Ζούμε το όραμα του Τσίπρα στη πράξη, και μπροστά στα μάτια μας.

Αυτές τις μέρες, και εξαιτίας των εξελίξεων στη Κύπρο, ζούμε όλοι μια εθνική υπερδιέγερση.

Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Η κατάσταση είναι όντως σοβαρή, και για την Κύπρο κάτι παραπάνω από κρίσιμη.

 

Οι συνέπειες της κυπριακής περιπέτειας θα είναι πολυεπίπεδες, τόσο για την ίδια την μεγαλόνησο, όσο και για την Ευρώπη γενικότερα.

Αυτά όμως που συμβαίνουν εκεί δεν χρειάζονται ειδικές σπουδές στην οικονομία, για να γίνουν κατανοητά.

Στην πραγματικότητα είναι απλά… απλούστατα.

Η Κύπρος, εδώ και 10-15 χρόνια αποφάσισε να πάρει τον δικό της ιδιαίτερο δρόμο, βασιζόμενη σε ένα υπέρμετρα διογκωμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, που στηρίζονταν σε ξένες καταθέσεις, και δη αυτές των νεόπλουτων ολιγαρχών της Ρωσίας του Πούτιν.

Μέχρι εδώ όλα καλά, αφού αυτό βόλευε πολλούς, και συνέφερε οικονομικά στη χώρα, η οποία βίωσε απίστευτη ευμάρεια, έστω και τεχνητή (όπως αποδείχθηκε).

Σε κάποιο μάλιστα σημείο, ο τραπεζικός της τομέας ξεπερνούσε έως και οκτώ φορές το ΑΕΠ της.

Όπως όμως κάθε φούσκα, έτσι κι αυτή της τραπεζικής ανάπτυξης της Κύπρου έπρεπε κάποια στιγμή να σκάσει.

Ειδικά όταν το εθνικό χρέος της, από 40% του ΑΕΠ που ήταν προ Χριστόφια, έφτασε να ξεπερνάει σε ποσοστά κι αυτό της Ελλάδας.

Έτσι λοιπόν, όταν αυτό έφτασε στο μη παρέκει, και η Κύπρος χρειάστηκε την ανάλογη διάσωση, η ΕΕ, ήδη καταπονημένη από την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία κλπ και επειδή δεν θεωρεί την Κύπρο σημαντική ποσότητα, αποφάσισε να κάνει ένα πείραμα: Να βάλει δηλαδή τους Κύπριους να συμμετάσχουν κι αυτοί στην διάσωσή τους. (Και συγχρόνως να δώσει ένα μάθημα σε κάποιους άλλους «άτακτους»).

Και όχι με μνημόνια στυλ Ελλάδας, που συνοδεύονται από χαράτσια, απολύσεις, ύφεση, ανεργία, και φτώχια, αλλά από μια και έξω φορολόγηση ενός μικρού σχετικά ποσοστού επί των καταθέσεων.

Και τότε είναι που έγινε ο κακός χαμός.

Λες και οι καταθέσεις διαφέρουν σε κάτι από τα ακίνητα… λες κι αυτές είναι η ιερή αγελάδα του καπιταλισμού.

Ε, λοιπόν δεν είναι.

Κι αυτό αποδείχτηκε.

Αν λοιπόν περνούσε η πρόταση της ευρωζώνης, η Κύπρος θα σώζονταν, και η ΕΕ θα ρίσκαρε την γενική εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων πολιτών απέναντι στο τραπεζικό της σύστημα, που να μην ξεχνάμε είναι αυτό που  κρατάει ότι κρατάει σήμερα στην οικονομία της Ευρώπης.

Και επειδή η οικονομία στη βάση της είναι ψυχολογία, η ΕΕ ρίσκαρε πραγματικά πολλά, θέτοντας το πιστόλι στον κρόταφο της Κύπρου.

Και τι έγινε;

Η Κύπρος δοκίμασε στη πράξη αυτό που πρότειναν εδώ σε εμάς οι Τσίπρας, Καμένος, Βαρουφάκης, και λοιποί δραχμολάγνοι, όταν υποστήριζαν πως η Μέρκελ θα υποχωρήσει αν τυχόν πούμε όχι στα μνημόνια, διότι εμείς είμαστε Έλληνες και μπλα μπλα….

Το λέει άλλωστε ο Πάντζας, το επαναλαμβάνει κάθε πρωί ο Τράγκας, και το φωνάζει στη Βουλή ο Χαϊκάλης.

Και οι Κύπριοι τους άκουσαν.

Και ναι μεν αντιστάθηκαν ηρωικά στις ρουκέτες του Βερολίνου, δεχόμενοι τα συγχαρητήρια των πρακτόρων του χάους,  πλην όμως, ως κλασικοί Έλληνες κι αυτοί, αποδείχτηκαν δραματικά απροετοίμαστοι και αδιάβαστοι.

Νόμισαν πως θα τους σώσει ο ομόδοξος Πούτιν, και το ξανθό γένος, επειδή τόσο καιρό τον βόλευε το κυπριακό πλυντήριο, και επειδή  το  είπε κάποιος όσιος πριν από 300 χρόνια.

Η πραγματικότητα όμως δεν διαμορφώνεται από προφητείες, δοξασίες, και ευχές.

Διαμορφώνεται από την ισχύ. Είτε στρατιωτική είτε οικονομική.

Έτσι, το Κρεμλίνο, που πιο πολύ εξάρτηση έχει από την ΕΕ, αφού εκεί πουλάει το φυσικό του αέριο και το πετρέλαιο, από τα οποία και πλούτισε, είπε νιετ στους ηρωικούς Κυπρίους, εκτός και αν…

Εκτός και αν παραχωρήσουν μια ναυτική βάση, του δώσουν το τραπεζικό τους σύστημα, τους καταστήσουν συνεταίρους στα μελλοντικά έσοδα από τους υδρογονάνθρακες, και άλλα πολλά.

Εν ολίγοις, η Ρωσία θα βοηθήσει, αν η Κύπρος δεχτεί να γίνει υποτελές δεσποτάτο της.

Οπότε προς τι ο ηρωισμός;

Λέμε ένα μεγαλοπρεπές όχι στους Ευρωπαίους, για να παραδοθούμε άνευ όρων στους Σλάβους;

Χμμμμμ….

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται η ΕΕ, που όχι μόνο δεν τρόμαξε, αλλά βάζει το μαχαίρι ακόμη πιο βαθιά μέσα στη πληγή, και λέει στη Λευκωσία, πως ρευστότητα θα έχετε μέχρι την (σημαδιακή) 25^η Μαρτίου. Από κει και πέρα γεια χαραντάν και τα κουκιά (κυριολεκτικά) μπαγλάν.

Και έτσι πάει το plan B, το  plan C, όπως πάνε και όλα τα υπόλοιπα  plans, και την βλέπω την Λευκωσία να επανέρχεται (με σκυμμένο το κεφάλι αυτή τη φορά) στο αρχικό  plan, που το μόνο που ζητάει είναι να φορολογηθούν κάποιες καταθέσεις κάποιων μεγαλόσχημων (μαφιόζων στην πλειονότητά τους).

Και έρχεται και το χαστούκι από τους Ευρωπαίους που λένε ότι εμείς προτείναμε να απαλλαγούν οι μικροκαταθέτες, αλλά ο κος Αναστασιάδης δεν το δέχτηκε!!!!!

Έτσι, στη Κύπρο ζούμε στη πράξη, αυτό που θα ζούσαμε στην Ελλάδα αν ο λαός επέλεγε τις τσιπρέικες ανοησίες και τις Μπαρουφάκιες συμβουλές.

Και όπως βλέπουμε καθημερινά, καλοί οι ηρωισμοί και τα όχι στους Τεύτονες, αλλά κακά τα κουκιά, οι μπάμιες, και τα κλειστά ΑΤΜ.

Εν ολίγοις, οι Κύπριοι τα παίξανε όλα για όλα, και στη προσπάθειά τους να γλιτώσουν το 6% επί των καταθέσεων, κινδυνεύουν τώρα όχι μόνο να χάσουν το 100%, αλλά να επανέλθουν ανώμαλα σε καταστάσεις άγριες… αυτό που εγώ λέω «επιστροφή στις μπάμιες»!

Να ξαναγίνουν δηλαδή μια απομονωμένη αγροτική και τουριστική οικονομία, όπως ήταν παλιά, χωρίς όμως αυτή τη φορά να έχουνε ούτε τρακτέρ, ούτε πισίνες, ούτε 4Χ4, ούτε ζάπλουτους Ρώσους τουρίστες, που θα βρουν αλλού πορτοκαλιές που να κάνουν πορτοκάλια (φορολογικούς παραδείσους).

Και στους Κύπριους τι θα μείνει;

Το ένα 24ωρο που το έπαιξαν ήρωες… Τίποτα άλλο.

Όπως και να εξελιχτεί η κρίση τους.

Ας πρόσεχαν, αφού παρασύρθηκαν από τους Αλέξη και σία…

Strange Attractor

ΥΓ- Μεγάλη ζημιά έπαθαν επίσης και κάποιοι δικοί μας, που αντί να στηρίξουν τη χώρα στα δύσκολα, φυγάδευσαν όπως όπως τα λεφτά τους έξω, και δη στη Κύπρο, για να είναι … σίγουροι.

Τι λένε τώρα;