Περί κινήτρων, και …. σερβιτόρων!

Πολλές φορές συνηθίζουμε να κοροϊδεύουμε τους «κουτόφραγκους» και τα «αμερικανάκια», αφού εμείς είμαστε οι «μάγκες» του πλανήτη, καθότι Έλληνες, και όταν δημιουργούσαμε θαύματα και χτίζαμε Παρθενώνες,  αυτοί έτρωγαν βελανίδια, μπλα μπλα μπλα…

Ναι αλλά αυτοί, εκτός του ότι «ανακάλυψαν» (κλέβοντας την οι πονηροί από τους Κινέζους) την πυρίτιδα, αλλά και την Αμερική…. έχουν ένα πολύ πιο λειτουργικό δημόσιο, αλλά και έναν πολύ πιο παραγωγικό ιδιωτικό τομέα από εμάς, και αυτά πρέπει να τα λέμε.

Το δικό μας δημόσιο δεν χρειάζεται σύνθετες αναλύσεις προκειμένου να ερμηνευτεί η αναποτελεσματικότητά του.

Τα πράγματα είναι απλά, απλούστατα.

Επικρατούσε και επικρατεί το κομματικό ρουσφέτι, η αναξιοκρατία, και η ατιμωρησία. Έτσι ακριβώς, και με αυτή τη σειρά.

Αυτά τα εγγενή πλέον χαρακτηριστικά, σε συνδυασμό με την ίση αμοιβή όλων, ανεξαιρέτως προσφοράς ή προσόντων, δημιούργησαν αυτό το τέρας του Λεβιάθαν, που προσπαθούμε τώρα καθυστερημένα να σκοτώσουμε, πλην όμως με σπασμωδικές και μάλλον κωμικές κινήσεις….

Το δημόσιο όμως είναι αυτό που είναι, και ήδη έχουμε καταναλώσει πολύ μελάνι για αυτό, οπότε ας το αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη.

Ο λόγος του  σημειώματος αυτού είναι να περιγράψω πως λειτουργεί ένα πολύ μικρό κομμάτι του ιδιωτικού τομέα στην Εσπερία, για το οποίο αν κάνουμε μια αναγωγή (ποιητική αδεία) σε όλον το εκεί ιδιωτικό τομέα, ίσως καταλάβουμε γιατί οι «κουτόφραγκοι» πάνε μπροστά, και εμείς μένουμε πάντα πίσω, γαβγίζοντας το φεγγάρι.

Δεν θα μιλήσω για τα φαρμακεία που εκεί είναι πάντα ανοιχτά, ούτε για τα καταστήματα λιανικής που δουλεύουν και Κυριακές, ούτε για τα σούπερμαρκετ που πουλάνε βότανα, φάρμακα, εφημερίδες, βενζίνη, και άλλα πολλά «απαγορευμένα» για εμάς είδη…

Θα μιλήσω για τα κίνητρα των… σερβιτόρων.

Έχω λοιπόν έναν πολύ καλό παιδικό φίλο ο οποίος ζει χρόνια τώρα στο Μόντρεαλ του Καναδά, και έχει εστιατόρια τα οποία «πετάνε» κυριολεκτικά.

Ο φίλος μου αυτός με φιλοξένησε αρκετές φορές, και έτσι είχα την ευκαιρία, όντως όλη μέρα μαζί του, να δω πως ακριβώς λειτουργεί το εκεί σύστημα σε επίπεδο σέρβις.

Κατ’ αρχήν να αναφέρω την αρχική μου έκπληξη, όταν διαπίστωσα σε ανύποπτες φάσεις τον ζήλο, και την εργατικότητα των σερβιτόρων των μαγαζιών του, όπως και τις δεκάδες παραστάσεις και αιτήσεις επαγγελματιών σερβιτόρων να προσληφθούν στα μαγαζιά του φίλου μου.

Μιλάμε για άτομα με μεγάλη εργασιακή εμπειρία στο σέρβις, και με βιογραφικά, καθώς και με δεκάδες συστατικές επιστολές από προηγούμενους εργοδότες!

Για να προσληφθούν ως busboys!!!!!!

Καμία σχέση με τους δικούς μας δηλαδή σερβιτόρους, βοηθούς, μπάρμεν, μετρ, κλπ που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι φοιτητές, ή κανονικοί ερασιτέχνες, που απλά κάνουν προσωρινά και εντελώς περιστασιακά αυτή την δουλειά, μέχει να αναλάβουν κάπου «γενικοί διευθυντές», με την γνωστή νεοελληνική βαριεστιμάρα, και το γνωστό ελληνικό τουπέ (ειδικά αν πρόκειται για κάποια εμφανίσιμη κοπέλα).

Η έκπληξή μου λοιπόν ήταν έκδηλη, μέχρι που ο φίλος μου,  μου εξήγησε τι παίζει.

Κατ’ αρχήν, στον Καναδά το φιλοδώρημα (νομίζω 10%) είναι θεσμοθετημένο και τηρείται ανελλιπώς.

Παράλληλα το επίσημο μεροκάματό του σερβιτόρου είναι το πιο χαμηλό δυνατόν.

Μάλιστα, όπως διαπίστωσα, υπάρχουν περιπτώσεις (σε μαγαζιά με πολύ δουλειά) όπου οι σερβιτόροι επιδιώκουν να εργαστούν ακόμη και χωρίς μεροκάματο, ή πολλές φορές πληρώνουν(!) οι ίδιοι τον ιδιοκτήτη, κάτω από το τραπέζι, προκειμένου να τους «επιτρέψει» να εργαστούν στο μαγαζί του!

Γιατί; Διότι το φιλοδώρημα και μόνο είναι αρκετό για να βγάζει κάποιος πολύ καλά λεφτά.

Παράλληλα, τον ωθεί στο να έχει κίνητρο οικονομικό στο να είναι ευγενικός, γρήγορος, και να πλασάρει πιάτα, ποτά, κρασιά, και γενικά την κατανάλωση, ώστε να αυξήσει το δικό του ποσοστό (πουρμπουάρ).

Εν ολίγοις, το ισχύον σύστημα τον καθιστά κατά κάποιο τρόπο συνιδιοκτήτη ή μέτοχο, που έχει κι αυτός βασικό του σκοπό την αύξηση του τζίρου.

Τι πιο απλό;

Και για να έχουμε ένα μέγεθος των χρημάτων για τα οποία μιλάμε, αναφέρω (ενδεικτικά) τις τιμές.

Χοντρικά (και επειδή το φαγητό είναι σχετικά φτηνό), μια τετραμελής παρέα θα πληρώσει περίπου $60-70 σε ένα μέσο μαγαζί.

Από κει και πέρα όμως υπεισέρχονται τα κρασιά, που συνήθως είναι πανάκριβα, οπότε εκεί έγκειται η «μαγκιά» του σερβιτόρου, και το τελικό ύψος του λογαριασμού, επί του οποίου αμείβεται αυτός, αλλά κερδίζει και το κατάστημα.

Δηλαδή όσο πιο πολλά κρασιά (ή ποτά) τόσο πιο πολλές εισπράξεις.

Για όλους.

Αφεντικά και εργαζόμενους.

Απλό δεν είναι;

Και όμως οι «φροζιασμένοι» κουτόφραγκοι Καναδοί το εφαρμόζουν εδώ και δεκαετίες.

Με αποτέλεσμα όλοι ανεξαιρέτως να μένουν ικανοποιημένοι.

Ειδικά οι πελάτες, που εκτός από την καλή ζάλη που τους προκαλούν τα πολλά κρασιά, απολαμβάνουν και καλό επαγγελματικό σέρβις…

Και όχι ξινισμένες φάτσες, του στυλ των δικών μας «αδικημένων», που όλοι τους είναι γεννημένοι για διευθυντές πολυεθνικών, αλλά η κακή μοίρα τους έκανε γκαρσόνια….

Τι να λέμε;

Strange Attractor