Η πραγματικότητα του Σαμαρά, και η εικονική πραγματικότητα των φαύλων.

Πέρα από τις εμβριθείς πολιτικές αναλύσεις, τις συζητήσεις για το φορολογικό, τις μειώσεις μισθών, κλπ πέρα δηλαδή από τα καθημερινά σήριαλ που μας συντροφεύουν εδώ και τρία χρόνια, τα χρόνια της κρίσης, εγώ αντιλαμβάνομαι δυο βασικά και κυρίαρχα πράγματα να επικρατούν:

Πρώτον, ότι εδώ και κάποιο διάστημα, τα περισσότερα ΜΜΕ, ακόμη και τα διάφορα μπλογκς του διαδικτύου, έκαναν στροφή 180^ο, και τώρα λιβανίζουν τον Σαμαρά!

Η προσαρμοστικότητα και ο χαμαιλεοντισμός τους είναι το κάτι άλλο!

Δεύτερή μου διαπίστωση είναι ότι παρά τις δικαιολογημένες γκρίνιες, παρά την γενική μεμψιμοιρία, παρά την σκληροπυρηνική γραμμή κάποιων μέσων ενημέρωσης, ο απλός λαός, ασχέτως του τι ψηφίζει, και του τι δηλώνει ότι θα ψηφίσει, είναι (ψυχικά) με τον Σαμαρά, τον οποίο ενδόμυχα ευγνωμονεί και αναγνωρίζει.

Βρε δεν πάει να φωνάζει ο Καμένος;

Δεν πάει να ωρύεται καθημερινά ο Τράγκας;

Δεν πάει να τα πει και με τον ίδιο τον Φιντέλ ο Τσίπρας; Συκοφαντώντας την χώρα….

Τίποτα.

Ο απλός κοσμάκης πήγε στη κόλαση και γύρισε.

Έφτασε μέχρι το χείλος του γκρεμού, και δεν έπεσε.

Και το έχει καταλάβει.

Είδε κατάματα την άβυσσο και έκανε πίσω.

Είπε όχι δεν θα πάρω.

Οι παπαριές του Τσε Παπάρα δεν τον έπεισαν.

Ο γκρεμός είναι ακόμη δίπλα μας, και το ότι δεν πέσαμε ακόμη δεν σημαίνει ότι δεν κινδυνεύουμε…

Αλλά πώς να το κάνουμε;

Ο υπεράνθρωπος αγώνας του Σαμαρά δικαιώθηκε.

Και κουτσά στραβά παραμένουμε στο ευρώ, που στην ουσία σημαίνει ότι συνεχίζουμε να επιβιώνουμε, έστω λειψά.

Έφυγε όμως ο μεγάλος φόβος (που αποτελεί και το όραμα του Τσίπρα) της επίσημης χρεοκοπίας, και της επιστροφής μας στην δραχμή (ή στο γρόσι), και των ρεβιθιών (εισαγωγής κι αυτά) καθ’εκάστην, στις μάχες σώμα με σώμα στους δρόμους, και στην γενική μπαχαλοποίηση της χώρας μας…

Ο Σαμαράς κέρδισε το πρώτο μέρος του στοιχήματος.

Τώρα απομένει να κερδίσει και το δεύτερο.

Και είμαι σίγουρος πως θα τα καταφέρει, αφού απερίσπαστος πλέον από την πολυμέτωπη μάχη που έδινε επί μήνες, με πραγματικά θηρία για εχθρούς, και όχι ερασιτέχνες στυλ Πάνου και Πάντζα, θα επικεντρωθεί στα εσωτερικά, και στην πολυπόθητη ανάπτυξη, για την οποία πρώτος αυτός μιλούσε, όταν οι υπόλοιποι αντιμνημονιακοί και μη, επαναστάτες με τρύπια καλσόν, πνίγονταν σε μια κουταλιά γλυκού νερού.

Και μαζί με αυτόν δικαιώθηκαν και όλοι όσοι τον στήριζαν στα δύσκολα χρόνια, τότε που ήμασταν ακόμη στη σπηλιά, και βλέπαμε μόνο τις σκιές στον τοίχο, με μόνον αυτόν να στρέφει το κεφάλι και να βλέπει τον ήλιο…

Έτσι, μην δίνετε σημασία στην virtual reality που ακόμη προσπαθούν να επιβάλλουν κάποιες σάπιες οπισθοφυλακές ενός συστήματος που παρέρχεται οριστικά, και δείτε στην τηλεόραση τις εικόνες του Σαμαρά να περπατά καμαρωτός καμαρωτός στους δρόμους της Αθήνας, με τον απλό λαό να τρέχει να του σφίξει το χέρι.

Αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα, και μέσα από αυτήν θα ορθοποδήσει και πάλι η Ελλάδα.

Όλα τα άλλα είναι να’ χαμε να λέγαμε…

Strange Attractor