Εσύ που ξεγυμνώνεσαι για λίγα λάικς…

Τις αναγνωρίζεις από μακριά.

Τα ονόματά τους είναι γραμμένα σε άθλια greeklish, έχουν εκατοντάδες τετράποδους άνδρες φίλους, ενώ αρκετές φωτογραφίες τους είναι ρυθμισμένες «δημόσια» για να έχουμε ποικιλία οφθαλμόλουτρου μήπως και δεν εμπεδώσουμε τη σέξι φωτογραφία προφίλ με το μπλαζέ αισθησιακό υφάκι.

Συνήθως είναι επιμελώς ατημέλητες selfie με φόντο το πολλά υποσχόμενο κρεβάτι τους, ή άψογα ρετουσαρισμένες από τον φωτογράφο που τις τράβηξε σε ένα από τα δεκάδες clubs του Σαββατόβραδου, στα οποία είναι κι οι πρώτες γκόμενες…

Έχουν συλλέξει εκατοντάδες likes, κυρίως από φιλικούς φαλλούς, γιατί ως γνωστόν, το κουμπί του like είναι το αντικλείδι για τον παράδεισο του σεξ.

Για εσένα λέω, εσένα που πάντοτε κοιτάζεις τον φακό με το καλό σου προφίλ και σε όλες σου τις φωτογραφίες χαμογελάς αινιγματικά, αγκαλιά με κάποια φίλη.

Εσύ που την αποκαλείς πάντοτε «αγάπη μου», και φωτογραφίζεσαι μαζί της μόνο και μόνο για να δεις ποια θα πάρει τα περισσότερα σχόλια στο τέλος της βραδιάς. Εντάξει είσαι ωραία.

Κι εσύ το έχεις καταλάβει κι εμείς.

Δεν πρόκειται να σου πω το αντίθετο, γιατί θα είναι ψέμα.

Και η φίλη σου καλή είναι.

Θες να ακούσεις ότι είσαι καλύτερη;

Ε, άντε να το πω κι αυτό, για να ικανοποιήσω τα αυτάκια σου.

Γιατί αυτό είναι το θεματάκι σου, ότι σε ενδιαφέρει μόνο το τι θα ακούσεις, όχι το αν το εννοώ.

Άλλωστε, το σχόλιο κάτω από τη φωτογραφία δε μιλάει ώστε να καταλάβεις από τη χροιά ό, τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις.

Μετά θα το παίξεις λίγο ιστορία και θα μου βάλεις προφίλ φωτογραφία με ατάκα «δε θέλω να ανήκω στη μάζα· είμαι μοναδική».

Ξέρεις, η λέξη μοναδική καθόλου δεν ταιριάζει με το ωμό, σαν κρεμασμένο στο χασάπικο, σχεδόν γυμνό σώμα που μοστράρεις στο προφίλ σου.

Το θέμα είναι να είσαι μοναδική για έναν, όχι για όλους τους φίλους φίλων σου στα social media.

Αλλά τι σου λέω τώρα; Αυτό το τραίνο το έχεις χάσει εδώ και χρόνια.

Η κηδεία της αθωότητάς σου έγινε δημοσία facebookική δαπάνη.

Ο κόσμος είναι σαρκοβόρος κούκλα.

Διψάει για γυμνό, για εύκολο γυμνό, όσο ποτέ άλλοτε. Κι εσύ άφησες να γίνεται το κορμί σου βορά των κάθε είδους αρσενικών αρπακτικών αντί να το φυλάξεις για εκείνες τις στιγμές που δε θα σε νοιάζει το διαδικτυακό like αλλά το «Ξέρεις… Μου αρέσεις..» ή το «Είμαι ερωτευμένος μαζί σου», από τα χείλη εκείνου που θα αποκαλέσεις «μοναδικό».

Κι αυτή η φωνή, αν την έχεις ξεχάσει, δεν είναι ο ήχος της ειδοποίησης στο facebook· δεν θέλει ανοιχτά ακουστικά.

Είναι εκείνο που μπορείς να διακρίνεις με το βλέμμα.

Και μερικές φορές, μπορείς να το διακρίνεις και στο σκοτάδι.

Το πρόβλημα είναι ότι είσαι στημένη κούκλα μου.

Ότι είσαι κοπιαρισμένη, ίδια με άλλες χίλιες.

Δήθεν τυχαίες φωτογραφίες στο γυμναστήριο με κολάν, σε παραλίες με μαγιό, δήθεν πειράζεις το μαλλί σου, δήθεν δήθεν δήθεν.

Αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι δεν είσαι αληθινή.

Κι αυτό το «και καλά» είναι που με ξενερώνει.

Δεν είσαι μόνο εσύ όμως στο παιχνίδι. Είναι κι όλα τα φαλλοκραδαίνοντα ζώα τα οποία παραλίγο να ξεχάσω (οποία παράλειψις, αγαπητή μου!), που σχολιάζουν κάτω από τις φωτογραφίες σου, περιμένοντας από λεπτό σε λεπτό να σκάσεις στην πόρτα τους αποφασισμένη να τους κάτσεις.

Δεν έμαθες ακόμη ότι το να μείνεις γυμνή δε θέλει προσπάθεια. Είναι το πιο εύκολο πράγμα.

Αρχίζεις να καταλαβαίνεις λίγο την ξενέρα μου;

Οπότε συνέχισε να αναρωτιέσαι γιατί η Marilyn παραμένει το αιώνιο sex symbol των ανδρών.

Ναι, ναι, αυτή η ξανθιά με το λευκό φόρεμα που ανεμίζει.

Ρίξε μια ματιά για να δεις τι σημαίνει γυναίκα.

Αυτή που ήταν στο μυαλό των ανδρών συνεχώς χωρίς να χρειάζεται να υπενθυμίζει την παρουσία της ανεβάζοντας φωτογραφίες με τα βυζιά της.

Συγγνώμη κούκλα μου, μα όσο κι αν εκτιμώ την προσπάθειά σου να ντυθείς σαν πλαστική Barbie και να στηθείς μπροστά στον φακό δήθεν ανεπιτήδευτα, δε θα χαραμίσω το «προσθήκη στους φίλους» για σένα.

Όχι επειδή είσαι ένα αφελές πλάσμα που το μόνο προσόν σου είναι το φτιασιδωμένο κορμί σου και δεν μπορείς να μου δώσεις τίποτε άλλο, μα επειδή δε θέλω ούτε αυτό.

Ο Χριστιανόπουλος είχε πει κάποτε σε μια συνέντευξή του: «Έχουμε την εντύπωση, φοβούμαι, ότι το παν είναι ο έρωτας που γίνεται από τον αφαλό και κάτω· όλοι νομίζουν ότι έρωτας είναι να κατεβάσεις τα βρακιά».

Δεν είναι αυτό ο έρωτας. Είναι εκείνο που σε αρπάζει από τον λαιμό, εκείνο που σε αφήνει στη μέση του δρόμου με τα πόδια κομμένα, είναι αυτό που τρέχει από τα μάτια σου και δε σε νοιάζει αν θυμήθηκες να φορέσεις αδιάβροχη μάσκαρα ή αν σου μουτζούρωσε το πρόσωπο.

Όχι, δεν είναι ότι δε γουστάρω το κορμί σου. Απλώς πεθαίνω για εκείνη τη φωτογραφία σου την τσαλακωμένη.

Γιατί έτσι σε θέλω.

Να μπαίνεις στον έρωτα τσαλακωμένη και να σου ξακρίζει αυτός τα περιθώρια. Συγγνώμη μωρό μου, αλλά έπαψες χρόνια να είσαι αυτή η κοπέλα.

Ξέρω, δε θα σου λείψει το like μου.

Ούτε εσύ θα μου λείψεις…

   Βασίλης Γιαννούλης 
    Pillow Fights