχουν γνώση τους ψέματός τους, άλλο που αποφεύγουν να το σκέφτονται γιατί κάποιοι ντρέπονται το τομάρι τους.

Το τομάρι τους λέω, ε; Όχι αυτούς που παραμυθιάζουν. 

Σκέψη στη σκέψη, μου έρχονται στο μυαλό οι κυρίες. 

Μια μεγάλη κατηγορία γυναικών θα στεκόταν κάτω από την ταμπέλα «κυρίες».

Υποκατηγορία στην υποκατηγορία, καλύπτουν σχεδόν όλη τη γκάμα της ατυχίας του να λέγεσαι άνθρωπος, ενώ ουσιαστικά είσαι ακόμα πρωτόζωο. 

Ξέρετε ποιες κυρίες εννοώ. Φυσικά ξέρετε.

Υπάρχουν παντού γύρω μας, σε απόσταση αναπνοής, έτσι που να μη μπορείς να πάρεις ανάσα από τα αρώματά τους.

Της κολώνιας, του μαλακτικού που πλένουν τα ρούχα τους, του μανό στα νύχια, της κρέμας σώματος, της κρέμας χεριών, της κρέμας προσώπου, της πούδρας, του κραγιόν, της μάσκαρας, του ζελέ, της λακ.

Μοσχοβολάνε βαριά αυτές οι γυναίκες και συχνά όταν περπατούν ακούς το «χριτς-χριτς» του καλσόν τους στα μπούτια, ασχέτως αν είναι λεπτές ή υπέρβαρες.

Σήμα κινδύνου για όσους γνωρίζουν; Ποιος ξέρει… 

Αυτές οι κυρίες, ειδικά αυτές, έχουν καταλάβει όλες τις ευυπόληπτες δουλειές της χώρας, βγαίνουν μαζί για καφέ και χαρίζουν τα αποφόρια τους στην κοπέλα που καθαρίζει το σπίτι ή κρατάει τα παιδιά.

Τα παιδιά, τα συνήθως παχουλά από την πολλή Νουτέλα ή σκελετωμένα από την ουσιαστική ανυπαρξία της μάνας τους. 

Κυρίες που κουβαλάνε πάντα ένα φιόγκο επάνω τους ή παστώνουν τα μάτια τους με γαλάζια σκιά ή φοράνε Rayban γυαλιά και ίσως δαχτυλίδι νεκροκεφαλή, γεμάτο σμαραγδάκια βεβαίως.

Και τα τρία είναι χαρακτηριστικά αυτών των γυναικών που βαραίνουν με την αύρα τους μια ολόκληρη κοινωνία.

Κυρίες, όλες σχεδόν παντρεμένες με το φοιτητικό τους έρωτα, δόξη και τιμή, που έχουν στεγάσει το ψέμα στο σπίτι που τους πήρε ο μπαμπάς. 

Εδώ τελειώνει το ψέμα των άλλων κι αρχίζει η αλήθεια η δική τους. 

Ο Νίκος, ο αόρατος σύζυγος, πιάνει δουλειά στις 8 και η Νατάσσα στις 10.

Μόλις φορτώσει η Νατάσσα τα παιδιά στο σχολικό, φεύγει για τη δουλειά της.

Όχι για εκείνη του γραφείου. Τη «βρωμοδουλειά» εννοώ.

Πετάγεται στου Γιώργου το σπίτι, βγάζει στα γρήγορα το opac καλσόν της, σηκώνει το καλοσιδερωμένο της φόρεμα σε γραμμή αμπίρ και χορταίνει έρωτα στα όρθια.

Το μαλλί ακλόνητο, η μάσκαρα και το κραγιόν απείραχτα, απαγορεύεται να λερωθεί η βιτρίνα.

Ο αυτόματος πιλότος δεν έχει απαιτήσεις. 

Δέκα και πέντε η Νατάσσα, είναι στο γραφείο της.

Επτά και πέντε το απόγευμα, σπίτι της ξανά.

Στο Νίκο της, στα παιδάκια της, στις κοινωνικές επαφές τις με τους κουμπάρους, τους συνεργάτες, τις φιλενάδες της. 

Κι έτσι περνάει η ζωή της.

Λίγο Γιώργος, λίγο Παναγιώτης που τον μοιράζεται με την κολλητή, κάνας συνεργάτης στα ταξίδια της δουλειάς, αυτά και τέλος. 

Πολλές τέτοιες κυρίες γνωρίζω, που αν έγραφα λίστα, θα τέλειωνα σε κάποιες ώρες.

Σε εκδόσεις Αγγλικών βιβλίων η μία, ας πούμε, ασφαλίστρια η άλλη, προμηθεύτρια πανεπιστημιακών βιβλίων η τρίτη, λογίστρια η τέταρτη.

Ζωντανά ζόμπι με κραγιόν και κοινωνική ζωή.

Τρύπες βαθιές που δεν γεμίζουν ούτε με όλα τα αντρικά μόρια του κόσμου, ούτε με τα πετσετάκια που απλώνουν στα τραπέζια του σπιτιού τους, ούτε με το σερβίτσιο το καλό μες το ντουλάπι. 

Θα τις θάψουν τα παιδιά τους μια μέρα, λυτρωμένα που απαλλάχτηκαν απ' το κακό που τους έλαχε με τον τίτλο μάνα.

Και θα ξεχαστούν για πάντα ανώνυμες. 

Στο ζουμί τώρα: αν νομίζετε ότι το κέρατο όποιος το δίνει δεν κάνει τίποτα κακό, θα σας μαλώσω.

Η απιστία και μάλιστα εντός γάμου, δεν είναι ανήθικη πράξη με την έννοια που το αντιλαμβάνεται ο πάστορας του γειτονικού ναού.

Όταν όμως είσαι σε θέση να κοροϊδεύεις τον άνθρωπο με τον οποίο έχεις κάνει παιδιά, κοιμόσαστε στο ίδιο κρεβάτι και κάποιες φορές τον αναγκάζεις να χώνεται στα υγρά ενός άλλου, που όσο και να πλυθείς υπάρχουν μέσα σου ή του μεταφέρεις την τερηδόνα του, είσαι μεγάλο ρεμάλι. 

Κι αν είσαι μεγάλο ρεμάλι απέναντι στο δικό σου άνθρωπο, δεν υπάρχει μια στο εκατομμύριο να μην είσαι ρεμάλι ανά πάσα στιγμή, απέναντι σε όλους τους άλλους.

Πουτάνες στην ψυχή, δεν το 'χετε ακούσει; 

Θέλει πολλά κιλά αυτοεκτίμησης και ειλικρίνειας για να μη ζεις τη ζωή τους.

Θέλει αντοχή και δύναμη, ειδικότερα αν είσαι γυναίκα, να ζεις χωρίς την ασπίδα που σου προσφέρει μια οικογένεια και ο μαλάκας που έχεις κάνει άντρα (ή ο άντρας που έχεις κάνει μαλάκα). 

Αυτές οι κυρίες δεν θα αυτοκτονήσουν ποτέ από τύψεις.

Άλλωστε οι τύψεις, δεν κάνουν τέτοιες παρέες.

Έλια Ζερβού 

EyeDoll

ΥΓ.

Αφιερωμένο σε όλες τις "κυρίες" που έχω γνωρίσει.