Η ακροδεξιά απειλή της Γαλλίας.

Η Brignoles είναι μια μικρή πόλη στην περιοχή του Βαρ, στη νοτιοανατολική Γαλλία, η οποία μέχρι πρόσφατα ήταν γνωστή για τα ξηρά της δαμάσκηνα.

Σήμερα είναι πασίγνωστη εξαιτίας μιας πολιτικής ανατροπής που προέκυψε από τα εκλογικά αποτελέσματα στις τελευταίες δημοτικές εκλογές της 13/10.

Ο υποψήφιος του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, ένας 48χρονος πρώην πυγμάχος ονόματι Laurent Lopez, στον δεύτερο γύρο πήρε το 53.9% των ψήφων, ενώ ο αντίπαλός του υποψήφιος του κεντροδεξιού κόμματος UMP του Nicolas Sarkozy, πήρε 46.1%.

Δεν υπήρχε καμία αριστερή υποψηφιότητα. Αν και ψήφισαν λιγότεροι από τους μισούς κατοίκους της πόλης, το αποτέλεσμα έδωσε το δικαίωμα στο Εθνικό Μέτωπο να ισχυριστεί πως ο γαλλικός λαός το στηρίζει, και πως τα παραδοσιακά κόμματα έχουν πια μπει στο περιθώριο.

Η ευφορία αυτή είναι κατανοητή.

Το εν λόγω κόμμα συνεχώς αυξάνει την επιρροή του από το 2009 οπότε και κέρδισε το 6.34% των ψήφων στις ευρωεκλογές.

Ακόμη πιο ενθαρρυντικά ήταν τα αποτελέσματα μιας πανεθνικής δημοσκόπησης που δημοσιεύτηκαν πριν από λίγες μέρες, αναφορικά με την πρόθεση ψήφου στις επόμενες βουλευτικές εκλογές τον ερχόμενο Μάιο.

Βάσει της δημοσκόπησης, το Ε.Μ πιάνει την κορυφή με 24%, ενώ το UMP παίρνει 22%, και το σοσιαλιστικό κόμμα του Hollande 19%.

Το Αριστερό Μέτωπο συγκεντρώνει μόλις το 10%.

Το μεγάλο ερώτημα τώρα είναι αν το Εθνικό Μέτωπο θα συνεχίσει την άνοδό του, ή αν θα περιθωριοποιηθεί.

Για να προβλέψουμε το μέλλον του, θα πρέπει να εξετάσουμε το παρελθόν του κόμματος αυτού, που ίδρυσε το 1972 ο Jean-Marie Le Pen.

Μια ξεχωριστή προσωπικότητα, η ρητορική του οποίου χαρακτηρίζονταν από έντονο ρατσισμό και πολιτικό εξτρεμισμό.

Μάλιστα, καταδικάστηκε αρκετές φορές για ρατσισμό, και για αντισημιτισμό. Ένα γερμανικό δικαστήριο του επέβαλλε χρηματικό πρόστιμο για υποβάθμιση του Ολοκαυτώματος, αφού, μεταξύ άλλων,  υποστήριζε πως οι θάλαμοι αερίων των Ναζί ήταν απλά μια λεπτομέρεια του Β'ΠΠ.

Παρά τις ακραίες απόψεις του, το 2002 πήρε το 17.9% των ψήφων για την γαλλική προεδρία, χάνοντας τελικά στον δεύτερο γύρο από τον Jacques Chirac που κέρδισε με 82%.

Η κόρη του, Marine Le Pen, μια πρώην δικηγόρος, διαζευγμένη και μητέρα τριών παιδιών, είναι σήμερα η ηγέτης του κόμματος.

Προσπαθεί να αλλάξει την εικόνα του κόμματος, αποδαιμονοποιώντας το. Μάλιστα έχει τοποθετήσει μέλη εθνικών μειονοτήτων ως υποψηφίους, και αποστασιοποιείται από κάποιες παλιές ακραίες θέσεις που προωθούσε ο πατέρας της, όπως π.χ. τον αντισημιτισμό. Σε αντίθεση με τον πατέρα της, έχει καταδικάσει τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η πολιτική της αποτελεί ένα μίγμα προστατευτισμού, και κοινωνικής πρόνοιας.

Παρόλα αυτά, θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί για το  εν λόγω κόμμα.

Η στήριξη του γενικεύεται, και στις τελευταίες εκλογές των 96 μητροπολιτικών περιφερειών της Γαλλίας, κατάφερε να κερδίσει περισσότερο από 20% σε 43 περιφέρειες.

Ελκύοντας φανατικούς οπαδούς, και «αποξενωμένους», αποτελεί μια σοβαρή πρόκληση για τα κεντρώα και αριστερά κόμματα.

Χρειάζεται προσοχή και ρεαλισμός στην αντιμετώπισή του. Προς το παρόν διαθέτει μόνο δυο μέλη στην κάτω Βουλή.

Έχει μόνο 118 περιφερειακούς συμβούλους από ένα σύνολο 1880, και έχει 3 ευρωβουλευτές από τους συνολικά 74 Γάλλους που εξελέγησαν στο ευρωκοινοβούλιο.

Ακόμη και μετά την μεγάλη εκλογική νίκη στη Βαρ, το Ε.Μ. θα έχει ένα μόνο μέλος στο 43μελές συμβούλιο.

Το Ε.Μ. ισχυρίζεται πως οι Γάλλοι θέλουν αλλαγή, και πως οι εκλογικές του επιτυχίες αντανακλούν τον θάνατο της δημοκρατικής Γαλλίας. Αυτό όμως είναι υπερβολή. Η αλήθεια είναι διττή: Το κόμμα έχει κερδίσει από τα τρέχοντα προβλήματα της χώρας, αλλά το ήπιο κλίμα που προβάλλει η Le Pen έχει ελαττώματα.

Η σημερινή υποστήριξη που απολαμβάνει οφείλεται εν μέρει στην υψηλή ανεργία, στην ασθενή οικονομία, στις κατηγορίες περί διαφθοράς πρώην υπουργών, και στην αυξανόμενη εγκληματικότητα.

Το στηρίζουν οι μικρομαγαζάτορες, οι οποίοι ανησυχούν για τον ανταγωνισμό εκ μέρους των μεγάλων εμπορικών καταστημάτων.

Το στηρίζουν επίσης οι χαμηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι ευρωσκεπτικιστές, και γενικά όσοι διαμαρτύρονται ενάντια στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, ειδικά οι νέοι, που είναι απαισιόδοξοι όσον αφορά στο μέλλον τους.

Πάνω απ όλα όμως το Εθνικό Μέτωπο είναι εναντίον των μεταναστών. Η αρχηγός του ισχυρίζεται πως η χώρα βλέπει όλο και πιο πολλές μαντίλες, μπούρκες, ενώ τελευταία οι Μουσουλμάνοι άρχισαν να προσεύχονται στους δρόμους.

Για το κόμμα της, αυτή η «κατοχή» της Γαλλίας από τους Μουσουλμάνους προχωρά σταθερά. Δεν υπάρχουν στρατιώτες ή τανκς, αλλά η μουσουλμανική παρουσία συνιστά κατοχή, λέει.

Το Ε.Μ. εστιάζει στην τάξη και την ασφάλεια, σε πιο αυστηρούς ελέγχους στα σύνορα, και στην αντιμεταναστευτική πολιτική, ειδικά σε σχέση με τους Ρομά που προέρχονται από την Ρουμανία και τη Βουλγαρία και κατοικούν σε καταυλισμούς πέριξ των μεγάλων πόλεων. Αυτό το συγκεκριμένο ζήτημα αποτέλεσε σημαντική αφορμή για τους ψηφοφόρους της Brignoles.

Η συγκεκριμένη πολιτική του Ε.Μ για την μετανάστευση είναι παρόμοια με αυτήν άλλων συγγενικών κομμάτων στην Ευρώπη.

Όλα αυτά τα κόμματα, είτε είναι λαϊκιστικά, είτε φασιστικά, είτε αντισημιτικά και ρατσιστικά, είτε ακροδεξιά, αποτελούν μια απειλή για τις δημοκρατικές κοινωνίες και τις αξίες της ανοχής, της ισότητας, και της ελευθερίας.

Επιπλέον, ένα μεγάλο πρόβλημα για την Γαλλία είναι η ίδια η Marine Le Pen.

Παρά την επίθεση «γοητείας» που κάνει, τον περασμένο Ιούλιο το ευρωκοινοβούλιο ήρε την ασυλία της, ώστε να μπορεί να διωχθεί στην πατρίδα της.

Πρόκειται για μια κατηγορία πρόκλησης μίσους που αντιμετωπίζει, επειδή τον Δεκέμβριο του 2001 είχε ταυτίσει τους Μουσουλμάνους που προσεύχονται στους δρόμους με την ναζιστική κατοχή της Γαλλίας το 1941. Τώρα θα υπερασπιστεί τις απόψεις της σε κάποιο γαλλικό δικαστήριο.

Όλα τα πολιτικά κόμματα κατανοούν ότι ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Γαλλίας, που υπολογίζεται στα 6 εκατομμύρια, ή στο 10% του πληθυσμού, που κυρίως προέρχεται από τις πρώην γαλλικές αποικίες της Β. Αφρικής, συνιστά ένα δύσκολο και δυσεπίλυτο  πρόβλημα. Η Γαλλία άλλωστε ήταν η πρώτη χώρα της ΕΕ που απαγόρευσε το ισλαμικό πέπλο σε δημόσιους χώρους.

Η Le Pen είναι μια πολωτική πολιτικός, που διαιρεί την χώρα αντί να ψάχνει για λογικές λύσεις στο μουσουλμανικό της πρόβλημα.

Τώρα, τα μετριοπαθή κεντρώα και αριστερά κόμματα είναι αυτά που θα πρέπει να προτείνουν λογικές λύσεις.

Οι Γάλλοι πολίτες θα πρέπει να αντισταθούν στον πειρασμό του λαϊκισμού που προβάλλει το Ε.Μ.

Ο δημοκρατικός κόσμος γενικότερα θα πρέπει να αντιληφθεί τον κίνδυνο, όχι μόνο για τη Γαλλία, η οποία θα πρέπει να συμμετέχει στην αντίσταση, αλλά και για τον ίδιο τον εαυτό του.

Η δημοκρατική Γαλλία, και οι ιαχές της περί ισότητας, ελευθερίας, και αδελφότητας θα πρέπει να επιβιώσουν.

Απόδοση: S.A.

The Commentator