Μια από τα ίδια… ή προχωράμε μπροστά;

Άντε ξανά μανά μια από τα ίδια.

Ή αλλιώς: Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα;

Από μικρό παιδί θυμάμαι ότι το να ζει κανείς στην Ελλάδα είναι σαν να βρίσκεται συνεχώς επάνω σε ένα τρενάκι του τρόμου.

Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει.

Από πού θα σου’ ρθει.

Τη μια σεισμός, την άλλη χούντα, την άλλη επιστράτευση, την άλλη πολιτική αστάθεια, την άλλη χρεοκοπία, και πάει λέγοντας.

Ένα είναι σίγουρο: Ότι στη χώρα μας ποτέ δεν πλήττεις.

Μια οι απεργίες, μια οι διαδηλώσεις…

Χώρια το γενικό καθημερινό μπάχαλο στους δρόμους, στις υπηρεσίες, στη νύχτα, κλπ.

Ήρθε και η κρίση και μας αποτελείωσε…

Και άντε για τους παλιότερους, που πρόλαβαν πείνες, κατοχές, χούντες, κλπ.

Η τελευταία κρίση όμως χτύπησε κατακέφαλα μια νέα γενιά που δεν γνωρίζει τίποτα από ταλαιπωρίες.

Που κάνει στρατιωτική θητεία 9 μηνών… με κέτερινγκ!!!!!!

Που ήταν έτοιμη να ζήσει κι αυτή το όνειρο με το οποίο μεγάλωσε (χωρίς να γνωρίζει ότι είναι ψευδεπίγραφο).

Που θεωρούσε την ευμάρεια ως δεδομένη, και ως φυσικό της δικαίωμα.

Μια γενιά που μεγάλωσε σε εποχές παχέων αγελάδων, ακούγοντας τσιφτετελοπόπ, καθοδηγούμενη από την Ρούλα και την Μενεγάκη, και με πολιτικές ανησυχίες επιπέδου … Χαϊκάλη και Μητσικώστα.

Με Νο 1 ινστρούχτορα τον Λαζόπουλο.

Και τους δρόμους γεμάτους από Καγιέν.

Μιλάμε δηλαδή για μια καλομαθημένη γενιά, της ήσσονος προσπάθειας, που τελείωνε  τα ανυπόληπτα ΑΕΙ και ΙΕΚ  όντας αγράμματη, που έπαιρνε και Μάστερ (δι’ αλληλογραφίας) από την Αγγλία, και που τα ήθελε όλα ΤΩΡΑ!

Που όμως πλέον μεγάλωσε και άρα ψηφίζει, και που αναγκάστηκε μέσα σε μια νύχτα (κυριολεκτικά) να ωριμάσει απότομα.

Ζώντας καταστάσεις ανέχειας που για τις προηγούμενες γενιές ήταν συνυφασμένες με την πατρίδα μας.

Και από κει που κοροϊδεύαμε τη γενιά των 700 ευρώ, φτάσαμε σε σημείο να ζηλεύουμε όσους λίγους τυχερούς μπορούν να έχουν μηνιάτικο έστω 500 ευρώ (μικτά)!

Αυτή λοιπόν η αδικημένη γενιά είναι που καθορίζει σήμερα τις πολιτικές εξελίξεις.

Αδυνατώντας όμως να αντιληφτεί το τι ακριβώς έγινε και γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Τη μια μέρα να πίνουμε Μαύρο Τζόνι πρώτο τραπέζι πίστα, και την επομένη να μη μπορούμε ούτε ληγμένη λεμονάδα στο παγκάκι του πάρκου.

Εξ ου και ο μεγάλος θυμός, εξ ου και η αγανάκτηση.

Γιατί δεν το χωράει ο νους τους, αφού οι συγκεκριμένοι δεν έφταιξαν σε τίποτα. Έτσι τα βρήκαν, έτσι έκαναν.

Και τι κάνουν τώρα όλοι αυτοί οι οργισμένοι νέοι, που μέχρι πρότινος ακούγανε πολιτική και στρίβανε το κεφάλι;

Πολιτικοποιήθηκαν! Στρεβλά…

Πυκνώνοντας τις τάξεις του αντιμνημονιακού μετώπου, και προμοτάροντας Καμμένους, Σκουρλέτηδες, νεοναζί, και όποιον άλλον δημαγωγό τους τάζει λαγούς με πετραχήλια ποντάροντας στην οργή και στην ασχετοσύνη τους.

Καθιστώντας για παράδειγμα την Ραχήλ πολιτικό ίνδαλμα!

Διότι το απαίδευτο (πολιτικά) μυαλό τους δεν μπορεί να αντιληφτεί ότι πρώτα χρεοκοπήσαμε και μετά ήρθε το μνημόνιο, μπας και δεν καταντήσουμε Σομαλία.

Όχι! Για όλους αυτούς το μνημόνιο φταίει για όλα.

Τρικυμία εν κρανίω.

Όλοι αυτοί λοιπόν είναι που παρασύρονται από τα φληναφήματα των σαλεμένων του Σύριζα, και που έχουν μετατρέψει έναν ημιμαθή ψευτόμαγκα στραβοστομιασμένο κουτσαβάκη, πρώην καταληψία, σε εν δυνάμει πρωθυπουργό, που κουνάει το δάχτυλο στο … σύστημα.

Με τις πλάτες των δημοσκοπήσεων, που σε μεγάλο βαθμό καθορίζουν οι πολιτικά ανώριμοι οργισμένοι νέοι, που δεν έχουν τίποτα να χάσουν.

Με αποτέλεσμα ο Τσίπρας να πιέζει τον Σαμαρά σε βεβιασμένες κινήσεις, και με συνέπεια να μας πάρουν ξανά χαμπάρι οι διεθνείς αγορές, και να κινδυνεύουμε ξανά μανά με χρεοκοπία, έξοδο από το ευρώ, και όλα αυτά τα καλά που επιδιώκουν οι πράκτορες του χάους τους οποίους εκπροσωπεί ο Σύριζα.

Όλα αυτά δηλαδή που με κόπο και θυσίες, και με πλάτες του Σαμαρά αποφύγαμε πριν από 2-3 χρόνια.

Βέβαια για να λέμε του στραβού το δίκιο, ο Σύριζα δεν είναι ο μόνος που φταίει για το ότι τα σπρεντς εκτινάχθηκαν στα ύψη.

Αυτός ήταν στο 3%, και τέτοιος συνεχίζει να είναι στο 30%, και οι αγορές τον ξέρουν καλά.

Φταίει όμως και η διεθνής οικονομική συγκυρία (βλ. Γαλλία), φταίει και ο αναβρασμός στην Μέση Ανατολή, και κυρίως φταίει η κυβέρνηση που μοιάζει να άγεται και να φέρεται από τις απειλές και τις πομφόλυγες του Τσίπρα και της κάθε συνιστώσας.

Που αντί να στρωθεί κάτω και να προχωρήσει σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις, και να παίξει το χαρτί της σοβαρής και στιβαρής μνημονιακής κυβέρνησης, το παίζει κι αυτή «τραβάτε με κι ας κλαίω», συναγωνιζόμενη σε λαϊκισμό τον Σκουρλέτη, με αποτέλεσμα να μη πείθονται για τις προθέσεις της οι δανειστές μας, αλλά και οι αγορές.

Και εδώ που τα λέμε ποιος σοβαρός ξένος επενδυτής θα έριχνε λεφτά σε μια χώρα όπου απ τη μια απειλεί ο Σύριζα με λαϊκή επανάσταση, και από την άλλη πλειοδοτεί η κυβέρνηση σε λαϊκιστικές κορώνες, και πρόωρες εξόδους από το ευρώ;

Που έχει υπουργό τη Φώφη, τον Γιακουμάτο, τον Ντινόπουλο, και άλλους παρόμοιους πολιτικούς ογκόλιθους; Για να μην αναφερθώ και στα λουλούδια που στείλαμε στην ευρωβουλή…

Να τα λέμε λοιπόν αυτά: Αν είναι να γίνει έξοδος από το μνημόνιο, αυτή θα πρέπει να είναι ηρωική, με επίγνωση των συνεπειών της (δραχμή, ελλείψεις, πείνα, κλπ).

Αλλιώς δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι… πώς να το κάνουμε;

Και αυτό θα πρέπει να επικοινωνήσει ο Σαμαράς.

Αντί να σέρνεται πίσω από τα φύκια και τις μεταξωτές κορδέλες που υπόσχεται ο όψιμος όσιος Αλέξιος (ο ευλαβής).

Και εν πάση περιπτώσει, άσχετα με το τι λέει το ΧΩΝΙ και ο Πάντζας, οι αγορές δεν είναι ούτε μασόνοι με κουκούλες, ούτε κάποια μυστική ομάδα Εβραίων ραντιέρηδων, ούτε καν Νεφελίμ.

Είναι πολύ απλά η διεθνής οικονομική έκφραση της ξερής λογικής.

Είναι το χρήμα, είναι το κέρδος, και είναι το συμφέρον.

Που δεν κάνει παραχωρήσεις σε όποιον είναι καλό ή συμπαθητικό, ή όμορφο παιδί.

Που τοποθετείται όπου υπάρχει περιθώριο κέρδους.

Όχι όπου υπάρχουν συντρόφια που πετάνε μολότοφ, που θαυμάζουν τον μακαρίτη τον Τσάβεζ, τον Ξηρό, και που σκίζουν μνημόνια (στα λόγια).

Είδατε τα καλά της Κύπρου, και πως ένα μόλις 24ωρο μετά τους συριζέικους ηρωισμούς, μόλις στέρεψαν τα ΑΤΜ, παρακαλούσε για μνημόνια…

Και ρε σεις της κυβέρνησης, όπως και να το κάνουμε, ο συγκαμμένος και ο Αλέξης είναι πολύ πιο καλοί στο να το παίζουν αντιμνημονιακοί, αφού η ανέξοδη παροχολογία δεν κοστίζει.

κόψτε φάτσα

 

Αυτή είναι η ειδικότητά τους.

Από την φτώχια τρέφονται και εξαιτίας αυτής συντηρούνται στον πολιτικό και όχι μόνο αφρό.

Θα υπήρχαν ως πολιτικοί ή ως κόμματα αν δεν υπήρχε κρίση; Μη χέσω…

Οπότε, το μοναδικό όπλο της κυβέρνησης είναι η σοβαρότητα και η δουλειά.

Κάτι που μόνο ο ίδιος ο Σαμαράς μοιάζει να αντιλαμβάνεται, άσχετα αν παρασύρεται κι αυτός (σαν άνθρωπος) από λάθος συμβουλές, αλλά και από τις τρέχουσες ανακατατάξεις στα δημοσκοπικά πεδία.

Για να το κλείνω: Η κατάσταση πλέον είναι άκρως σοβαρή.

Η Ελλάδα παίζει το τελευταίο της χαρτί.

Δεν υπάρχουν περιθώρια για πειραματισμούς και για επαναστατικές γυμναστικές τύπου Αλέξη, Δούρου, και Στρατούλη.

Φάγαμε τον γάιδαρο, μη πνιγούμε στην ουρά.

Αν ο κόσμος δείξει ψυχραιμία και αφήσει πίσω του τους λαοπλάνους, ίσως σε μερικά χρόνια επανέλθουμε στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική ομαλότητα.

Αν όμως παρασυρθεί από τους πράκτορες του χάους, και τους διάφορους ψεκασμένους επαγγελματίες αγαναΧτιστές, τότε πολύ φοβάμαι ότι όχι μόνο θα επιτρέψουμε στο 2011, αλλά ίσως και στο 1941, με μια ενδιάμεση στάση στο 1967…

Αυτό θέλουμε;

Strange Attractor