Οι πράκτορες του χάους.

Μια από τις μεγαλύτερες σαχλαμάρες που ακούω όλο αυτό το διάστημα, που το Πασόκ πνέει τα λοίσθια, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο διάδοχός του.

Μπούρδες!

Μπορεί οι διάφοροι κρατιστές συμπατριώτες μας, οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, οι καριερίστες αφισοκολλητές, οι ανασφαλείς δημόσιοι υπάλληλοι, και τα διάφορα πασοκικά κομματικά στελέχη που κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς καρέκλα, να επιδιώκουν και να ονειρεύονται αυτό το διάδοχο σχήμα, αλλά η αλήθεια είναι πως το Πασόκ δεν είχε, ούτε έχει καμιά σχέση με το σημερινό μόρφωμα ανερμάτιστων συνιστωσών που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το Πασόκ χάλασε, όταν έγινε για δεύτερη φορά κυβέρνηση το 1985. Τότε είναι που τα στελέχη του ανακάλυψαν τα δωράκια, την μαρμίτα, και όλα τα καλά της εξουσίας. Μέχρι τότε, το παλεύανε…

Είναι ίσως δύσκολο, για την νεότερη γενιά, αυτήν που γνώρισε μόνο τις αρνητικές συνέπειες της «φούσκας» του Πασόκ, να αντιληφτεί ποιες ήταν οι πολιτικές, οικονομικές, και ιστορικές συγκυρίες που το γέννησαν.

Πεποίθησή μου είναι, πως αν δεν υπήρχε τότε το Πασόκ, θα έπρεπε να το εφεύρουμε.

Η παρουσία του  ήταν αναγκαία.

Άσχετα με το που κατέληξε.

Η μεταπολιτευτική Ελλάδα, ήταν μια χώρα που χρειάζονταν απεγνωσμένα πολιτική ανάνηψη, και όχι τόσο οικονομική, που δεδομένων των τότε συγκυριών, ήταν κάτι το δευτερεύον ως ζήτημα.

Και το Πασόκ του Ανδρέα, ήρθε να καλύψει το πολιτικό κενό που έψαχνε μετά μανίας το 50% τουλάχιστον του επί δεκαετίες αποκλεισμένου από τα πολιτικά πράγματα ελληνικού λαού.

Εκ των υστέρων, είναι για μένα πολύ εύκολο να κρίνω και να κατακρίνω.

Προσωπικά, πιστεύω πως το Πασόκ ήταν κάτι ανάλογο με την παλιότερη ΕΔΑ. Μια τεχνητή βαλβίδα ασφαλείας δηλαδή, προκειμένου να αποφευχθεί η έντονη ριζοσπαστικοποίηση του λαού.

Και πέτυχε στον ρόλο του.

Από εκεί και πέρα, όσα στραβά κι αν έκανε, όσο και να το παίζουμε μετά Χριστόν προφήτες, είναι πολύ δύσκολο να βρούμε κοινά σημεία με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, αυτόν του άκρατου κρατισμού, του ανιστόρητου διεθνισμού, της δραχμολαγνείας, της λαθρολαγνείας, και της υποστήριξης του γενικευμένου μπάχαλου.

Ακόμη και σε επίπεδο αρχηγών, ο Τσίπρας έχει τόση σχέση με τον Ανδρέα, όση εγώ με την Μισέλ Φάιφερ….

Μη τρελαθούμε κιόλας.

Το έχω ξαναγράψει: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η αριστερά.

Κάθε άλλο.

Η όλη παρουσία του στο πολιτικό στερέωμα, αποτελεί ένα είδος εισοδισμού της παγκοσμιοποίησης, με σκοπό την απαξίωση της αριστερής σκέψης και πολιτικής στα μάτια μιας νεολαίας που έτσι κι αλλιώς περί άλλα τυρβάζει.

Ο Μαρξισμός δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά που πρεσβεύει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, και αμφιβάλλω πάρα πολύ αν ο αρχηγός του έχει μπει καν στον κόπο να τον μελετήσει. Μπορεί να μην είχε χρόνο, λόγω των 15μελών, και των καταλήψεων.

Εκτός κι  αν τον μελέτησε ο Κουράκης, και τον συμβουλεύει….

Και έτσι φτάνουμε εδώ που οι διάφορες συγκυρίες μας έφεραν.

Με όλον τον θίασο επί σκηνής.

Με ένα Πασόκ να βασίζεται στον Μπένυ, στη Φώφη, , και ίσως και στην Τζάκρη για να επιβιώσει, και έναν ΣΥΡΙΖΑ που ανασκουμπώνεται για να μας κυβερνήσει.

Τα ποντίκια εγκατέλειψαν ήδη ομαδικά το ναυάγιο του Πασόκ, και σπεύδουν τώρα να πάρουν θέσεις στο άλλο εν δυνάμει ναυάγιο, στον Τιτανικό της Ελλάδας.

Και ποιοι είναι αυτοί, εκτός από τους παγκοσμιοποιητές, που πριμοδοτούν τον ΣΥΡΙΖΑ;

-Οι διάφοροι λαμόγιοι που έβγαλαν τα λεφτά τους έξω, και που τώρα περιμένουν την πτώχευσή μας για να μας αγοράσουν κοψοχρονιά.

-Όλοι όσο χρωστούν στους πάντες και τα πάντα, και ελπίζουν πως μια εθνική οικονομική καταστροφή θα εξαφανίσει τα χρέη τους, ώστε να ξαναρχίσουν το θεάρεστο έργο τους από μηδενικής βάσης.

-Οι διάφοροι βαστάζοι και κλακαδόροι (και είναι πάρα πολλοί) που έμαθαν να ζουν σιτιζόμενοι  άμεσα ή έμμεσα από το κομματικό κρατικό πρυτανείο.

-Η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων, που δεν πολυψάχνονται πολιτικά, αλλά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην χάσουν την θέση τους, πιστεύοντας στα αναχρονιστικά φληναφήματα του Τσίπρα, περί κρατικοποίησης των πάντων.

-Οι επαγγελματίες μπαχαλάκηδες, οι λεγόμενοι και συνήθεις ύποπτοι.

-Κάποιοι «ιδεολόγοι» διεθνιστές, αναρχοσυνδικαλιστές, Μαοϊκοί, Τροτσκιστές, που άλλοτε θα συμμετείχαν σε σχήματα του 0.00001%, αλλά σήμερα βρήκαν στέγη σε κόμμα (εν δυνάμει) εξουσίας.

-Και τέλος, οι σημερινοί 20άρηδες, που από την μία βλέπουν το μέλλον τους να εξαφανίζεται, ενώ από την άλλη δεν έχουν τίποτα να χάσουν, αφού δεν έχουν δάνεια, δεν έχουν γραμμάτια, δεν έχουν υποχρεώσεις, δεν έχουν τίποτα στο όνομά τους, οπότε για αυτούς γαία και πυρί μιχθήτω, ή αλλιώς ας καεί το πελεκούδι!

Αυτή είναι δυστυχώς η ανθρωπογεωγραφία του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, που από την μια τρέμει στο ενδεχόμενο ανάληψης της εξουσίας, ενώ από την άλλη ροκανίζει παντοιοτρόπως την κυβέρνηση Σαμαρά, πιστός στο δόγμα «χάος για το χάος», και ύστερα βλέπουμε….

Στο χέρι όλων ημών των υπολοίπων είναι να εμποδίσουμε αυτούς τους πράκτορες του χάους, αφού οι σημερινές συγκυρίες είναι εθνικά κρίσιμες, και δεν περιορίζονται μόνο σε πολιτική ανάνηψη, αφού έτσι κι αλλιώς έχουμε «πλέρια» δημοκρατία, αλλά κυρίως σε οικονομική.

Και εκεί είναι, που αν πάρει κεφάλι ο ΣΥΡΙΖΑ, πάμε για οριστικό φούντο.

Strange Attractor