Τέσσερα χρόνια Σαμαράς!

Ο πολιτικός χρόνος συμπιέστηκε επικίνδυνα.

Έχει κανείς την αίσθηση ότι από τον Νοέμβριο του 2009 έχουν μεσολαβήσει όχι τέσσερα χρόνια, αλλά τέσσερις αιώνες.

Η οικονομική κρίση τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα του πολιτικού σκηνικού.

Το «παλιό» και το «νέο» συνυπάρχουν, όντας δυσδιάκριτο ποιο είναι το «καλό» και ποιο το «κακό», ποιο το ηθικό και ποιο το νόμιμο, ποιο το προοδευτικό και ποιο το συντηρητικό.

Αν όλα είχαν κυλήσει ομαλά η ΝΔ του Σαμαρά θα διεκδικούσε την εξουσία μόλις τον προηγούμενο μήνα.

Προϋπόθεση βέβαια ήταν το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ του 45% να είχε ολοκληρώσει την τετραετία.

Βλέποντας τα πράγματα από μία σχετική απόσταση, είναι απορίας άξιον πως έμεινε κι αυτά τα δύο χρόνια στην εξουσία.

Πολλοί λένε ότι ακόμα κυβερνά, υπονοώντας τους μικρο-μηχανισμούς εξουσίας του ΠΑΣΟΚ που διεκδικούν ρόλους και θέσεις και στις περισσότερες των περιπτώσεων καταφέρνουν το στόχο τους.

Όμως αυτό έστω κι αν ευσταθεί δεν αλλοιώνει τη «μεγάλη εικόνα».

Η οποία είναι ότι η παρτίδα για τη χώρα σώθηκε, όταν τα χαρτιά πέρασαν στα χέρια του νυν Πρωθυπουργού.

Με μεγάλες θυσίες, με αμέτρητες πίκρες και συμβιβασμούς αλλά σώθηκε.

Μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας βρίσκεται σε οριακή κατάσταση, αλλά ο κοινωνικός ιστός επέδειξε μια αξιοθαύμαστη αντοχή.

Στην ουσία πρόκειται για έναν βίαιο μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας, όπου οι πολλοί γίνονται φτωχότεροι. Και αυτό πρέπει να σταματήσει.

Το αμέσως επόμενο διάστημα πρέπει να διορθωθούν μία σειρά από ακραίες αδικίες, να αναπνεύσουν τα φυσικά πρόσωπα και οι μικροεπαγγελματίες από την καταιγίδα των άμεσων και έμμεσων φόρων, να δοθεί το σύνθημα ότι τώρα πάμε όχι απλά να σώσουμε αλλά να κερδίσουμε το στοίχημα.

Το θέμα τελικά δεν είναι αν θα υπάρξει success story, αλλά να γραφτεί ιστορία: Μια ιστορία μεταρρυθμίσεων προς όφελος της κοινωνίας των πολιτών, «έξυπνης διαχείρισης» της εξόδου από την κρίση, αναβάθμισης του γεωστρατηγικού ρόλου της χώρας.

Αυτά είναι τα μεγάλα, με αυτά και μόνο πρέπει να ασχολείται ένας Πρωθυπουργός σαν τον Σαμαρά.

Δεν είναι λίγες οι φορές που θέματα που έπρεπε να είχαν επιλυθεί πολλά ιεραρχικά σκαλιά παρακάτω, έρχονται στο ανώτερο επίπεδο.

Κι εκεί υπεισέρχονται πρωτίστως τα πρόσωπα. Και έπειτα η δικομματική διακυβέρνηση με τις δυσλειτουργίες της.

Στα τέσσερα αυτά χρόνια τα πάντα άλλαξαν.

Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε με όρους 2009, αλλά η δημιουργία ενός κόμματος χωρίς τζάκια και βαρόνους θα είναι πάντα ζητούμενο για τη συντριπτική πλειοψηφία των υποστηρικτών του Αντώνη Σαμαρά.

Η αυθεντική πατριωτική πλειοψηφία πέρασε πολλές συμπληγάδες αυτήν την τετραετία, με σημεία καμπής την αποδοχή της συνέχειας του κράτους (δηλ. όλων των μνημονιακών υποχρεώσεων) και την ψήφιση σε διάφορες φάσεις επώδυνων μέτρων.

Η «σαμαρική» πλειοψηφία έχει επίσης μεταβληθεί.

Είναι περισσότεροι, αλλά δεν είναι οι ίδιοι.

Είναι σοφότεροι, αν και δεν είναι στην πρώτη γραμμή.

Εναντιώνονται στο διεθνή οικονομικό έλεγχο, στη φεουδαρχική Ελλάδα των ολιγαρχών, στη σοβιετικού τύπου οργάνωση κρίσιμων θεσμών.

Η «παλιά φρουρά» αντέχει.

Και δε δείχνει συμβιβασμένη με κανένα «Βατερλώ» που εξυφαίνουν οι αντίπαλοι.

Ο ολοκληρωμένος προσδιορισμός των «απέναντι» θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό τον πόλεμο.

Οι (ημιπαράφρονες) Μπλύχερ καραδοκούν για να γράψουν την Ιστορία με τα δικά τους γράμματα.

Γ.Π. Οικονόμου

Antinews