Μερικές σκληρές αλήθειες....

Ένα από αυτά τα πράγματα που πάντα με ενοχλούσαν, είναι η γκρίνια πολλών για τα στραβά του συστήματος, της οικονομίας, αλλά και της δημοκρατίας μας.

Κυρίως η γκρίνια για τα οικονομικά ζητήματα, τις αδικίες, κλπ.

Έτσι, όταν γκρινιάζουμε (στα καφενεία) είμαστε όλοι εν δυνάμει Μπολσεβίκοι, καταγγέλλοντας τους πλουτοκράτες, τους τραπεζίτες, και γενικά το «σύστημα».

Όταν όμως τρέχουμε στις κάλπες, ξεχνάμε την επαναστατικότητα μας και ρίχνουμε το κουκί μας σε αστικά κόμματα, διαιωνίζοντας έτσι τον καπιταλισμό, που κατά τα άλλα … μας ενοχλεί σφόδρα.

 

Αν μιλήσουμε για πορείες, διαδηλώσεις, συμμετοχή σε απεργιακές κινητοποιήσεις, κλπ. εκεί τα πράγματα χειροτερεύουν, αφού οι περισσότεροι αφήνουμε τους λίγους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Παράλληλα, όλοι θέλουμε κοινωνικό κράτος, όλοι θέλουμε δωρεάν και δημόσια υγεία και παιδεία, αλλά δεν θέλουμε να πληρώνουμε φόρους!

Είμαστε δηλαδή κομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες, και συντηρητικοί ταυτόχρονα.

Για αυτό και έχουμε τα χάλια μας ως χώρα, και ως οικονομία.

Επειδή δεν ξέρουμε ακόμη τι είμαστε και τι θέλουμε.

Θα παραθέσω όμως μερικές στυγνές αλήθειες, που  όλοι θα πρέπει να θυμόμαστε, και που  ίσως να δυσαρεστήσουν τους «δεξιούς» φίλους μου.

Πρώτον, στον καπιταλισμό, μόνο το χρήμα έχει αξία.

Τα υπόλοιπα όλα έχουν αξία μόνο στο βαθμό που μπορούν να εξαργυρωθούν, ή να δημιουργήσουν χρήμα. Σε αυτά συμπεριλαμβάνεται η εργασία, τα διάφορα αγαθά, τα προϊόντα, και η ιδιοκτησία.

Ότι δεν μπορεί να μετατραπεί σε χρήμα, δεν έχει καμία αξία και άρα καταργείται. Αυτό ισχύει και για τους ανθρώπους.

Τα κέρδη είναι πολύ πιο σημαντικά από ότι η ασφάλεια στον εργασιακό χώρο ή το οικοσύστημα.

Δεύτερον, ο σκοπός του καπιταλισμού είναι να μεταφερθούν όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα στο ανώτερο 10% της κοινωνίας, από αυτούς που δεν βρίσκονται, ούτε πρόκειται ποτέ να βρεθούν σε αυτό το 10%.

Οι πλούσιοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν πλουτίζουν από τη δική τους παραγωγική εργασία. Αντιθέτως, αρπάζουν όσα μπορούν από τη παραγωγική εργασία άλλων. Οι καπιταλιστές μάλιστα, θεωρούν ότι δικαιούνται αυτόν τον πλούτο, άσχετα αν δεν έκαναν τίποτα για να τον αποκτήσουν.

Η παρανομία για τις πλούσιες ελίτ είναι άνευ σημασίας, και χωρίς επιπτώσεις. Ακόμη και αν κάτι είναι τυπικά παράνομο, παύει να είναι εφόσον δεν διώκεται. Άρα είναι ντε φάκτο νόμιμο. 

Οι κυβερνήσεις λειτουργούν είτε για τους λαούς, είτε για τους πλούσιους. Δεν μπορούν να λειτουργήσουν και για τους δυο.

Σε σχεδόν κάθε δυτική κοινωνία, οι πολύ πλούσιοι (άτομα και επιχειρήσεις) έχουν τον έλεγχο των κυβερνήσεων, σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό.

Στη περίπτωση της αμερικανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης, ό έλεγχος που της ασκείται από πλευράς πλουσίων είναι ολικός (100%).

Μόλις οι προνομιούχοι μιας χώρας αποκτήσουν τον έλεγχο της κυβέρνησης, μπορούν να περάσουν ότι νόμους θέλουν, ακόμη και αυτούς που νομιμοποιούν αναδρομικά τα εγκλήματά τους.

Άρα, εφόσον όλα αυτά ισχύουν, και εμείς συνεχίζουμε να ψηφίζουμε αστικά κόμματα, γκρινιάζοντας παράλληλα για τις «οικονομικές αδικίες» και το άτιμο το κεφάλαιο «που μας πατάει κάτω», τότε είμαστε απλά υποκριτές, που δεν μας βολεύει το σύστημα, όσο είμαστε στην απ’ έξω, αλλά το θέλουμε να υπάρχει με την ελπίδα ότι κάποτε ίσως καταφέρουμε και εμείς να μπούμε στην μειοψηφική ελίτ, και να … γουστάρουμε.

Πέραν των παραπάνω,  η τελευταία μοδάτη επιχειρηματολογία, ότι δεν υπάρχουν χρήματα πλέον για κοινωνικά προγράμματα, είναι ψέμα.

Για παράδειγμα στις ΗΠΑ, οι μεγάλες επιχειρήσεις διαθέτουν τρισεκατομμύρια σε ρευστό, αλλά δεν τα εκμεταλλεύονται στην αύξηση της απασχόλησης, με την δικαιολογία ότι υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα στην αγορά.

Με απλά λόγια, η οικονομική ελίτ της Αμερικής εκβιάζει τον λαό, έτσι ώστε να περάσει σε χρόνο ρεκόρ ότι μέτρο χρειάζεται για να εξαφανιστούν οι οικονομικές και κοινωνικές κατακτήσεις που πήραν έναν σχεδόν αιώνα λαϊκών αγώνων για να καθιερωθούν.

Την ώρα λοιπόν που η Αμερική αντιμετωπίζει τον περίφημο «δημοσιονομικό γκρεμό», δισεκατομμύρια δαπανώνται σε πολέμους στην Κεντρική Ασία, στην Μέση Ανατολή, και στην Βόρειο Αφρική, ενώ τα κέρδη των προνομιούχων του 1% συνεχίζουν αμείωτα, παρά την «κρίση» και τη «ύφεση».

Στην Αμερική, που αποτελεί το προπύργιο της καπιταλιστικής οικονομικής ιδεολογίας, ο πλούτος των ελίτ είναι δεδομένος, και δεν πρόκειται ποτέ να αμφισβητηθεί.

Όλο το βάρος του δημοσίου και εξωτερικού χρέους, της λιτότητας, κλπ θα πρέπει να το επωμιστεί ο απλός λαός.

Παράλληλα, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται ποτέ, ότι και να γίνει, να μειωθούν οι στρατιωτικές δαπάνες, οι οποίες και συντηρούν το όλο αμερικανικό οικοδόμημα. Άσχετα αν ο απλός λαός υποφέρει από ανεργία, και λιτότητα.

Τα ελλείμματα, τα χρέη, η ανεργία, και γενικά η παγκόσμια κρίση, οφείλονται εν πολλοίς στις εγγενείς αδυναμίες του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο έχουμε, και το οποίο διατηρούμε δια της ψήφου μας, αλλά και της στάσης μας.

Άρα το μόνο θέμα που τίθεται είναι ποια τάξη θα πληρώσει τις συνέπειες.

Η εργατική μέσα από την περαιτέρω εξαθλίωσή της, ή η άρχουσα, απεμπολώντας τον σφιχτό έλεγχο που διατηρεί στην οικονομία και στην κοινωνία;

Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι δικαιούνται εργασία, υγεία, παιδεία, στέγη, κλπ. Όλα αυτά όμως είναι ασύμβατα με τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ.

Ή οι  πλούσιοι θα συνεχίζουν την εκμετάλλευση αυξάνοντας τα πλούτη τους, ή οι λαοί θα αποκτήσουν το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή. Και τα δυο (πλέον) δεν μπορούν να συνυπάρχουν.

Και όπως είχε πει ο Μαρξ, μεταξύ δύο ίσων δικαιωμάτων, η βία είναι αυτή που αποφασίζει.

Ας ελπίσουμε πως δεν θα χρειαστεί βία για να βγούμε από τα σημερινά αδιέξοδα, όπου οι κοινωνικές ανάγκες συγκρούονται μετωπικά με τα ιδιωτικά κέρδη.

Strange Attractor

με στοιχεία από το Global Research, κ.ά.