Κάντο όπως ο Αλέξης…

Τα «παλιά καλά» χρόνια ο καθένας ήξερε (ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε) που ανήκε. Ο δεξιός ήταν δεξιός κι ο αριστερός ήταν αριστερός. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν.  Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, τότε που η αριστερά από κυνηγημένη έγινε μόδα, πήρε κεφάλι παντού (εκτός από τους διαδρόμους της εξουσίας) κυριαρχώντας σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα αν κάποιος δεν ήταν ή δεν δήλωνε αριστερός να μην μπορεί να σταυρώσει ούτε γκόμενα.

Ακόμη και τότε, όμως, ο αριστερός ήταν σε μεγάλο βαθμό αριστερός με ότι αυτό σήμαινε τότε. Είχε διαβάσει δηλαδή ιστορία, είχε μελετήσει Μαρξ, Πουλαντζά κλπ., αισθάνονταν αδικημένος και αλληλέγγυος προς τους κατατρεγμένους όλου του κόσμου, ζούσε λιτά, και εν πάση περιπτώσει μπορεί να μην διακινδύνευε το κεφάλι του όπως οι παλιότεροι αριστεροί, αλλά σίγουρα πίστευε και αυτός σε μια «ιδανική» κοινωνία, όπου κανένας άνθρωπος δεν θα εκμεταλλεύεται τον συνάνθρωπό του. Ήταν δηλαδή συνειδητοποιημένος. Παραπλανημένος μεν, συνειδητοποιημένος δε…

Και μετά ήρθε η πλέρια δημοκρατία του ΠΑΣΟΚ, το πλάτεμα της λαϊκής κυριαρχίας και άλλα τέτοια φαιδρά, που μοναδικό αποτέλεσμα είχαν την ισοπέδωση προς τα κάτω. Τη γαλούχηση μιας ολόκληρης γενιάς που πίστευε ότι η κοινωνία της χρωστάει στην επαγγελματική αργομισθία και στο άκοπο κέρδος.

Ένα ερμαφρόδιτο δηλαδή γιαλαντζί «αριστερό» αφήγημα που κατάπιε εξαγοράζοντας τους ιδεαλιστές αριστερούς, πείθοντας το λαό ότι αυτός είναι ο μοναδικός θεσμός. Ότι του χρωστάνε και δεν τους χρωστάει, ότι τόσα χρόνια το κακό (δεξιό) κατεστημένο τον είχε σκλάβο, άρα τώρα με ηγέτη τον Ανδρέα θα βγάλει επιτέλους τα σπασμένα υψώνοντας τον ήλιο (και την Μιμή) πάνω από την Ελλάδα. Κι οι κωπηλάτες θα γίνουν επιτέλους πλοίαρχοι (που έλεγε κι ο Πλάτωνας).

Ο... κυρίαρχος λαός άλλο που δεν ήθελε. Πίστεψε στο όνειρο και ακολούθησε την καρδιά του. Εξάλλου το έλεγε και ο Κατσανέβας, το έλεγε κι ο Κατσιφάρας. Γιατί να μην τους πιστέψει;

Γι’ αυτό και γεμίσαμε από μουσάτους, ημιμαθείς, φρικτούς μικρομεσαίους (κατά Τζιμάκο) πρασινοφρουρούς, στα όρια του τραμπουκισμού, κομματόσκυλους και Ταλιμπάν της ήσσονος προσπάθειας, που αντί να προσπαθήσουν να βελτιώσουν την κοινωνία το μόνο που έκαναν είναι να φτιάξουν κλαδικές, να συνδικαλιστούν, να αλώσουν το δημόσιο (κυρίως) και να εφορμήσουν εν χορώ επί του κρατικού μπουλκουμέ, υπό τους ήχους του Καρμίνα Μπουράνα (και τα βράδια της … Ρίτας Σακελλαρίου).

Ήταν οι «ηρωικές» εποχές που οι φόροι πέφτανε χιαστί, για να μισθοδοτούνται οι αγωνιστές με τα ζιβάγκο, όπου αγώνας σήμαινε το κατέβασμα των διακοπτών της ΔΕΗ ή την καθήλωση των αεροσκαφών στα αεροδρόμια, ή στο πιο επαναστατικό… μια μαζική πορεία στους δρόμους για να φύγουν οι βάσεις του θανάτου (οι οποίες όταν έφυγαν ο Ανδρέας παρακαλούσε τον μπαμπά Μπους να τις ξαναφέρει πίσω). Ήταν οι εποχές που ο κάθε δήμαρχος σε αγωνιστικό παροξυσμό κήρυττε τον δήμο του «αποπυρηνικοποιημένη ζώνη», φτύνοντας στα μούτρα τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές!

Και άντε αυτοί βρήκαν και κάνανε. Οι εποχές ήταν ακόμη σχετικά ανώδυνες, οι σκληρές αναμνήσεις των διώξεων και των αποκλεισμών ακόμη νωπές, λεφτά υπήρχαν (έστω δανεικά) και στο κάτω κάτω δικαιούνταν να φάνε κι αυτοί λίγη από την πίτα, αφού επί δεκαετίες ολόκληρες ήταν εκτός μπουφέ. Δεν ήταν καν προσκεκλημένοι στο πάρτι.

Το κακό όμως είναι ότι αυτή τη νοοτροπία την πέρασαν και στα κακομαθημένα παιδιά τους, στη γενιά δηλαδή που ανδρώθηκε την δεκαετία του ’90. Μια δεκαετία που σημαδεύτηκε από τον νεοπλουτισμό σε όλα τα επίπεδα, που είχε πρότυπα τον Πετράν του ΚΛΙΚ και του ΝΙΤΡΟ, την Ρούλα, τον Μικρούτσικο (τον άλλο, όχι τον συνθέτη), το Ερωτοδικείο, τους Αταίριαστους, τον Λαλάκη με τους Μήτσους του, τον Πρόδρομο, την Σκόρδου και πάνω απ όλα τον Ακάλυπτο. Τον απόλυτο ήρωα-πρότυπο της νεοελληνικής φαιδρότητας. Με φόντο πάντα τις φιλοσοφίες του Τσάκωνα, τα σκυλάδικα άσματα… ή για τους πιο ψαγμένους «ροκάδες» τον … Γονίδη!

Τα οποία παιδιά μιμούμενα τους μπαμπάδες τους μπήκαν κι αυτά από μικρά στον αγώνα για την «προκοπή του τόπου», μόνο που αντί να κάνουν αποχές και καταλήψεις για τα δίκια του λαού της Νικαράγουας ή να οργανώνουν αποστολές για το μάζεμα του ζαχαροκάλαμου στην Αβάνα, αυτά αγωνίζονταν για την τιμή της τυρόπιτας στο σχολικό κυλικείο και για πενθήμερη στο Μπαλί αντί στον Πύργο Ηλείας.

Με τους «μπαρουτοκαπνισμένους» από τους δικούς τους φοιτητικούς αγώνες καθηγητές τους, μέλη της προηγούμενης γενιάς που λέγαμε, που είχε ήδη πετύχει το «δημοκρατικό πεντάρι» και το «δικαίωμα στην αντιγραφή», να σιγοντάρουν τον αγώνα των μαθητών και να απεργούν κι εκείνοι επί μήνες ολόκληρους (εκτός καλοκαιριού) για αυξήσεις μισθών με το επιχείρημα ότι «εμείς διδάσκουμε Αντιγόνη»!!!!

Έτσι μας προέκυψε η γενιά του Αλέξη. Μια γενιά που, παρόλο τα διπλώματα, τα πτυχία, τα πιστοποιητικά, τα μάστερ από την Αγγλία, τα ΙΕΚ κ.ο.κ., στην ουσία ποτέ δεν έμαθε να γράφει, δεν έμαθε να διαβάζει, δεν έμαθε να σκέφτεται, δεν γνώρισε στερήσεις, κακουχίες ή έστω την βέργα του δασκάλου ή τη σφαλιάρα του χωροφύλακα στο ξυρισμένο γουλί κρανίο. Ωστόσο ήταν... «επαναστατημένη»! Απέναντι σε τι; Θεός και ψυχή της.

Και τι πέτυχε αυτή η δρακογενιά που θα τα άλλαζε όλα; Που αισθάνονταν προδομένη από την αντίστοιχη γενιά του Πολυτεχνείου που συμβιβάστηκε; Μας πήγε μπροστά; Μπα… αρκέστηκε στα παιδαριώδη αριστερίζοντα τσιτάτα, που οι πιο διαβασμένοι εξ αυτών τα είχαν ξεφυλλίσει σε εικονογραφημένους αλά κόμικς οδηγούς του στυλ «Μαρξισμός για Αρχάριους», ενώ στην πορεία (μεταξύ αγώνων) ανακάλυψε τα μπουζούκια, τα ελληνάδικα και τα εν γένει κωλάδικα, αρνούμενη πεισματικά να δουλέψει για λιγότερα από 1.000 ευρώ το μήνα, λοιδορώντας τα μισθωτά δουλάκια των 700 ευρώ.

Βλέπετε οι περισσότεροι ήταν overqualified και σούπερ καταρτισμένοι «φτυχιούχοι» και η μόνη εργασία που τους άρμοζε ήταν χρηματιστές, σύμβουλοι επενδύσεων, διευθυντές ΕΛΔΕ, μπάνκερς (!) κλπ. Άσχετα αν όλη την μέρα την βγάζανε στα καφέ και στα μπαρ, με χαρτζιλίκι της γιαγιάς, μελετώντας ενδελεχώς τον… αθλητικό τύπο. Και άσχετα αν στην καλύτερη εργάζονταν ως σερβιτόροι σε καφέ ή «μπαρίστας» σε κλαμπ (το μπάρμαν είναι υποτιμητικό πλέον).

Τι άλλο κατάφερε αυτή η γενιά; Να καταστήσει ίνδαλμα τον Αλέξη. Τον γιο της γερακίνας. Τον εκπρόσωπό της στα δύσκολα χρόνια των μαθητικών αγώνων. Έναν Αλέξη που όπως τότε που ήταν μπροστάρης, κουνώντας το δάκτυλο και απειλώντας τους καθηγητές, κατάφερνε πάντα να «κερδάει», έτσι και τώρα… ποια Μέρκελ, ποιος σακάτης και ποιο ΔΝΤ; Ο Αλέξης θα τους φάει λάχανο, παρέα με τον παγκόσμιας εμβέλειας οικονομικό εγκέφαλο Δρα Μπαρουφάκη και άλλους πούρους και άφθαρτους αγωνιστές του σοσιαλισμού όπως η ζουρλή, ο Πάντζας, ο Φίλης, και ο Δραχμαζάνης.

Και μόλις πάρει φαλάγγι τους «κακοί κσένοι» ο Αλέξης, αμέσως θα ζήσουμε το όνειρο, για μια κοινωνία χωρίς φόρους, χωρίς ΜΑΤ, χωρίς μνημόνια, χωρίς διόδια και με ελάχιστο εγγυημένο μισθό τα 751 (κοστολογημένα από τον Σκουρλέτη) ευρώ τον μήνα. Με τις μπουτούδες να χορεύουν στο Σύνταγμα και τον λαό να τραγουδάει το «κουμπαγιά», σαν την Νόρα Βαλσάμη, στους αγρούς και στα λιβάδια…

Κι αν τυχόν δεν τα πετύχει όλα αυτά με την πρώτη ο Αλέξης, επειδή οι συνθήκες δεν είναι ακόμη ώριμες για πλήρη σοσιαλισμό σε μια και μόνο χώρα, τότε τουλάχιστον θα επανέλθουμε στην προτεραία κατάσταση, πριν δηλαδή επιδράμουν και ασελγήσουν επί των «πτωμάτων» μας οι ανάλγητοι σαμαροβενιζέλοι, και τα λοιπά μνημονιακά τσιράκια των ναζί του Βερολίνου και των Βρυξελλών.

Ποιος είναι ο πιο τυχερός απ’ όλη αυτή τη γενιά των φρέσκων αγωνιστών, που αντί για αντάρτικα άκουγε Ρουβά και Νότη; Μα ο Αλέξης και τα κολλητάρια του (μαζί και τα λαμόγια του Πασόκ που είδαν φως και μπήκαν κι αυτά στον χορό).

Ένας Αλέξης που έζησε πραγματικά το όνειρο, φτάνοντας στα 41 του να γίνει πρωθυπουργός μιας δυτικής χώρας μέλους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με μόνα εφόδια το «αγωνιστικό» του παλμαρέ, τα κολυβοαγγλικά του και μια φαντασιακή ιδεοληπτική θεώρηση του παγκόσμιου πολιτικού και οικονομικού γίγνεσθαι.

Ένας αδαής δηλαδή, που δεν είχε πάει ποτέ στο εξωτερικό, καθρέφτης όμως της γενιάς της οποίας ηγήθηκε και την οποία εκπροσωπεί, οδηγώντας την στον παράδεισο των 390 ευρώ (στην καλύτερη) μηνιαίο μισθό ή στην πληρωμή με κουπόνια φαγητού (ναι, και αυτό συμβαίνει σήμερα), την ίδια ώρα που η ανεργία θεριεύει, η σύνταξη του παππού δεν φτάνει ούτε για τον ίδιο, πόσο δε μάλλον για καφέδες και ουίσκια του εγγονού, οι φόροι και τα χαράτσια που λέγαμε συνεχίζουν να πέφτουν με ρυθμό πολυβόλου και η μόνη διέξοδος για τους νέους είναι η μετανάστευση ακόμη και στην γειτονική Βουλγαρία, που σήμερα μας λοιδορεί με το δίκιο της, για την κατάντια μας.

Κι όλα αυτά, επειδή εν έτει 2015 η πιο μορφωμένη και πιο καταρτισμένη γενιά της Ελλάδος τα τελευταία 2.500 χρόνια ψήφισε με δυο χέρια για να γίνει η χώρα σοβιετία. Για να κυβερνήσει ο Αλέξης (μαζί με τον Καρανίκα).

Ναι, ψήφισε Αλέξη (όσες φορές κι αν το πω δεν το χορταίνω)… και τα έκανε όλα σαν τα μούτρα του (της).

Strange Attractor

Antinews