Θα πάω κι εγώ αύριο να ψηφίσω…

Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο που είχε ανέβει εδώ την 21/11/15, λόγω επικαιρότητας.

Κάποτε,  επί της θλιβερής (για μένα τουλάχιστον) κυβέρνησης Μητσοτάκη, είχε υπουργοποιηθεί το ίνδαλμα της Αριστεράς (και όχι μόνο) ο Μίκης Θεοδωράκης, με αποτέλεσμα να του την πέσουν διάφοροι. Θυμάμαι μια απάντηση που είχε δώσει, η οποία τότε με εντυπωσίασε… ότι δηλαδή αυτός δεν άλλαξε ποτέ θέσεις. Τα κόμματα είναι αυτά που αλλάζουν, είπε,  και που σιγά σιγά ταυτίζονται με τις δικές του.

Έτσι συνέβη τα τελευταία χρόνια και με μένα, όταν με αφορμή την οικονομική κρίση, είχα την τύχη να είμαι από τους λίγους που είδαν  τα πράγματα όπως είναι και στην πραγματική τους διάσταση, και έτσι μπόρεσα να ξεφορτωθώ διάφορα κόμπλεξ και ιδεοληψίες που με συνόδευαν παιδιόθεν, καθότι πέρασα την εφηβεία μου στην εποχή της μεταπολίτευσης, τότε που αν δεν φορούσες στρατιωτικό τζάκετ, και δεν άκουγες αντάρτικα, όχι γκόμενα δεν μπορούσες να βγάλεις, αλλά ούτε στις πλατείες και στα νεανικά στέκια δεν μπορούσες να συχνάζεις, αφού θεωρούσουν ούφο…

Έτσι, αποφάσισα στα ύστερά μου να στηρίξω κι εγώ την Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, η οποία έδωσε τον μεγάλο αγώνα, παλεύοντας με τα ξένα και ντόπια θηρία μπας και συνέλθει κάποτε η χώρα. Με μεγάλο προσωπικό, οικογενειακό, κλπ κόστος, αφού με μίσησαν συγγενείς, συνάδελφοι,  και φίλοι, που προτίμησαν τον εύκολο αγαναΧτισμό παρά την δύσκολη λογική.

Στήριξα δηλαδή όσο μπορούσα τον  εργασιομανή Σαμαρά που εκτός από την Μέρκελ, και την τρόικα που είχε απέναντι, εκτός από το φίδι στον κόρφο του τον κυρ Φώτη, και τον πολύ Μπένι που είχε να αντιμετωπίσει δίπλα του, εκτός από τον αγριεμένο Σύριζα του Αλέξη και τους ψεκασμένους του συγκαμένου που τον είχαν στήσει στον τοίχο, είχε να παλέψει και με τα εσωκομματικά του θηρία, εκείνα που ποτέ δεν χώνεψαν το ότι έγινε αρχηγός αυτός που έριξε τον Μητσοτάκη.

Το διαπίστωσα τότε, και μάλιστα το είχα γράψει… ότι η ΝΔ έχει πιο πολλές συνιστώσες, πλην όμως άτυπες, απ όσες όλος μαζί ο Σύριζα. Καραμανλικοί, ντορικοί, κλπ.

Γι αυτό και τα δύσκολα εκείνα χρόνια που ο Σαμαράς ήταν πρωθυπουργός, ελάχιστοι ήταν οι νεοδημοκράτες που βγήκαν μπροστά να στηρίξουν το έργο του. Αντιθέτως, οι περισσότεροι λούφαζαν. Άσχετα αν σήμερα ξαναβγήκαν στην επιφάνεια προβάλλοντας τον αναμπάμ μπαμπαντάμ νεοδημοκρατισμό τους.

Τέλος πάντων, ποσώς με ενδιαφέρει, αφού προσωπικά ανέκαθεν είχα μια απέχθεια για τα κόμματα και δη τα κομματόσκυλα. Διότι στην Ελλάδα ειδικά, τα κόμματα είναι απλά ένα μέσο για κάποιον επιτήδειο να αλλάξει φορολογική κλίμακα (προς τα πάνω), και να αποκτήσει ταυτότητα, καλύπτοντας την ανεπάρκειά του μέσα από το μπούγιο. Να έχει δηλαδή στήριξη, άσχετα αν είναι τενεκές ξεγάνωτος.

Σήμερα όμως, στη φάση που βρισκόμαστε, ένα μόλις κλικ πριν την οριστική καταστροφή την οποία έφερε (μετ’ επαίνων) ο Αλέξης, η μόνη ελπίδα είναι να δυναμώσει η αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή η ΝΔ, μπας και μπορέσει επιτέλους να βάλει φρένο στην κατηφόρα. Αλλιώς, είπαμε: Φτώχια, δραχμή, και στο βάθος οι ουρακοτάγκοι της Χ.Α.

Γι αυτό και αποφάσισα να κάνω πέτρα την καρδιά, και να πάω αύριο  να γραφτώ στη ΝΔ, για να μπορέσω να ψηφίσω αυτόν τον οποίο θεωρώ τον καταλληλότερο για αρχηγό της. Αυτόν που ίσως μπορέσει να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε ο Σαμαράς, αλλά που δεν μπόρεσε να συνεχίσει αφού του έλαχε ο κυρ Φώτης ο ολίγιστος. Αυτόν που ίσως καταφέρει να μας γλιτώσει από το καρκίνωμα του τσιπρισμού. Και ποιος είναι αυτός;

Έχουμε λοιπόν και λέμε: Καλός χρυσός ο Μεϊμαράκης, μου αρέσει το απλό του το στυλ, αλλά δυστυχώς δεν κάνει, αφού για μένα είναι μια κλασική περίπτωση καριερίστα πολιτικού που εξελίχθηκε μέσα στους κομματικούς σωλήνες και που ανδρώθηκε μέσα από τους αναπόφευκτους  διαδρομισμούς, βυζαντινισμούς, κλπ. Όλα αυτά δηλαδή που σιχαίνομαι. Χώρια που δεν βρήκε να πει μια καλή κουβέντα για τις ηρωικές προσπάθειες του Σαμαρά… τουναντίον μάλιστα.

Για τον δε Τζιτζικώστα τι να πω; Μια από τα ίδια, πασπαλισμένα μάλιστα με ολίγη επιτηδευμένη πολιτική ορθότητα. Κάτι σαν τον Αβραμόπουλο δηλαδή, αλλά στο ακόμη πιο ξενέρωτο… στο πιο τίποτα. Λόγια, μεγαλοστομίες, γενικότητες, και από κει και πέρα ουσία μηδέν. Ένας κλασικός πολιτικός που ίσως να ταίριαζε σε άλλες εποχές, πιο αθώες και πιο ανώδυνες. Σήμερα όμως χρειαζόμαστε πολιτικούς ταλιμπάν, και τέτοιος δεν είναι. Χώρια του ότι αν και μόλις 37 χρονώ, εμένα μου θυμίζει παιδήλικα (νεόγερο) που γεννήθηκε 60χρονος, και που κοιμάται … με τα μανικετόκουμπά του.

Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη μιλάει δυστυχώς το επώνυμό του. Όσο καλός κι αν είναι, όσο μεταρρυθμιστής, όσο πετυχημένος, θα κουβαλάει πάνω του αυτό το όνομα, που πονηρά σκεφτόμενη η αδελφή του φρόντισε να το ξεφορτωθεί νωρίς, όταν αποφάσισε να κάνει πολιτική καριέρα. Διότι να θυμίσω, ως σχετικά παλιός, ότι μέχρι και που δολοφονήθηκε ο Παύλος Μπακογιάννης, την Ντόρα όλοι όσοι την ξέραμε την ξέραμε ως Ντόρα Μητσοτάκη…

Το όνομα του λοιπόν είναι το αρνητικό του σημείο. Όπως το αντίστοιχο του Καραμανλή (του μικρού) ήταν το αβαντάζ του. Καλός χρυσός ο Κυριάκος, αλλά μπρρρρ…. Δεν θα πάρω.

Και έτσι μένει ο Άδωνις. Αυτός που ήρθε από το πουθενά. Ο μόνος που δεν κατάγεται από πολιτικό τζάκι, ο μόνος που εργάστηκε στη ζωή του, και ο μόνος που τα λέει χύμα και τσεκουράτα, και που όσο κι αν αντιπαθεί κάποιος την στριγκιά του τη φωνή ή το όλο επαρμένο στυλ του, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι πάντα μα πάντα εκφράζει την απλή ξερή λογική. Εκφράζει το αυτονόητο, το οποίο ακριβώς επειδή είναι αυτονόητο τείνει να γίνει δυσνόητο σε όλους εκείνους που μάθανε να ακούνε παπαρολογίες και χάδια στα αυτιά τους.

Μιλάμε ότι ο Άδωνις μου θυμίζει στα πάνελ τον Χατζηπαναγή στο γήπεδο. Κάνει τα δύσκολα εύκολα, μπερδεύοντας τους αντιπάλους, που δεν ξέρουν από πού τους ήρθε. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ο Σύριζα είχε «εκδώσει» απαγορευτικό για τον Άδωνι, αρνούμενος να στείλει στελέχη του σε πάνελ όπου θα ήταν κι εκείνος παρών.

Ο Άδωνις λοιπόν, από τους ελάχιστους που έβαλαν πλάτη στον Σαμαρά, όχι μόνο είναι αποτελεσματικός, αλλά τα λέει και σωστά, τουλάχιστον για μένα. Όπως π.χ. στο μεταναστευτικό ζήτημα, που όταν τον ακούω αναρωτιέμαι μη τυχόν και υποκλέπτει το μυαλό μου… τόσο πολύ συμφωνώ μαζί του.

Για όλα αυτά λοιπόν, αύριο θα κάνω πέτρα την καρδιά και θα πάω να ψηφίσω για αρχηγό της ΝΔ.

Εξάλλου, πέρασαν δυο ολόκληροι μήνες χωρίς να δω κάλπη, και ήδη αισθάνομαι ένα σύνδρομο στέρησης…

Strange Attractor