Αν και δεν μπόρεσα να κατέβω στις εορταστικές εκδηλώσεις για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, παρακολούθησα τα τηλεοπτικά και ηλεκτρονικά ρεπορτάζ. Καμάρωσα με την μεγαλειώδη παρέλαση των απελευθερωτών και χαμογέλασα αισιόδοξα με τα πιτσιρίκια της μαθητικής παρέλασης.
Αυτό που με έκανε όμως ακόμα πιο αισιόδοξο, ήταν η αντίδραση του κόσμου απέναντι στα, συνήθη τα τελευταία χρόνια, φαινόμενα εκμετάλλευσης τέτοιων ημερών τιμής για προώθηση των ιδεολογικών αγκυλώσεων και αιτημάτων του κάθε πικραμένου.
Ναι, είμαι περήφανος για τα γιουχαΐσματα του κόσμου απέναντι στους κλασικούς διαδηλωσάκηδες που θέλησαν να αμαυρώσουν τη χαρά των παιδιών και το καμάρι των γονιών τους. Οι εθνικές επέτειοι δεν προσφέρονται για τέτοιου είδους επικοινωνιακά τερτίπια. Αν μη τι άλλο, τα περιοδόπανα των Ναζί ήταν που κυμάτιζαν στις κατακτημένες μας πόλεις, δεν χρειαζόμαστε άλλο κόκκινο, και ειδικά τέτοιες ημέρες.
Και ενώ χιλιάδες συμπολίτες μας γιόρταζαν και τιμούσαν αυτούς που πέσαν για την ελευθερία μας, το κομματικό όργανο του κου Τσίπρα, η εφημερίδα Αυγή, δημοσίευε ένα κατάπτυστο άρθρο! Κάποιος Νάσος Θεοδωρίδης, κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, τόλμησε να σκυλεύσει πάνω στη μνήμη των αγωνιστών, θεωρώντας ότι έπρεπε να μας "ανοίξει τα μάτια" περί των δεινών του πολέμου και να μας νουθετήσει περί της μη ανάγκης συμμετοχής μας στον πόλεμο. Δεν πρόκειται να σχολιάσουμε το κατάπτυστο λιβελλογράφημα του εν λόγω προβοκατορίσκου, αλλά μας κάνει εντύπωση με πόση ευκολία ένα κομματικό όργανο της αξιωματικής αντιπολίτευσης προτείνει πως έπρεπε να είχαμε παραδοθεί στους Γερμανούς.
Το κυβερνών κόμμα της Νέας Δημοκρατίας είχε τα απαραίτητα ανακλαστικά να απαντήσει στο αποτροπιαστικό θέμα με μια λιτή αλλά αιχμηρή ανακοίνωση:
"Ο κ. Τσίπρας οφείλει, να εξηγήσει στον Ελληνικό λαό: Συμφωνεί ή όχι με όσα δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα του κόμματος «ΑΥΓΗ», γραμμένα από στενό του συνεργάτη και χαρακτηρίζουν «μύθο» το αλβανικό έπος;
Συμφωνεί ή όχι με το άρθρο που υποστηρίζει πως πολλοί Έλληνες στρατιώτες λιποτάκτησαν και δεν ήταν το φρόνημα των Ελλήνων και η θέλησή τους που οδήγησε στη μεγάλη νίκη, αλλά το ότι οι Ιταλοί ήταν ανέτοιμοι και η μορφολογία του εδάφους ευνοϊκή; Συμφωνεί ή όχι με το γνωστό στέλεχός του ΣΥΡΙΖΑ Νάσο Θεοδωρίδη, που απαιτεί μάλιστα να αλλάξουν τα σχολικά βιβλία για να αποκατασταθούν τα «ψεύδη»;
Ο κ. Τσίπρας ας αποδοκιμάσει, πρώτα, εμπράκτως τις ακραίες συνιστώσες του και ύστερα ας επικαλεστεί το παράδειγμα του έπους του 1940- 41, που έκανε όλον τον πλανήτη να λέει πως “οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.”
Και δεν είναι μόνο αυτό. Από κοντά και οι λοιποί κλασικοί ριψάσπιδες του διαδικτύου, πολλοί από τους οποίους θεωρούν σημαντικότερο το οποιοδήποτε οικονομικό τους πρόβλημα (κοινώς, πως θα γεμίσουν την κοιλιά τους) από τις μεγάλες εθνικές επετείους, ενώ και μεγαλοδημοσιογράφος και επίδοξος παράγοντας του τύπου προσπαθεί να εκμεταλλευθεί την επέτειο του ΟΧΙ για να συγκινήσει, επειδή τον κυνηγάει η αστυνομία.
Ας καταλάβει όλος αυτός ο περιφερόμενος θίασος της θολοκουλτούρας και της αρτηριοσκληρωτικής ιδεολογίας του δοσιλογισμού πως η περηφάνια του Έλληνα και η αγάπη του για την πατρίδα δεν εξεμέτρησαν το βίο τους, ακόμα και μέσα στις κακουχίες της κρίσης. Και λιποτάκτες θα έχουμε, και Εφιάλτες, αλλά η συνισταμένη του Ελληνισμού είναι αντίθετης φοράς από τα σχέδιά τους.
TopGunZ
Θαυμάστε τον! Δοξάστε τον!Σαν δε ντρέπονται μέρα που είναι!
ΑπάντησηΔιαγραφή28η Οκτωβρίου: Ο πόλεμος που τελικά δεν ήταν “τρικούβερτο γλέντι”
Του Νάσου Θεοδωρίδη* στην Αυγή
69 χρόνια μετά την τραγωδία του θανάτου και της αναπηρίας δεκάδων χιλιάδων φαντάρων, έχει έρθει η ώρα για μια ψύχραιμη ιστορική αποτίμηση που να απαντάει στο ερώτημα αν τελικά βγήκε κερδισμένη η ελληνική κοινωνία από μια εξ αντικειμένου σύμπλευση με το φασιστικό καθεστώς Μεταξά στην οποία οδηγήθηκε από τον εθνικιστικό παροξυσμό της εποχής, προκειμένου να αποτραπεί η απλή διέλευση ενός άλλου φασιστικού στρατού, με μόνο επιχείρημα ότι ο δεύτερος στρατός ήταν «ξένος» (αλλά εξίσου φασιστικός). Υποστηρίζω ότι η εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτό το σφαγείο θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Η 28η Οκτωβρίου δεν σήμαινε ούτε την «ενότητα» ούτε «το μεγαλείο του έθνους», αλλά την είσοδο της Ελλάδας σε ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Η άγρια σύγκρουση που ξετυλίχτηκε πάνω στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας έδειξε ανάγλυφα την ταξική της φύση. Στις πρώτες γραμμές φτωχοί άνθρωποι, πέθαιναν από τη γάγγραινα, έλιωναν από την ψείρα, περίμεναν απελπισμένα τροφή. Πιο πίσω οι αξιωματικοί με τις ορντινάντσες τους έδιναν τις διαταγές. Και ακόμα πιο πίσω, στα πολυτελή ξενοδοχεία της Αθήνας, ο αρχιστράτηγος Παπάγος και το επιτελείο της «Αυτού Μεγαλειότητας»…
Υπάρχουν πολλοί μύθοι για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Ο πρώτος είναι ότι οι φαντάροι μας με εφ’ όπλου λόγχη στείλανε τους δειλούς εχθρούς στα βάθη της Αλβανίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ο ελληνικός στρατός ήταν προετοιμασμένος γι’ αυτή τη σύγκρουση. Ήδη από την άνοιξη1939 το Γενικό Επιτελείο Στρατού είχε καταστρώσει ανάλογα σχέδια. Και από τον Ιούνη 1940 ο ελληνικός στρατός βρισκόταν ουσιαστικά σε κατάσταση «μυστικής επιστράτευσης». Στα σχολικά βιβλία και στα πατριωτικά αφιερώματα η «θέληση» και το «φρόνημα» ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας για το «έπος της Αλβανίας». Η αλήθεια είναι ότι ήταν η μορφολογία του εδάφους, το βεβιασμένο της ιταλικής επίθεσης -με όλες τις δυσκολίες ανεφοδιασμού από τα ακατάλληλα λιμάνια της Αλβανίας- και μια πολύ ισχυρή ελληνική στρατιωτική μηχανή.
Επίσης αποκρύπτεται ότι υπήρχαν πολλοί που αρνούνταν να υποταχτούν σε αυτήν τη χαρούμενη εικόνα της “εθνικής πανστρατιάς”. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θ. Χατζής, μετέπειτα γραμματέας του ΕΑΜ αναφέρει στις αναμνήσεις του ότι στις αρχές Νοέμβρη εκτελέστηκαν επί λιποταξία τέσσερις φαντάροι του συντάγματός του, επειδή είχαν λείψει μόνο μια μέρα και ξαναγύρισαν: «Απογοήτευση και πένθος έπεσε στο Σύνταγμα. Στην πορεία μάθαμε πως και σε άλλα Συντάγματα έγιναν παρόμοιες δίκες για μικρές πειθαρχικές παραβάσεις και επακολούθησαν διαδοχικές εκτελέσεις, κατά περίεργη ‘συγκυρία’ μόνο Μακεδόνων που μιλούσαν τη σλαβική γλώσσα και όλοι τους σχεδόν ήταν χαρακτηρισμένοι ‘βουλγαροκομμουνιστές’”.
Ήταν και κάτι άλλο που ερέθιζε τους φαντάρους. Οι καλαμαράδες της Αθήνας παρουσίαζαν τον πόλεμο σαν τρικούβερτο γλέντι με χαρές και τραγούδια για τους Έλληνες φαντάρους. Κρύβανε την πραγματικότητα. Συνήθως στα αφιερώματα για την 28η Οκτωβρίου, βλέπουμε επίκαιρα της εποχής με τα πλήθη ενθουσιασμένα να χαιρετάνε εκείνους που φεύγουν για το μέτωπο. Πράγματι, κάθε φορά που αρχίζει ένας τέτοιος πόλεμος, η πλειοψηφία παρασύρεται από ένα κύμα εθνικισμού και πολεμόχαρων αισθημάτων. Όμως, καθώς περνούν οι μέρες, φανερώνεται όχι μόνο η φρίκη του πολέμου αλλά και ποιος την πληρώνει, οπότε οι διαθέσεις αλλάζουν.
Ο Δ. Λουκάτος καταγράφει αυτή την αλλαγή στο ημερολόγιο που κρατούσε και έχει δημοσιευτεί με τίτλο «Οπλίτης στο Αλβανικό Μέτωπο Ημερολογιακές Σημειώσεις 1940-’41»: «Ένα περίεργοπράγμα. Κανείς απ΄ όλους τους ‘Εμπέδους’ δεν θέλει να φύγει για το Μέτωπο. Όλοι θα ‘τανε ευτυχείς αν τους κρατούσανε εδώ. Πού είναι λοιπόν τα φανταχτερά λόγια ‘οι φαντάροι μας αδημονούν να μεταβούν εις την πρώτην γραμμήν;’».
* Ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι μέλος του ΣΥΝ και της Αντιεθνικιστικής Κίνησης