Τι να τους κάνεις τους εχθρούς, όταν έχεις τέτοιους φίλους;

 Για ένα κράτος που υποτίθεται πως αποτελεί ένα από τους πυλώνες του ΝΑΤΟ, η Τουρκία έχει έναν περίεργο τρόπο να δείχνει την αφοσίωσή της στους φίλους και συμμάχους, όταν την έχουν ανάγκη.

Η υποστήριξη της Άγκυρας είναι απαραίτητη για τη Δύση στη μάχη εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, που προσπαθεί να κυριαρχήσει στη Συρία και στο Ιράκ.

Και όμως… αντί να βοηθήσει τους συμμάχους της η Τουρκία κάνει ότι μπορεί για να υπονομεύσει τη διεθνή προσπάθεια εναντίον της απειλής του Χαλιφάτου.

Μια εκστρατεία που οι πολιτικοί και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού προειδοποιούν ότι θα διαρκέσει χρόνια…

Η πιο ενδεικτική εικόνα της αμφίθυμης προσέγγισης των Τούρκων είναι αυτή των τανκς του δεύτερου μεγαλύτερου στρατού του ΝΑΤΟ να κάθονταν ακίνητα και άπραγα την ώρα που οι τζιχαντιστές της ISIS αναρτούσαν την μαύρη τους σημαία στη συριακή πόλη Κομπάνι, μερικές μόνο εκατοντάδες μέτρα από τα τουρκικά σύνορα.

Με τους Κούρδους υπερασπιστές της πόλης να πολεμούν για την επιβίωσή τους, ακόμη και μια ελάχιστη βοήθεια από πλευράς των Τούρκων θα ήταν αρκετή για να ανακοπεί η προέλαση των τζιχαντιστών.

Αντί όμως η Τουρκία να βοηθήσει, έκλεισε τα σύνορα ώστε να μη μπορεί να περάσει η οποιαδήποτε βοήθεια προς τους Κούρδους.

Την ίδια αρνητική συμπεριφορά επέδειξε η Άγκυρα στα επανειλημμένα αιτήματα της Αμερικής να της επιτραπεί να διεξάγει αεροπορικές επιθέσεις εναντίον της ISIS από τουρκικές βάσεις.

Το αποτέλεσμα είναι οι Αμερικάνοι να δυσκολεύονται, επιχειρώντας από αεροπλανοφόρα στη Μεσόγειο, κάτι που μειώνει την δυνατότητά τους να αντιδρούν άμεσα στις συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες μάχης.

Η διστακτικότητα των Τούρκων να στηρίξουν στρατιωτικά την εκστρατεία εναντίον της ISIS βασίζεται σε δυο ζητήματα, που αμφότερα τοποθετούν την Άγκυρα σε κόντρα με τους σκοπούς των Νατοϊκών της συμμάχων.

Το πρώτο είναι ο στόχος της Τουρκίας να δει τον Άσαντ να ανατρέπεται και να αντικαθίσταται από μια ισλαμική κυβέρνηση που θα έχει τις ίδιες απόψεις με τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν.

Έως πέρσι αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα, αφού ο στόχος αυτός ήταν κοινός με την Βρετανία και τις ΗΠΑ. Όμως οι προτεραιότητες της Δύσης μεταβλήθηκαν δραματικά από τον Αύγουστο του 2013 όταν ο Ομπάμα και ο Κάμερον απέτυχαν να συσπειρώσουν τα υπόλοιπα κράτη προκειμένου να χτυπηθεί η Δαμασκός.

Το τελευταίο διάστημα η άμεση προτεραιότητα είναι να νικηθούν οι Ισλαμιστές που πολεμούν το συριακό καθεστώς.

Οι φήμες ότι η Άγκυρα στηρίζει ενεργά τους τζιχαντιστές της ISIS, αποδεικνύουν ότι υπάρχει μια σημαντική απόκλιση μεταξύ των προτεραιοτήτων της Τουρκίας και αυτών των δυτικών της συμμάχων.

Η μοίρα των Κούρδων είναι το άλλο ζήτημα που προκαλεί διαφορές μεταξύ Τουρκίας και ΝΑΤΟ.

Η άρνηση να δοθεί ανεξαρτησία στους Κούρδους είναι βαθιά ριζωμένη μέσα στο DNA του τουρκικού πολιτικού κατεστημένου, σε τέτοιο βαθμό, που όπως φάνηκε στο Κομπάνι οι Τούρκοι προτιμούν να δουν τη πόλη να καταλαμβάνεται από την ISIS, παρά να δουν νικητές τους Κούρδους.

Και αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που η Άγκυρα βάζει το δικό της συμφέρον μπροστά, κόντρα στο υπόλοιπο ΝΑΤΟ.

Οι αρχικοί σχεδιασμοί της ηγούμενης από την Αμερική χερσαίας επίθεσης του συνασπισμού κρατών εναντίον του Ιράκ (2003), βασίστηκαν στη προϋπόθεση ότι το κύριο μέρος της επίθεσης θα γίνονταν από τα κουρδικά εδάφη του Βορρά, σε απόσταση βολής από τη Βαγδάτη.

Την τελευταία όμως στιγμή, οι Τούρκοι που φοβήθηκαν ότι οι Κούρδοι ίσως βγουν ενισχυμένοι, αποσύρθηκαν, αναγκάζοντας την επίθεση να γίνει από το Νότιο Ιράκ.

Η διφορούμενη αυτή στάση των Τούρκων ίσως να γίνονταν πιο εύκολα αποδεκτή, αν οι ίδιοι οι Τούρκοι δεν συμπεριφέρονταν εντελώς διαφορετικά όταν έχουν την ανάγκη του ΝΑΤΟ.

Όταν ένα πολεμικό τους αεροσκάφος καταρρίφθηκε πάνω από τη Συρία το 2012, το ΝΑΤΟ εγκατέστησε συστήματα ΠΑΤΡΙΟΤ στη χώρα, ενώ οι Τούρκοι ενισχύθηκαν με εξελιγμένα συστήματα αεράμυνας πριν από τους δυο πολέμους στον Περσικό Κόλπο το 1991 και το 2003.

Κάποιος θα πρέπει επιτέλους να θυμίσει στους Τούρκους ότι η συμμετοχή σε μια συμμαχία σαν κι αυτή του ΝΑΤΟ έχει δυο πλευρές. Καλά είναι να περιμένουμε βοήθεια όταν την έχουμε ανάγκη, αλλά θα πρέπει να υπάρχει και μια ανταπόδοση, ειδικά όταν πρόκειται για ένα τόσο σύνθετο ζήτημα όπως αυτό του Χαλιφάτου.

Όσο η Άγκυρα συνεχίζει να αγνοεί τις εκκλήσεις της Βρετανίας και των συμμάχων της για στήριξη, τόσο η Δύση θα έχει σοβαρούς λόγους να αναρωτιέται για το αν η Τουρκία αξίζει να παραμένει εντός του ΝΑΤΟ.

Στο παρελθόν, η συμμετοχή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, που ανάγεται στις αρχές του ψυχρού πολέμου (1952) θεωρούνταν απαραίτητη προκειμένου να αναχαιτιστεί ο σοβιετικός επεκτατισμός.

Με βάση τα όσα κάνει σήμερα ο Πούτιν στη Μαύρη Θάλασσα και στη Κριμαία, η παρουσία της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ μοιάζει δικαιολογημένη.

Η αξία όμως μιας τέτοιας συμμαχίας μπορεί να μετρηθεί μόνο με τη θέληση των μελών της να δρουν για το κοινό καλό.

Η πρόσφατη συμπεριφορά των Τούρκων φέρνει στο νου το εξής ερώτημα: Τι να τους κάνεις τους εχθρούς, όταν έχεις τέτοιους φίλους;

Telegraph

Απόδοση: S.A.