Ζωοπανήγυρη…

Είναι πανεύκολη η συντήρηση του ακτιβιστικού μύθου.

Αρκούν λίγες λέξεις στις ψηφιακές πλατφόρμες, μπολιασμένες με προτροπές για την εκθρόνιση της καθεστηκυίας τάξης.

Ως γνωστό, στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις.

Εγκύπτω στις μεγαλόσχημες κορόνες· τροφή για συμμετοχή σε διδακτορικό με τις μνησίκακες λέξεις για κομπόδεμα.

Οι αλληλέγγυες λέξεις επαρκούν για να πειστεί το περιβάλλον σκυλολόι, περί του μικρόψυχου εφιάλτη του γράφοντος ευαισθητοποιημένου κόλακα.

Υποψιάζομαι ότι η προσπάθεια να πειστεί ο ίδιος για αυτά που γράφει και κοινοποιεί, υπερτερεί από την ουσία της υπόθεσης.

Το λογικό σφάλμα βασιλεύει καθώς ο στοχασμός αφορά ηθικά εγχειρίδια γραφικών χαρακτήρων.

Αφού κάποιος γράφει για το πόσο χειραφετημένος είναι, αυτό αρκεί για την κορδέλα του ήρωα.

Το συναίσθημα εξάλλου στις επάλξεις πρωτοστατεί.

Σαν τον Ναπολέοντα που εμφυσούσε στους επήλυδες στρατιώτες την ψευδαίσθηση της αθανασίας, κοιτάζοντας με έπαρση τις στέπες της Ρωσίας με ιλαρότητα.

 

Όσο βεβιασμένη είναι η ύπαρξη γέλιου στις θεατρικές παραστάσεις, τόσο επιβεβλημένη είναι η επαναστατική πληρότητα εν είδει ακόρεστης συνθηματολογίας για τον εξουσιαστικό εσμό.

Η γνωστική ανισότητα ευθύνεται για την ψευδαίσθηση της αίσθησης δικαίου από τους κήρυκες του σοσιαλιστικού παραδείσου, θυμίζοντας τους φονξιοναλιστές που ενώ έδιναν υπερβολική σημασία στον ρόλο της τεχνολογίας, αγνοούσαν την κοινωνική σύγκρουση και την επίδραση της ιδεολογίας.

Μια αντεστραμμένη κοινωνιολογία που δρα εν λευκώ, με καταμερισμό ευθυνών με άλλοθι την διάδοση της αλήθειας με μαύρο μαρκαδόρο.

Ωστόσο, μετά τον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο, οι φιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές ανέλυσαν τις υποβόσκουσες κοινωνικές ταραχές.

Οι τελευταίες είναι απόρροια της στρεβλωμένης μόρφωσης λόγω ανέχειας, απόντων κριτηρίων επιλογής κατάλληλου προσωπικού, ανολοκλήρωτη συλλογιστική που απορρίπτει την πραγματικότητα στο όνομα ενός αναρχικού ανθρωπισμού με ψευδή εγγενή ευφυΐα, έμπλεης ρευστής ανωτερότητας.

Οι επαΐοντες της θλίψης, προσομοιάζουν με την καθημερινή βία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, επειδή η μούμια του Λένιν ικανοποιεί την παρανόηση στον φονταμενταλιστικό πόλεμο των δήθεν εμπειρικών υλικών λόγω μίσους.

Το προτέρημα της Δημοκρατίας είναι ο πλουραλισμός των ιδεών και η ανατροφοδότηση των αισθήσεων χωρίς αξεπέραστες αντινομίες.

Στις επάλξεις εξακολουθούν να διαβάζουν για την Ελλάδα του 20ου αιώνα. Βασανιστήρια της Χούντας, μαρξιστικά τσιτάτα, ασπρόμαυρες φωτογραφίες της Ρόζας Λούξεμπουργκ, ασκήσεις υπερφίαλης βεντέτας για την απόδειξη της ύπαρξης που φέρεται με υπερβολή για να κρύψει τον ημιτελή εραστή της αγελαίας τυραννίας. Μηνύματα αγγλιστί στα κολλυβοπάρτι των κοινωνικών δικτύων.

Το υποκείμενο κρίνει τελεολογικά σαν τον Αριστοτέλη αλλά ξεχνά ότι η υποκειμενικότητα ανοίγει την κερκόπορτα στην κατάθλιψη, στην κομπορρημοσύνη και στα θέσφατα των ποδοσφαιρικών βωμολοχιών.

Η προκατάληψη τρέφει τον συντηρητισμό με σημαίες και ταμπούρλα· άνευ ορίων.

Η γελοιότητα δεν έχει πάτο.

Πόσω μάλλον, το εγχώριο Κοινοβούλιο.

Πόσω μάλλον η υπερβολή του αναρχοφασίστα.

Πόσω μάλλον η αδιαφορία, η απαξία, το όποιο γεγονός που ταυτίζεται με την ηρωοποίηση.

Πόσω μάλλον η εξύψωση της ερμηνείας αλά Leibniz ή Hobbes με έννοιες που κηρύσσουν νέο πόλεμο μεταξύ της λέξης και του πράγματος.

Η σωκρατική ουσία των πραγμάτων δεν αφορά κανέναν.

Τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής ανεβαίνουν διότι η συναίνεση στην σοβαρότητα και στην εφαρμογή των νόμων περί λαθρομετανάστευσης, περιττεύουν.

Τα άκρα ανατροφοδοτούνται για την ισορροπία της ερμηνείας των σκοτεινών σημείων τους.

Οι μορφές κοινωνικού ελέγχου, η κοινωνική ευαισθησία, η διαδοχή της συμπεριφοράς στο ποικίλο γλωσσολογικό συνεχές , οι εξωλεκτικοί κώδικες, αντί να συμβάλουν στην δημιουργία συλλογικών συμβόλων, δημιουργούν σ’ένα δυστοπικό πλαίσιο την ταυτότητα της θέσει εξουσίας για την υποβόσκουσα μανία της επικράτησης των αγανακτισμένων γκέτο.

Μέχρι βλακείας.

The Elf at Bay