Τα 3 χρόνια του πηγαιμού

Κανείς δε φανταζόταν εκείνη την τελευταία Κυριακή του Νοέμβρη του 2009, όταν ο Σαμαράς έμπαινε στη Ρηγίλλης ως αρχηγός του κόμματος στο οποίο ανδρώθηκε πολιτικά, για κάποιους πολλά χρόνια αργότερα από ότι του άξιζε, την πορεία που θα ακολουθούσε τα επόμενα τρία χρόνια.

Όχι φυσικά γιατί δεν τον θεωρούσαμε πραγματικό φορέα ελπίδες, ούτε, αυτό κι αν εννοείται, γιατί υιοθετούμε τις ιαχές του λόμπι της δραχμής που βγάζει τα πιο βρωμερά του αλλά κύκνεια άσματα αυτές τις μέρες.

Αλλά γιατί κανείς δεν περίμενε πως η διακυβέρνηση ΓΑΠ θα μας οδηγούσε τόσο κοντά στον όλεθρο. Και γιατί κανείς δεν περίμενε πως ο πολιτικός αυτοχειριασμός του νεοέλληνα θα τον οδηγούσε στις αγκάλες κάθε σάπιου και δυσώδους πολιτικού μορφώματος, από τους ανεύθυνους διεθνιστίσκους του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούν να κρύψουν την πολυετή σίτιση τους από τον δημόσιο κορβανά, στους αναπαλαιωμένους με σκουπίδια γλάρους του Καμμένου, έως τους φασίστες της Χρυσής αυγής.

Και πριν αρχίσουν τα γνωστά μίσθαρνα του διαδικτύου να μιλάνε για αγιογραφίες, λανθασμένες επιλογές, παραλείψεις, επικοινωνιακή απειρία, ατολμία, ναι, πολλά από αυτά θα μπορούσαν να βρουν μια χαραμάδα να τρυπώσουν στο χαρακτηρισμό της πορείας του Αντώνη Σαμαρά στο πηδάλιο της φιλελεύθερης παράταξης αυτά τα τρία χρόνια. Αυτό όμως που ξεχνάνε πολλοί είναι πως πολλά από αυτά για τα οποία τον κατηγορούν (αντιμνημονιακή στάση, στήριξη κυβέρνησης Παπαδήμου, PSI και λοιπά) δε θα μάθουμε ποτέ αν ΟΝΤΩΣ ήταν λάθη, γιατί κανείς δεν μπορούσε και δεν μπορεί να ξέρει ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα διαφορετικής διαχείρισης και γενικότερης προσέγγισης.

Δε θα αναφερθούμε ιδιαίτερα στα εσωκομματικά. Τήρησε την ενότητα του κόμματος σε μια από τις χειρότερες στιγμές του από ιδρύσεώς του και δεν φοβήθηκε να συγκρουστεί με βαρονίες και δουκάτα, ποτέ όμως με ρεβανσιστική διάθεση ικανή να πληγώσει το κόμμα. Όταν χρειάστηκε έκανε τα κατάλληλα ανοίγματα και έφερε την Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση, έστω σε αυτήν την ευαίσθητη ισορροπία, όταν όλοι την θεωρούσαν καμένο χαρτί σε ένα πολιτικό περιβάλλον πιο ρευστό και από την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό στο οποίο θέλω να αναφερθώ εκτενώς είναι το μεγάλο παιχνίδι. Η διεθνής σκακιέρα. Αυτό που εν τέλει ήταν το διακύβευμα των τελευταίων μηνών, άνω του χρόνου, όταν το καλοκαίρι του 2011 η κυβέρνηση ΓΑΠ είχε αποδείξει πλέον περίτρανα την ανικανότητά της και τον κίνδυνο στον οποίον είχε θέσει τη χώρα. Και το διακύβευμα αυτό ήταν η ίδια η ύπαρξη της χώρας μας, εν μέσω ενός υφέρποντος παγκόσμιου οικονομικού πολέμου, δια της συμμετοχής της στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι ως μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας.

Προφανώς και ο κάθε πολίτης που είδε τη λαίλαπα των κηπουρών του ΓΑΠ να πετσοκόβει, αντί για το... γκαζόν, τα εισοδήματά του είναι ζαλισμένος. Και δε βλέπει Ιθάκη στον ορίζοντα. Όχι γιατί αυτή δεν υπάρχει. Ούτε γιατί, εντέλει, ο καπετάνιος δεν είναι ικανός. Αλλά γιατί ο προηγούμενος εκλεγμένος πήγαινε το καράβι από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη και από τους Κύκλωπες στους Λαιστρυγόνες. Και οι Σειρήνες πλέον του πολιτικού ξεπεσμού και της λεβεντομαλακίασης του λόμπι της δραχμής, με τον δήθεν πατριωτισμό από τη μία και τις εύκολες λύσεις από την άλλη, ηχούν πολύ γλυκά. Και που να βρεις κερί για 11 κατόμυρα νοματαίους.

Προφανώς δεν μπορούμε να περιμένουμε από τον κάθε νεοέλληνα που ανεβάζει στο facebook φωτογραφίες από τις διακοπές του και μετά παραπονιέται ότι ο Σαμαράς τον κατέστρεψε να κινήσει την οποιαδήποτε ρανίδα φαιάς ουσίας και να σκεφτεί την big picture που λένε και οι φίλες μας οι Άγγλοι. Ούτε από την κάθε πιτσιρίκα που μόλις στεγνώσαν τα μανό στο νύχι κάνει πολιτικό σχολιασμό επιπέδου σε τριτοκλασάτες σελίδες επανάστασης του καναπέ. Τα παραδείγματα πολλά. Όμως, από αυτούς τους πραγματικούς Έλληνες, που δίκαια αισθάνονται εξοργισμένοι και αδικημένοι, περιμένουμε πολλά.

Περιμένουμε να δουν τριγύρω τους. Να δουν μια χώρα που αν και ψυχορραγεί εδώ και πόσο καιρό, παραμένει ζωντανή. Να δουν μια χώρα που αν και έφτασε από κοιτίδα του πολιτισμού να γίνει ο περίγελος της οικουμένης, άρχισε πλέον να κοιτάζει στα ίσια τους εταίρους, φίλους και όχι τόσο. Και να μυρίσουν τον αέρα. Πίσω από τις φυλλάδες των εκδοτών, παλαιών και νεόκοπων. Πίσω από τα μίσθαρνα των συμφερόντων. Πίσω από τις ιαχές των προστατών των τραπεζών και των υποτακτικών της δραχμής. Πίσω από κάθε τι σκοτεινό και βρώμικο που πλέον μοιάζει εκδικητικά γοητευτικό. Να μυρίσουν το νόστο της Ιθάκης. Που μοιάζει πλέον πιο κοντά από ποτέ.

Έχουμε πολύ ταξίδι ακόμα μπροστά μας. Πολλές φουρτούνες. Λωτοφάγους και Κίρκες που θα κάνουν τα πάντα να μας ξωκοίλουν. Αλλά πλέον το σκαρί είναι μπανταρισμένο και η πλώρη δείχνει σωστά. Και για αυτό ευθύνεται μόνο ο Σαμαράς. Παρ' όλο που τον πετάξανε στη μέση του πελάγου, σε ακαθόριστη πορεία, με το σκάφος μισοναυαγισμένο. Για το αν θα φτάσουμε παραπέρα είναι θέμα των κωπηλατών. Ημών των ιδίων.

Να υπήρχε συντομότερος δρόμος? Να υπήρχε άλλη λύση? Να υπήρχε καλύτερη τακτική αυτά τα τρία χρόνια? Πιθανώς. Αλλά υπήρχαν και πολλοί χειρότεροι ατραποί. Μεγαλύτερα θηρία και συμφορές. Και υπάρχουν ακόμα τιμητές του χάους που θέλουν να μας πάνε πίσω στα ερείπια της Τροίας, αν δε μας βουλιάξουν καταμεσής του πελάου. Δεν είμαι μάντης να ορμηνεύσω τι θα μπορούσε να γίνει καλύτερο αυτά τα τρία χρόνια. Μπορώ όμως εύκολα να σκεφτώ πολλά από τα οποία γλιτώσαμε, ή έστω παλεύουμε πλέον σθεναρά να γλιτώσουμε.

Αυτά τα δύσκολα τρία χρόνια θα ακολουθήσουν αρκετά επίπονα και κουραστικά. Όμως πλέον ο πόνος θα είναι η ανταμοιβή που θα δώσουμε στη μοίρα για να μας πάει πίσω στα παλιά μας λημέρια. Αυτά της αξιοσύνης, της αξιοπρέπειας, της Ελλάδας. Και κάθε 29 Νοέμβρη θα έχουμε ραντεβού, για να βλέπουμε έναν χρόνο πίσω, αν ο καπετάνιος μας πήγε πιο κοντά στο "σπίτι" μας. Κοιτάω σήμερα έναν χρόνο πίσω. Κι εγώ απλά του χτυπάω φιλικά το χέρι στην πλάτη, του λέω καλό αντάμωμα του χρόνου και κατεβαίνω ξανά στα κουπιά.

TopGunZ