Έτσι απλά.

Η σημερινή μέρα είναι κρίσιμη.

Όλη η εβδομάδα που διανύουμε είναι κρίσιμη.

Όπως κρίσιμα ήταν σχεδόν και όλα τα 2-3 προηγούμενα χρόνια.

Η χώρα βρίσκεται σε ένα επικίνδυνο κατώφλι.

Βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Ή μάλλον στο «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».

Και ή πέφτει, ή συνεχίζει πάνω στο τρίχινο γεφύρι που προσπαθεί απεγνωσμένα να πλέξει ο Σαμαράς.

Την ώρα που κάποιοι εξαγριωμένοι «ιθαγενείς», κρυμμένοι πίσω από θάμνους,  τον κεραυνοβολούν με δηλητηριασμένα βέλη.

 

Ο κόσμος έχει βαρεθεί να ακούει για μέτρα, για επιμηκύνσεις, για κουρέματα, για μηχανισμούς στήριξης, για ανακεφαλαιοποιήσεις, για OSI, για EFSF, ΔΝΤ,  και για την βιωσιμότητα του χρέους .

Όλα αυτά δεν τον αγγίζουν πλέον.

Ότι ήταν να δώσει έδωσε.

Κάποιοι μάλιστα, εξαντλημένοι μέχρι αηδίας, σηκώνουν ψηλά τα χέρια, και λένε ότι είναι να γίνει ας γίνει, μπας και δούμε τι θα κάνουμε,  μπας και πάμε παραπέρα.

Δεν αντέχεται άλλο το μαρτύριο της σταγόνας.

Έχουν παραδοθεί δηλαδή στη μοιρολατρία. Που σε συνθήκες έκτακτες, σε συνθήκες κρίσης, είναι ότι το χειρότερο.

Ο μέσος Έλληνας σήμερα, είναι σαν τον ναυαγό μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, που παλεύει με τα κύματα, και την ώρα που ψάχνει κάποιο σωσίβιο για να αρπαχτεί επάνω του, κάποιοι του ζαλίζουν τα ούμπαλα με τις οδηγίες χρήσης, την σωστή έλξη του κορδονιού, τα milibar της πρέπουσας πίεσης φουσκώματος, την μπαταρία του αναλάμποντος,  και άλλα τέτοια κουλά.

Ο ναυαγός όμως ξέρει πως ή πνίγεται ή επιπλέει. Τίποτα άλλο. Οι καρχαρίες τον περιτριγυρίζουν.

Και σε αυτή τη φάση βρίσκεται σήμερα ολόκληρη η Ελλάδα.

Ή πνίγεται, ή επιπλέει.

Κάτι, που ο μέσος συμπατριώτης μας το γνωρίζει πολύ καλά.

Και για αυτό, μπορεί στις δημοσκοπήσεις να εκφράζει τον πόνο του αβαντάροντας τον Τσίπρα και την Χρυσή Αυγή, αλλά στην καθημερινότητα στοιχίζεται πίσω από τον Σαμαρά, και την έστω δυσλειτουργική συγκυβέρνηση, γνωρίζοντας πολύ καλά πως αν αυτή δεν πετύχει, θα μας φάνε τα κύματα.

Και σαν να μην έφταναν τα κύματα, σαν να μην έφτανε το ελαττωματικό σωσίβιο, έχουμε και κάποιους δήθεν και καλά ναυαγοσώστες, που ο καθένας για τους δικούς του λόγους, θέλει να μας δει πνιγμένους, ωρυόμενος πως θέλει να μας βοηθήσει!

Από την μια ο Τσίπρας και τα αντιμνημονιακά δραχμολάγνα παλικάρια του, που στο όνομα μιας δήθεν, και εντελώς ψευδεπίγραφης αριστεράς, μας σπρώχνουν στον βυθό.

Από την άλλη τα μαυροφορεμένα μπρατσωμένα παλικάρια, οι νοσταλγοί του Άιχμαν και του Μένγκελε, που σαν άλλοι λύκοι, βρήκαν αναμπουμπούλα και χαίρονται.

Για να μην μιλήσω και για τα υπόλοιπα ούφο, που απαρτίζουν το ελληνικό σύμπαν του παραλόγου, όπως  το εκτός τόπου και χρόνου ΚΚΕ, ή τον ανεκδιήγητο  εκείνον «ανεξάρτητο Έλληνα», που είναι ικανοί όχι μόνο να μας πνίξουν, αλλά να μας αφήσουν και μόνιμα στον βυθό, με μια πέτρα γύρω από τον λαιμό μας.

Και ποιοι είναι αυτοί που στηρίζουν τον καπετάνιο Σαμαρά;

Ο πολυλογάς μούτσος Ευάγγελος, και ο βετεράνος ναυτόπαις Κυρ Φώτης.

Τόσο καλά.

Στιβαρή δηλαδή η στήριξη. Και πάνω απ όλα ανιδιοτελής.

Ο μούτσος που θέλει να γίνει πλοίαρχος (στη θέση του πλοιάρχου), και ας κυβερνά τρύπια βάρκα, αρκεί να κυβερνά.

Και ο ναυτόπαις, που θέλει να ανέβει στο κατάστρωμα, να καταγγείλει τον καπετάνιο, και με τις εύστοχες κινήσεις του να πάρει το πηδάλιο και να το στρέψει στα βράχια, έτσι από αντίδραση. Για τα εργασιακά!

Το πλοίο βουλιάζει αύτανδρο, και ο ναυτόπαις αναλογίζεται αν πληρώθηκαν οι υπερωρίες του λοστρόμου, και αν ο Β`μηχανικός δικαιούται επίδομα γάμου.

Σε αυτή τη φάση λοιπόν βρισκόμαστε σήμερα, και απόψε κρίνονται πολλά.

Ή παραμένουμε, έστω και σαν λαθρεπιβάτες, στο υπερωκεάνιο που λέγεται Ευρώπη, ή τα παίζουμε όλα για όλα, και μένουμε καπετάνιοι και καραβοκύρηδες στο τρύπιο  κανό της «ανεξάρτητης» Ελλάδας της δραχμής, όπου όσο κουπί κι αν κάνουμε, το πλοίο της Ευρώπης δεν θα το ξαναπρολάβουμε (ίσως τα δισέγγονά μας).

Ή δαγκώνουμε λοιπόν τα τέτοια μας, και συνεχίζουμε ως έχει, ελπίζοντας πως πάλι με χρόνια με καιρούς, μπορεί να ορθοποδήσουμε, ή πάμε για καταστάσεις χάους, με ουρές και γρονθοκοπήματα έξω από τα βενζινάδικα, και τα σούπερ μάρκετ, με τις καταθέσεις (όσων έχουν) εξαφανισμένες, και με μάχες εκ του συστάδην στους δρόμους μεταξύ μπαχαλάκηδων και ανεγκέφαλων, και με διαιτητές τους λαθρομετανάστες.

Την ίδια ώρα που οι σημερινοί αυστηροί κήνσορες του ευρώ, και εραστές της νομισματικής μας ανεξαρτησίας, θα σουλατσάρουν στην λίμνη της Γενεύης, και στα σαλέ της Ελβετίας, σφιχταγκαλιάζοντας τα βιβλιάρια καταθέσεων τους (σε ευρώ παρακαλώ), γελώντας εκ του ασφαλούς μακρόθεν με το χάλι μας.

Μέχρι την μέρα που θα πειστούν ότι γονατίσαμε οριστικά, για να επιστρέψουν με τις χάνδρες και τα καθρεφτάκια τους, και να μας πουλήσουν και πάλι έρωτα….

Έτσι απλά.

Strange Attractor