Η απόλυτη αμερικανιά!

Άσχετα με τις γενικότερες αντιλήψεις που κυριαρχούν, εγώ δηλώνω  φανατικός αμερικανόφιλος στον…. κινηματογράφο.

 

Οι άνθρωποι δεν παίζονται, και όταν θέλουν φτιάχνουν αριστουργήματα.

Εμπορικά μεν, αριστουργήματα δε.

 

Καλή η βαριά κουλτούρα, αλλά έχω βαρεθεί να προσπαθώ να μαντέψω τι θέλει να πει ο ποιητής, όταν πρόκειται για ευρωπαϊκή ταινία.

Και έχω βαρεθεί να βλέπω ιστορίες για αιμομιξίες, και κατάθλιψη, όταν πρόκειται για γαλλική ταινία.

Όσον αφορά στον ελληνικό κινηματογράφο… εκεί γελάμε.

Όσο θα άκουγα Θώδη, άλλο τόσο θα έβλεπα Παπακαλιάτη και …. Βάνα Μπάρμπα.

Μη τρελαθούμε κιόλας.

Μέχρι που αποφάσισα χθες βράδυ να δω μια αμερικανική υπερπαραγωγή, με καλούς ηθοποιούς, ενδιαφέρον θέμα, κλπ.

Μια αμερικανιά δηλαδή, που όμως αποδείχτηκε η απόλυτη πατάτα.

Μιλάω για την ταινία Taken 2 (Η Αρπαγή Νο2), με τον Liam Neeson, και  σε σκηνοθεσία Olivier Megaton.

Πιο μεγάλη παπάρα δεν έχω ξαναδεί, ούτε καν σε βιντεοταινίες του Στάθη Ψάλτη.

Η μόνη εφάμιλλη πατάτα που θυμάμαι, ήταν μια με τον Harisson Ford στον ρόλο του Αμερικανού προέδρου, που πλάκωνε ο ίδιος  στα μπουνίδια κάποιους κακούς τρομοκράτες, που είχαν καταλάβει το προεδρικό αεροσκάφος!!!!!!

Στην χθεσινή όμως ταινία, μιλάμε για πολύ πιο ακραίες παπαριές, αφού το σενάριο έχει πάρει διαζύγιο από την οποιαδήποτε πραγματικότητα.

Η υπόθεση αφορά στην 17χρονη κόρη ενός συνταξιούχου υπερπράκτορα της CIA, η οποία στην πρώτη ταινία, με το που πάτησε το πόδι της στο Παρίσι, απήχθη από συμμορία Αλβανών εμπόρων λευκής σαρκός, αλλά ο σούπερ μπαμπάς έσπευσε από το Αμέρικα, και μέσα σε μερικές μόνο ώρες εντόπισε την κόρη, εξολοθρεύοντας καμιά 20αριά κακούς, συμπεριλαμβανομένου και του υποδιοικητή της γαλλικής ΕΥΠ!

Στην δεύτερη ταινία, ολόκληρη η οικογένεια απαγάγεται, με το που πατάνε το πόδι τους στην Κωνσταντινούπολη!

Οι απαγωγείς είναι τα αδέλφια των Αλβανών κακοποιών που είχε σκοτώσει στην πρώτη ταινία ο μπαμπάς, και που ζητούν εκδίκηση.

Εκτός από το παράλογο του  σεναρίου, που στην ουσία τι λέει στο μέσο Αμερικανάκι που θα δει την ταινία; Ότι το Παρίσι, η Κωνσταντινούπολη, κλπ είναι άκρως επικίνδυνες πόλεις, ενώ το Λος Άντζελες, φερ ειπείν, όπου η οικογένεια καταλήγει ευτυχισμένη να πίνει τα μιλκσέικς της, είναι ασφαλές!!!!

Μια πόλη δηλαδή όπου σημειώνονται 5-10 δολοφονίες καθ εκάστην, είναι πιο ασφαλής από το Παρίσι και την Κων/πολή!!!! Άντε καλά.

Από κει και πέρα, η ταινία είναι γεμάτη από ανακρίβειες και σκηνοθετικούς σεναριακούς ακροβατισμούς.

Οι αγριάνθρωποι και εμφανώς πρωτόγονοι Αλβανοί, από ένα ορεινό χωριό της χώρας τους, καταφέρνουν και εντοπίζουν (ως δια μαγείας) σε χρόνο ντε τε την οικογένεια του πρωταγωνιστή, που έφτασε για τουρισμό στην Κων/πολη, μια πόλη 18 εκατομμυρίων!!

Στη συνέχεια διασχίζουν τα σύνορα Αλβανίας-Τουρκίας!!!!!!!!! (από γεωγραφία…) τα οποία θυμίζουν μπάρα σε πρόχειρο πάρκινγκ πανηγυριού σε χωριό της ορεινής Ευρυτανίας.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στην πρώτη ταινία (στο Παρίσι) όλοι ανεξαιρέτως συνεννοούνταν μεταξύ τους στα αγγλικά (Αλβανοί, Γάλλοι, Αμερικάνοι), ενώ το ίδιο συμβαίνει και στην Τουρκία.

Οι κακοί Αλβανοί, με τα χαρακτηριστικά τατουάζ της ημισελήνου (τα τατουάζ απαγορεύονται στους Μουσουλμάνους) αν και είναι αιμοβόροι και οργανωμένοι, εν τούτοις εξουδετερώνονται άπαντες από τον Neeson, ο οποίος είναι δεμένος, φιμωμένος, μαχαιρωμένος, και πυροβολημένος.

Η κορούλα του, που στην αρχή της ταινίας δεν μπορεί να περάσει τις εξετάσεις για δίπλωμα αυτοκινήτου στην Αμερική, με αυτόματο αμάξι, και με συνθήκες οδήγησης επιπέδου νεκροταφείου, στην Κων/πολη αρπάζει ένα ταξί με κιβώτιο ταχυτήτων (που ο μέσος Αμερικανός αγνοεί παντελώς) και του δίνει να καταλάβει με κυνηγητά, σπιναρίσματα, ντελαπαρίσματα, και γενικά άγριο ράλυ μέσα στα σοκάκια της Πόλης, στην οποία κατά σύμπτωση δεν κυκλοφορεί κανένα άλλο αυτοκίνητο πλην μερικών περιπολικών της αστυνομίας, μάρκας ΤΟΦΑΣ, από αυτά που οι Τούρκοι απέσυραν στις αρχές των `80ς.

Και σαν να μην έφταναν αυτά, η κοπελιά μπουκάρει με το ταξί στην φρουρούμενη από ένοπλους πεζοναύτες(!!!!)  αμερικανική πρεσβεία της Κων/πολης(!!!!), η οποία είναι βεβαίως στην Άγκυρα, και καταφέρνει να περάσει μέσα από τα πυρά των φρουρών, χωρίς κανένας να πάθει τίποτα, ούτε αυτή, ούτε ο μπαμπάς.

Στη συνέχεια ο μπαμπάς κυκλοφορεί και πάλι ελεύθερος στους δρόμους, άσχετα αν πριν μισή ώρα είχε δολοφονήσει εν ψυχρώ έναν Τούρκο αστυφύλακα, και καμιά εικοσαριά Αλβανούς, και συνεχίζει το κυνήγι των κακών.

Και να μην ξεχάσω, ότι όταν ήταν φυλακισμένος σε κάποιο υπόγειο, δεμένος χειροπόδαρα, κατάφερε να επικοινωνήσει μέσω κινητού με την 17χρονη, και με διάφορα κόλπα να της δώσει το στίγμα του, ώστε αυτή μέσα σε 20 λεπτά, διασχίζοντας την πόλη περπατώντας επάνω σε κεραμοσκεπές, να τον εντοπίσει και να τον σώσει!!!!

Κι αυτό, σε μια αχανή πυκνοκατοικημένη πόλη, με Αλβανούς να την κυνηγούν και να την πυροβολούν επάνω στις ταράτσες, και αυτή να ρίχνει δεξιά και αριστερά χειροβομβίδες, ώστε ο κρατούμενος πατέρας της να υπολογίζει την απόστασή της βάσει της ταχύτητας του ήχου, και να της δίνει οδηγίες για να τον βρει…

Και άλλα  τέτοια πολλά….

Μιλάμε για φέσι.

Μακριά!

Strange Attractor