Η τηλεόραση που μας αξίζει;

Τα κανάλια γιορτάζουν του χρόνου 25 χρόνια ιδιωτικής τηλεόρασης.

Είκοσι πέντε χρόνια που το μέσον έγινε κυρίαρχο.

Υποκατέστησε βασικές ανθρώπινες λειτουργίες.

Τη γειτονιά, την αγορά, τους φίλους, τους εξομολόγους, τους ψυχιάτρους, τους δικαστές.

Χρόνια που τα είδαμε όλα.

Το νέο σταρ σίστεμ να ανατέλλει σε πορτοπαράθυρα, οικογένειες να φτιάχνουν την τύχη τους σε τηλεπαιχνίδια, απελπισμένους να ψάχνουν το δίκιο τους στον αέρα, υποψήφιες νύφες και γαμπρούς σε απέλπιδες προσπάθειες τηλεπροξενειών,  τηλεπαρουσιαστές σε ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ κακοποιών και αστυνομίας, χαμένα πρόσωπα που ανακαλύπτονταν, δημόσιες εξομολογήσεις οικογενειακών μυστικών, επώνυμων και ανώνυμων, τσακωμούς και ποινές με αποκλεισμούς από εκπομπές για μερικές αγωνιστικές, εκπομπές σε κλουβιά, ντιβάνια, ακρογιαλιές, κλαμπ.

Κρυφές κάμερες, σκάνδαλα παπάδων, αποκαλύψεις για την ερωτική ζωή επωνύμων, δάκρυα, αληθινά και ψεύτικα, αστέρια που ανέτειλαν και έδυσαν, παντός τύπου γλάστρες, σώου εκατομμυρίων, κορίτσια που άνθισαν και γέρασαν στο πλατό πριν προλάβουν καν να το καταλάβουν.

Τη ζωή μας σε σήριαλ, άλλοτε κωμικά και άλλοτε δραματικά, πάντα διογκωμένη όμως. Μαραθώνιους με καλό σκοπό και δημοπρασίες χαλιών για να γεμίσετε το καθιστικό σας.

Δελτία ειδήσεων σαν λαϊκά αναγνώσματα και χρηματιστήριο στη γλώσσα της νοικοκυράς.

Χρόνια που πάσχισαν να σε πείσουν πως ότι δεν το δείχνει η τηλεόραση, δεν υπάρχει.
Η ιστορία της ιδιωτικής τηλεόρασης απέδειξε πως αφού η τηλεόραση δοκίμασε όλες τις συνταγές και τους δυνατούς συνδυασμούς ιστοριών, σεναρίων και ειδών, έφτασε στο να παράγει ιστορίες.

Η τηλεόραση κλειδαρότρυπα, με εξαίρεση την διαπόμπευση βίων χαμηλού νοητικού επιπέδου πολιτών, που εκούσια ή ακούσια βρέθηκαν εκτεθειμένοι στα απογευματινά ανθρωποφαγικά σώου κοινωνικού περιεχομένου αφού εξήντλησε τον ιδιωτικό βίο επέστρεψε τα τελευταία χρόνια στην αυτοαναφορικότητα, σε όσα αποτελούν το αλατοπίπερο πικάντικων συζητήσεων και αφορούν στο τι κάνουν οι ίδιοι.
Αν εξαιρέσεις τα δελτία ειδήσεων και τις ειδησεογραφικές(;) εκπομπές που σταμάτησαν και που ήταν οι μόνες που προτιμούσαμε, η τηλεόραση αναλώνει όλη την ημέρα το χρόνο της για να σχολιάσει όσα έγιναν στις εκπομπές και τα ριάλιτι της την προηγούμενη μέρα.

Παρουσιαστές και πανελίστες περνούν την υπόλοιπη μέρα τους έκτος πλατό παρακολουθώντας εκπομπές στα άλλα κανάλια για να έχουν υλικό συζήτησης το επόμενο πρωινό, μεσημέρι, απόγευμα κλπ. 

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή πανηγυρικά αρχίζουν τα προγράμματα της νέας σεζόν.

Έχει προηγηθεί ένα μεταγραφικό καλοκαίρι που εξασφαλίζει τροφή στις στήλες των εφημερίδων που ασχολούνται με το παρασκήνιο, μερικές αμοιβές στις τσέπες όσων εμπλέκονται και ένα νέο μοίρασμα της τράπουλας.

Στην Ελλάδα το σταρ σίστεμ είναι πεντακόσιοι άνθρωποι που προέρχονται από το χώρο της τηλεόρασης, του τραγουδιού, του θεάτρου, μερικοί συγγραφείς, αθλητές, λίγοι επιχειρηματίες και κατά περίπτωση ορισμένα άλλα πρόσωπα που μπαινοβγαίνουν κάτω από τους προβολείς.

Δικηγόροι, σεισμολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες είναι μερικά τέτοια παραδείγματα. Ειδικά αυτοί οι τελευταίοι επειδή είναι γκεστ σταρ και δεν παίζουν όλο το χρόνο όταν τους καλέσουν σε κάστινγκ κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να διακριθούν.

Πόσο μπορεί να σε πείσει ένας τηλεπαρουσιαστής ότι φέτος έχει κάτι πραγματικά καινούργιο να σου δώσει, αφού τα έχει κάνει όλα σε όλα τα κανάλια της επικράτειας; Θα αναγκαστεί λοιπόν ή να κάνει τα ίδια ή να καταφύγει σε ακρότητες.

Να κάνει ας πούμε την αρκούδα, ή θα επινοήσει καμιά αμερικανιά.

Η εθνική παρουσιαστών είναι σε απόγνωση χρόνια και το μόνο που κάνει είναι να περιφέρει την αμηχανία της από κανάλι σε κανάλι βαφτίζοντας την νέο ξεκίνημα.

Το ελληνικό τηλεοπτικό σταρ σίστεμ, με τη μορφή που το γνωρίζουμε σήμερα είναι ένα επαρχιακό λούνα παρκ.

Με παρηκμασμένα νούμερα, ψεύτικη λάμψη και άγχος. Τα

ο άγχος της ύπαρξης.

Θα υπάρχω και του χρόνου; Και γω και η γυναίκα μου;

Ένα άγχος που κάνει τους πρωταγωνιστές και τους κομπάρσους του να συναγωνίζονται σε επίδειξη.

Χρήματα για παραγωγές δεν υπάρχουν από καιρό, τα κανάλια είναι υπερχρεωμένα, η μόνη λύση είναι το φθηνό πρόγραμμα στα όρια της χυδαιότητας.

Και το κοινό έχοντας παραδώσει από χρόνια τα κλειδιά του σπιτιού του σε αυτούς τους ανθρώπους να δίνει στα νούμερα τα νούμερα που χρειάζονται για να συνεχίζουν...

Γιώργος Τούλας

Παράλλαξη