Ο λαός δεν μασάει (ευτυχώς)!

Επειδή πέρα από το διαδίκτυο, στο οποίο συμμετέχω γράφοντας και αναδημοσιεύοντας ότι μου κατέβει, έχω και κανονική ζωή, με κανονική δουλειά, χωρίς να είμαι πολιτικός ή δημοσιογράφος και άρα να ζω σε εικονική πραγματικότητα, και επειδή κυκλοφορώ, συζητώ, και παρατηρώ αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, βγάζω κάποια συμπεράσματα.

Και στα δύσκολα αυτά χρόνια της κρίσης, που έχει στείλει την Ελλάδα αρκετά χρόνια πίσω, δυο είναι τα κυρίαρχα στοιχεία που με εντυπωσιάζουν.

Το πρώτο δεν με εκπλήσσει, αλλά το δεύτερο ναι….

Το πρώτο λοιπόν, είναι η αγανάκτηση που συναντώ καθημερινά σε όλα τα επίπεδα συναναστροφών μου με κανονικούς (και όχι πολιτικούς) ανθρώπους.

Και η αγανάκτηση έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο μέσος πολίτης σήμερα νιώθει τον ουρανό να πέφτει καθημερινά στο κεφάλι του.

Άλλος επειδή είναι άνεργος, άλλος επειδή εργάζεται νυχθημερόν και πάλι δεν τα βγάζει πέρα, άλλος διότι έχει τρελαθεί από τα συνεχή χαράτσια και τους φόρους, και άλλος επειδή έτσι του λέει ο Τράγκας, ή ο Στρατούλης.

Και όλα αυτά δεν θα αποτελούσαν κάτι το ιδιαίτερο, αφού σε εποχή οικονομικής ύφεσης η αγανάκτηση θεωρείται φυσιολογική, αν δεν ενείχαν και έναν επικίνδυνο παράγοντα.

Ποιος είναι αυτός;

Η ενδυνάμωση όχι του αυγού, αλλά του ίδιου του φιδιού.

Διότι, οι περισσότεροι από όσους συναναστρέφομαι, και που δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι για να πυκνώσουν τις τάξεις του Σύριζα (ολέ), βρίσκουν αποκούμπι στην Χρυσή Αυγή!

Η οποία στα μάτια τους αποτελεί «την μόνη δύναμη αντίδρασης στο φαύλο πολιτικό κι οικονομικό καθεστώς που διαχειρίζεται τις τύχες μας εδώ και δεκαετίες».

Μιλάω για άτομα ηλικίας 25-45 χρόνων, όχι κοντοκουρεμένα φασιστάκια,  όχι ιδιαίτερα διαβασμένα, και όχι αρκετά μεγάλα σε ηλικία ώστε να έχουν κάποια ανάμνηση για το τι ακριβώς ήταν η χούντα.

Στο μυαλό τους όμως, έχουν μυθοποιήσει την περίοδο της εφταετίας, αναφέροντας το πόσο εύκολο ήταν να πάρει κανείς δάνειο, το πόση τάξη και ασφάλεια επικρατούσε, και όλα αυτά αγνοώντας την σκοτεινή πλευρά της χούντας, και μη λαμβάνοντας υπόψη το τότε διαμορφωμένο παγκόσμιο οικονομικό (και γεωπολιτικό) σύστημα, που καμία σχέση δεν έχει με το σημερινό.

Εν ολίγοις, μπροστά στη σημερινή μαυρίλα, θεωρούν πως μια χούντα θα ήταν προτιμότερη!

Τι να πει κανείς…

Πάντως, αν και διαφωνώ κάθετα, εν τούτοις αυτή τη κατηγορία των αγανακτισμένων την κατανοώ.

Δεν κατανοώ την άλλη, αυτήν που στρέφεται μαζικά στον Τσίπρα, ελπίζοντας πως με ένα μαγικό ραβδί θα τα λύσει όλα, και πως άμα τη αναλήψει της εξουσίας από τον Σκουρλέτη και τους άλλους «αριστερούς» μαϊντανούς όλα θα επιστρέψουν στην προτεραία τους κατάσταση, και θα τρώμε και πάλι με χρυσά κουτάλια, καπνίζοντας κοχίμπας, και πετώντας γαρδένιες στον … Κιάμο.

Για μια γενιά που μεγάλωσε με ηλεκτρονικά βιντεοπαιχνίδια, αυτό είναι πολύ εύκολο να γίνει, αφού γαλουχήθηκε να κάνει restart και reboot, μόλις το παιχνίδι χάνονταν.

Ναι αλλά η πραγματική ζωή δεν έχει δεύτερες ευκαιρίες, ούτε απεριόριστες ζωές…

Και όλοι αυτοί που στρέφονται προς τον «σωτήρα» Αλέξη, μιλώντας για Αργεντίνικες εμπειρίες και για ελικόπτερα διαφυγής, ξεχνούν πως αυτοί που την έκαναν με τα ελικόπτερα στο Μπουένος Άιρες δεν ήταν οι αντίστοιχοι Σαμαράδες, αλλά οι επόμενοι, οι γιαλαντζί σωτήρες, οι Αλέξηδες δηλαδή.

Λεπτομέρειες θα μου πείτε…

Το δεύτερο κυρίαρχο στοιχείο που πραγματικά με εκπλήσσει, και που μου δίνει κουράγιο να συνεχίσω να πιστεύω στον άνθρωπο, ή στο αισθητήριο του λαού, είναι το γεγονός της σταθερής δημοσκοπικής στασιμότητας του Σύριζα (ολέ).

Μιλάμε για ένα κόμμα που έχει ήδη υποσχεθεί τα πάντα στους πάντες.

Έχει αμολύσει την κάθε πιθανή παπαριά, και έχει πάρει με το μέρος του τον κάθε πικραμένο, υποσχόμενο να τον ξανακάνει … μπρούκλη.

Μιλάμε για ένα κόμμα που υπόσχεται προσλήψεις στο δημόσιο, επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων Δ.Υ., ακόμη και πρόσληψη στο δημόσιο όλων των απολυθέντων του ιδιωτικού τομέα (Λαφαζάνης)!!!!!!

Για να μην αναφερθώ στην «ανάγκη καταβολής επιδόματος στους λαθρομετανάστες», ή στην πρόσκληση και των οικογενειών τους στην Ελλάδα, «για να μην αισθάνονται μόνοι».

Και όλα αυτά, όχι βγαλμένα από το μυαλό μου, αλλά αποτελούν διατυπωμένες απόψεις στελεχών του Σύριζα σε κομματικά όργανα, συνέδρια, και ΜΜΕ.

Εδώ έφτασε ο Αλέξης να θέλει και δραχμή και ευρώ, και μνημόνιο, αλλά και επανάσταση, προσπαθώντας να πείσει όλα τα γούστα του λαού, μπας και πάρει ψηφαλάκια.

Σε λίγο είμαι σίγουρος πως μπορεί να στηρίξει ακόμη και τον … Γλίξμπουργκ, ή τον γιο του. Ποιος ξέρει;

Και όμως!

Παρόλα αυτά, ο μέσος (σκεπτόμενος) πολίτης δεν μασάει.

Διότι αν μασούσε, τι πιο εύκολο από τον Τσίπρα να χτυπάει 70αρια στα γκάλοπ, ειδικά μέσα σε αυτό το συνεχές χάλι που ζούμε;

Έτσι, έχουμε από τη μια τους ζαλισμένους που θεριεύουν τον φασισμό, και άλλους που δηλώνουν «όψιμοι κομμουνιστές», και από την άλλη τους σώφρονες που δεν πείθονται από τις χάντρες και τα τζιβιτζιλίκια του Αλέξη, αλλά ούτε και ξεχνούν τι σημαίνει χούντα και ναζισμός.

Και στη μέση αυτών των δυο, έχουμε τον Σαμαρά, που δουλεύει νυχθημερόν σαν σκυλί, με τη συνδρομή ελαχίστων εξίσου εργασιομανών συνεργατών του, υποσκαπτόμενος από διάφορους «νοσταλγούς» μέσα στο κόμμα του,  μπας και ορθοποδήσουμε ως οικονομία και ως κοινωνία, και μπας και  βγούμε καμιά φορά από το μαύρο αυτό τούνελ, στο οποίο μας ρίξανε όλοι αυτοί που θαυμάζει, μιμείται, και που θέλει να ξαναφέρει στο προσκήνιο ο Τσε Παπάρα.

Βοήθειά μας…

Strange Attractor

Antinews