Ο ταξικός αποστάτης…

Εδώ και κάποιες μέρες τρίζουν τα οστά του Άρη Βελουχιώτη, ενώ του Ζαχαριάδη παίζουν καστανιέτες -αφότου ο Κατρούγκαλος δήλωσε ταξικός αποστάτης και κομμουνιστής. Ο κ. υπουργός, επιθετικά κομψευόμενος, δανδής, με αδυναμία στα κοστούμια φίρμας, τις μεταξωτές γραβάτες και τα τρυφηλά μαντιλάκια, υπέκυψε κι αυτός στη θεωρητική (βέβαια) αυτο-προλεταροποίηση.

Το φαινόμενο της ταξικής αποστασίας από την άλλη δεν είναι ασύνηθες, εφόσον όλοι οι φτωχοί θέλουν να γίνουν ταξικοί αποστάτες, δηλαδή να βγάλουν λεφτά σαν τον Κατρούγκαλο, να πλουτίσουν, να ανεβούν κοινωνικά, να αποκτήσουν ισχύ. Πάντως ουδείς θέλει να παραμείνει “προλετάριος”, αν υπάρχει ακόμη αυτός ο όρος μέσα στην καταναλωτική κοινωνία, όπου το ταξικό στοιχείο είναι νοθευμένο από το φαντασιακό και καθόλου αυτονόητο κι απλό, όπως στην εποχή της βιομηχανοποίησης…

Στην πράξη (βέβαια) ο κ. υπουργός δεν απαρνείται τα 11 χιλιάρικα μικτά του βουλευτή, καθαρά γύρω στα 7, κάπως περισσότερα δηλαδή από όσα θα ’παιρνε, αν δούλευε σε κολχόζ παραγωγής τρακτέρ.

Όλοι εξάλλου οι αστοί, που κατά καιρούς υποδύονται τους ταξικούς αποστάτες και τους επαναστάτες, συμβαίνει να το πράττουν ονειρευόμενοι τον εαυτό τους όχι προλετάριο-εργάτη σε εργοστάσιο τσιμούχας αλλά ηγέτη των προλεταρίων, ινστρούχτορα κι αρχηγό, τροχονόμο της υποτιθέμενης επανάστασης των αποκάτω, τους οποίους θα σαλαγά ως φωτισμένος επικεφαλής -φυσικά με όλα τα προνόμια, όπως έγινε και γίνεται στα όποια κομμουνιστικά, αγρίως ταξικά κράτη και μάλιστα με απροκάλυπτη αυθάδεια.

Ο κακοί ψυχίατροι λένε πως το θέμα δεν έχει να κάνει με καμία επανάσταση αλλά με την αυτοεικόνα: Ο αστός (ή ο νεαρός που ψάχνει μιαν αυτοθαυμαζόμενη ταυτότητα), που για κάποιον λόγο αισθάνεται ή επινοεί ενοχές, κατασκευάζει για τον εαυτό του ένα αυτο-απείκασμα επαναστάτη, καλού ανθρώπου, υποτίθεται, που αγαπά τους φτωχούς, έναν ρόλο “αγαθού”, κι έτσι νιώθει υπερηφάνεια και λατρεία για το φτιαχτό υπερ-εγώ του. Υποδύεται κάποιον άλλον κι έτσι αντιρροπεί το όντως (σαθρό ή κενό) υπάρχον μέσα του, αλλά επίσης προβάλλει αυτόν τον υποδυόμενο ρόλο στο περιβάλλον, πασκίζοντας να αποσπάσει την αποδοχή, την καταξίωση, την επικύρωση, την επαλήθευση. Θέλει κι αυτός ο ενδεής να τον αγαπήσουν.

Και είναι αλήθεια: Το “εγώ” πάντα κάνει όλη τη ζημιά. Κι έτσι προσφεύγει στις καημένες τις ιδέες -άσχετα αν αυτές αντιστοιχούν πλέον σε ξεπερασμένες συνθήκες, εφόσον πάντα θα υπάρχει ένας περίγυρος από ετεροχρονισμένους μουτζαχεντίν, συμπάσχοντες ή καπηλευόμενους, για να τον αποδεχτεί, να τον επαινέσει, να τον προωθήσει ως ηγέτη -διότι και εκεί υπάρχουν δομές, ιεραρχίες, ταξικές διαφορές και όλα τα στοιχεία της καμαρίλας, που περιέχει κάθε κόμμα ανεξαρτήτως ιδεολογίας.

Το πιο γραφικό και θεαματικό με τους Κατρούγκαλους-ταξικούς αποστάτες είναι δε αυτό που λέμε: ότι επικρίνουν τα επιφαινόμενα του καπιταλισμού, αλλά ο καπιταλισμός είναι ήδη μέσα τους, στην ψυχή τους, κι εκφράζεται με τη μανία για ισχύ, για λεφτά, για μεταξωτά κοστούμια, μαντιλάκια σε στιλ Όσκαρ Ουάιλντ, εξοχικά στα Ψακούδια, καλά αυτοκίνητα, γκόμενες και επιρροή. Το δεξιό πρότυπο της ιδιοτέλειας έχει διεισδύσει εντός τους προκαλώντας το δίπολο: αριστερή ρητορική και πρακτική αρπαγής. Θεωρία επισκόπου και καρδία μυλωνά -και γιατί όχι, αφού όλο αυτό είναι τελικά μία δοκιμασμένα πολύ επικερδής επιχείρηση;

Ταυτόχρονα ο κομψευόμενος και ευάερος υπουργός εκτός από κομμουνιστής δήλωσε ότι θα την πληρώσουν οι γραβατάκηδες συνάδελφοί του δικηγόροι που βγάζουν πάνω από 4.000 το μήνα. Θαρρείς κι αυτοί που τα έβγαζαν τους χαρίζονταν, δεν είχαν ικανότητες, δεν δούλευαν νυχθημερόν και δεν πλήρωναν τα μισά στην εφορία, για να ψωμίζονται οι Κατρούγκαλοι και άλλοι, ουκ ολίγοι γλαφυροί της κάθε κυβέρνησης.

Ωστόσο πάλι καλά, εφόσον ο Πολ Ποτ το 1976-1978 εκτέλεσε όλους τους δικηγόρους της Καμπότζης αλλά και όλους τους φοιτητές της Νομικής, δηλώνοντας ότι “η δικηγορία είναι ένα άχρηστο, αστικό επάγγελμα”. Και είχε δίκιο: Τι καλύτερο από τα λαϊκά δικαστήρια, όπου δεν φορούν γραβάτες και τα οποία δεν απεργούν ποτέ και κρίνουν, όπως αποφασίζει ο τενεκετζής ινστρούχτορας;

Γιώργος Σκαμπαρδώνης

Μακεδονία