‘Έναν Αλέξη χρειαζόμαστε… πραγματικά!

Ένα πράγμα για το οποίο θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, είναι το γεγονός ότι όταν γύρω στο 1988-89 επήλθε στη χώρα η γενική πολιτισμική κατάρρευση, και η μαζική πλύση εγκεφάλου που μας σάρωσε, εκ μέρους των ιερέων του τίποτα, δηλαδή των ιδιωτικών καναλιών και ραδιοφωνικών σταθμών που άρχισαν να εκπέμπουν ανεξέλεγκτα και ασύστολα, ήμουν ήδη «ώριμος» ενήλικος, σχεδόν τριαντάρης.

Οπότε η ζημιά που θα μπορούσα να πάθω ήταν σαφώς μειωμένη σε σχέση με αυτήν που θα πάθαινα αν ήμουν πιο μικρός, πιο αθώος, και πιο εύπλαστος.

Και αυτό με βοήθησε αρκετά στο να αντιληφτώ από τότε το τι παίζει, και το που οδηγούμαστε…

Λίγο μετά ξεκίνησε και η σημίτειος εποχή της στρεβλής ανάπτυξης, των καζίνο, του χρηματιστηρίου, των πάσης φύσεως δανείων, και ήρθε το γλυκό της Ελλάδας και έδεσε για τα καλά.

Με αποκορύφωμα την απίθανη σπατάλη της Ολυμπιάδας, και της μετατροπής ολόκληρης της χώρας σε ένα απέραντο εργοτάξιο μικρών και μεγάλων έργων, που μας έστειλε πιο βαθιά μέσα στον λάκκο που όμως κανείς σχεδόν τότε δεν έβλεπε.

Και όλα αυτά με δανεικά…

Αλλά προφανώς όχι αγύριστα, κι αυτό το αντιλαμβανόμαστε σήμερα.

Εδώ και 20-25 χρόνια είχα καταλάβει την μεγάλη ζημιά που θα προκαλούσε σε μια δυο γενιές μελλοντικών Ελλήνων το καρακιτσαριό της Ρούλας, οι «φιλοσοφικές» παραινέσεις του Πετράν, η ψυχοθεραπεία του Μικρούστικου και της Λαμπίρη, η κουλτούρα των σκυλάδικων, και ο νεοπλουτισμός των εργολάβων.

Χώρια η διαπλοκή, και τα τζάκια σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο.

Χώρια οι λαμπροί φωτεινοί πολιτικοί μας ηγέτες στυλ Άκη, Βερελή, Παπαντωνίου, Ντόρας, Γιακουμάτου, Καϊλή, και όλο  το υπόλοιπο… συναπάντημα.

Το αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάντιας το βλέπουμε εδώ και μερικά χρόνια, οπότε τα δανεικά στέρεψαν, οι πιστωτές τα θέλουν πίσω (και με βαρβάτο τόκο), και μια δυο ολόκληρες γενιές συμπατριωτών μας  παραπαίουν ζαλισμένες σαν κοτόπουλα, στο έλεος του τρισμέγιστου Αλέξη ή αλλιώς Τσε Παπάρα, του «πατριώτη» Κασιδιάρη, και του ψεκασμένου Πάνου (μεταξύ άλλων πολλών).

Με τον Τράγκα, τον Χίο, τον Αυτιά, τον Καζάκη, και τον Δρα Μπαρουφάκη μαζί με  τα άλλα παιδιά να καθορίζουν τους ρυθμούς της λαϊκής αντίστασης….

Έχουμε χούντα αφού… έτσι δεν είναι;

Ποιοι φόροι, ποια τέλη, τι χαράτσια, και λοιπές μακακίες….

Ακόμη και τα εισιτήρια στα ΜΜΜ πρέπει να καταργηθούν πάραυτα, αφού όπως λέει ο Σύριζας, δεν είναι παρά «το καμτσίκι στα χέρια του δυνάστη»!!!!!

Και πουθενά δεν φαίνεται πιο ξεκάθαρα αυτή η κατάντια της κοινωνίας μας, από τα τραγελαφικά που βιώνουμε πλέον κάθε χρόνο στη διάρκεια των παρελάσεων.

Εκεί δηλαδή που βρίσκουν αφορμή οι πάσης φύσεως «αγαναχτιστές», και πικραμένοι, να ξιφουλκήσουν κατά της σκληρής μνημονιακής κυβέρνησης, που μας ξεζουμίζει.

Όπως δηλαδή η επέτειος της 17 Νοέμβρη, ή η ΔΕΘ, που από εκδηλώσεις μνήμης, εμπορικής συνεργασίας, πολιτικής εγρήγορσης ή και  οικογενειακής χαλάρωσης, κατάντησαν σταθερά πεδία μάχης, έτσι και οι παρελάσεις κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν ως μια ακόμη αφορμή για αποδοκιμασίες, διαδηλώσεις, και πιθανώς μολότοφ.

Η χαρά του μπαχαλάκια δηλαδή.

Του μηδενιστή οπαδού του «γαία και πυρί μιχθήτω»….

Λες και αν δεν κάτσει ο Παπούλιας στην εξέδρα των επισήμων, ή αν δεν παρευρεθεί ο Μπένυ, ή αν δεν ακούσουμε τις εξυπνάδες του Μπουτάρη, εξαιτίας των αγανακτισμένων συμπολιτών μας, κάτι θα γίνει, και η οικονομία μας θα αλλάξει.

Έτσι από μόνη της, διότι το είπε ο Παπαδημούλης…

Λες κι αν δεν υπάρχει αστυνομία, και καεί η εξέδρα των επισήμων, θα τρομάξει η τρόικα, και θα μας χαρίσει τα χρωστούμενα…

Και όλα αυτά είναι δευτερεύοντα και συγκυριακά.

Καλώς ή κακώς, θέλει δεν θέλει, η οικονομία μας θα ανακάμψει αργά ή γρήγορα. Προσωπικά πιστεύω, πως αν αφήσουμε τον Σαμαρά να κάνει αυτά που πρέπει, χωρίς συνεχείς τρικλοποδιές από παντού, ίσως σε δέκα το πολύ χρόνια να είμαστε ελαφρώς σώοι.

Εκεί όμως που δύσκολα θα μπορέσουμε να ανακάμψουμε, τουλάχιστον στα επόμενα 20-30 χρόνια, εκεί που η βλάβη είναι ανήκεστος, είναι στο μέγεθος της ζημιάς που προκαλέσαμε στους σημερινούς έφηβους, και στους σημερινούς εικοσάρηδες something.

Και αυτό δεν έχει τόσο σχέση με την λιτότητα και τα μνημόνια, όσο έχει με την Ρούλα, την Τατιάνα, την Ανίτα, τον Μικρούτσικο, και όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες που επί δυο δεκαετίες και βάλε μας πιπιλούσαν τα αφτιά, και διαμόρφωναν τον νεοέλληνα μέσα από τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, και τα περιοδικά.

Για να μην αναφερθώ και στον «πολιτισμό» των κωλάδικων, που κατάντησε τον εικοσάρη Έλληνα να ακούει Γονίδη, Κουταλίδου, και Αγγελική Ηλιάδη, και να σεληνιάζεται!!! Ήμαρτον δηλαδή,

Και έτσι, με αυτά και με αυτά, φτάσαμε σήμερα να  βλέπουμε έφηβες μαθήτριες να συμμετέχουν στην παρέλαση, «τιμώντας» τους νεκρούς μας προγόνους, φορώντας μίνι μέχρι τον αφαλό, με τις κοιλιές απ έξω, κάποιες εμφανώς μεθυσμένες ή μαστουρωμένες, μπερδεύοντας την παρέλαση με μια (τριτοκοσμική) πασαρέλα του φτωχού τους κατεστραμμένου από τα σκουπίδια μυαλού.

Μετατρέποντας την ημέρα μνήμης σε «Χρυσό Κουφέτο».

Και αυτές είναι οι μπίμπο της υπόθεσης, που δεν ξέρουν καν την διαφορά μεταξύ Γλέτσου και Γλέζου, και που θεωρούν πως την 28^η Οκτωβρίου διώξαμε τους Τούρκους από το πολυτεχνείο.

Είναι ακίνδυνες ως ένα βαθμό.

Υπάρχουν όμως και οι άλλοι μαθητές, οι «πολιτικοποιημένοι».

Κι αυτοί συνιστούν μια πιο επικίνδυνη απειλή, διότι αύριο μεθαύριο θα ψηφίζουν, και θα συμμετέχουν ενεργά στον πολιτικό μας βίο, όπως καλή ώρα έκανε ο Αλέξης!

Μαθήτριες που παρελαύνουν ξυπόλητες, μαθητές που μουτζώνουν τις εξέδρες των επισήμων, ή που πιάνουν επιδεικτικά τα γεννητικά τους όργανα, μπροστά από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, υπακούοντας στα καθημερινά κελεύσματα κάποιων ανισσόροπων και πιθανώς μίσθαρνων πρακτόρων του χάους, που ζητάνε εξέγερση για την εξέγερση.

Άρνηση για την άρνηση…

Αγνοώντας πως αυτοί που σήμερα τους χαϊδεύουν τα αφτιά, είναι οι ίδιοι με αυτούς που έφεραν τη χώρα σε αυτό το χάλι.

Και όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, αλλά κυρίως σε πολιτισμικό, και κοινωνικό.

Είναι οι ίδιοι κήνσορες και πλάστες συνειδήσεων, που κατασκεύασαν την θρυλική και διάσημη  πλέον δασκάλα με το κολάν και τα 12ποντα, που διδάσκει δεκάχρονα!

Η συγκεκριμένη, μέσα στην «μούρλα» της, συμβολίζει επακριβώς όλα όσα πήγαν στραβά στη χώρα τα τελευταία 20-30 χρόνια.

Την κόβω για 30-35 χρόνων, και άρα πρέπει να γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70.

Χωρίς δηλαδή να γνωρίσει χούντες, πείνα, ή  την ασπρόμαυρη ΥΕΝΕΔ.

Πέρασε την παιδική της ηλικία επί του ισχυρού Πασόκ, δηλαδή επί «σοσιαλισμού» (χα χα), με τον λαό-θεσμό  στην εξουσία, και άρα επί απόλυτης ισοπέδωσης των πάντων, ενώ στην εφηβεία της ήρθε και η Ρούλα Κορομηλά μαζί με την Ανίτα Πάνια και άλλους παρόμοιους υπνωτιστές, και την αποτελείωσαν για τα καλά.

Είναι δηλαδή το αποτέλεσμα της ινδαλματοποίησης των … αδελφών Κανονίδου.

Στο ενδιάμεσο, η κοπελιά γαλουχήθηκε από το ΝΙΤΡΟ, ενημερώθηκε από το ΝΤΑΟΥΝ ΤΑΟΥΝ και το ΤΣΑΟ, και διασκέδασε σε πίστες ή σε ελληνάδικα, πίνοντας ξύδια και ακούγοντας Κιάμο.

Έχοντας πολιτικούς του μεγέθους της Σελήνης, της Ράπτη, της Καϊλή, της Κουντουρά, και στη πιο σοβαρή τους εκδοχή τον Χαϊκάλη και τον Πάντζα.

Τόσο καλά.

Και όλα αυτά, όταν γύρω της κυκλοφορούσαν οι Καγιέν, μεγαλουργούσαν οι «χρηματιστές», έρρεαν οι σαμπάνιες, βρωμούσαν τα Κοχίμπας, και φλόμωναν οι τουαλέτες των κωλάδικων από τον αφγανικό μπάφο.

Πολύ θέλει για να σαλέψει ο νους;

Και έτσι λοιπόν, με λίγη παπαγαλία, αρκετό ύφος,  και ελάχιστη κριτική ικανότητα,  η κοπελιά πέρασε και στο πανεπιστήμιο, παρακολούθησε όσο χρειάζεται (αν χρειάζεται) να παρακολουθήσει κανείς για να γίνει κι αυτός επιστήμων-(φ)τυχιούχος, και σήμερα διδάσκει τα βλαστάρια μας, όπως αυτή νομίζει.

Κυρίως με το παράδειγμά της…

Και ποιος θα την ελέγξει μήπως;

Διότι άσχετα με το ότι έχουμε χούντα αφού, παράλληλα ζούμε και σε καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας σε όλα μα όλα τα ζητήματα.

Το κολάν της δασκάλας θα ελέγξουμε;

Εδώ υπάρχουν πιο σοβαρά ζητήματα, όπως οι ψεκασμοί, ή οι απόψεις του Τζιτζικώστα…

Οπότε;

Οπότε η λύση είναι μια: ‘Ένα ισχυρό ηλεκτροσόκ, προκειμένου να συνέλθουμε.

Και ποιο είναι αυτό;

Κάποτε πίστευα πως ένας πόλεμος με τη Τουρκία, διάρκειας μερικών ημερών, ίσως έβαζε τα πράγματα στη θέση τους.

Ίσως μας ταρακουνούσε.

Ίσως μας έβγαζε από την βυθιότητα στην οποία έχουμε περιέλθει γενικώς ως κοινωνία.

Αλλά κάτι τέτοιο ίσως να ήταν και ανώδυνο. Ίσως να ήταν εύκολο.

‘Άλλη λύση χρειαζόμαστε, πιο σκληρή, και πιο αφυπνιστική.

Πιο αποτελεσματική…

Π.χ. να γίνει το όνειρο των «πειραγμένων» πραγματικότητα, και να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας ο Αλέξης!

Αυτό κι αν δεν θα’ ταν ηχηρό ράπισμα αφύπνισης.

Που γεμάτος από εθνική περηφάνια θα έκανε όλα αυτά που υπόσχεται απέναντι στην ανάλγητη τρόικα, και την Μαντάμ Μέρκελ.

Μια ευκαιρία να πάθουμε δηλαδή, αυτό που έπαθαν οι αδελφοί Κύπριοι για ένα ολόκληρο 48ωρο, πριν ξυπνήσουν και συνέλθουν, και τους φύγει οριστικά ο εθνικός παλμός και η περηφάνια…

Μόνο τότε, ίσως, σφίξουν κάπως οι κώλοι.

Όταν τα ΑΤΜ θα … σιγήσουν.

Και εμείς συνέλθουμε οριστικά.

Όταν δηλαδή δεν θα υπάρχουν χρήματα, όχι μόνο για πετρέλαιο και άλλα τέτοια ασήμαντα, αλλά  ούτε καν για σκουλαρίκια στον αφαλό, ούτε για τιγρέ κολάν, ούτε για 12ποντες γόβες και μαύρες  όζες και μασκάρα….

Και εν πάση περιπτώσει, αν ο Αλέξης τηρήσει τις δεσμεύσεις του, δεν θα υπάρχουν ούτε καν παρελάσεις για να δείχνουμε τις κοιλιές μας, και τα τατουάζ…

Και αυτό δεν αντέχεται…

Strange Attractor