Μονογαμία και ηθική.

Ο στρατηγός David Petraeus παραιτήθηκε από επικεφαλής της CIA πριν λίγο καιρό, εξαιτίας της εξωσυζυγικής του σχέσης με την παντρεμένη βιογράφο του Paula Broadwell.

Η ειρωνεία είναι, πως στο βιβλίο που έγραψε η  Broadwell για τον στρατηγό, ο πρώην ισχυρός άνδρας φέρεται να δηλώνει πως ο βασικός κανόνας της ζωής του είναι να δίνει πρώτος το καλό παράδειγμα, και πάντα στις πρώτες γραμμές.

 

Τι παράδειγμα έδωσε όμως, διατηρώντας μια παράνομη σχέση;

 

Ο πρόεδρος Clinton, ο πρώην γερουσιαστής John Edwards, ο Eliot Spitzer, ο πρώην κυβερνήτης  Arnold Schwarzenegger, και τώρα ο Petraeus, αποτελούν παραδείγματα δημοσίων ανδρών που απάτησαν τις συζύγους τους.

Και μάλλον σ αυτό, μοιάζουν με όλους εμάς τους υπόλοιπους. Τα στοιχεία θέλουν το 55% των Αμερικανών να απατούν τους συζύγους τους σε κάποια φάση.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Η μονογαμία δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Η μακροχρόνια μονογαμία είναι δύσκολη. Το να διατηρείς σεξουαλική επιθυμία για ένα άτομο επί 10 ή 20 ή και 50 χρόνια, είναι ιδιαίτερα δύσκολο.

Μάλιστα, οι ερευνητές ισχυρίζονται πως η μονογαμία ίσως και να μην αποτελεί τελικά εγγενές χαρακτηριστικό του είδους μας.

Ακόμη και ο πλησιέστερος πρωτεύων συγγενής μας, ο χιμπατζής Μπονόμπο, είναι σεξουαλικά δραστήριος χωρίς να κάνει καμιά διάκριση ως προς τους συντρόφους του, ή να διατηρεί μονογαμικές σχέσεις.

Η θηλυκή Μπονόμπο επιλέγει σύντροφο, τον σέρνει στη ζούγκλα, και εκεί του βγάζει τα μάτια στο σεξ επί δυο εβδομάδες, πριν τον αφήσει να επιστρέψει στην αγέλη. Στην συνέχεια κάνει το ίδιο με άλλον σύντροφο. Και μιλάμε για το είδος που είναι το πιο συγγενές στον άνθρωπο! Μάλιστα και κάποιες γυναίκες κάνουν συχνά το ίδιο.

Η μονογαμία δεν είναι τόσο σεξουαλικό δίλημμα όσο ηθικό. Όταν υποσχόμαστε να μείνουμε πιστοί σε κάποιον ή κάποια για μια ολόκληρη ζωή, πως μπορούμε να κρατήσουμε αυτή την υπόσχεση και να μην την παραβούμε;

Αν κατά βάθος είμαστε ηθικοί (αφού έτσι πιστεύουμε) πως διατηρούμε τη ηθική μας υπόσταση, και την ακεραιότητά μας, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ενστικτώδη μας ανάγκη να είμαστε επιθυμητοί, να αισθανόμαστε ότι ζούμε, και να αναζητήσουμε  το πάθος;

Η ανθρώπινη μονογαμία είναι μια επιλογή, και μια απόφαση που εφαρμόζουμε καθημερινά. Μπορεί να μην είμαστε έτσι προγραμματισμένοι βιολογικά, αλλά να μη ξεχνάμε πως δεν  είμαστε προγραμματισμένοι ούτε και να τρώμε με μαχαιροπήρουνα.

Και εφόσον η μονογαμία αποτελεί ηθική επιλογή, αυτό σημαίνει πως οι άνθρωποι θα προσπαθούν να παραμείνουν πιστοί, αλλά ο γάμος από την φύση του δεν είναι ούτε εύκολος, ούτε φυσικός.

Τα ζευγάρια προσπαθούν να ζουν βάσει των κοινωνικών κανόνων, υπακούοντας σε μια ανώτερη ηθική αρχή, χωρίς να ακολουθούν το ένστικτό τους όσον αφορά πιο πρωτόγονες ανάγκες.

Πως όμως μπορούμε να τιμούμε την ανάγκη μας για αγάπη και πάθος, παράλληλα με το να διατηρούμε ένα ηθικό κώδικα τιμής, με τον οποίο μπορούμε να λειτουργούμε ευτυχισμένοι;

Το κρίσιμο ερώτημα όσον αφορά στη σχέση μονογαμίας με ηθική, είναι το αν αυτή μπορεί να λειτουργήσει εντός του γάμου, όπως το ξέρουμε;

Αν η μονογαμία αποτύχει περισσότερο από το 50% των περιπτώσεων, τότε έχουμε ένα σύστημα που μάλλον δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες μας.

Μήπως λοιπόν παραμένουμε δεμένοι σε μια ρομαντική εκδοχή της αγάπης και της επιθυμίας, ελπίζοντας πως τελικά θα τα καταφέρουμε, ενώ συνεχώς αποτυγχάνουμε;

Ποιος είναι άραγε αυτός ο ηθικός κώδικας στον οποίο υπακούμε, και γιατί συνεχώς αποτυγχάνουμε σ αυτό;

Μήπως απλά τον ακολουθούμε στα λόγια, και για το θεαθήναι, ενώ στη πράξη συνεχίζουμε να υπηρετούμε τις βασικές μας ανάγκες, κοροϊδεύοντας τους συντρόφους μας, και ελπίζοντας πως δεν θα μας πιάσουν στα πράσα;

Ίσως θα πρέπει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο δημιουργίας μιας νέας μονογαμίας, που θα βασίζεται στην ειλικρίνεια. Αυτό που στο φινάλε μας δημιουργεί τα όσα προβλήματα, είναι το ψέμα και το κρύψιμο. Η ντροπή που ανακύπτει όταν μας πιάνουν, δεν έχει σχέση με την ερωτική απιστία αυτή καθ αυτή, αλλά με το γεγονός ότι την κρατούσαμε κρυφή. Τα ψέματα και η εξαπάτηση είναι αυτά που αμφισβητούν τον ηθικό μας κώδικα.

Η μονογαμία δεν είναι σεξουαλικό δίλημμα, αλλά δίλημμα ακεραιότητας. Αυτό που μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα πρωτεύοντα είναι η ικανότητα που έχουμε να λέμε την αλήθεια. Γνωρίζουμε την διαφορά μεταξύ αλήθειας και ψέματος. Μπορεί να μην έχουμε πάντα την δυνατότητα να επιλέξουμε μεταξύ των επιθυμιών μας και των σεξουαλικών μας διλημμάτων, αλλά μπορούμε να επιλέγουμε τη ηθική οδό, και να λέμε την αλήθεια.

Για αυτό ίσως και ο στρατηγός Petraeus να δίνει όντως το καλό παράδειγμα, παραδεχόμενος το λάθος του.

Το να ζούμε με ακεραιότητα δεν σημαίνει ότι δεν κάνουμε και λάθη. Κανείς μας δεν είναι τέλειος.

Όλοι μας έχουμε την δυνατότητα επιλογών.

Μπορεί το να λέμε την αλήθεια να μην είναι η ευκολότερη επιλογή, αλλά μπορεί όμως να μας σώσει από χειρότερα προβλήματα που ίσως να προκύψουν αργότερα….

S.A.

Huffington Post