To πιο ανατριχιαστικό κομμάτι της Ιστορίας για
μένα ήταν πάντα εκείνο το κομμάτι των άρχων του εικοστού αιώνα.
Τα Βαλκάνια μόλις είχαν απελευθερωθεί από τον
Οθωμανικό ζυγό και μια σειρά γεγονότα αποσταθεροποίησης, μέρα με τη μέρα,
σημειώνονταν στις εφημερίδες της εποχής, δείγματα μιας ρευστής εποχής, που
κάνεις δεν ήταν σίγουρος αλλά όλοι υποψιάζονταν που θα οδηγήσει.
Στο Μεγάλο Πόλεμο...
Διαβάζω από προχθές με τρόμο όσα συνέβησαν στο
γήπεδο του Βελιγραδίου, σε ένα σχολείο του Μαυροβουνίου, στα ελληνόφωνα χωριά
της Αλβανίας, στη Δερβίτσανη με συνθήματα του τύπου ‘’θα σας κάψουμε
Χριστιανοί’’.
Στην Αλβανία του Έντι Ράμα, που μέχρι πριν δυο
χρόνια θαυμάζαμε για το ανοιχτό του πνεύμα. Τις νύχτες τρόμου.
Ταυτόχρονα τα ακραία συνθήματα που πληθαίνουν
στους ελληνικούς τοίχους από ακραία εθνικιστικά στοιχεία, τα ελληνικά site των
άκρων που πολλαπλασιάζονται και απειλούν θεούς και δαίμονες με ανυπόγραφα
κείμενα, την επέλαση του Τζιχαντισμού στη γειτονιά.
Το τέλος των βεβαιοτήτων, όσων θεωρούσαμε
δεδομένα, των status quo, των συνόρων, της γειτονίας, του πολιτισμένου κόσμου.
Τα σκοτάδια, μόλις είκοσι χρόνια από τον πόλεμο
της Γιουγκοσλαβίας, που σκόρπισε ανείπωτο πόνο και πληγές, απλώνονται πάνω από
το Βαλκάνια και η Ευρώπη ανήμπορη να διαχειριστεί τις πολλαπλές της κρίσεις
παρακολουθεί απλά και αμήχανα.
Πριν μερικά χρόνια βρέθηκα στην Κροατία. Μου
έδειχναν ένα κτίριο στο Ντουμπρόβνικ, κανείς δεν είχε αφαιρέσει τις σφαίρες του
πόλεμου του ΄90 από την πρόσοψη του.
Για να θυμόμαστε μου είχε πει η γυναίκα που με
ξεναγούσε.
Για να μην το επαναλάβουμε.
Η μνήμη όμως είναι ασθενής και σε καιρούς
ρευστούς επιλεκτικά επιλέγει τι θα θυμηθεί και τι θα ξεχάσει.
Τα Βαλκάνια αποτέλεσαν πάντα την πυριτιδαποθήκη
της Ευρώπης.
Τη σπίθα του ολοκαυτώματος.
Και σε εποχές σαν τη σημερινή που η ψυχραιμία
έχει πάει περίπατο οι τελευταίες μέρες μοιάζουν με τις πρόβες τζενεράλε του
θεάτρου.
Για την αυλαία που θα έρθει σε λίγο.
Γιώργος Τούλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου