Ο σοσιαλισμός των Ρόλεξ

Πρόσφατα το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε μια πρωτοβουλία κατά της Χρυσής Αυγής, η οποία και δικαιολογημένη και επιβεβλημένη ήταν. Το να σηκώνει όμως το φορτίο της άσκησης κριτικής ένα κόμμα που με δυσκολία φθάνει δημοσκοπικά το 5% , και που όπως φαίνεται χρεώνεται στο μεγαλύτερο βαθμό την τρικομματική συγκυβέρνηση μοιάζει με την προσπάθεια του Άτλαντα να σηκώσει το βάρος όλου του πλανήτη. 

 

Πολύ περισσότερο όταν αυτός ο Άτλας είναι κουρασμένος, απαξιωμένος και εν πολλοίς εύκολος στόχος για το ακροδεξιό κόμμα.

Στη λογική λοιπόν του «ποιος μιλάει», η Χρυσή Αυγή αντεπιτέθηκε και τελικά κέρδισε τις εντυπώσεις με ένα υπενθυμιστικό των αστοχιών του συγκυβερνώντος κόμματος βίντεο. 

Σαν να μην έφθανε αυτό, η κρίση που προκάλεσε ο Ανδρέας Λοβέρδος δίνει μια αίσθηση παντελούς απαξίωσης της σοσιαλδημοκρατίας.  Είναι όμως η ιδεολογική  απομάκρυνση ο μόνος λόγος που το ΠΑΣΟΚ καταρρέει; Είναι απλά θέμα «ελλιπούς εκπροσώπησης» ενός πολιτικού χώρου; Ή μήπως σε αυτήν την κρίση το ΠΑΣΟΚ πληρώνει πρώτο το μάρμαρο μιας ολόκληρης εποχής; Της μεγάλης σύγκρουσης γενεών που βρίσκεται σε εξέλιξη μεταξύ των γεννημένων μετά το 1980 ανθρώπων και όσων γεύτηκαν προηγουμένως το νέκταρ του …σοσιαλισμού; 
Από τις συμπαθέστερες ομολογουμένως παρουσίες του χώρου είναι αυτή του Ανδρέα Λοβέρδου. Άνθρωπος που το όνομα του δεν έχει μπλεχθεί σε σκάνδαλα, που σπάνια έχει εμπλακεί σε ίντριγκες και που σε ό,τι του ανατέθηκε πάλεψε, ο τέως υπουργός αποφάσισε να δημιουργήσει ΡΗΞΗ ή πιο σωστά ΡΙΚΚΣΥ.
Αυτό όμως που ο κ. Λοβέρδος και το ΠΑΣΟΚ δεν κατανοούν είναι ότι για να κάνεις ΡΗΞΗ αυτήν την εποχή πρέπει να πεις κάτι εντελώς διαφορετικό. Να προσεγγίσεις άλλου τύπου ακροατήρια κι όχι αυτά των προηγουμένων ετών που κουνούσαν σημαίες. Πρέπει όχι απλά να το πεις, αλλά και να το κάνεις. Επομένως η ταυτόχρονη με την ανακοίνωση της ΡΙΚΚΣΥ δήλωση στήριξης της κυβέρνησης από τον βουλευτή Β’ Αθήνας όχι μόνο δεν μας προετοιμάζει για ρήξεις αλλά μας θυμίζει το «μια από τα ίδια». Δεν μπορείς να ευαγγελίζεσαι το διαφορετικό και να μιλάς με συμπολιτευόμενο λόγο. Δεν μπορείς να τάζεις «γκρέμισμα» και «κόντρα» και αμέσως να πηγαίνεις «πάσο».
Δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με ένα ακροατήριο κουρασμένο, τσακισμένο, αποσβολωμένο και ουσιαστικά να συνεχίζεις την ίδια πολιτική μέσα όμως από άλλο σχήμα. Πολύ περισσότερο σε μια χώρα με δείκτη ανεργίας στους νέους στο 60% δεν μπορείς να παίζεις με απλά επικοινωνιακούς όρους. Κι αυτό διότι ο νέος κάτω των 35 Έλληνας σιχάθηκε την πασοκική λογική του δήθεν Βλαχομοντερνισμού, όπου το life style έκανε κουμάντο κι όχι η αποτελεσματικότητα. Τις δήθεν σοσιαλιστικές κορώνες και τις αμπελοφιλοσοφίες των παροικούντων την Ιπποκράτους που με βαθυστόχαστο ύφος ανέλυαν τον Έμπερτ και μετά σύχναζαν στα σκυλάδικα της εθνικής και τα μπουζούκια, οδηγώντας Lexus και πετώντας λουλούδια.
Οι νέοι σήμερα που αποτελούν αισίως το 40% του εκλογικού σώματος «φτύνουν» την πασοκική γενιά του ’70 και ’80, η οποία δεν κατανοεί πως το παιχνίδι άλλαξε και πολιτεύεται με όρους ευμάρειας. Που απέχει από τα social media και δεν μπορεί να κατανοήσει την ειρηνική επανάσταση που συντελείται αθόρυβα εδώ και τρία χρόνια.

Πώς να εκφράσει για παράδειγμα η Τζάκρη των Cartier και των Spa  το νεαρό κορίτσι που εργάζεται στη ZARA ή την φοιτήτρια που τελειώνει το πανεπιστήμιο και δεν ξέρει αν θα δουλέψει ή όχι;

Πώς να μιλήσει στην καρδιά του Έλληνα 30άρη που ενώ πήρε πτυχίο δουλεύει σε σουβλατζίδικο ο Σαχινίδης που φοράει ρόλεξ και μιλάει λες και έχει καταπιεί μπαστούνι, ή η Φώφη Γεννηματά που κάθε τρεις και λίγο βγάζει κορώνες περί «δημοκρατίας» από την ασφάλεια του διορισμού της στην Εθνική Τράπεζα;

Αυτές κι αυτές οι συμπεριφορές είναι που έφεραν την παράταξη στο σημερινό αδιέξοδο και που τελικά την απομάκρυναν από τον λαό και ιδιαίτερα από το νέο κοινό που η κρίση διαμορφώνει.

Γιατί κακά τα ψέματα φίλοι μου: σοσιαλισμός με ρόλεξ, Mercedes και Luis Vuitton δεν υπάρχει.

Πρώτο Θέμα