Λάκης εναντίον Σταύρου…

Με αφορμή την οξύτατη (χιουμοριστική το λέμε τώρα) επίθεση που υπέστη ο Σταύρος Θεοδωράκης από τον Λάκη Λαζόπουλο μέσα από το τηλεοπτικό κανάλι όπου εργάζεται ο διασκεδαστής της απελπισίας μας Λάκης, βρίσκω και εγώ την ευκαιρία να πω την άποψη μου και για τον Σταύρο Θεοδωράκη και το «Ποτάμι» και για τον Λάκη Λαζόπουλο με το πολύ ταλέντο και τις κατά καιρούς εκκωφαντικές κραυγές του προς πάσα κατεύθυνση που φέρνει τηλεθέαση, αρνητικά ή θετικά.

Ο Λαζόπουλος είναι επαγγελματίας διασκεδαστής και βιοπορίζεται από αυτό, πράγμα απόλυτα σεβαστό και κατά καιρούς και πάρα πολύ ευχάριστο –όταν περνάει περιόδους έμπνευσης και γεννάει καινούργια πράγματα, ήρωες, αντιήρωες, ευρήματα και άλλα πολλά…

Τα τελευταία χρόνια δεν είναι στα ντουζένια του γιατί, (έχω την εντύπωση, δεν μου το έχει πει και ο ίδιος), δεν θεωρεί την τηλεοπτική του παρουσία το κυρίως «έργο» του, αφού παραμένει όπως συχνά δηλώνει, κατ’ αρχήν και πρωτίστως ηθοποιός. Έτσι αυτό που κάνει στην τηλεόραση μπορεί μπροστά σε Σεφερλήδες και Πανούσηδες να είναι το αντίστοιχο μιας… ποιοτικής παράστασης στο Εθνικό Θέατρο, αν το συγκρίνει όμως κανείς με τις παλαιότερες επιδόσεις του ίδιου του Λαζόπουλου είναι πια πάρα πολύ πρόχειρο, απαξιωτικό για πολλούς και πολλά, μια αφ’  υψηλού αρπαχτή που βασιλεύει όπως ο μονόφθαλμος ανάμεσα σε πολλούς τυφλούς.

Η επιλογή του να επιτίθεται δριμύτατα σε διάφορους που δεν είναι παρόντες και δεν μπορούν να του απαντήσουν, είναι χωρίς αμφιβολία μια τηλεοπτική σχολή που έχει γίνει μαζικά αποδεκτή.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ούτε ότι είναι σωστή, ούτε ότι είναι δίκαιη, ούτε ότι έτσι πρέπει να γίνεται μόνο και μόνο επειδή νομιμοποιείται από τις τηλεθεάσεις.

Λοιπόν εγώ ξέρετε τι «βγάζω» από όλο αυτό;

Ότι ο Λαζόπουλος, μέσα από ένα μεγάλο κανάλι σοβαρών συμφερόντων, εγκαλεί τον Θεοδωράκη ως υπηρέτη αντίστοιχων (ίσως και αντιπάλων)  συμφερόντων και προσπαθεί, πολύ μάλιστα, να τον απομυθοποιήσει πλήρως και να του ανακόψει την πορεία η οποία, ότι και να λέμε, είναι πρωτοφανής δημοσκοπικά για ένα κόμμα που έγινε μέσα σε μια βδομάδα και εξέλεξε ευρωβουλευτές και είναι αρκετά πιθανόν να παίξει ρόλο ρυθμιστικό μετά τις εκλογές –όποτε και αν γίνουν αυτές.

Στην ουσία ο Λαζόπουλος, όπως και πάρα πολλοί άλλοι, κατηγορούν τον φίλο μου τον Σταύρο ότι δέχτηκε να παίξει τον ρόλο του κυματοθραύστη, εμποδίζοντας τον πολύ θυμό που σίγουρα υπάρχει μέσα στην κοινωνία μας που κοχλάζει αθόρυβα, να φτάσει μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας σ’ αυτόν τον θυμό μιαν εναλλακτική λύση ενδιάμεση, όχι Σαμαροβενιζελική αλλά όχι και «αριστερή» - ώστε να βρει ο θυμός κάπου να ξεσπάσει χωρίς να δώσει αυτοδυναμία στον Τσίπρα.  

Ως φιλικά προσκείμενος προς τον ΣΥΡΙΖΑ πια ο Λαζόπουλος λοιπόν, τον «πολεμάει» τον «Ποταμό» ως ύποπτο πολιτικό φορέα που εκφράζει συγκεκριμένα συμφέροντα.

Εδώ όμως είναι το ζόρικο και κομβικό σημείο – και παρακαλώ και τους δύο φίλους να μην με παρεξηγήσουν που προσπαθώ να εξηγήσω και να καταλάβω : Ο Λαζόπουλος δεν είναι street-artist ούτε κοιμάται στα παγκάκια.

Δεν είναι καν ο ελεύθερος και αδέσμευτος stand-up-comedy ερμηνευτής που βγαίνει τα βράδια σ’ ένα κλαμπάκι και τα χώνει σ’ όλη την διαπλεκόμενη, ύποπτη και «πουλημένη» κοινωνία της διαφθοράς και της αρπαχτής- γιατί δεν ανήκει σ’ αυτήν, είναι από άποψη «απέναντί της» και την πολεμάει.

Είναι ένας (συγγνώμη για τη λέξη, δεν μ’ αρέσει καθόλου αλλά είναι πολύ της εποχής) «συστημικός καλλιτέχνης».

Πάντα σε μεγάλα κανάλια, πάντα στηριγμένος από όλο το σύστημα του «καλλιτεχνικού ρεπορτάζ» των ΜΜΕ που του συμπεριφέρεται σαν αγαπημένο του παιδί, πάντα στα εξώφυλλα, πάντα με πρεμιέρες τίγκα στο “p.r” και τις φωτογραφίες στις κοσμικές στήλες την επομένη, πάντα σε σκάφη, με γνωστούς πλουσίους και διασήμους, πάντα με ένα ημίψηλο (νοητό) για να του δίνει μπόϊ και λάμψη.  

Αλλά, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ούτε ο Σταύρος Θεοδωράκης που είναι φίλος και τον αγαπώ πολύ, δεν παράστησε ποτέ τον «αντικομφορμιστή» και «αντισυστημικό».

Αυτοδημιούργητος και αυτός όπως και ο Λάκης, με το σπαθί του και με τα ταλέντα του, προχώρησε αποφασιστικά και δημιουργικά και έγινε ένα από τα πιο αγαπητά πρόσωπα στην Ελληνική τηλεόραση, κάνοντας πάντα εκπομπές από «αξιοπρεπέστατες» ως και πάρα πολύ καλές, δημιουργώντας μια προσωπική επιχείρηση (το εστιατόριό του) ώστε να μην εξαρτάται ή επιβίωση της οικογένειάς του από μια διαφωνία του με το, όποιο, κατά καιρούς, «αφεντικό», προχώρησε (φωνάζοντας και εμένα μαζί με άλλους φίλους και συνεργάτες που ξεχώρισε) στην δημιουργία του protagon.gr που ήταν μια απίστευτη καινοτομία την στιγμή που ξεκίνησε –και γενικά δεν ξέρω κανέναν που να έχει να του προσάψει τίποτα.

Είναι ένας υγιής έντιμος Έλληνας που, όπως και ο Λάκης Λαζόπουλος, χρησιμοποίησε όλες τις δημιουργικές του δυνάμεις για πράγματα χρήσιμα και δεν μας απασχόλησε ποτέ ούτε με σκάνδαλα, ούτε με λαμογιές και «κρυμμένα χαρτιά», ανήθικη δημοσιογραφία που να εκθέτει ή να πληγώνει κόσμο, πάρε-δώσε με λαδώματα και τα σχετικά.

Το ακριβώς αντίθετο μάλιστα.

Μαζί με κάποιους άλλους αγαπητούς δημοσιογράφους ανήκει στην ευρύτερη παρέα εκείνη που η πορεία της τίμησε αυτό το πολύπαθο επάγγελμα το συνεχώς διαπλεκόμενο με την εξουσία, την παραεξουσία, το κράτος, το παρακράτος, τους μαφιόζους και τους εκβιαστές.

Που θέλω λοιπόν να καταλήξω; Το λέω ευθέως: Νομίζω ότι η στάση του Λαζόπουλου απέναντι στον Θεοδωράκη και το «Ποτάμι» του είναι εντελώς φάουλ.

Εγώ δεν θα ψηφίσω ποτάμι, προσβλέπω στην  αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ (και ας μην του αρέσει αυτό του Σταύρου) αλλά, πώς να το κάνουμε, δεν έχω τίποτα να πω για τον Θεοδωράκη που να θεμελιώνεται κάπου, σε κάποιες μαρτυρίες, ντοκουμέντα ή στοιχεία. Αντίθετα.

Χαίρομαι πολύ που το παλεύει και διεκδικεί την τρίτη θέση στις βουλευτικές εκλογές, ώστε να μπορέσει να παίξει έναν ρόλο ρυθμιστικό σε περίπτωση που δεν υπάρξει αυτοδυναμία.

Πρόκειται για μια υγιέστατη φιλοδοξία. Και δεν απαγορεύεται να είσαι φιλόδοξος και να θέλεις να «παίξεις» ρόλο και να εργαστείς  γι’ αυτό που εσένα σου φαίνεται σωστότερο.

Πόσο μάλλον όταν το κάνεις αυτό χωρίς να βρίζεις και να επιτίθεσαι σε κανέναν προσωπικά –όπως έχει επιλέξει να κάνει ο Σταύρος.

Ο Λαζόπουλος όμως έχει μπερδέψει την σάτιρα με την άσκηση πολιτικής από καθέδρας, μέσω ενός μεγάλου καναλιού που μπαίνει σε εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια. Και αν δεν του αρέσει η Μιμή Ντενίση δεν ντρέπεται να την βρίζει και να την εξευτελίζει «για το μεροκάματο».

Χρησιμοποιεί δηλαδή αυτό που κέρδισε με το σπαθί του, την όποια τηλεοπτική επιρροή μπορεί να έχει για να προσβάλλει αυτούς που δεν συμπαθεί και να προβάλλει αυτούς που του αρέσουνε.

Αν θέλετε την γνώμη μου, για να μην φλυαρήσω άλλο, και ο Λάκης Λαζόπουλος και Σταύρος Θεοδωράκης αξίζουν τον σεβασμό μας για ότι έχουν πετύχει μέχρι σήμερα.

Ο Σταύρος τολμάει να κάνει ένα βήμα παραπέρα, είναι 51-52 χρονών και έχει όρεξη για περιπέτειες. Γουστάρει. Του αρέσει.

Βαριέται τα ίδια και τα ίδια και προχωράει (μην το ξεχνάμε αυτό) ζητώντας την ψήφο ενός κόσμου που όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι δεν είναι καθόλου αμελητέος. Πήγε καλά στις Ευρωεκλογές και θα πάει καλά και στις βουλευτικές. Δικαίωμά του. Στην Δημοκρατία έχεις το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Όταν θα ανοίξουν οι κάλπες θα δούμε τι έχει καταφέρει –στα μετρημένα κουκιά.

Ο Λάκης πάλι, επιτρέψτε μου το κάπως αυθαίρετο συμπέρασμα, έχω την αίσθηση ότι ζηλεύει.

Δεν έχει άλλο λόγο να «κοροϊδεύει» έτσι υποτιμητικά, χρησιμοποιώντας το μοντάζ για να ψαλιδίζει φρασούλες του «αντιπάλου» του και να τις πετάει στο τηλεοπτικό κοινό χωρίς πριν και χωρίς μετά, έτσι ώστε να ακούγονται γελοίες ή υπερφίαλες.

Εύχομαι να μην βρεθεί κάνα κακό παιδί twenty-something με πολύ ταλέντο από τα Φάρσαλα ας πούμε – και αποφασίσει να ξεγυμνώσει τον Λαζόπουλο για να τον διαδεχθεί.

Ειλικρινά το εύχομαι.

Γιατί δεν θα του αρέσει καθόλου του Λάκη να ακούει από την τηλεόραση προσβολές και υπονοούμενα και στην ουσία, βαριές κατηγορίες για διαπλοκές και «διατεταγμένες υπηρεσίες» -σαν αυτές που εκτοξεύει με τόση ευκολία σ’ έναν άνθρωπο με τον οποίον δεν έχει τίποτα να χωρίσει –έναν δημιουργικό και χρήσιμο άνθρωπο σαν τον Σταύρο Θεοδωράκη ο οποίος, στο κάτω-κάτω, ότι έκανε μέχρι τώρα, το έκανε με πολλή δουλειά, ταλέντο, αγάπη και διάθεση πάντα για το καλύτερο, το άλλο ένα σκαλοπατάκι πιο ψηλά.

Άρης Δαβαράκης

Το Πόρταλ