Τα φαντάσματα του παρελθόντος…

Όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και στην ελληνική τηλοψία υπάρχουν γραφικές φιγούρες, γνωστοί καλαμοκαβαλητές, άνθρωποι που γνωρίζουν τα πάντα, έχουν άποψη για τα πάντα, ξέρουν τις απαντήσεις πριν καν τεθούν οι ερωτήσεις.

(Προ)χθες το βράδυ, στην «ενημερωτική» ούτως ειπείν, εκπομπή κάποιου από αυτούς, σε τηλεοπτικό δίαυλο, ιδιοκτησίας ανθρώπου μέχρι πρόσφατα φυλακισμένου για χρέη, αλλά διακριθέντα στη λασπολογία πάντων, τα τελευταία σαράντα χρόνια, τελείως συμπτωματικά είδα να διαπληκτίζονται ο νέος δήμαρχος Χαλανδρίου κ. Ρούσος με τον Θανάση Πλεύρη, για το γνωστό ζήτημα που δημιουργήθηκε με την παρέλαση μαθητών υπό τους ήχους ενός ρωσικού τραγουδιού, το οποίο είχε διασκευαστεί από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ στη διάρκεια της κατοχής…

Ο τηλεοπτικός αυτός καυγάς ήταν η τέλεια απεικόνιση ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας που κοιμάται και ξυπνάει με τα φαντάσματα του Εμφυλίου πολέμου που τόσο πολύ πλήγωσε αυτόν τον τόπο.

Εκπρόσωποι, υποτίθεται, των δύο πλευρών αυτού του Εμφυλίου οι ερίτιμοι συνομιλητές έλουζαν ο ένας τον άλλον με καθόλου κολακευτικά επίθετα, σε μια προσπάθεια συνέχισης του Εμφυλίου πολέμου, σε μια προσπάθεια αναβίωσής του για την πραγματοποίηση ενός ακόμη γύρου του αδελφοκτόνου πολέμου, μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες αυτή τη φορά. Ευτυχώς.

Οι άνθρωποι αυτοί εκπροσωπούν ό,τι πιο οπισθοδρομικό, ό,τι πιο καθυστερημένο, ό,τι πιο ανόητο έχει να επιδείξει σήμερα η ελληνική κοινωνία.

Και οι δύο, εκπρόσωποι συγκεκριμένων πολιτικών και ιδεολογικών σχολών σκέψης που ανήκουν στο ευρύτερο φάσμα του ολοκληρωτισμού, αντί να ασχοληθούν με τη δημιουργία και την προκοπή, αντί να ασχοληθούν με τα πολλά προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία, αντί ως υπεύθυνοι πολιτικοί που κατέχουν θέσεις εξουσίας να προτείνουν και να εφαρμόσουν λύσεις στα καθημερινά προβλήματα των πολιτών, επιδίδονται σε έναν αγώνα ανόητης και βέβηλης τυμβωρυχίας υπό τα χειροκροτήματα των αμβλύνοων οπαδών τους.

Θανατόλαγνοι, βαμπίρ που τρέφονται με τις ζωτικές δυνάμεις του τόπου, κρατούν αλυσοδεμένη με τις ιδεοληψίες τους την κοινωνία που πασχίζει να βρει το βηματισμό της σε ένα κόσμο που γίνεται ολοένα πιο περίπλοκος, ολοένα πιο σύνθετος, ολοένα πιο δύσκολος στην κατανόησή του.

Ράθυμοι και φυγόπονοι, αρκούνται στο κλέος του παρελθόντος, θεωρώντας πως έτσι εκπληρώνουν το χρέος του έναντι της ιστορίας αλλά και της κοινωνίας.

Αντί γι' αυτό όμως, αποτελούν μια από τις βασικές τροχοπέδες για την εξέλιξή τους. Δειλά φαντάσματα που περιπλανιούνται στο δικό τους φαντασιακό κόσμο αντί να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, η οποία απαιτεί και γενναιότητα και επινοητικότητα και σκληρή εργασία.

Ωστόσο, ένα άλλο μέρος της κοινωνίας, φιλοπρόοδο και νουνεχές, γαλήνιο και δημιουργικό, παλεύει και αγωνίζεται για να προκόψει, μακριά από τις κραυγές και τα κελεύσματα του παραλογισμού.

Αυτό το κομμάτι της κοινωνίας ξέρει και γιορτάζει τις επετείους με περίσκεψη και ιστορικό αναστοχασμό, προσπαθώντας να βγάλει συμπεράσματα για το μέλλον. Γιατί σ' αυτούς τους ανθρώπους ανήκει το μέλλον.

   

    Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης 

    Αθήνα 9.84