Έφοδος στον ουρανό… με τη ντουντούκα στον ώμο!

Ο εικονιζόμενος νεολαίος του ΣΥΡΙΖΑ, εκ των συλληφθέντων μετά τη χθεσινή εισβολή στο πολιτικό γραφείο του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, έχει παρατηρηθεί ότι είναι εκείνος ο οποίος, στις διάφορες δημόσιες εκδηλώσεις όπου συμμετέχει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, στηρίζει στον ώμο του την υπερμεγέθη ντουντούκα της βουλευτίνας.

Κατά συνέπειαν, φοβάμαι ότι από το ένα αυτί τουλάχιστον πρέπει να είναι κουφός, ο κακόμοιρος...

Η πρώτη  φορά που πρόσεξα τον αηδιαστικό αριστερίστικο μπακαλιάρο περί «εφόδου στον ουρανό» ήταν στην απολογία του τρομοκράτη Δ. Κουφοντίνα και, επομένως, δεν μου έμεινε απορία ως προς το νόημα που έδινε εκείνος στη φράση.

Προφανέστατα, για τον Κουφοντίνα και τη συμμορία του, «έφοδος στον ουρανό» σημαίνει παίρνω ένα όπλο και καθαρίζω όποιον δεν μου αρέσει για τις απόψεις του, τη δουλειά του, τη φάτσα του και ό,τι άλλο με απωθεί πάνω του. Αλλά για τη φοιτητική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ, που χρησιμοποιεί συχνά -για να μην πω κατά κόρον- τον ίδιο μπακαλιάρο, τι να σημαίνει;

Χθες η απορία μου λύθηκε.

Ο ουρανός προς τον οποίον ονειρεύονται την έφοδο είναι κάτι που πρέπει να μοιάζει αρκετά με το πολιτικό γραφείο του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, στον 7ο όροφο της οδού Γενναδίου 3, διότι μετά την εισβολή η οργάνωση εξέδωσε ανακοίνωση και εξήγησε ότι η γιούργια έγινε στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την «έφοδο στον ουρανό», με την οποία οι φοιτητές του ΣΥΡΙΖΑ απαντούν στο δόγμα «νόμος και τάξη» της κυβέρνησης.

Με άλλα λόγια, ήταν -τρόπον τινά- μια άσκηση, σαν αυτές που κάνουν στον στρατό, αλλά επαναστατικού χαρακτήρα.

Στην ίδια ανακοίνωση, η εισβολή χαρακτηρίζεται ειρηνική και συμβολική διαμαρτυρία, η δε επέμβαση της Αστυνομίας βάναυση, απρόκλητη, αισχρή και σφοδρή. Αποτελεί απόδειξη, όπως επισημαίνεται, της ύπαρξης εντός της Αστυνομίας «πλήρως εκφασισμένων θυλάκων».

Από κοντά και το γραφείο Τύπου του κόμματος, έσπευσε να αποφανθεί ότι η αντίδραση της Αστυνομίας, που προσήγαγε τους εισβολείς, συνιστά «ντροπή για μια ευρωπαϊκή Δημοκρατία», διότι τα παιδιά ασκούσαν «τα αυτονόητα δημοκρατικά δικαιώματά τους».

Ει μη τι άλλο, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει για ακόμη μία φορά την εκπληκτική άγνοιά του για οτιδήποτε βρίσκεται εκτός των ορίων του μικρόκοσμου που έχει φτιάξει σε αυτή τη χώρα η Αριστερά από τη Μεταπολίτευση και έπειτα.

Δεν γνωρίζω ευρωπαϊκή Δημοκρατία όπου νοείται ως δημοκρατικό δικαίωμα να μπουκάρεις στον ιδιωτικό χώρο του άλλου, να τον υποχρεώνεις να υφίσταται τις αγριοφωνάρες σου, να τον βρίζεις ως δολοφόνο, να ρυπαίνεις τον χώρο είτε γράφοντας συνθήματα με σπρέι είτε κολλώντας αυτοκόλλητα, και να μην είναι αυτονόητο ότι η Αστυνομία θα σε πάει σηκωτό στο κρατητήριο και την επομένη κατευθείαν στο δικαστήριο.

Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει ανοχή σε παρόμοια φαινόμενα· και είναι εξαιτίας της ανοχής αυτής που αποθρασύνονται διάφοροι οπαδοί της ήπιας και δήθεν καλής βίας, ώστε να φθάνουν μέχρι του σημείου να θεωρούν τον τραμπουκισμό δημοκρατικό δικαίωμα.
Οταν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης καλύπτει ευθέως και απεριφράστως τέτοιες μεθόδους τρομοκράτησης του πολιτικού αντιπάλου, τότε είναι λογικό να περιμένουμε ότι, αν γίνουν ποτέ κυβέρνηση, η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, εν είδει φρουρών της επανάστασης, θα έχει το δικαίωμα να επισκέπτεται όποιον δεν της αρέσει στο σπίτι του και να του «εξηγεί», με τον τρόπο της, τι πιστεύει γι’ αυτόν.

Από εκεί και πέρα, το στρατόπεδο πολιτικής διαπαιδαγώγησης θα είναι απλώς θέμα χρόνου...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή