Την 20/10/2011, την μέρα που οι Λίβυοι αντάρτες
βρήκαν κρυμμένο τον Καντάφι μέσα σε μια τρύπα και τον σκότωσαν, ο πρόεδρος των
ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα συγκάλεσε συνέντευξη τύπου και ανακοίνωσε πως «πετύχαμε τον
σκοπό μας». Η Χίλαρι Κλίντον, τότε υπουργός Εξωτερικών, το έθεσε πιο ωμά,
λέγοντας στους δημοσιογράφους «ήρθαμε, είδαμε, πέθανε…».
Την προηγούμενη άνοιξη, τότε που η Αμερική
αποφάσισε να συμμετάσχει στους αεροπορικούς βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, ο
Λευκός Οίκος είχε πει ότι δεν έχει ως στόχο του την αλλαγή καθεστώτος, και έτσι
πείστηκε η Ρωσία να μην ασκήσει βέτο στην απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας που
εξουσιοδοτούσε το ΝΑΤΟ να προστατέψει τους πολίτες της Λιβύης από τον ηγέτη
τους «με κάθε μέσο»…
Η Ρωσία εξεμάνη τελικά, αλλά σύμφωνα με τον Ομπάμα:
«Έχοντας να αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο μαζικών θηριωδιών, και υπακούοντας
στο κάλεσμα του λαού της Λιβύης, οι ΗΠΑ και οι φίλοι σύμμαχοί της σταματήσαμε
τον Καντάφι». Συνέχισε λέγοντας πως ο ρόλος της Αμερικής έληξε, και οι Λίβυοι
είναι πλέον ελεύθεροι να εγκαταστήσουν μια πλήρη δημοκρατία.
Πρόσθεσε επίσης πως «όλα αυτά συμβαίνουν σε μια
εποχή όπου η αμερικανική ηγεσία ενισχύεται σε παγκόσμιο επίπεδο… εξαφανίσαμε
τους αρχηγούς της Αλ Κάιντα, κερδίζουμε τον πόλεμο στο Ιράκ, και ξεκινήσαμε την
μετάβαση στο Αφγανιστάν».
Τέσσερα χρόνια μετά, η Λιβύη είναι μια
ερειπωμένη χώρα πνιγμένη στον πόλεμο. Ένα πολύ άσχημο αποτέλεσμα, με τον Ομπάμα
να επανεκλέγεται έχοντας υποσχεθεί πως θα αποσύρει την Αμερική από τον πόλεμο
που βρήκε στο Ιράκ, και πως θα αποφύγει παρόμοιες περιπέτειες αλλού.
Την περασμένη Δευτέρα, μιλώντας στην Γενική
Συνέλευση του ΟΗΕ, ο Αμερικανός πρόεδρος παραδέχτηκε ότι το παράδειγμα της
Λιβύης είναι εξίσου σοβαρό με εκείνο του Ιράκ, και βοηθάει στην αποφυγή
περαιτέρω επιβολής της τάξης στο εξωτερικό από πλευράς ΗΠΑ. Εμμένει όμως στην
άποψη ότι η ανατροπή του Καντάφι ήταν μια σωστή απόφαση, απλά διδάχτηκε πλέον
ότι στο μέλλον οποιαδήποτε τέτοια δράση χρειάζεται να συνοδεύεται από κάποιο
σχέδιο κάλυψης του κενού, μετά την νίκη.
Στην ομιλία του στον ΟΗΕ, ο Ομπάμα σημείωσε ότι
η δέσμευση της Αμερικής να επιβάλλει την παγκόσμια τάξη δοκιμάζεται στην Συρία,
η οποία είναι παγιδευμένη μεταξύ του προέδρου Άσαντ «που σφάζει χιλιάδες
πολιτών του», και του Ισλαμικού Κράτους που «αποκεφαλίζει αιχμαλώτους, σκοτώνει αθώους, και σκλαβώνει τις γυναίκες». Όπως και
να έχει, είπε ο πρόεδρος, έχουμε να κάνουμε με μια «επίθεση κατά της
ανθρωπότητας».
Για αυτό και επιμένει σε δυο σαφείς στάσεις στη
Συρία τα τελευταία τέσσερα χρόνια: Ότι ο Άσαντ πρέπει να φύγει, και ότι δεν
μπορεί να γίνει ανεκτή η δράση της ISIS.
Ο Βλάντιμιρ Πούτιν, που έφτασε στον ΟΗΕ θέλοντας
να περιγράψει τις ΗΠΑ ως έναν παγκόσμιο τραμπούκο, δεν είχε σκοπό να
επιτρέψει στον Ομπάμα να πετύχει τον
σκοπό του.
Στην ομιλία του, που ακολούθησε εκείνη του Αμερικανού
προέδρου, ο Ρώσος ηγέτης ανέφερε πως μετά τον ψυχρό πόλεμο και την 9/11, η
Αμερική ακολουθεί μια κλίση στήριξης δημοκρατικών επαναστάσεων. Αυτό του
θυμίζει, είπε, συγκεκριμένα επεισόδια από την εποχή της ΕΣΣΔ, όταν οι απόπειρες
για αλλαγή καθεστώτος μέσα σε ξένες χώρες, βασισμένες σε ιδεολογικές
προτιμήσεις, συχνά οδηγούσαν σε τραγικές συνέπειες και σε υποβάθμιση αντί για
πρόοδο.
Συνέχισε λέγοντας πως στη Μέση Ανατολή και στη
Βόρεια Αφρική (εννοώντας το Ιράκ και την Λιβύη), η επιθετική εξωτερική
παρεμβατικότητα είχε ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καταστροφή των εθνικών
θεσμών, φέρνοντας βία, φτώχια, και κοινωνική δυστυχία… ένα κλίμα μέσα στο οποίο
κανείς δεν δίνει σημασία στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Αντί λοιπόν για δημοκρατία, το κενό καλύφτηκε
από αιματοχυσία, και φανατισμό, με την ISIS να αποτελεί σήμερα την μεγαλύτερη
απειλή για την παγκόσμια τάξη, μια απειλή που γεννήθηκε μέσα από τα ερείπια που
άφησε πίσω της η ανεξέλεγκτη αμερικανική ισχύς.
Η επιθετική παρεμβατικότητα του Πούτιν στην
Κριμαία και στην Ουκρανία, του έχει κοστίσει ακριβά σε διεθνές επίπεδο, έχοντας
κερδίσει τον χαρακτηρισμό του σκληρού και κυνικού πολιτικού.
Παρόλα αυτά, όπως είπε: «Δεν μπορώ παρά να
ρωτήσω όλους αυτούς που προκάλεσαν αυτή την κατάσταση: Καταλάβατε τι κάνατε;».
Δεν περιμένει απάντηση, είπε, αλλά ξεκαθάρισε
ότι στο ζήτημα της Συρίας «είναι λάθος να μην συνεργαστούμε με την κυβέρνηση
και τον στρατό της, που πολεμάνε με γενναιότητα την τρομοκρατία».
Στη συνέχεια κατακεραύνωσε την κυβέρνηση Ομπάμα
που απέτυχε να οργανώσει μια ανεξάρτητη δημοκρατική συριακή στρατιωτική
αντίσταση, λέγοντας πως όλοι θα πρέπει να παραδεχτούν ότι μόνο ο στρατός του
Άσαντ μαζί με τους Κούρδους πολεμάνε το Ισλαμικό Κράτος και τους υπόλοιπους
τρομοκράτες της Συρίας.
Μάλιστα, άφησε να εννοηθεί ότι οι Αμερικάνοι
συνεργάζονται με κάποιες τρομοκρατικές ομάδες, προειδοποιώντας πως αυτές «είναι
εξίσου πονηρές με εσάς, και κανείς δεν ξέρει ποιος χειραγωγεί ποιον…».
Η συνάντηση Ομπάμα - Πούτιν χαρακτηρίστηκε ως
μονομαχία, και οι ομιλίες τους είχαν πολλές κρυφές ατζέντες. Παρόλη όμως την
εμφανή διαφωνία, φάνηκε και μια υποβόσκουσα συναίνεση στο ζήτημα της Συρίας: Ο
Πούτιν ήθελε να επιβεβαιώσει τη ρωσική θέση ως «παίκτης» στην Μ. Ανατολή, με
τον Ομπάμα να μην αντιδρά.
Ο Αμερικανός πρόεδρος προτιμάει να πληρώσει το
κόστος του να έχει κάνει λίγα πράγματα στη Συρία, παρά του να έχει κάνει πολλά.
Θα μπορούσε κανείς να τον κατηγορήσει γι αυτό, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τι
συνέβη στο Ιράκ και στη Λιβύη, ενώ μόλις πριν από λίγες μέρες οι Ταλιμπάν
κατέλαβαν μια μεγάλη πόλη στο Αφγανιστάν για πρώτη φορά από τότε που οι ΗΠΑ
εγκατέστησαν το παρόν καθεστώς στη χώρα, εδώ και 14 χρόνια!
Όπως ανακοίνωσε ο Ομπάμα, οι ΗΠΑ είναι έτοιμες
να θέσουν ως προτεραιότητα την αντιμετώπιση της ISIS, συνεργαζόμενες γι αυτό με
το Ιράν και την Ρωσία, αρκεί οι χώρες αυτές να βοηθήσουν στην απομάκρυνση του
Άσαντ.
Αυτό αποτελεί μια μικρή μόνο παραχώρηση, και
αναρωτιέται κανείς γιατί κάτι τέτοιο δεν προσφέρθηκε πιο πριν, χωρίς να
χρειαστεί να χαθούν πάνω από 200.000 ζωές Σύρων. Την αμέσως επόμενη μέρα,
ρωσικά αεροσκάφη ξεκίνησαν να βομβαρδίζουν στόχους γύρω από την Συρία, με τους
θανάτους να αυξάνονται και πάλι…
Απόδοση: S.A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου