Μας πήραν στο λαιμό τους οι όψιμοι κομμΟνιστές…

Μετά από τόσα χρόνια κρίσης, λιτότητας, και μνημονίων, και αφού τα έχουμε δει (σχεδόν) όλα, αφού ήρθαν τα πάνω κάτω, και σημειώθηκαν τεκτονικές ανακατατάξεις σε πολιτικό, κοινωνικό, και πάνω απ όλα οικονομικό επίπεδο, η μεγαλύτερη απορία που έχω και μου τρυπάει τα μηνίγγια είναι η εξής: Πως γίνεται και ένας τόσο καλομαθημένος λαός, που τις τελευταίες δεκαετίες κιότεψε πραγματικά, να αποφάσισε στα ύστερά του να ψηφίσει κομμουνισμό; Διότι, ας μη γελιόμαστε, ο Σύριζας ήταν, και δεν το έκρυβε, ένα συνονθύλευμα ακροαριστερών συνιστωσών τύπου Ρόζα, που ήταν βουτηγμένος σε αναχρονιστικές αγκυλώσεις και ιδεοληψίες.

Αριστερή ελευθερία....

Τι έγινε λοιπόν, και ένας λαός μαθημένος στην (τεχνητή) ευμάρεια, με τις Καγιέν και τα Κοχίμπας του, με τα φαντεζί τηλεοπτικά σόου τύπου Τσάο Αντένα, με τα πρώτα τραπέζια πίστα και τα σκυλάδικα να λειτουργούν καθ εκάστην, με τα διακοποδάνεια, και τα καζίνο του… ένας λαός όπου και η τελευταία κυρά Σούλα είχε πάει για μπάνια στο Μπαλί… πως γίνεται και ξαφνικά, εν έτει 2015 να αποφάσισε να πορευτεί αριστερά; Ακολουθώντας και αγκαλιάζοντας μια ιδεολογία που στον υπόλοιπο κόσμο χρεοκόπησε προ πολλού, και που ακόμη και στα άλλοτε προπύργια της (ΕΣΣΔ, Αν. Ευρώπη, κλπ) αποκηρύχθηκε μετά βδελυγμίας;

Τι συνέβη άραγε; Και μη μου πείτε πως η κρίση φταίει γι αυτήν την απρόσμενη μετάλλαξη, ή ότι φταίει το όλο μεταπολιτευτικό κλίμα και η «ηθική» ή πολιτισμική κυριαρχία της αριστεράς… τα έχω ξανακούσει και δεν πείθομαι. Διότι όταν τα παλιά καλά χρόνια προσπαθούσα ο έρμος να μιλήσω σε κάποιον νεοέλληνα συμπατριώτη μου για τον Τρότσκι, τον Τσε, τον Μπουχάριν και άλλα τέτοια κουφά, εισέπραττα απαξίωση και λοιδορίες. Ακόμη θυμάμαι τον φίλο μου τον Αναστάση, πετυχημένο μεταφορέα στο επάγγελμα, να μου απαντά με μπρίο: «Ποιος είναι αυτός ο Τρότσκις ρε; Πόσα βγάζει τον μήνα; Φέρτον εδώ να του εξηγήσω το όνειρο»… Και άλλα τέτοια πολλά. Συνεπώς, ότι και να λέμε, ο μέσος νεοέλληνας των τελευταίων δεκαετιών, ασχέτως βιωμάτων των γονιών του, ασχέτως της επικρατούσας αριστερής κουλτούρας σε καλλιτεχνικό, πανεπιστημιακό, ακόμη και σε δημοσιογραφικό επίπεδο, κάθε άλλο παρά αριστερός ήταν, αφού όντας χωμένος μέχρι τα μπούνια στον καταναλωτισμό και στην «ευμάρεια», την αριστερά την θεωρούσε το λιγότερο… irrelevant. Kαι όμως! Χρειάστηκαν μερικά μόνο χαστούκια από τους εταίρους μας, και ξαφνικά ο Μπίλυ Μπο έγινε Τσε Γκεβάρα, η Μερόπη έγινε Ρόζα Λούξεμπουργκ, και ένας ολόκληρος τρυφηλός λαός ανέβηκε στα κάγκελα ανεμίζοντας κόκκινες παντιέρες και επαναστατικά φλάμπουρα. Ακόμη και η Αντζι Σαμίου δηλώνει πασιονάρια!

Και να’ ταν μόνο αυτό; Στη συνέχεια ο λαός αυτός ψήφισε κομμουνισμό, βγάζοντας στην ουσία τα μάτια του με τα ίδια το τα χέρια. Πόσοι άραγε από όλους εκείνους που συντάχθηκαν με τον Αλέξη και τις συνιστώσες του γνωρίζουν τα βασικά περί κομμουνισμού; Πόσοι γνωρίζουν ποιους και τι ψήφισαν;

Γνωρίζουν όλοι αυτοί οι «δημοκράτες» ότι στα κομμουνιστικά καθεστώτα, αυτά που ονειρεύονται οι Καρανίκες, εκτός από τις καθημερινές ουρές για ένα γάλα εβαπορέ, απαγορεύονταν δια ροπάλου οποιαδήποτε αντίθετη άποψη;

Ότι απαγορεύονταν τα κόμματα, οι εφημερίδες, και γενικά η πολυφωνία;

Ότι απαγορεύονταν η απεργία (και η ανεργία);

Ότι όποιος ξέφευγε από την επίσημη γραμμή βρίσκονταν την άλλη μέρα στη Σιβηρία να σκάβει για αλάτι;

Γνωρίζουν οι δημόσιοι υπάλληλοι που αγκάλιασαν τον Σύριζα, τι γνώμη είχε γι αυτούς ο ίδιος ο Μαρξ; Παράσιτα της κοινωνίας τους ανέβαζε, εχθρούς του προλεταριάτου τους κατέβαζε (διαβάστε το έργο του Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, και θα καταλάβετε). 

Γνωρίζουν οι περήφανοι αγρότες, αυτοί που ανέβαζαν τον Αλέξη πάνω στα τρακτέρ, τι έπαθαν οι «συνάδελφοί» τους επί Λένιν και επί Στάλιν; Ακόμη και για τους λαθρομετανάστες της εποχής του (λίγοι βέβαια) είχε γράψει ο Μαρξ, κατηγορώντας τους ως εργαλεία του κεφαλαίου, αφού με την μαύρη εργασία κλέβουν το δίκαιο μεροκάματο του προλετάριου. Για να μην αναφερθώ στο πως φέρονταν τα κομμουνιστικά καθεστώτα στους διάφορους παραβατικούς. Εκεί λοιπόν δεν υπήρχαν μπαχαλάκηδες, ούτε αντιεξουσιαστές να καίνε και να ρημάζουν στο όνομα της αριστεράς. Εκεί η αριστερά έκοβε κεφάλια σε όποιον αντιδρούσε. Εκεί, αν ανέβαινε με την ντουντούκα της η Ζωζώ σε κανένα κάγκελο, την άλλη μέρα θα ήταν έγκλειστη σε δωμάτιο με λαστιχένιους τοίχους, υπό την επήρεια ψυχοφαρμάκων, μεσοτοιχία με τον βαλέ της τον Τσε Ντουντούκα (που χάθηκε αυτός;)

Γνωρίζουν όλοι αυτοί οι αστοιχείωτοι που μας πήραν στο λαιμό τους, και ψήφισαν Αλέξη για να καταργήσει τους φόρους και τα διόδια ότι αριστερά, σοσιαλισμός, κομμουνισμός, σημαίνουν ακόμη περισσότερους φόρους;

Οπότε γιατί διαμαρτύρονται τώρα; Αν δεν θέλουν φόρους ας ψηφίσουν Μάνο ή Τζήμερο, τόσο απλά… Όχι τον Κουράκη και τον Πάντζα.

Εν ολίγοις, ο κομμουνισμός όπου εφαρμόσθηκε εφαρμόσθηκε σκληρά, με αυστηρότητα και με στυγνή απόλυτη πειθαρχία, και βέβαια απέτυχε, διότι το μόνο που κατάφερε ήταν να εξαθλιωθούν οι πολίτες, και να ζουν ζωή χαρισάμενη τα κομματόσκυλα της καθεστωτικής νομενκλατούρας (διαβάστε το βιβλίο του Μίλοβαν Τζίλας Η Νέα Τάξη). Γι αυτό και εξαφανίστηκε από παντού, ακόμη και από την Κίνα, ενώ κάθε μέρα που περνάει εξαφανίζεται και από την Κούβα. Και στο τέλος οι μόνοι φάροι της αριστερής ελπίδας που θα μείνουν στον κόσμο θα είναι η Βόρειος Κορέα, η Βενεζουέλα του Μαδούρο, και η δική μας μπανανία του Αλέξη και της γιδοβασίλαινας. Και όλα αυτά διότι κάποιοι (ουκ ολίγοι) στήριξαν κι ακόμη σιγοντάρουν τον Τσε Παπάρα…

Βέβαια να τους θυμίσω και πάλι, ότι όπως στα ΑΤΜ σήμερα, έτσι και στα συσσίτια αύριο, δεν θα έχουν προτεραιότητα οι ψηφοφόροι του Σύριζα. Όλοι μαζί στο ίδιο καζάνι με τα ίδια σκατά θα βουτήξουμε, χάρη στην «πολιτική σωφροσύνη» τους.

Αυτά λουζόμαστε δυστυχώς…

Strange Attractor

ΥΓ- Κατηγορούν κάποιοι τον Σαμαρά διότι δεν παρέδωσε ως έπρεπε το Μαξίμου στον Αλέξη… Να δούμε και τον Αλέξη, αν θα το παραδώσει όπως πρέπει στον … Σώρρα.