Ο κούκος και η άνοιξη…

Δεν λέω, αξιέπαινη η προσπάθεια του πρωθυπουργού να πείσει μερικούς από τους μεγάλους επιχειρηματίες να βάλουν πλάτη στην αύξηση κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας ώστε να έχει ελπίδες να παραμείνει σε ελληνικά χέρια.
Αξιοσημείωτη και αυτή τού να μεταδώσει ένα μήνυμα πως αρχίζουν και πάλι τα μεγάλα έργα (άσχετα αν η εκκίνηση θα πάρει ακόμα μερικούς μήνες και αφού πρώτα πάρει την έγκριση της Βουλής), τα οποία θα δημιουργήσουν αρκετές θέσεις εργασίας.

Σημειολογική επίσης η τελευταία παρέμβασή του με νότες αισιοδοξίας πως η κατάσταση γυρίζει και ότι τα δύσκολα πέρασαν…

Όμως μαζί με αυτά απαιτούνται και πολλά άλλα όχι μόνο από τον ίδιο, αλλά και από όλα τα μέλη της κυβέρνησής του και τους κυβερνητικούς εταίρους, που ακόμα και σήμερα συνεχίζουν να σφυρίζουν τον δικό τους σκοπό και να μετράνε τα κουκιά τους, λες κι ο κόσμος όλος περιστρέφεται γύρω από την κομματική τους περιουσία!
Η αλλαγή του κλίματος στην πράξη θα έρθει όταν θα δούμε οι ιδρυόμενες εταιρείες να υπερτερούν αυτών που κλείνουν.

Η ανάπτυξη θα έρθει από την ενεργοποίηση των πολλών μικρών και όχι από μία εκατοντάδα μεγάλων επιχειρηματιών με τους οποίους συνομιλεί η κυβέρνηση και ενδεχομένως τους τάζει διάφορα προκειμένου να στηρίξουν τις προσπάθειές της βάζοντας το χέρι στη τσέπη.
Και για να γίνει αυτό πρέπει το συντομότερο να τελειώνουμε με τις τράπεζες.

Να δούμε πόσες και υπό ποιο ιδιοκτησιακό καθεστώς θα μείνουν στην αγορά και τι δυνατότητες θα έχουν από δω και στο εξής να παίξουν τον ρόλο για τον οποίο υφίστανται: τη χρηματοδότηση επενδύσεων και πρωτοβουλιών επιχειρηματιών, οι οποίοι με τη σειρά τους θα προχωρήσουν σε επενδύσεις, στη δημιουργία θέσεων εργασίας και εντέλει στην αύξηση του ΑΕΠ.
Το «κρατικές ή ιδιωτικές τράπεζες» είναι σαν τη μαύρη γάτα, άσπρη γάτα.

Το θέμα είναι να πιάνει ποντίκια.

Δηλαδή να ανοίξουν οι γραμμές χρηματοδότησης.
Θα μου πείτε, φτάνει αυτό για να αλλάξουν τα πράγματα; Προφανώς όχι.

Πρέπει να προηγηθεί η βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος και να σταματήσει το φόρτωμα των επιχειρήσεων και των φυσικών προσώπων με συνεχή φορολογικά βάρη. Να μπει επιτέλους πάτος στο βαρέλι!

Στη συνέχεια αυτός ο δημόσιος τομέας που έχουμε να αρχίσει να δουλεύει δημιουργικά και συμπληρωματικά στον ιδιωτικό, κάτω από τον ίδιο στόχο: την αναγέννηση της χώρας.

Τα παλιά γραφειοκρατικά τερτίπια πρέπει επιτέλους να σταματήσουν κι αυτό είναι μείζονος σημασίας, αλλά δυστυχώς ουδείς ασχολείται.

Τρία χρόνια τώρα οι μισοί Έλληνες βρίζουν τους δημοσίους υπαλλήλους και οι άλλοι μισοί προσπαθούν να σώσουν τις θέσεις τους σ’ αυτό το υδροκέφαλο κράτος.

Η κουβέντα γίνεται για το ποιοι θα φύγουν, αν θα φύγουν και γιατί να φύγουν.
Καμιά πρωτοβουλία που θα βγάλει τον δημόσιο τομέα από τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, τη συναλλαγή και τη διαφθορά.

Κανένας διάλογος πώς θα γίνει ο δημόσιος τομέας εργαλείο ανάπτυξης και αρωγός της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Και πώς να γίνει αυτό όταν ανέθεσαν τον τομέα αυτό σε υπουργό που παίρνει εντολές κυρίως από τον κομματικό του αρχηγό και όχι από τον πρωθυπουργό και όλη του η έγνοια και δραστηριότητα αφορά στην προστασία της μονιμότητας και των κεκτημένων των δημοσίων υπαλλήλων;
Αντί να μπει προϊστάμενος ένας μάνατζερ που θα κατευθύνει τον δημόσιο τομέα με όρους και ρυθμούς ιδιωτικού τομέα, σχεδόν πάντα διοικείται από πολιτικούς προασπιστές των συμφερόντων των δημοσίων υπαλλήλων και ουχί του συνόλου της κοινωνίας.
Επομένως, όσο δεν δίνονται λύσεις σε απλά καθημερινά προβλήματα και οι οποίες δεν στοιχίζουν δημοσιονομικά, το κλίμα δεν μπορεί να αλλάξει γρήγορα όπως απαιτούν οι καιροί. Θα κυνηγάμε την ουρά μας καταγράφοντας χαμένες ευκαιρίες, ανολοκλήρωτες ιδέες και οράματα ολίγων που δεν κατάφεραν να μεταλαμπαδευτούν σε περισσότερους.

Βασίλης Στεφανακίδης

Πρώτο Θέμα