Πολλοί συμπολίτες μας, επηρεασμένοι από τα δεινά που επέφερε η περίοδος διακυβέρνησης ΓΑΠ, και κυρίως η αφύπνιση επιτέλους για τη σαπίλα που διέκρινε το σύνολο του πολιτικού φάσματος κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, βρέθηκαν αποπροσανατολισμένοι μέσα στον ορυμαγδό των αλλεπάλληλων μέτρων, μειώσεων και βαρών.
Βρέθηκαν βορά στον μερκαντιλισμό ελπίδας των άκρων, στον λανθάνοντα πατριωτισμό γόνων και αποτυχημένων πολιτικάντηδων, στις κραυγές αγωνίας του παραπαίοντος μηντιακού συστήματος και στις ιαχές του πολέμου της αναδυόμενης γενιάς "αυτοδημιούργητων" και "ανυστερόβουλων" εκδοτών-Μακιαβέλληδων, ακόμα ακόμα και στη δική τους εσωτερική διαμάχη ανάμεσα στις τύψεις για όσα έκαναν ή δεν απέτρεψαν και στο θυμό για όσα χάθηκαν.
Όταν το νέο αντικατοπτρίζεται στην πολιτική σκηνή με αναπαλαιωμένα σκουπίδια και περιφερόμενους πάνω από αυτά πεινασμένους γλάρους, με επαγγελματίες καταληψίες και υπέρμαχους της τρίγωνης τυρόπιτας, με φασιστοειδή ορκς, καθώς και, φυσικά, με τους πάσης λογής διάττοντες αστέρες, είτε μπαρουφάκηδες της ακαδημαϊκής κοινότητας με μηδαμινό πρότερο έργο, είτε μπαγκς-ε-μπάνι-δες της δημοσιογραφίας, πρώην υπαλλήλους εργολάβων, είναι λογικό πως ο μέσος Έλληνας δεν μπορεί να βρει εύκολα την ελπίδα στο πρόσωπο ενός πολιτικού, πόσω δε μάλλον μιας "παλιάς καραβάνας" όπως είναι ο Σαμαράς.
Κι όμως, αν κάποιος βγάλει τις ιδεολογικές παρωπίδες του και κλείσει τα αυτιά στα παράσιτα του ασθμαίνοντος παρασυστήματος, θα δει ότι μόνο ο Σαμαράς φέρει σπόρο αλλαγής στο σημερινό νεκρό τοπίο.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, η πορεία του χαρακτηρίστηκε ΜΟΝΟ από υπευθυνότητα. Όταν έπρεπε να στηρίξει την κυβέρνηση ΓΑΠ στα πρώτα της βήματα, έβαλε πλάτη, όταν αφουγκράστηκε ως οικονομολόγος το αδιέξοδο του Μνημονίου το κατήγγειλε, αλλά και όταν είχαμε πλέον μπει στις ράγες αυτού δεν διάλεξε να εκτροχιάσει τη χώρα μην τυχόν και χάσει τον τιμητικό τίτλο του "αντιμνημονιακού".
Δεν ρίσκαρε για μια άνετη εκλογή στη θέση του Πρωθυπουργού, ακόμα και ένα χρόνο πριν, ούτε τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη, ούτε το μέλλον των Ελλήνων, όσο κι αν φωνάζανε οι τελάληδες της δραχμής για ντεμέκ αξιοπρέπεια μιας ρημαγμένης και απομονωμένης χώρας. Έμεινε αταλάντευτος στην ανάγκη της έκφρασης του λαού μέσω εκλογών και δέχτηκε αντρίκια την απόφαση του, σχηματίζοντας την τρικομματική συγκυβέρνηση. Και εδώ και 4 μήνες προσπαθεί να ανακτήσει τη χαμένη μας αξιοπρέπεια για να μπορέσουμε να αρχίσουμε την ανοικοδόμηση της χώρας μας, κι ας έχει τον κάθε σελέμη να τον κατηγορεί για μέτρα για τα οποία δεν ευθύνεται, και που θα "καταστρέψουν" τη χώρα.
Ποια ρε παιδιά, την ήδη κατεστραμμένη? Λίγη σοβαρότητα επιτέλους!
Αυτή η παραπάνω παράγραφος είναι η Αλήθεια. Όποιος θέλει ας μιλήσει για κωλοτούμπες, Μπίλντεμπεργκ, τοκογλύφους, προσυμφωνημένες συνωμοσίες, για τους Ελ και τα Νεφελίμ αν θέλει κιόλας, αλλά τον κώλο του να βαράει κάτω, αυτή είναι η Αλήθεια. Τελεία και παύλα.
Και τώρα? Εν μέσω μιας από τις μεγαλύτερες διπλωματικές μάχες της χώρας και υπό το βάρος της μη-αυτοδυναμίας της κυβέρνησής του κατάφερε να γυρίσει πολλά γρανάζια. Μπορεί πολλά πράγματα να είναι ακόμα στα σπάργανα, αλλά σε μια σκουριασμένη μηχανή δεν μπορείς να ζητήσεις φουλ στροφές από την πρώτη στιγμή.
Ξένιος Ζευς, μειώσεις προνομίων πολιτικών προσώπων και συντεχνιών, άμεση επίλυση ακόμα και "μικρών" ζητημάτων με το που εμφανίζονται, ξεκίνημα των αποκρατικοποιήσεων και μόλις πρόσφατα κατάργηση του Νόμου Ραγκούση και προσέλκυση πραγματικών επενδυτών όπως η HP και η Unilever!
Περάσαμε 30 χρόνια τούφας, αφισοκολλητικής οχλοκρατίας, επιδοτισολαγνείας, ανθρωποκυνηγητού ενάντια σε κάθε υγιή οικονομική και πολιτική δύναμη, ακαδημαϊκής και πολιτιστικής σήψης, και δε συμμαζεύεται. Τα τελευταία 3 χρόνια, εν μέσω μια παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, κυβερνιόμασταν από έναν χαζοχαρούμενο και τους κηπουρούς του. Τα ζόμπι των συντεχνιών εξεγέρθηκαν για πολλοστή, και ελπίζουμε τελευταία, φορά, ενώ ότι πιο σάπιο και άχρηστο στην πολιτική σκηνή διέσπειρε τη δυσωδία του.
Σε όλο αυτό το εφιαλτικό σκηνικό το μόνο που αξίζει αναμφίβολα ένας άνθρωπος που δεν επέλεξε να κάτσει στο σπιτάκι του ή έστω πίσω από τα εύκολα έδρανα της στείρας αντιπολίτευσης είναι ο χρόνος.
Δώσαμε αφειδώς χρόνο σε πολιτικούς γυρολόγους. Ας δώσουμε λίγο και σε έναν πραγματικό ευπατρίδη...
TopGunZ
Βρέθηκαν βορά στον μερκαντιλισμό ελπίδας των άκρων, στον λανθάνοντα πατριωτισμό γόνων και αποτυχημένων πολιτικάντηδων, στις κραυγές αγωνίας του παραπαίοντος μηντιακού συστήματος και στις ιαχές του πολέμου της αναδυόμενης γενιάς "αυτοδημιούργητων" και "ανυστερόβουλων" εκδοτών-Μακιαβέλληδων, ακόμα ακόμα και στη δική τους εσωτερική διαμάχη ανάμεσα στις τύψεις για όσα έκαναν ή δεν απέτρεψαν και στο θυμό για όσα χάθηκαν.
Όταν το νέο αντικατοπτρίζεται στην πολιτική σκηνή με αναπαλαιωμένα σκουπίδια και περιφερόμενους πάνω από αυτά πεινασμένους γλάρους, με επαγγελματίες καταληψίες και υπέρμαχους της τρίγωνης τυρόπιτας, με φασιστοειδή ορκς, καθώς και, φυσικά, με τους πάσης λογής διάττοντες αστέρες, είτε μπαρουφάκηδες της ακαδημαϊκής κοινότητας με μηδαμινό πρότερο έργο, είτε μπαγκς-ε-μπάνι-δες της δημοσιογραφίας, πρώην υπαλλήλους εργολάβων, είναι λογικό πως ο μέσος Έλληνας δεν μπορεί να βρει εύκολα την ελπίδα στο πρόσωπο ενός πολιτικού, πόσω δε μάλλον μιας "παλιάς καραβάνας" όπως είναι ο Σαμαράς.
Κι όμως, αν κάποιος βγάλει τις ιδεολογικές παρωπίδες του και κλείσει τα αυτιά στα παράσιτα του ασθμαίνοντος παρασυστήματος, θα δει ότι μόνο ο Σαμαράς φέρει σπόρο αλλαγής στο σημερινό νεκρό τοπίο.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, η πορεία του χαρακτηρίστηκε ΜΟΝΟ από υπευθυνότητα. Όταν έπρεπε να στηρίξει την κυβέρνηση ΓΑΠ στα πρώτα της βήματα, έβαλε πλάτη, όταν αφουγκράστηκε ως οικονομολόγος το αδιέξοδο του Μνημονίου το κατήγγειλε, αλλά και όταν είχαμε πλέον μπει στις ράγες αυτού δεν διάλεξε να εκτροχιάσει τη χώρα μην τυχόν και χάσει τον τιμητικό τίτλο του "αντιμνημονιακού".
Δεν ρίσκαρε για μια άνετη εκλογή στη θέση του Πρωθυπουργού, ακόμα και ένα χρόνο πριν, ούτε τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη, ούτε το μέλλον των Ελλήνων, όσο κι αν φωνάζανε οι τελάληδες της δραχμής για ντεμέκ αξιοπρέπεια μιας ρημαγμένης και απομονωμένης χώρας. Έμεινε αταλάντευτος στην ανάγκη της έκφρασης του λαού μέσω εκλογών και δέχτηκε αντρίκια την απόφαση του, σχηματίζοντας την τρικομματική συγκυβέρνηση. Και εδώ και 4 μήνες προσπαθεί να ανακτήσει τη χαμένη μας αξιοπρέπεια για να μπορέσουμε να αρχίσουμε την ανοικοδόμηση της χώρας μας, κι ας έχει τον κάθε σελέμη να τον κατηγορεί για μέτρα για τα οποία δεν ευθύνεται, και που θα "καταστρέψουν" τη χώρα.
Ποια ρε παιδιά, την ήδη κατεστραμμένη? Λίγη σοβαρότητα επιτέλους!
Αυτή η παραπάνω παράγραφος είναι η Αλήθεια. Όποιος θέλει ας μιλήσει για κωλοτούμπες, Μπίλντεμπεργκ, τοκογλύφους, προσυμφωνημένες συνωμοσίες, για τους Ελ και τα Νεφελίμ αν θέλει κιόλας, αλλά τον κώλο του να βαράει κάτω, αυτή είναι η Αλήθεια. Τελεία και παύλα.
Και τώρα? Εν μέσω μιας από τις μεγαλύτερες διπλωματικές μάχες της χώρας και υπό το βάρος της μη-αυτοδυναμίας της κυβέρνησής του κατάφερε να γυρίσει πολλά γρανάζια. Μπορεί πολλά πράγματα να είναι ακόμα στα σπάργανα, αλλά σε μια σκουριασμένη μηχανή δεν μπορείς να ζητήσεις φουλ στροφές από την πρώτη στιγμή.
Ξένιος Ζευς, μειώσεις προνομίων πολιτικών προσώπων και συντεχνιών, άμεση επίλυση ακόμα και "μικρών" ζητημάτων με το που εμφανίζονται, ξεκίνημα των αποκρατικοποιήσεων και μόλις πρόσφατα κατάργηση του Νόμου Ραγκούση και προσέλκυση πραγματικών επενδυτών όπως η HP και η Unilever!
Περάσαμε 30 χρόνια τούφας, αφισοκολλητικής οχλοκρατίας, επιδοτισολαγνείας, ανθρωποκυνηγητού ενάντια σε κάθε υγιή οικονομική και πολιτική δύναμη, ακαδημαϊκής και πολιτιστικής σήψης, και δε συμμαζεύεται. Τα τελευταία 3 χρόνια, εν μέσω μια παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, κυβερνιόμασταν από έναν χαζοχαρούμενο και τους κηπουρούς του. Τα ζόμπι των συντεχνιών εξεγέρθηκαν για πολλοστή, και ελπίζουμε τελευταία, φορά, ενώ ότι πιο σάπιο και άχρηστο στην πολιτική σκηνή διέσπειρε τη δυσωδία του.
Σε όλο αυτό το εφιαλτικό σκηνικό το μόνο που αξίζει αναμφίβολα ένας άνθρωπος που δεν επέλεξε να κάτσει στο σπιτάκι του ή έστω πίσω από τα εύκολα έδρανα της στείρας αντιπολίτευσης είναι ο χρόνος.
Δώσαμε αφειδώς χρόνο σε πολιτικούς γυρολόγους. Ας δώσουμε λίγο και σε έναν πραγματικό ευπατρίδη...
TopGunZ
TopGunZ, προσυπογρἀφω ό,τι έγραψες. Κι' ας διαφωνώ με επί μέρους τακτικές επιλογές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝίκος Αργεάδης
Eξαιρετικο !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή